Alvor 13-10-2014

Hallo allemaal,

Vanuit een afwisselend zonnige en soms regen overgoten Algarve schrijven we dit verhaal, maar eerst weer even terug naar de Spaanse Ria's waar we de vorige keer met het verhaal zijn gebleven.

Na Ria Pontevedra zijn we naar de Ria van Vigo gevaren, zowaar bijna alles gezeild en hebben we een nachtje voor anker gelegen net voorbij Vigo bij het dorpje Chapela.

Ook in deze Ria is de mosselcultuur enorm gegroeid, wat de schoonheid van de Ria's toch wel een beetje verpest, maar ja het is hun inkomstenbron en moeten we dit dus maar accepteren.

We hebben deze Ria ook wat meer landinwaarts bezocht, echter door de vele waterplanten, ondieptes en mosseleilanden zijn we snel terug gevaren en wilden we aan de noordzijde van de Ria op anker voor de nacht.

Gelukkig konden we daar geen aantrekkelijk plekje vinden en hebben achteraf geluk gehad want die nacht heeft het enorm gestormd vanuit het zuidwesten.

We lagen aan hogerwal, maar door de enorme golven vanuit zee bijna geen oog dichtgedaan, het anker heeft ons wel gehouden!!

Vanaf deze ankerplek zijn we met veel wind en regen naar Bayonna gevaren, waar we in een goed beschutte baai rustig op anker konden liggen.

De dagen erna gingen gepaard met harde zuid- tot zuidwesten- wind, veel regen en hebben we daar noodgedwongen een kleine week gelegen.

Tussen de buien door boodschappen gedaan, gewandeld en lekker uit eten geweest.

Toen de windvoorspelling eenmaal beter werd, werden er vele schippers ongeduldig. Een aantal schepen vertrokken dan ook op de eerste goede voorspelling, maar kwamen na enkele uren toch weer op de ankerplaats terug omdat de wind nog steeds uit het zuiden kwam.

Uiteindelijk zijn wij een dag later met noorden wind vertrokken, echter onderweg naar Lissabon/Cascais hebben we in 2 dagen 39 uur op de motor gevaren in verband met geen of tegenwind, veel onweersbuien compleet met hagel en regen.

In de Ria's hadden we af en toe dat de koelkast of niet goed koud was of soms bevroren was.

Ook kwam ik erachter dat de generator veel te hoge spanning gaf, want bij een van de AGM-batterijen was de sticker door het uitgassen losgedrukt en bij meting bleek ik 16,8 volt hierop te hebben.

De generator gaf ook vreemde storingen en ging soms spontaan uit. Ook het bedienplateau van de generator gaf vreemde storingen en onder andere de urenteller sprong per minuut met uren vooruit..., moest misschien nog een paar uur inhalen?? Hierop de dealers van generator en koelkast opgezocht en er bleek er een in Lissabon te zitten. Dit pastte ons goed in de planning, want we komen daar toch bijna langs.

Eenmaal in Cascais was het moeilijk om de dealer aan boord te krijgen, maar na enkele pogingen kwam een zeer aangename vriendelijke monteur aan boord en waren de storingen redelijk snel geïnventariseerd.

We hebben daarom besloten om enkele dagen daarna naar Lissabon te varen, zodat de dealer de spullen kon bestellen en gelijk kon inbouwen.

Uiteindelijk zijn de spanningsregelaar en het bedientableau van de generator vervangen, evenals een de elektronische regeling voor de koelkast.

Daarnaast hebben we een reserve compressor met ingebouwde sturingselektronica op voorraad genomen.

Je weet maar nooit aan de andere kant van de wereld wat voor problemen je krijgt als dit uitvalt en vervangen moet worden, want zonder koelkast is wat onhandig in de tropen!!

Denk alleen maar eens aan dat heerlijk koude biertje na een dag zeilen.......

Vanuit Cascais zijn we in dagtripjes via Sesimbra, Sines naar Sagres in de Algarve gevaren.

Alleen de laatste dag naar Sagres hebben we de hele dag normaal kunnen zeilen met de spinnaker, heerlijk de eerste volle dag zonder motor...

De economische welvaart heeft jammer genoeg vele van de mooie en eens zo leuke stadjes langs de kust "vervuild" met hoge betonnen bebouwing. Sommige stadjes zijn voor altijd verpest door de grote industriële havens en installaties, die de schoonheid en kneuterigheid hebben weg genomen.

Ook hier in de Algarve heeft de toeristen industrie nog meer beton uit de grond laten reizen, de dorpjes worden momenteel overspoeld met Engelsen, compleet met vele plakplaatjes op hun lichaam en schreeuwen in de restaurants en cafe's!!

Het weer is hier wisselend, vaak dikke regenbuien waarna de zon vaak snel terug komt, temperatuur is 21 - 23 graden en voor ons goed uit te houden.

Momenteel liggen we in Alvor (tussen Lagos en Portimao) en de kluslijst is vanwege het weer aardig geslonken.

Het was ook een hele klus om alle RVS boutjes, moeren en schroeven van 2 boten te sorteren en overzichtelijk op te slaan, evenals het maken van een complete inventarislijst van alle technische onderdelen en proviand.

Tijdens de vorige oversteken is gebleken dat een overzichtslijst erg comfortabel en nuttig is. Op een hobbelend schip een half uur (zonder de inventarislijst) met je hoofd in een kastje of bank hangen is zeer onaangenaam en daar kom je dan vaak groen en geel uit.

We hebben hier enkele "oude bekenden" zeilers uit 2009 - 2010 ontmoet, gezellig bijgepraat onder het genot van een biertje of wijntje.

Morgenochtend willen we vertrekken naar Ria Formosa/Culatra bij Faro/Olhao.

Daar wachten we op een oud collega vanuit München die met ons meevaart naar Gibraltar (nieuwe Genua en Genaker ophalen) en dan door naar Madeira.

Hij vliegt vandaar weer terug naar München en wij gaan door naar de Canarische eilanden.

Groet van Paulien en René,

SY Bounty

HR 46-89

Ouistreham - Spaanse Ria's, 15-09-2014

Hallo allemaal,

we schrijven dit vanuit een van de Spaanse Ria's onder het genot van een heerlijk Spaans wijntje, een Albarino en hebben inmiddels 2 Ria's bezocht.

Maar eerst nog even terug naar ons vorige verhaal, we zijn vanuit Ouistreham vertrokken met een ZO-wind en konden daardoor in een keer de Seine baai verder oversteken naar Cherbourg. Wel hadden we de gehele dag regen, regen en nog eens regen...

Natuurlijk was de wind niet zoals voorspeld was, maar uiteindelijk mochten we niet klagen en hadden het laatste stuk bij Barfleur de stroom 2 knopen mee en liepen we met ca. 10 knopen over de grond naar Cherbourg.

Ook hier weer voor ons bekend terrein en zijn we lekker uit eten geweest en de benodigde boodschappen ingeslagen.

Vanuit Cherbourg hebben we de Alderney-race genomen en jammer genoeg moesten we enkele slagen maken om Alderney aan te kunnen varen, maar wel op zeil!

In de middag lagen we in de havenkom van Alderney voor de eerste keer achter ons eigen anker, best wel een beetje spannend na onze slechte ervaring vorig jaar!!

De baai van Alderney ligt naar het noordwesten open en we werden dan ook 's nachts getrakteerd op mooie dikke deining, zodat er van slapen weinig meer kwam.

Uiteindelijk zijn we om ca. 05.00 uur opgestaan en volgens de windmeter stond er West 6, dus een mooi windje om ergens naar Bretagne te varen.

De planning in verband met de stroming die we de dag ervoor gemaakt hadden viel natuurlijk geheel in het water omdat we te vroeg weggingen en dit moesten we bezuren in de buurt van Guernsey. Met een snelheid van ca. 5 knopen door het water (de wind was natuurlijk alweer gedraaid naar het ZW) liepen we maar 2 knopen over de grond en dan duurt het erg lang voordat je zo'n eiland voorbij bent.

Toen we het eiland goed en wel voorbij waren kregen we een stormwaarschuwing voor Z tot ZW 7 in de middag en aangezien ik wat kleine scheurtjes had ontdekt in de fok, hebben we besloten om terug te varen naar Guernsey om daar een reparatie aan het zeil te doen en de aangekondigde storm af te wachten.

Uiteindelijk lagen we om ca. 14.00 uur in St. Peters Port aan het steiger, nog voor de storm zou beginnen de fok naar beneden gehaald en op diverse plekken van het achterlijk zeil-reparatiedoek geplakt en dit allemaal doorgestikt met de nieuwe naaimachine.

Aan het einde van de middag (net voor de storm) de fok weer gehesen en snel opgedraaid, voordat de wind er grip op kon krijgen.

De volgende dag al vroeg vertrokken richting Lezardrieu en na een aantal kruisrakken lagen we daar na 66 mijl om 18.00 uur op anker, heerlijk rustig, goed beschut en iedere 6 uur 180° gedraaid, maar het 33 kg. Rocna anker doet wat de promotie beloofd heeft, goed en zeker blijven liggen!

Omdat het ook nu weer een aantal dagen verkeerde en harde wind was hebben we hier lekker wat klusjes aan boord gedaan, uitgeslapen, gewinkeld en uit eten geweest, want ja in Frankrijk moet je er van genieten!

Na 2 dagen rust was de voorspelling weer dermate gunstig dat we de volgende stap zijn gaan maken, wind Z à ZW 3 -4, klopte dit keer zowaar en lekker gevaren totdat plotseling Paulien een gil gaf, omdat ze zag dat het fok gescheurd was!!

We voeren met ongeveer 3 Beaufort en 60° aan de wind, rustige zee en plotseling was de fok vanaf het achterlijk tot aan het voorlijk dwars doorgescheurd!!

Snel de fok ingerold om nog meer schade te voorkomen en uiteindelijk het kotterfok, wat nog nooit gebruikt was, op zee geïnstalleerd en daarmee verder gevaren.

Dit gaf toch onvoldoende snelheid en daarom hebben we de Volvo-zeilen moeten bijzetten.

In Roscoff hebben we gelijk het fok naar beneden gehaald en aan de havenmeester gevraagd of er een zeilmaker in de buurt was, wat hij positief beaamde.

Terwijl wij nog bezig waren de boot wat op te ruimen stond er plotseling een fransman naar onze boot te kijken en ons te complimenteren met ons mooie schip. Na een kort praatje en ons fok bekeken te hebben adviseerde hij ons dit, niet bij de plaatselijke zeilmaker te laten repareren, maar bij Incidenses te Brest. Deze firma is gespecialiseerd is in de speciale materialen waar onze zeilen ook van zijn gemaakt (Folie met keflar versterkte vezels).

Na met deze aardige en behulpzame man (Jean Louis Le Béon) wat gegevens uitgewisseld te hebben van zeilmaker en zijn kantoorgegevens aan de haven in Brest, gezellig een borreltje gedronken te hebben zijn we de volgende ochtend doorgevaren naar L'Aberwrach en ook hier op de rivier voor anker gelegen en genoten van de overweldigende rust op de rivier.

De tocht naar Brest de dag erop was door de tegenwind en stroom wat minder aangenaam, maar we hadden wel de gehele dag volop zon, de bimini opgezet en met ondersteuning van de Volvo-zeilen om ca. 17.00 uur aangekomen in Brest.

Aldaar direct naar zijn kantoor gelopen, want we zouden een autootje van hem kunnen lenen om de fok zo snel mogelijk bij de zeilmaker af te leveren voor reparatie.

Alleen zijn zoon Erik was aanwezig en was volledig geïnstrueerd, liet gelijk alle werkzaamheden vallen en was mijn hulp met sjouwen en chauffeuren naar de zeilmaker.

Aangezien de zaak om 18.00 uur zou sluiten had men op dat moment niet meer de juiste mensen in huis om een reparatie oordeel over het zeil te geven en zou men dat de volgende morgen doen.

Na terugkeer op de haven was zijn vader (Jean Louis) inmiddels ook weer gearriveerd en hebben we gezellig aan boord een aperitiefje genuttigd, waarbij Jean Louis volop over zijn leven zat te vertellen en ons raad gaf over de mogelijk zeilreparatie etc.

Ook was hij zeer geïnteresseerd wat we nou allemaal onderweg meegemaakt hadden, wat er defect ging, of we bang waren, welke voorbereidingen we troffen, hoeveel Bft. storm we hebben gehad etc. etc.

Uit voorzorg hebben we de dag erop nogmaals de auto geleend en ook het grootzeil gebracht ter controle bij de zeilmaker en gelukkig was dit zeil van een veel betere conditie dan de fok, Het fok wilde men wel repareren, maar garantie tot de hoek en dat voor Euro 800,= was me net te veel. Het alternatief was een nieuw zeil en dat zou men gaan offreren...

Uiteindelijk hebben we besloten om toch een nieuw fok te bestellen en dit af te laten leveren in Gibraltar, o.a. in verband met de levertijd en een besparing op het niet betalen van de BTW.

Dit gaf totaal toch een besparing van ca. 800,=, waarbij de transport- en inklarings-kosten etc. al verrekend zijn.

Onze adviseur Jean Louis heeft ons tijdens een van de gezellige aperitiefjes bij ons aan boord uitgenodigd om de laatste dag in Brest weer een auto te lenen om boodschappen te doen en 's middags ons uit te nodigen voor een bezoekje aan Morlaix.

Dat bezoekje aan Morlaix was erg leuk, vooral omdat deze toch gewone zakenman enorme bezittingen heeft zonder naast zijn schoenen te lopen.

We hebben een van zijn landhuizen bezocht (zie foto's), waar hij de nodige koeien heeft rondlopen, veel terrein heeft en diverse boerderijen bezit, incl. al het vee etc.

Dit is een van de basis elementen voor zijn zaken die hij samen met zoon Erik runt.

's Avonds gezellig met hem gegeten en heerlijk zitten praten, waarbij hij ons ook nog uitnodigde voor evt. toekomstige vakanties in Frankrijk in een van zijn onderkomens, Morlaix, Parijs, Brest of Port Grimaud.

De volgende ochtend het grootzeil weer gehesen, echter door onverklaarbare oorzaak wilde het zeil niet hydraulisch oprollen, ook met de hand was het bijna niet te draaien..

Weer een probleem, maar gelukkig kwam ik er snel achter dat een van de snelkoppelingen van het hydraulisch systeem op het dek los was. Mogelijk dat ik erop gestaan had gestaan en toen is losgeschoten, wie het weet mag het zeggen.

Door Jean Louis en Erik uitgezwaaid en op het grootzeil en kotterfok op weg naar Spanje, wind voorspelling was ZO, werkelijkheid bijna Z, maar in de loop van de middag werd de wind steeds ruimer en konden we uiteindelijk zelfs de halfwinder bijzetten.

Dit gaf toch echt wel een stukje extra snelheid, van 3 - 4 knopen ging de snelheid naar 6 - 7 knopen!!

Besloten om de halfwinder in de nacht te laten staan nadat ik windinformatie via de korte golf had binnen gehaald.

In de 2e helft van de nacht toen Paulien wacht had riep ze me uit bed, omdat de halfwinder deels los was...

Jammer genoeg was de oude halfwinder van de vorige boot ook gescheurd, waarschijnlijk door een combinatie van iets meer wind en ruigere zee, waardoor er een kwak water onder in het zeil is gekomen met alle gevolgen van dien.

Jammer maar waar, dus rustig verder op het grootzeil en kotterfok(je).

De volgende ochtend was de wind naar het ZW gedraaid en moesten we noodgedwongen de Volvo-zeilen weer bijzetten om nog wat snelheid te houden.

Uiteindelijk heeft de motor gedurende de gehele oversteek van 3 dagen en 5 uur bijna 39 uur ons moeten bijstaan doordat we verkeerde wind hadden.

Maar zulke problemen vergeet je snel, vooral als je dan aankomt in een zonovergoten Spanje en een mooie Ria, bij het plaatsje Camarinas.

Hier hebben we 2 dagen gelegen, lekker geslapen, heerlijk op terrasjes gezeten, uit eten geweest en wat kleine klusjes op de boot gedaan, vooral omdat de windvoorspelling voor de daarop volgende dagen alleen maar Zuid is!

Vanuit Camarinas zijn we door gevaren naar San Martin De O Grove, dood stadje en ongezellig. Ook deze Ria is "verpest" met de gigantische hoeveelheid drijvende eilandjes waar mosselen op gekweekt worden.

Dit heeft ons doen besluiten om de dag erop door te varen naar Ria Pontevedra, waar we nu voor het stadje Bueu op anker liggen.

De windvoorspelling is nog steeds voor ons slecht, Z tot ZZW wind voor de gehele week nog, dus verplicht hier wat rondscharrelen tot er betere wind komt.

Hierdoor zien we Jantien en Marco niet meer en als de wind langer zo blijft mogelijk ook Clairette en Jan!!

Maar we zullen wel zien, we gebruiken de extra tijd om nog wat klusjes te realiseren, de was te doen, de boot beter te organiseren en inventariseren!!

De laatste Ria is een van de mooiste met de stad Vigo en het snoeperige plaatsje Bayonne, dus we vervelen ons echt niet en genieten van het mooie weer, de tapas, de lekkere wijnen, de gezellige mensen hier,de mooie omgeving en van elkaar!!

Groet van Paulien en René

SY Bounty

HR 46-89

Zaandam - Ouistreham / France

Hallo allemaal,

we zijn nu twee weken onderweg en we wilden in een keer naar Spanje varen, echter de wind liet ons niet gaan enhield ons in België en Frankrijk.

We vonden het uitzwaaien in IJmuiden erg leuk en hebben jullie komst zeer gewaardeerd. Ook in Zaandam werden we uitgezwaaid door Marijke, Eva haar kleindochteren het personeel van Scheepswerf Brouwer, waar we de voorgaande maanden bijna dagelijks met veel plezier gewerkt hebben aan ons mooie schip de Bounty.

Vanaf IJmuiden, waar we om ca. 12.00 uur de zeilen gehesen hebben zijn we als een speer naar het zuiden vertrokken, echter 's nachts om 02.30 uur waren we ter hoogte van Oostende en werden we door eensteeds verder ruimendewind gedwongenhoger aan de wind te varen.

Aangezien we iets verder de pas van Zuid Kooten bij Duinkerken zouden krijgen en daar nog hoger aan de wind zouden moeten varen, hebben we besloten om bij Oostende naar binnen te gaan.

Nog geen half uur na deze beslissing stak er een storm op tot 45 knopen (ca. 9 Bft.), draaide de wind bijna 180 graden en veranderde de zee in een kolkende massa.

Gelukkig lagen wij ca. 1,5 uur later aan het steiger bij de Royal Yacht Club Oostende (RYCO) en konden we lekker gaan slapen.

Aangezien de wind de dagen erna continue uit het zuiden en zuidwesten kwam, waren wij gedwongen hier te blijven liggen.

Dit was achteraf gezien geen straf, want we konden nu lekker wat uitrusten, een beetje bijslapen en nog wat klusjes afwerken die op ons lijstje stonden.

Ook Fons is nog even bij ons op bezoek geweest, want die moest voor zijn werk in Zeebrugge zijn en vond nog wat tijd om gezellig met ons te gaan lunchen bij het RYCO.

Jullie konden ons via de AIS niet volgen, want deze ontving wel maar zond onze data niet uit. Via www.marinetraffic.com kan je de boot opzoeken, naam Bounty en MMSI Nr. 244070428.

Ik had in de laatste week voor ons vertrek al een nieuwe antenne gekocht, maar ook met deze antenne wilde het apparaat niet zenden en daarom de AIS maar uitgebouwd en bij een Raymarine (leverancier) dealer ter reparatie aangeboden.

Deze firma heeft mij na onderzoek aangegeven dat de GPS-ontvangunit defect was en de printplaat (er zit er maar 1 in) vervangen moest worden, dus keuze maken of repareren of vernieuwen!

Aangezien de reparatieprijs toch aanmerkelijk gunstiger was dan een nieuwe, hebben wij de opdracht gegeven voor reparatie.

Natuurlijk zijn op zo'n moment de wind voorspellingen erg gunstig en na overleg met de reparateur zou de unit na 1,5 dag klaar zijn. Inderdaad om ca. 10.30 uur werd onze AIS teruggebracht en zou ook onze bootsnaam, MMSI-nummer en Radio-callsign correct geïnstalleerd zijn.

Nadat ik de unit aangesloten had bleek deze inderdaad goed te werken, echter men had een verkeerde bootnaam, MMSI en Radio-callsign geprogrammeerd!! Na enkele verwensingen de man gebeld, echter ik had alleen een telefoonnummer van de zaak en niet zijn mobiele nummer. Besloten om toch maar te wachten, inmiddels had de havenmeester alle registers opengetrokken door alle techneuten in de haven bij ons langs te sturen. Ze hebben van alles geprobeerd, echter het was gezellig en kostte alleen maar wat biertjes. 's Avonds heeft de monteur mij teruggebeld en aan de hand van een programmaatje kon ik zelf de juiste gegevens programmeren en hadden we een dag met goede wind verloren...

De volgende ochtend 16 augustus vertrokken, lekker windje en we wilden ergens in de Seine baai of mogelijk tot Cherbourg doorvaren, maar ook nu was de windvoorspelling niet correct en zijn we met West 6 uiteindelijk Calais binnen gelopen. 's Nachts en de volgende dag was het zelfs 7 Bft., dus aangenaam om lekker aan het steiger te liggen.

In Calais ben ik nog onder de boot geweest, aangezien het log geen of nauwelijks snelheid aangaf. Ik had al twee keer het log schoon gemaakt, maar dat bood geen soelaas. Nu bleek dat een legioen schelpdiertjes op de montagerand van het log het laatste plekje gevonden hadden waar geen anti-fouling zat en aldaar hadden ze gezamenlijk een krater rondom het logwieltje gebouwd, waardoor het log niets aan kon geven!!

Met een plamuurmes was dit probleem toen snel verholpen en de volgende ochtend konden we tijdens het zeilen op weg naar Dieppe in ieder geval zien of we stroom mee of tegen hadden en hoeveel mijl we per etmaal gevaren hebben.

Ook nu was de weersvoorspelling niet erg nauwkeurig, want de opgegeven ZW 4 bleek minimaal 5 en veelvuldig 6 te zijn. Ook de zee was (zoals de Fransen dat zo mooi zeggen) geagiteerd en door de harde wind van de dagen ervoor liepen er regelmatig dikke golven over het dek.

Normaal gesproken is er dan niets aan de hand, maar als de luchthapper op het voordek (voor de ventilatie van de punt) lekt en het water er met grote hoeveelheid binnenkomt is dat geen pretje.

We hebben een stuk tentzeil over de matrassen neergelegd en daar handdoeken op, zodat het meeste water daar in zou trekken. Na 75 mijl hakken in de golven in ruim 10 uur tijd gaf dit in ieder geval nog een goed gevoel, de boot vaart heerlijk, is snel maar met zo'n knokkelige zee is het altijd onaangenaam.

In Dieppe heeft de boord-wasmachine al deze handdoeken en tijken van de kussens weer gewassen, gelukkig hadden we redelijk mooi droog zonnig weer en kon de was drogen en ik heb de luchthapper gedemonteerd, opnieuw afgekit en weer gemonteerd. Natuurlijk ook alle kastjes in de punt schoongemaakt, alle spullen die nat geworden waren weer gedroogd en de bilge leeg gepompt en gespoeld met zoet water.

Op 20 - 08 doorgevaren naar Fecamp, lekker kort stukje en 's middags nog heerlijk gewandeld. Inmiddels was het zo koud geworden dat we een extra deken in de dekbedhoes gestopt hebben om lekker warm te blijven, want temperaturen in augustus van 12 - 16 graden zijn we niet meer gewend, zeker niet na zo'n mooi voorjaar en zomer!!

De dag er na zijn we doorgevaren naar Honfleur, weer heerlijk in de oude binnenkom gelegen. We lagen met de spiegel naar de kant en keken zo het terras en de wandelstraat op, waar zowel wij als zij ons uitvoerig bekeken onder het genot van een lekker hapje en drankje.

Daar de windvoorspeling goed was zijn we maar een nachtje in Honfleur gebleven, de volgende ochtend om 8.30 uur door de brug, de sluis stond open en de Seine af naar zee. Daar halverwege aangekomen hadden we stroom tegen wind en bleek de windsnelheid geen 3 a 4 te zijn maar 5 a 6 Bft.

We konden het rak naar St. Vaast la Hogue bezeilen, maar de golven, stroming, vele buien met zeer harde wind, de golven over dek met alweer lekkage heeft ons doen besluiten om deze hekseketel de rug toe te keren en naar Ouistreham bij Caen te varen.

Daar liggen we nu lekker binnen, goed beschut op zoet water en gaan morgen wat klusjes doen, boodschappen, lekker wat wandelen en tussen door de "zoute" was weer doen en zien of we de afdichting van het draaideksel op de opstaande rand van de luchthapper op een andere manier toch nog beter kunnen afdichten.

Al met al zijn we weer lekker onderweg en hebben het jachtige leven in Nederland weer achter gelaten en genieten we volop van de vrijheid !!

Liefs en tot het volgende verhaal,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

We vertrekken morgen 08-08-2014

Hallo allemaal,

Vanochtend nog even naar de wind gekeken en voordat we echt last gaan krijgen van de uitloop van storm Bertha gaan we vrijdagochtend vertrekken.

We varen vanaf Zaandam naar IJmuiden waar we rond 10.00 uur voor de sluis zullen arriveren.

Voor een ieder die ons daar nog wil uitzwaaien is het eenvoudigste om via de Kanaaldijk naar de Steigerweg te rijden, waar je langs het water net voor de sluis makkelijk je auto kan parkeren.

Hier kunnen wij ook nog eenvoudig aan de kant komen.

We proberen dan in 1 keer naar Normandië of Bretagne te varen en als de wind te veel tegen staat zoeken we de beschutting van een haven op.

Daarna zullen we wel zien wanneer de wind ons weer gunstig gezind is om de oversteek naar Spanje te maken!

Groet van Paulien en René

SY Bounty

open dag en vertrek wereldreis

Hallo allemaal,

Op de website zijn er zomaar verschillende verhalen verdwenen, alsmede diverse foto reportages. Na melding hiervan heeft de beheerder van de site aangegeven dat dit probleem bij hun organisatie lag en zij hebben bijna alle foto's weer kunnen terugzetten.

Ik had zelf nog een back up van diverse verhalen, maar niet meer alles, echter de meeste zaken zijn weer terug gezet.

Op dit moment zijn we zover met het aanpassen van de boot, dat we binnenkort gaan vertrekken. Momenteel is de wind nog niet gunstig genoeg, maar het kan zijn dat we eind van de week (Vrijdag) mogelijk de trossen zullen losgooien en via IJmuiden het ruime sop kiezen.

Wij zullen jullie hier van de week nog nader over informeren!

Groet,

Paulien en René

SY Bounty

SY Bounty, nieuwe boot

Hallo allemaal,

Afgelopen weken/maanden is er het nodige gebeurd, maar de aller belangrijkste gebeurtenis is de aankoop van een nieuwe (gebruikte) boot!

We hebben een Halllberg Rassy 46 gekocht van een iets ouder echtpaar die vanwege gezondheidsredenen moesten stoppen. Deze mensen (Benjamin en Willy Oskamp) waren zeer verzot op hun boot en hebben met tranen in de ogen hun boot aan ons verkocht.

Zoals op enkele foto's is te zien genieten ze tijdens een instructie/overdracht-zeildag nog steeds van de boot wat eens hun trotse bezit was, maar zijn zeer blij dat wij "hun" boot goed zullen vertroetelen en weer mooie reizen mee gaan maken.

Ondanks dat de boot er perfect uitziet gaan we haar aanpassen om onze wereldreis af te maken, daarom zullen we de verstaging laten vervangen en zullen we ook weer een SSB met pactor-modem etc. inbouwen, evenals een watermaker, 2e stuurautomaat, zonnepanelen, windgenerator, bimini, 100 mtr ankerketting, duikcompressor en div. andere aanpassingen.

Kortom we hebben onze handen weer vol de komende maanden in een verwarmde hal te Zaandam waar we ook het onderwaterschip zullen afkrabben en een nieuwe anti-fouling aanbrengen.

De planning is dat we komend voorjaar weer vertrekken vanuit Nederland en via de Canarische eilanden naar de Carieb varen, dan begin 2015 door het Panama kanaal, vandaar via de Paaseilanden (Chili) weer richting Tahiti varen waar we mogelijk de nu al weer drijvende Viskus zullen opzoeken.

Daar zullen we de "oude" route weer oppakken en onze reis verder afmaken, maar nu hopelijk zonder ongevallen!!

In de foto galerij enkele foto's van de reparatie van de Viskus, of dit een goede en stabiele reparatie is betwijfel ik, daarna enkele foto's van onze nieuwe aanwinst.

Groet,

Paulien en René

SY Bounty

Markiezen - Atollen

Hallo allemaal,

Onze kinderen hebben jullie al geïnformeerd over het noodlot wat ons is overkomen en hierbij een meer gedetailleerd verslag van de schipbreuk en wat we voorafgaand nog hebben meegemaakt.

Vanaf Nuku Hiva zijn we samen met de Pikuditu naar het eiland Ua Pou gevaren (ca. 30 Nm) en daar gesnorkeld en heerlijk van de rust en de natuur genoten.

Omdat we een mooi weerraam hadden zijn we vandaar de volgende dag doorgevaren richting het Atol Takaroa en na een snelle tocht van nog geen 3 dagen voor de passage op anker om 5.00 uur.

Ankeren is daar een vreemde belevenis, want allereerst is het diepte verloop over ca. 60 meter oplopend van 900 mtr naar 0,50 cm, allemaal rots en koraal. Daarbij komt dat volgens de guide het water van de passage alleen maar uitstromend zou zijn, dus het anker uit in de monding op 10 meter en tot onze verbazing werden we de passage deels ingetrokken.

Aangezien dit zeer vreemd was ben ik wakker gebleven om te zien wat er allemaal zou gebeuren en om 7.00 uur bij daglicht naar binnen gevaren, met de stroom mee!!

Aan het einde van de passage moesten we haaks bakboord uit over het ondiepste stuk (3,5 - 4 mtr.) de lagoon in en daar stonden hoge golven door de harde stroming (ca. 6 knopen), maar met een goede schroef vol power geen enkel probleem.

Wat een mooi blauw water in de lagoon, echt zoals gepresenteerd op reclame folders. De passage heeft een lengte van ca. 500 mtr. en daarlangs is een gedeelte bebouwd met 2 kerkjes en enkele huisjes/hutjes wat het dorp moet voorstellen.

We zijn in de lagoon naast de passage op anker gegaan (26 mtr. diep, alle ketting en 20 mtr lijn uit) om nog even een paar uurtjes te slapen, echter door de wind en oplopende golven hebben we het anker opgehaald en zijn aan de overkant (hoge wal) op anker gegaan.

Een atol is een aaneenschakeling van kleine eilandjes (motus) waartussen ondiepe doorgangen zijn naar de zee. Hier stroomt dan ook door het tijverschil het water in en uit en meestal is er 1 passage waar een boot door naar binnen of buiten kan, hier kan het water soms erg hard stromen, tot wel 9 à 10 Knots.

De lagoon (wij dachten gelezen te hebben dat dit een ingezakte heuvel/berg was) is geheel voorzien van koraal, wit zand en ondiep zodat het kristalheldere water mooi azuur blauw wordt.

We hebben op een van de motus van Takaroa enkele locals gesproken, om te vragen hoe nu de zwarte parels groeien. Deze mensen wonen in een grote hut, betonnen vloer opbouw van waaibomen hechthout en natuurlijk een golfplaten dak.

Ramen zijn hechthouten schotten die met een stok open of dicht gezet kunnen worden en ook binnen zijn alle wanden van hetzelfde hechthout.

Met grote trots werd ons hun huis gepresenteerd, waarbij de Salle de Bain hun trots was, een laag staand toilet op de betonnen vloer, een bakje voorzien van een stukjes ingelegde oude tegels wat de douche moest voorstellen en uit de vloer stak een halve meter pijp waar een kraan opzat!

Qua verlichting had men 2 peertjes hangen en als de stroomvoorziening functioneerde had men licht. Ook was men vooruitstrevend door 2 kleine zonnepaneeltjes op het dak te monteren, kleine accu binnen en een converter (200 Watt) om de telefoon op te laden.

Ook had men 2 st. 12 volt lampjes hangen in de woonkamer en keuken. De foto's op de site vertellen meer, maar we kregen wel tekst en uitleg over de parels...

Van schelpdieren vanuit Polynesië worden in de USA ronde bolletjes geproduceerd in div. diameters, deze worden op een speciale manier en specifieke plek in de oester aangebracht en aan lijnen vertikaal in het water onder een boei gehangen.

De minimale "draagtijd" is 18 maanden voordat er voldoende parelmoer is afgezet. De parelmoer dikte wordt met behulp van röntgen gecontroleerd en hoe dikker de laag, hoe meer deze opbrengen.

Paulien heeft enkele mooie zwarte parels gekregen om later in een hanger of ketting te verwerken, echter ze zijn later weer aan de zee teruggegeven.

Na 5 dagen genoten te hebben op dit atol, maar ook weer onderhoud te hebben gepleegd aan de boot (poetsen, ontroesten, mantel van de ankerlijn was los en met grote steken doorgenaaid) zijn we doorgevaren naar het atol Fakarava.

Fakarava is een van de grootste atollen en volgens de guide zouden we hier verse groente en fruit kunnen kopen in de winkels van het enige dorp Rotoava.

Na eerst een ochtend in een kleine baai op anker te hebben gelegen, wilden we 's middags naar de zuid passage varen, omdat dit een van de mooiste duik- en snorkel-plekken van de atollen is.

Onderweg bedachten we ons dat het beter was om eerst wat verse proviand in te slaan en zijn we terug gezeild naar Rotoava. De winkels bleken echter zeer weinig verse groente en amper iets van vers fruit te hebben, maar ja we hadden nog wel een en ander aan boord.

Ook de Pikuditu lag in de lagoon (bij de Zuid Passage) en is daarna ook naar ons toegekomen, wat natuurlijk erg gezellig was.

Wij lagen op diep water op anker (16 meter) en hadden bijna 40 meter ankerketting uit, maar door de oplopende golven was het onrustig omdat de ketting/golven zorgden voor schokkende bewegingen. Eerst heb ik geprobeerd met de laatste 3 meter ketting dit op te lossen, maar uiteindelijk heb ik ca. 5 à 6 meter ankerlijn gegeven voordat het schip rustig lag te veren op de ketting.

Omdat het Donderdag erg veel regende en Steven en Dineke bij ons zouden eten, hebben we de vijf 30 liter jerrycans met extra diesel van onder de salontafel weggehaald en in onze slaaphut geparkeerd.

Gezellig gegeten en een hoop lol gehad, terwijl buiten de regen met bakken uit de hemel kwam. Steven had wat problemen met zijn nieuwe acculaders die aan zijn generator gekoppeld waren en hadden we afgesproken dat ik de volgende dag bij hen deze zou nakijken.

Op Vrijdagochtend na een rustig ontbijtje zijn we naar Dineke en Steven van de Pikuditu gevaren met de dinghy, daar een en ander gecontroleerd en gereset en alles functioneerde weer optimaal. Jammer genoeg was het nog steeds slecht weer en zijn we bij hen blijven eten.

Om ca. 21.30 uur gingen wij terug naar de boot en tot onze grote verbazing lag er geen boot meer op de plek waar we deze hadden achtergelaten, dan weet je even niet wat er je gebeurd en werden we geroepen door de omliggende schepen.

Alexandro (Refola) die we op Hiva Oa hadden geholpen met het vullen van zijn gasflessen vertelde ons dat ons schip los was geraakt en op het rif lag?!?! Dat geloof je dan niet en vaar je gelijk naar de kant toe en daar zagen we een schip liggen welke geheel verlicht was op de romp. Ik dacht nog welke gek verlicht zijn boot nu zo fel, maar dat bleek onze boot te zijn die beschenen werd door 3 paar koplampen van auto's vanaf de kade.

Aan boord gekomen werden we door Iain en Eric (2 medezeilers) opgevangen en kregen we de mededeling dat ons schip zinkende was, wel met de kiel in het zand lag en tegen het koraal lag te bonken door de nog steeds hoge golven.

Men had getracht ons schip te redden met ca. 6 dinghy's en Iain had ook de motor bijgezet (wij laten altijd de startsleutel in het slot zitten, zodat in noodgevallen ook mogelijk anderen de motor kunnen starten) om uit het rif te komen, maar alle pogingen faalden. Hij heeft de motor gelijk weer uitgezet toen na een grote knal er plotseling grote hoeveelheden water naar binnen stroomde en dat wij aan boord waren stond er al ruim 1 meter water in het hele schip.

Doordat het hoog water werd (verval is gelukkig maar 50 - 60 cm) steeg het niveau alleen maar, vooral aan bakboordzijde omdat we daar door de wind en golven tegen het rif aan lagen. Het stonk enorm naar diesel, dit kwam omdat ik de diesel jerrycans nog niet had gefixeerd onder de tafel en er een was opengegaan. De overige hebben Eric en Iain veilig gesteld in de kuip.

Ik heb wel gelijk een aantal persoonlijke waardevolle spullen veilig gesteld, maar doordat het zulk slecht weer was konden we ook onvoldoende buiten zetten, want daar werd het ook gelijk nat door de regen.

Na wat te zijn bijgekomen heb ik de verzekering gebeld, Paulien werd door een medezeiler naar de Pikuditu gebracht, Steven heeft me aan boord nog geestelijk ondersteund en na het fiat van de verzekering dat onze veiligheid belangrijker was dan het schip terug gegaan naar de Pikuditu. Wel was het inmiddels 4.00 uur geworden en hebben die nacht bijna niet geslapen.

De volgende ochtend om 7.00 uur samen met Steven naar de kant en daar werden we door Alexandro opgevangen en hij vertelde dat Vicky (vrouw van Iain) van de Dolfin ons schip bij de kade zag gaan en heeft toen alarm geslagen.

Terwijl we daar stonden te praten kwam de brandweercommandant met wagen, deze sprak mij aan en vroeg of hij kon helpen. Deze zeer vriendelijke man (Giel) was binnen 10 minuten de coördinator en nam ons mee naar het vliegveld om te bellen, organiseerde materiaal, vroeg aan de burgemeester of ze hun materiaal mochten gebruiken, naar de duikschool om duikers te regelen, naar andere mensen om boten en opslag te regelen etc. etc.

Na ruim 1 uur waren er 15 - 20 mensen in de weer, werd de boot leeg gehaald, alles in een andere boot, naar de kant gebracht, daar weer in auto's die de spullen naar de gemeentelijke opslagloods brachten.

Het plan was om 4 sets van 3 st. lege oliedrums als drijflichamen aan de boot te bevestigen, met behulp van op te blazen drijfparachutes van de duikers zou de boot dan iets worden opgetild en wilde men tijdelijk de gaten afdichten. Daarna 2 elektrische pompen (met generator) en een grote motorpomp erin om de het schip lichter te maken en haar met 3 grote boten tussen het rif uit te trekken naar de kade, waar verdere reparatie in het water of op de kant voorzien was.

Na op de eerste zaterdag hard zwoegen was er om 18.00 uur maar 1 set oliedrums stabiel gemonteerd aan bakboord achter en deze gaf inderdaad wat drijfvermogen.

Aan stuurboordzijde lagen de ander sets oliedrums tegen de romp aan te beuken en dit deed me ontzettend veel pijn, want zo zuinig als we altijd op de boot zijn geweest, veroorzaakten deze diepe krassen in de romp. Maar liever een beschadigde boot die weer drijft als haar hoog gepolijst ten onder te laten gaan!

De volgende ochtend om 7.00 uur weer aanwezig en had de plaatselijke politieman een beter idee om haar te liften. Voorstel was om aan stuurboordzijde het koraal deels weg te hakken, dit af te dekken met grote jute zakken (worden gebruikt voor het transport van de coco's noten), het schip naar stuurboord om te trekken zodat noodreparatie aan bakboord beter uit te voeren was. Na vele uren hakken en breken is dit gelukt en bleek dat er aan bakboord een groot gat was ontstaan doordat er een stuk koraal van ca. 30 cm. diameter naar binnen stak, de gehele kombuis eruit gewerkt had en een gat gemaakt had van ca. 50- 60 cm breed en ca. 150 cm hoog.

Met hechthouten platen van 8 mm en zware spanbanden werd dit gat deels afgedicht en ook verscheidene cracks in de romp zijn met kleinere stukken hechthout en kit afgedicht. pompen werden opgestart en ze begon te drijven!!

Heel voorzichtig hebben we haar tussen het koraal weggesleept en ca. 100 meter verder in de beschutte kom van de haven aan de wal gelegd.

Daar hebben we de generator van een van de medeschippers uitgezet en aangesloten op elektra van de gemeenteloods.

Aangezien de 2 dompelpompen af en toe niet aansloegen, doordat bijv. de flotterschakelaar ergens achter blijft hangen, hebben we de zoon van Giel gevraagd of hij de nachtwacht wilde zijn. Ook doordat er nog steeds uit allerlei kastjes en de bilge plastic verpakkingsmateriaal kwam welke de pompen kon verstoppen, was continue controle noodzakelijk.

Zelf hadden we ook wat rust nodig, want 48 uur in touw zijn is ook onmogelijk.

De volgende ochtend kwam ik alleen om 6.30 uur naar de kade en hadden we al gehoord van een andere zeiler via de marifoon dat de boot met haar neus iets naar voren lag.

Bij het invaren van de haven zag ik tot mijn grote schrik, dat de boot tot aan de dakluiken gezonken was, er geen pompen meer draaiden en geen bewaking op de boot was.

Achteraf bleek dat er om 3.00 uur kortsluiting in de elektrakabel was ontstaan. Kevin had zijn vader Giel uit bed gehaald en die heeft tot 5.00 uur alleen gewerkt om de boot boven water te houden met de motorpomp. Nadat de benzine van de pomp op was is hij naar huis gegaan en getracht mij via de marifoon op te roepen, maar deze hadden wij niet aanstaan.

Zij lag aan bakboord tegen de kade met de zeereling onder de overstekende betonnen rand en de verstaging begon daar tegenaan te schuren.

Binnen 10 minuten werd er materiaal en mensen geregeld, een grote Poclain graafmachine, 2 motorpompen, alles wat mogelijk was werd ingezet.

Inmiddels had ik de boot iets rechter getrokken met een lijn vanuit de masttop naar de andere kade en was ik bezig om de achterkant van het schip onder de kade uit te trekken met behulp van de lieren, wat zeer goed lukte. Alleen kwam er plotseling harde wind opzetten vanaf bakboordzijde en begon de boot verder over te hellen naar stuurboord, snel een andere lijn vanuit de masttop uitgebracht en vele mensen stonden aan het want te trekken om haar niet over te laten vallen op de brandweerboot en een vissersboot.

Gelukkig kwam er een vorkheftruck het terrein oprijden waar ik de andere val aan kon binden, zodat ze niet om zou vallen.

Er werd een sling achteronder de boot aangebracht (de Poclain tilde haar een beetje op), de pompen werden gestart en binnen 3 uur dreef ze gelukkig weer. Ik had zelf een haspel met 100 meter elektrakabel bij me, deze werd ingezet voor de voeding van de dompelpompen en daarmee was ze weer boven water.

Daarna hebben we haar over stuurboord zo plat mogelijk getrokken om nu een betere reparatie uit te voeren, waarbij men gebruik maakte van dezelfde hechthouten platen en als extra afdichting teer op de platen gebruikte. Ook werden de platen met schroeven vastgezet en daarover de banden.

Inmiddels begon bij ons ook de moed in de schoenen te zinken, want het teer vonden we nu overal in de boot terug, op alle kastjes, de vloer de nog niet uitgehaalde resten kleding etc.

Ook de aanrecht hadden we er verder uitgebroken om ook vanaf de binnenzijde stutten aan te brengen bij de noodreparatieplekken.

Uiteindelijk bleek het zo kostbaar te zijn om de boot terug te laten brengen naar Nederland om een goede reparatie te waarborgen, zodat we met de verzekering hebben besloten om haar over te brengen naar Papeete op een vrachtboot en te kijken of er mogelijk iemand in geïnteresseerd is om haar over te nemen.

Dit is een emotioneel proces, omdat het schip voor ons een derde kind was, althans zo vertroetelde we haar altijd en zoals al vele mensen beaamden dat het in nieuw staat verkeerde, alles tot in de puntjes verzorgd!

We hebben inmiddels de mast gestreken met de kraan van een van de bevoorradingsschepen en deze heeft haar ook op de kade gezet. Daarna hebben we die nacht in ons pensionnetje aan de kant voor het eerst weer iets beter geslapen.

De Pikuditu moest met pijn in het hart naar Tahiti varen en ons alleen achterlaten, omdat hun kinderen en kleinkinderen vanuit Nederland aan boord zouden komen voor een vakantie.

Paulien, Dineke en vele andere mensen waren achter de schermen bezig alle (inmiddels rotzooi) in de gemeentelijke opslag te sorteren. De vrouw van Giel heeft inmiddels al ruim 30 draaien was verwerkt, laten drogen en daarna ons opgevouwen en wel terug gegeven.

Het is onvoorstelbaar hoe snel zeewater alles verwoest, bijna alle blikjes bier die we aan boord hadden zijn open gegaan, al het eten wat in papier/plastic verpakt was is verloren gegaan (al deels in de boot en dat stinkt en geeft een vieze neerslag), al het blikwerk is verroest en sommige al opengesprongen, de zwemvesten kwamen natuurlijk ook spontaan bovendrijven, al met al de foto's laten daar een klein stukje van zien.

Inmiddels zijn Jeroen, Doeschka en de kinderen hier dinsdag 9 Juli aangekomen en helpen ons nu ook met het opruimen van de rommel. Jammer genoeg moesten ze vanwege een weersverandering Dondermiddag een beschutte baai opzoeken om het voorspelde slechte weer het hoofd te kunnen bieden.

Het is nu woensdag 17 Juli en we hebben de meeste nog overgebleven spullen schoon, veel weg moeten gooien, veel gereedschap wat stijf verroest is, kleding wat of door het gat in de romp is weggespoeld is verdwenen verloren, de boordcomputer, de SSB radio, de Pactor modem, de watermaker, de omvormer de acculader kortom alles wat nog in de boot zat is kapot.

Morgen komt het bestelde hout voor de kisten die we zelf gaan maken aan, daar stoppen we onze spullen in die met zeevracht ons achterna komen en we gaan terug om even op adem te komen van deze verschrikkelijk nare ervaring.

Wel willen we alle dank en lof uitspreken voor alle mensen die ons hier ter plaatse hebben geholpen, de zeilers, de locale bevolking en niet te vergeten Dhr. Sibo Hendriks van Kuiper Verzekeringen in Heereveen!!

We gaan ons thuis bezinnen of we weer een boot kopen, nieuw of gebruikt en onze droomreis zullen voortzetten!

Ook willen we iedereen bedanken voor de reacties per email of via de website, dat heeft ons erg geholpen in deze onaangename tijd!!

Groet vanaf een mooi atol met voor ons een wat bittere nasmaak,

Paulien en René

ex SY C-1100 Viskus

Nuku Hiva en de overige Markiezen

Hallo allemaal,

We hebben inmiddels enkele eilanden van de Marquisen bezocht en de laatste 1,5 week op het eiland Nuku Hiva geweest en gewacht op de nieuwe schroef!

Maar nog even terug naar Hiva Oa, daar hadden we een lijn in de schroef gekregen en dachten dat de as van de saildrive krom was. Op het eiland getracht een pijp te kopen, zodat we onderwater een en ander konden repareren, maar we konden alleen een lengte van 7 meter kopen.

Toevallig liepen we langs een huis waar we een werkplaats zagen en onder de werkbanken lagen een aantal pijpen die we goed konden gebruiken. Aan de eigenaar gevraagd en zonder probleem kregen we een pijp te leen, was wel wat roestig, maar dat gaf niets.

Op het eiland Tahuata in een mooie baai met glashelder water zijn we met de duikuitrusting onder de boot gegaan en heb samen met Jeroen van de Zeemuis de schroef gedemonteerd. Daarna de motor laten draaien en nu bleek dat de as van de saildrive nog keurig netjes draaide, zonder enige slinger, dus moest het probleem in de schroef zitten.

Nadat we de schroef onderzocht hadden, bleek deze uit 2 bussen te bestaan, waar tussen een rubbercompound is aangebracht als trillingsdemper. Doordat de motor draaide (waar de binnenbus door aangedreven wordt) en de buitenbus (waar de bladen op zijn gemonteerd) werd stilgehouden door de dikke lijn zijn deze ten opzichte van elkaar verdraaid en getordeerd, waardoor de slingering is ontstaan.

We hebben in een dorpje getracht de bussen uit elkaar te persen, maar met de maximale druk kwam de binnenbus er een stukje uit, echter nadat we de druk eraf haalden kwam de bus weer in zijn oude positie terug.

Uiteindelijk heb ik op de boot in de buitenbus aan het einde van beide buseinden om de 60° graden 2 x 3 St. M8 draad getapt, zodat we met deze bouten de bussen op het oog weer konden richten. Dit was een goede tijdelijke oplossing, echter na 2 dagen (we zijn ook naar enkele andere baaien gevaren op de motor) begon de schroef toch weer erg te trillen en ben ik onder de boot gedoken en heb ik alle bouten onderwater voorzien van hennep, zodat ze niet zo eenvoudig meer konden lostrillen.

Inmiddels hadden we wel al een nieuwe schroef besteld en deze zou via Parijs direct naar Tahiti gevlogen worden en dan met een binnenlandse vlucht door naar Nuku Hiva.

We hebben eveneens de verzekering ingeschakeld, want ondanks het eigen risico zijn de totale kosten en eventuele vervolgkosten ruim boven het eigen risico en na ca. 20 jaar is dit de eerste keer dat we iets claimen! Verzekering werkt uitstekend mee en heeft zelfs de onderdelen bij de werf besteld en ook het vervoer allemaal geregeld, dus vol lof over Kuiper Verzekeringen in Heereveen!!

Op Nuku Hiva hebben we een bedrijfje in de arm genomen die de materialen wilden ontvangen en dit is na wat kleine aansturing van onze zijde perfect verlopen. Inmiddels hebben we op 20 juni de schroef ontvangen en gelijk (met assistentie van Steven van de Pikuditu) onder de boot gemonteerd, resultaat een perfect draaiende schroef zonder trillingen in de boot!

Vorige week hebben we samen met de Zeemuis en de Pikuditu een grote auto gehuurd en een mooie toer over het eiland gemaakt, tussen de middag in de baai van Hatiheu bij Chez Yvonne lekker gegeten, onder andere geit in de cocosmelk, andere namen geit met curry of verschillende soorten vis met broodfruit en casave, de specialiteiten van het eiland!

We hebben diverse foto's bijgevoegd om jullie een impressie te geven.

Afgelopen week hebben we samen met de Pikuditu (Steven en Dineke) nog enkele andere baaien bezocht, de Zeemuis had nog andere klussen te doen en ging niet mee.

De eerste baai (Anaho - baai), ook deze was weer ontzettend mooi, lag goed beschut en erg rustig, mooi blauw water en ja zwemmen in kristalhelder water van ca. 30° is geen straf!

We hebben hier gesnorkeld, veel mooie vissen gezien en erg mooie riffen met mooi koraal. Paulien heeft een dag later nog gezwommen met een grote manta-rog van ca. 2,5 - 3 meter, deze zwom rustig rond terwijl hij het water zeefde om zijn maaltijd aan te vullen.

Door de flora en fauna te respecteren en bijv. ruime afstand van deze vissen te houden, schrik je ze niet af en laat je ze ook hun vrijheid behouden.

Ook enkele grote schildpadden hebben we in deze baai zien zwemmen.

In het weekend wilden we eigenlijk lekker uit eten, maar omdat het vaderdag was zaten en lagen bijna alle dorpsbewoners (ca. 30 mensen) van deze baai op het strand of in het water zich te laven aan bier of zelf gemaakte cava (zelf gebrouwde sterke drank van vruchten).

Ook wij werden uitgenodigd om mee te drinken, wel wat geproefd maar de meeste mensen keken om 12.00 uur al laveloos uit hun ogen en daar hadden wij geen zin in.

Wel hebben we toen voor de volgende avond een reservering gemaakt om te eten in het pension Chez Raymond en zijn vrouw Moa.

Als voorgerecht kregen we een salade van gemarineerde rauwe tonijn met cocosmelk, komkommer, tomaat en paprika. Daarna rijst met kip, varkensvlees en vis van de barbeque en als dessert een stukje watermeloen van de plaatselijke fruitboer uit de andere baai.

Jammer genoeg hadden de festiviteiten van vaderdag een dermate gat in de drankvoorraad geslagen, dat er voor ons bij de maaltijd geen wijn, geen bier of andere alcoholische versnapering meer was en mochten we het heerlijke eten allen met wat water wegspoelen...!

De fruitboer hebben we de dag erop bezocht, na een mooie wandeling langs het strand en door de bergen naar de andere baai. Daar aangekomen werden we direct verwend met een proeverij van verschillende fruitsoorten zoals pompelmoes, banaan, mango, stervruchten (die nu wel eens smaak hadden, wat zelfs lekker waren), papaja, citroen, zuurzak, watermeloen, netmeloen, komkommer, tomaat en paprika.

We kochten voor beide boten zoveel, dat dit niet meer zelf te dragen was en maakten de deal met deze man dat hij 's middags per paard de bestelling bij ons in de baai zou komen afleveren. Ook een andere boot hadden we hierover geïnformeerd en om 16.00 uur werd de bestelling (verdeeld over 3 paarden) voor alle 3 de boten geleverd, terwijl de dochtertjes van de 3e boot op de paarden mochten meerijden naar de baai!

De man bleek ook burgemeester te zijn van het dorp (ca.15 mensen door de week, ca. 30 mensen in het weekend) en had een leuke humor, zodat wij als prettig gestoorde buitenlanders daar goed mee overweg konden.

Sommige mensen hebben wel een auto, echter er zijn (bewust) geen wegen naar de baai of in het dorpje. Wel hebben ze voldoende nono's (dit zijn kleine steekvliegjes die een soort muggenbult na een beet achterlaten en volgens de locals duurt het ca. 2 weken voor je alles kwijt bent. Na een snelle telling op 1 arm kwam ik al op 75 - 80 beten, terwijl mijn rug en benen ook helemaal onder zitten, ik denk dat ik wel aan de 4 à 500 beten kom!

Slecht geslapen en zelfs rillerig, maar die verdomde jeuk is het ergste. Inmiddels hebben we een speciale cocos-olie (door de locals geadviseerd) en behandelen we de jeukende plekken met zowel deze olie als met citroen, om ontstekingen te voorkomen. De jeuk wordt daardoor wat minder en vaak voor de nacht nemen we een anti-histaminicum in.

We zijn nu bezig om ons voor te bereiden op de zeiltocht naar de Tuamotus (atollen), ca. 450 Nm en ongeveer 3 - 4 dagen varen. Waarschijnlijk zullen we daar Zondag naar vertrekken en zijn we weer te volgen via de Yotreps-link op onze website!

Groet,

Paulien en René,

SY Viskus

Huku Niva

Frans Polynesië