Lautoka Fiji tot Luganville in Vanuatu

Hallo allemaal,

Vanuit een warm en zonnig Luganville weer even een update van wat we de laatste tijd weer hebben uit gevreten, we gaan even terug naar Beqa in Fiji, waar we weer enkele dagen gelegen hebben.

Op zondagochtend zijn we wat aan boord aan het rommelen en aangezien we redelijk ver van het dorp af lagen liepen we in ons adam/eva kostuum. Als ik wat op het zwemtableau uitspoel in het water zie ik toevallig een kano aankomen van een local, deze heeft mij gezien en roeit snel naar de kant waar hij zich een beetje schuil houdt. Nadat hij gezien had dat we weer netjes gekleed waren kwam hij op ons af en verontschuldigde hij zich dat hij ons op zondag kwam storen. Hij had een vraag of wij hem en zijn dorp konden helpen en voegde er aan toe dat hij zelfs de hele nacht had gebeden in de hoop dat iemand hem kon helpen. Nadat hij had duidelijk gemaakt dat er een probleem was met de dorps-generator en ergens een bout miste van een bleek later motorsteun, zei ik hem dat we in de middag na de kerk, lunch en middagdutje bij hem kwam kijken.

Het bleek een lekke dieselleiding te zijn, die de hele generator onder had gesproeid, evenals de vloer etc. Gelukkig had men nog een flexibele dieselbestendige slang, welke ik er met het nodige kunst en vliegwerk opgezet heb, waarna de lekkage verholpen was. Zelfs de chief van het dorp kwam naar me toe in dat hete benauwde hok om me te bedanken, evenals vele dorpelingen, want men had de laatste weken heel wat extra diesel verkwanselt en dus extra kosten met zich mee bracht.

Als dank kregen we ook nog een heerlijke tros bananen en werden door een echtpaar wat we het jaar ervoor ontmoet hadden uitgenodigd om thee te drinken en ’s avonds te komen eten, thee drinken hebben we gedaan en zelf op de boot gegeten (toch vaak wel lekkerder dan de goedbedoelde Fiji maaltijd!)

In de loop van de week zijn we verder naar Musket Cove gevaren, daar een paar keer gesnorkeld en een duik gemaakt bij een pinnacle met een diameter van ca. 40 – 50 mtr op een diepte van 25 – 30 meter. Deze toorts had zelfs op de bodem twee haaks op elkaar staande doorgangen, zodat je er onderdoor kon zwemmen. De doorgangen lagen iets boven elkaar en bevatte veel tropische vis die daar zich schuil hield, in ieder geval de moeite waard!

Begin September kregen we een goed weerraam en zijn we op Vrijdag-middag uitgeklaard in Lautoka, omdat in Denerau de douane net weg reed voor hun lunchpauze en ons niet meer wilde uitklaren, na het weekend konden we een afspraak met ze maken…..

Na binnen 15 minuten te zijn uitgeklaard hebben we ons nog een nachtje illegaal opgehouden en zijn we de volgende ochtend vertrokken naar Vanuatu, Port Vila.

We hadden goede wind, 15 a 20 knopen vanuit het Oosten, zou zuid oost moeten zijn, maar het schip liep heerlijk 6 – 8 knopen op alleen het grootzeil.

Dit hadden we volop uitstaan met een bulle talie, zodat er geen rare dingen konden gebeuren zoals bijv. gijpen.

Na 3,5 dagen kwamen we aan in Port Vila, onderweg nog 3 Mahi mahi’s gevangen, alleen de eerste wist nog net voordat we hem binnen wilde halen van de haak te ontsnappen, de tweede hadden we aan boord, wilde zijn staart vast maken, sloeg de ophaal haak uit zijn buik en sprong overboord, maar gelukkig hadden we weer zoveel ervaring opgebouwd, dat de derde geen schijn van kans kreeg om ook maar te denken dat hij ons kon ontgaan!! Gelijk gefileerd en de vriezer gevuld met minimaal 8 grote porties vis en natuurlijk ’s avonds shasimi van deze vis gegeten.

Bij het binnen varen moesten we nog een stuk hoger aan de wind zeilen en heb de bulle talie uit de giek gehaald en opgeborgen. Op het dek zag ik opeens een klein stukje aluminium liggen, oeps waar zou dat van zijn??

Na controle van de mast en de giek, bleek de giek wat gescheurd te zijn, daar waar de neerhouder in het profiel van de giek zit gemonteerd…. Shit dus, want we moeten nog wel een aantal dagen/weken varen voordat we in NZ zijn, waar een reparatie uitgevoerd kan worden.

De volgende ochtend aan de douane beambte gevraagd of hij toevallig wist of er een aluminium lasser in Port Vila was, uiteindelijk stuurde deze ons door naar de werf. Daar in de middag ons gemeld, echter men kon geen alu lassen, echter er was een bedrijf dat dat wel kon.

Wij daar met een busje naartoe, de mensen gesproken en deze gaf aan dat hij voorlopig geen tijd voor ons had en ook geen zetbank had om het te lassen profiel te buigen, maar hij wist nog een andere lasser, volgens zijn zeggen de beste van Port Vila.

Pas na een paar dagen deze man aan boord gehad en deze zag een reparatie wel zitten, had zelf al enkele alu boten in Port Vila gebouwd en ik had ook laswerk van hem gezien. Na het weekend kwam hij met zijn offerte en ja het was verschrikkelijk duur, maar ja je staat met je rug tegen de muur dus toch maar doen. Dat is beter dan ergens onderweg de giek te breken en geen grootzeil meer hebben, want we moeten nog wel de Tasmaanse zee naar N Zeeland oversteken!!

Ondanks dat we goede afspraken gemaakt hadden hebben we toch nog een paar dagen extra moeten wachten tot de reparatie was uitgevoerd. Toen hij de giek kwam terug brengen zag ik gelijk al dat hij niet gedaan had wat ik gevraagd had, geen gebogen profiel om de onderkant, alleen maar een plaat op de zijkanten gelast, nou ja gescheten, het is echt geen professioneel laswerk!!

Na een uitermate vervelende discussie, waarbij hij aangaf dat zijn mensen het ook nog moesten leren (voor zoveel geld!!), heb ik uiteindelijk een deel van de rekening betaald en had absoluut geen vertrouwen meer in hem om verdere oplapacties van hem te accepteren.

Inmiddels hadden we wel al een paar gezellige dagen gehad met Art en Tracy van de Feeling Good, die vanuit Australië via N. Caledonië naar Vanuatu waren gezeild, om toch weer voor onderhoud naar NZ te gaan, want hun ervaring in Australië was ver beneden maats. We hebben ook nog voor een dagje en auto gehuurd om het eiland rond te rijden, uiteindelijk was de folder veel meer belovend als de praktijk was, maar we moesten toch wachten!

Wij zijn na de montage van de giek eerst naar een klein eilandje Lelepa gegaan, waar we van andere hoorden dat je daar ontzettend mooi kon snorkelen, viel jammer genoeg een beetje tegen of ja misschien zijn we toch wel een beetje verwend met alle mooie dingen die we de afgelopen jaren gezien hebben. We hadden wel leuk contact met wat locals en moesten ook regelmatig een telefoontje of tablet voor ze opladen, geld, huis of andere zaken hebben ze niet, maar zo’n telefoontje is hun heilig en een enorm status symbool!

Vanaf Lelepa zijn we doorgevaren naar Epi-eiland en hebben we in Lamen-baai geankerd. Hier hebben we met een Dugong (zee koe) gezwommen en ook met verschillende grote schildpadden.

Ook hebben we daar op een ontzettend mooi stuk rif gesnorkeld wat niet door de Hurricane in 2015 beschadigd is, heel veel mooie vis, mooi koraal en jammer genoeg geen camera mee genomen. Met de Chief (Kenneth) en zijn vrouw (Bennington) konden we het goed vinden en kregen dan ook een rondleiding door het dorp, we konden groente en fruit van hun privé tuintje kopen en kregen ook het een en ander. Ook hier hebben we weer de nodige kleding, suiker, meel, zeep en groentezaden gegeven, waar men onvoorstelbaar blij mee is.

We hoorden hier ook dat in tegenstelling tot Fiji de kosten voor het middelbaar onderwijs door de mensen zelf betaald moet worden en erg kostbaar is, zijnde ca. 75.000 Vatu per kind/schooljaar, dit is ca. 600 Euro. Wanneer je dit relateert aan de lage levensstandaard en lage inkomsten ( op de eilanden moet men het dan hebben van de verkoop van eigen groente en fruit, copra, cacao en vis) en met een gemiddeld inkomen van 5.000 – 8.000 Vatu/maand (Euro 40 – 64,=) is dat geen vetpot! Daardoor krijgen veel kinderen geen vervolg opleiding na de lagere school (bijna kosteloos), omdat de mensen het gewoon niet kunnen betalen, zeker als men 4 - 5 of meer kinderen heeft. We spraken ook een jongen en na de vraag of hij al vrij had van school kregen we te horen dat zijn vader het schoolgeld niet kon betalen, maar hij zou wel dolgraag naar school willen…!!

Ondanks alles leven de mensen hier met veel plezier, genieten ze van de dagelijkse dingen, hebben weinig stress en zijn en blijven overmatig vriendelijk en blij!

Op de ochtend dat we weg wilden naar de volgende bestemming zag ik dat de vriezer niet op de goede temperatuur stond, nu bleek dat de waterpomp vast stond en gelukkig kon ik deze snel vervangen door een reserve. Gedurende de dag bleek echter dat de vriezer niet goed wilde vriezen en de compressor was erg heet, dus heb ik onderweg de compressor gewisseld voor een nieuwe die we destijds in Portugal hadden gekocht.

Omdat het koelsysteem met speciale koppelingen is uitgevoerd, de compressor ook gevuld is met speciaal gas, kon het systeem direct weer aangezet worden. Inmiddels hadden wij wel de koelkast weer ontruimd en omgeschakeld naar vriezer, zodat al het vlees netjes bevroren bleef! De vriezer functioneerde jammer genoeg ook niet met de nieuwe compressor, dus er moest iets anders aan de hand zijn!!

Daarna hebben we de Maskelyne eilanden bezocht, lagen in een mooie baai alleen veel stroming door de getijde-verschillen, waardoor we ’s nachts dachten dat iemand klopte, bleek dat we volledig omgekeerd waren en met onze kont tegen een mooring lagen.. De volgende ochtend werden we vroeg al verrast door een local (in zijn uitgeholde boomstam) die ons welkom heette op zijn eiland en ons verraste met een grote kam bananen. Natuurlijk hadden we ook voor hem nog wat zaken en allemaal weer tevreden. Nog geen tien minuten later de volgende die kwam vragen of we uit Frankrijk kwamen (Vlag), maar hij wist niet waar NL lag. Ook hem verblijd met een T-shirt en wat visdraad.

Aangezien de wind voor de nacht zou toenemen hebben we enkele baaien bezocht en getracht te ankeren, maar de ondergrond was hoofdzakelijk steen met wat koraal en daar trokken we het oppervlakkig hechtende koraal zo vanaf, geen goede optie om daarmee de nacht in te gaan. Daarom zijn we uiteindelijk diep in een beschutte baai gaan liggen en daar hadden we goed houdend zand!

Op het eiland Malakula hebben we twee verschillende baaien bezocht en daar ook de dorpen. Ook hier werden we geconfronteerd met de grote mate van armoede, de meeste mensen wonen in hutjes van een bamboe-frame bedekt met palmbladeren als wand en dak. Op de plaatselijke lagere school met een vriendelijke onderwijzeres gesproken en ook hier hoorden we dat het probleem in de kosten ligt voor de verdere opleiding van de kinderen die te kostbaar is voor de ouders, waardoor het opleidings niveau erg achter blijft en het land nooit uit het dal komt. Nou is de wil , het tempo en het eigen initiatief ook niet zo bijster hoog, anders zou er toch nog veel meer mogelijk zijn!

In het plaatsje Tenmaru hebben we een (heilige) grot bezocht, die men naast offerande plek ook als schuilplaats gebruikte wanneer er een cycloon in het gebied was. De verschillende kleuren stenen werd veroorzaakt door vocht/erts en fosfaten. De meest getoonde hiërogliefen vonden we een beetje namaak, vooral als er dan een hand werd getoond, waarvan de omtrek door een spuitbus met zwarte verf was geaccentueerd…, mede omdat er ook figuren stonden afgebeeld in div seksueel getinte poses die meer invloed vertoonde van hedendaagse afbeeldingen.

Daar zouden we om 18.00 uur ook nog een dansvoorstelling krijgen die speciaal voor ons werd georganiseerd door de dorpelingen, althans zo had een leerkracht ons dat verteld. Bij aankomst op het strand werd ons echter medegedeeld dat er onvoldoende dansers waren en hij had zijn tante bereid gevonden zich te verkleden in de originele kleding die voor feesten en ceremonies worden gebruikt, Paulien wilde dolgraag de mannen met hun grote of kleine peniskokers zien, maar dat ging dus niet door!

Eenmaal in Luganville aangekomen hebben we geankerd voor het Beachfront-resort en de receptioniste adviseerde ons om met een koeltechnisch bedrijf contact op te nemen die ook bij hun de airco-installaties onderhield. De volgende ochtend stonden er twee man iets later dan toegezegd klaar en nu bleek dat de koel-gas-droger niet goed functioneerde, omdat er toch te veel vocht in het systeem zat en daardoor niet goed werkte. De compressor weer uitgebouwd, mee gegeven naar de werkplaats en na 3 uur kwamen ze terug om de zaak af te vullen.

Toen bleek dat het systeem plotseling lekte??, maar na uitbouw van de compressor bleek dat hun meetapparatuur lekte en niet ons systeem. Uiteindelijk liep om 17.00 uur de hele installatie weer goed en heeft men ook de andere compressor met extra gas gevuld, zodat we bij een evt. storing deze weer kunnen inzetten. De dag erop hebben we de wereldstad Luganville bezocht, wat een ouwe zooi en vieze bende. De hoofdstraat is dan wel geasfalteerd, maar ieder zijstraatje is een zandweggetje, de stoepen zijn maar deels voorzien van een harde toplaag en vertonen veel gaten en vooral langs de stoeprand diepe onafgedekte putten die voor de regenwater afvoer zorgdragen. Overdag zie je dit nog goed, maar ’s avonds is dat erg gevaarlijk. De winkels stellen ook weinig voor en zijn hoofdzakelijk gevuld met goedbedoelde Chinese rommel! Maar ook hier weer zeer vriendelijke mensen, grotendeels Frans talig en ook veel franse normen over genomen zoals geen schone kleding en dik stinken naar het zweet!!, heel veel anders als in Fiji!!

Zaterdagochtend hebben we de markt bezocht voor de noodzakelijke proviandering, maar er was weinig vers fruit en groente verkrijgbaar. De dag ervoor was het ook al niet veel, dus we denken dat het mooie weer hier de reden van is, want een beetje regen doet veel goeds aan de groei van het gewas! Bij een aanbevolen Chinees met interne slagerij hebben we zeer mooie tournedos gekocht voor ca. 8 euro/kg, de vriezer doet het toch weer goed, dus vullen maar! Door een zeer vriendelijke taxichauffeur weer terug gebracht naar het resort en ’s middags vertrokken naar een klein eilandje vlak bij Luganville, waar we goed beschut liggen voor de harde wind die we de komende dagen gaan krijgen. Ook liggen we tientallen kilometers van het eiland Ambae af, welk momenteel volledig wordt geëvacueerd vanwege de mogelijke eruptie van de vulkaan (categorie 5). Op 2 andere eilanden zijn er ook extra activiteiten gemeten in de vulkanen (cat. 3) dus het kan zijn dat we deze eilanden dit jaar niet meer bezoeken en eerder naar New Caledonië oversteken.

Het resort waar we nu bij liggen ziet er echt fantastisch uit en wordt voornamelijk bezocht door Australiers en Nieuw Zeelanders die een weekje hier komen genieten en luieren. Ook mooie snorkel gelegenheid en we gaan nog kijken of we hier kunnen duiken, maar dat vertellen we jullie de volgende keer!!

Groet van Paulien en René,

SY Bounty

HR 46 - 89

Fiji, Musket Cove - Suva

Hallo allemaal,

Hier eindelijk weer een verslag van ons, wij zijn nu 1 week in de Marina van Suva om onze nieuwe accu’s te installeren.

Maar eerst terug naar Musket Cove waar wij 6 juli vertrokken zijn naar Denereau (Nadi) om inkopen te doen. Dit ging erg voorspoedig en omdat de wind goed stond, hadden we besloten om direct na de inkopen richting Beqa gegaan en eventueel een nachtje door te zeilen. Echter na 2 uurtjes veranderde de windrichting en besloten we om een rustige ankerplek te zoeken en de volgende dag verder te gaan. De dag erop moesten we motorssailen en konden we Beqa niet met daglicht bereiken, dus weer een ankerplek opgezocht, lekker geslapen en daarna het laatste stuk naar Beqa gezeild. We lagen hier in een prachtige baai helemaal alleen bij het dorp Laliti met even verder een klein ressort. ’s Middags naar de kant en de kinderen van het dorp kwamen ons al tegemoet. Hier een lekker stuk gewandeld en wat met de dorpsbewoners gekletst. Zondag zijn we met laag water over het strand naar het andere dorp gelopen en via het bos weer terug. Ook in dit dorp gesproken met de mensen en zij zijn erg geïnteresseerd in onze manier van leven en vinden het maar onbegrijpelijk dat je zolang op een boot kan leven. Hier werden we ook weer direct uitgenodigd om mee te lunchen, dit hebben we afgeslagen en gezegd dat we al gelucht hadden. Terug bij het resort westers geluncht met een lekker biertje en direct gereserveerd voor het diner. Het eten was prima en we hebben leuke mensen ontmoet uit Christchurch, die hier op vakantie waren. Zij nodigden ons uit om bij ze langs te komen als we in Christchurch zijn en kunnen daar dan eventueel slapen.

De volgende dag vroeg op om naar de Lau groep te zeilen (200 mijl) , helaas kwam de wind voorspeling niet uit en moesten we redelijk hoog aan de wind zeilen en konden we zo wie zo Fulaga niet bereiken. Het laatste uurtje de motor bijgezet om toch met daglicht Namuka binnen te varen , hier waren wij vorig jaar een nachtje geweest alleen om te slapen. In de baai lagen nog andere zeilboten uit NZ, één ervan kenden wij vanuit Opua. Gezamenlijk hebben we een sundowner gedronken en wij kregen van één van de zeilers een groot stuk tonijn. Hij had deze de vorige dag gevangen en zij hadden de vorige avond de tonijn op vier verschillende manieren gegeten (iedere boot op zijn eigen manier iets klaargemaakt) Aangezien hij niet zo van tonijn hield, had hij met de mensen uit het dorp tonijn voor kreeft geruild!! Maar ze hadden nog een groot stuk in de koelkast liggen wat ze aan ons hebben gegeven, heerlijk!! Wij waren er erg blij mee en hebben er vier keer van gesmuld.

Wij hebben hier mooi gesnorkeld en zijn met de dinghy heel het eiland rond gevaren, een prachtig tochtje alleen hadden wij niet goed op het tij gelet en moesten we soms een stuk omvaren vanwege de ondiepte!! Om naar het dorp te gaan was er een track door het bos, goed te wandelen (een uurtje) en lekker in de schaduw. We hadden beide een grote tas mee met kleding om weg te geven. Ook hier waren de mensen zeer dankbaar. Onderweg in het bos werd er hard gewerkt, hier halen ze de kokos (copra) uit de kokosnoten en verzamelen dit in zakken, voor één zak krijgen ze ongeveer 64 Fiji dollar, voor de vracht betalen ze 7 Fiji dollar.(1 $Fiji € 0,45) Dus geen slechte verdienste als je iedere twee weken ca. 25 zakken weten af te leveren op de boot die naar Suva gaat. In Suva verdienen ze 3 a 4 dollar per uur (ongeschoold personeel) werken 48 uur per week, dus F$ 300 per 2 weken t.o.v. F$ 1250 a 1400 per 2 weken voor kokosnoten prepareren!!

Wat ons op viel is dat er op dit eiland voor Fiji-begrippen hard gewerkt wordt en ook het dorp was zeer goed georganiseerd en onderhouden. Toen wij bij de school aankwamen zagen wij de andere groep cruisers die een rondleiding kregen van een leraar, wij hebben ons bij hen aangesloten en hebben o.a. gezien hoe ze de tapa maken. Tapa is een doek wat men maakt van boomschors en daarna met verf gemaakt van klei met kleurstof de rood bruine aarde of het roet uit de schoorsteen wordt beschilderd. De structuur van de schors wordt eerst geplet door dit op een hardhouten balk met een soort houten hamer te bewerken, daarna wordt het gedroogd en aansluitend worden de dunne uitgeklopte stukken weer samen geklopt tot een groot doek met de gewenste afmetingen. Met behulp van sjablonen worden er dan met potlood of koolstift het patroon aangebracht, wat daarna wordt ingekleurd en dan wereldwijd verkocht als wand of plafond versiering.

Op zondag zijn we naar de kerk geweest en aansluitend werden we uitgenodigd om te lunchen. Dit vond plaats in een woning, waar de eigenaar tien dagen eerder was overleden. Wij, de buitenlandse gasten, moesten eerst plaats nemen op de grond waar een uitgebreide maaltijd was geserveerd , daarna uitbuiken op een echte bank in de woonkamer. Nadat wij waren opgestaan kwam de volgende groep van 16 personen eten van onze borden en ons bestek, en ware happening met in totaal wel 70 mensen. De vrouwen en kinderen zaten buiten onder een luifeltje van zeil te eten. Dit alles omdat er een persoon de pijp uit was gegaan. Er was volop eten, gebraden kip, diverse gekookte vis, cassave, rijst en noodles met kip en varkensvlees (erg vet). Bij dit soort gebeurtenissen wordt er altijd een varken geslacht. Na de lunch zijn we door een van de locals met zijn boot teruggebracht naar onze boot. Wij zijn op deze ankerplek één week gebleven en hadden leuk contact met nog vier andere boten.

Na een stormachtig tochtje, windkracht 5, hoog aan de wind zeilen en motor bij zijn we veilig aangekomen op Fulaga. Hier op de bekende ankerplek gelegen en weer oude bekende opgezocht. Omdat onze gasfles in de ankerkluis leeggelopen was en wij bijna zonder gas zaten, heeft een van de locals, zijn familie op het vasteland gebeld en een hun gasfles laten vullen en naar de bevoorradingsboot gebracht, die over 2 dagen bij ons op het eiland zou zijn. En daarmee konden wij weer 2 gasflessen vullen.

We kregen dezelfde host-family als vorig jaar toegewezen, Joanna en Bis, een leuk jong stel. Joanna kan als een van de beste koken, dit wisten wij van vorig jaar, maar onder de cruisers was dit ook bekend en iedereen wilde graag hen als host-familie hebben. Gelukkig houden wij van goed en lekker eten, dus is ons de perfecte familie toegewezen. Wij hebben ’s zondags na de kerkdienst heerlijk gesmuld.

Bij ons bezoek aan de school hoorden wij, dat de generator wel liep maar geen elektriciteit gaf, dus werd mij voorzichtig gevraagd of ik hier aub naar wilde kijken….Na de generator uit elkaar gehaald te hebben en ook de besturing, bleek er een koolborstel gebroken te zijn waardoor de rotor geen stroom meer kreeg en daardoor de generator geen energie kon geven. Bij diverse cruisers gevraagd of zij misschien zo’n koolborstel hadden. Jammer genoeg niet en wij zijn nog een middag op internet aan het zoeken gegaan, maar niets gevonden. Wij hebben beloofd , dat wij in augustus als wij in Suva zijn voor de nieuwe accu's, gaan kijken voor een nieuwe koolborstel. Ook hebben wij uitgelegd hoe het hoofd van de school deze dan moet monteren. Terwijl René op school aan het werk was, ben ik in het dorp gaan rondkijken en heb ik kunnen zien hoe de locals kokosolie maken.(zie foto's)

Een dag kkater hebben wij met andere cruisers in de entree-passage gedoken en mooie Napoleon vissen, barracuda's, haaien en vele andere mooie vissen gezien. De eerste duik ging perfect en konden we alles relaxed bekijken, echter de volgende dag hebben wij een misrekening met het tij gemaakt en zijn wij door de passage “gevlogen”, een hele ervaring , maar niet voor herhaling vatbaar want je moest ontzettend opletten om het rif en vele koraal-pinacles te ontwijken (niet bezeerd) en daardoor geen tijd om om je heen te kijken. René vond het net alsof hij in de ruimte door het luchtledige zweefde! Ook de snorkelsessies waren prachtig en wij hebben hier een heerlijke week gehad.

Het volgende eiland Kabara, wat wij bezochten staat bekend om zijn houtsnijwerk, vooral Bowls waar de kava in opgediend wordt tijdens de sevu sevu. Sevu sevu is een ceremonie waarbij je kavawortels meeneemt voor de chief en waarbij je toestemming vraagt om te ankeren en zijn land/dorp te betreden. Tijdens deze ceremonie zit je in een kring met de chief en een van zijn voormannen en wordt er van alles gezegd en in de handen geklapt, maar helaas niet vertaald in het Engels, uiteindelijk krijg je van zijn voorman te horen dat je vrij bent om te gaan en te staan. Dat je cocosnoten mag pakken en mag vissen. Vaak wordt er ook kava gedronken ,maar dit slaan af!!!

We hebben uitgebreid kunnen zien hoe deze Bowls gemaakt worden. In dit dorp is er een handelsman , die de Bowls van de locals opkoopt en verkoopt aan een firma in Suva. Daar worden ze mooi gepolijst en soms ingelegd met schelpen en voor een dikke prijs aan de toeristen verkocht. Ook in dit dorp wordt hard gewerkt en naar Fiji begrippen hebben de mensen het goed. Op dit eiland mooie wandelingen gemaakt en ook hier weer mooi kunnen snorkelen. Wij wilden naar het eiland tegenover Kabara om de lagoon met vele schildpadden te bekijken, helaas konden wij de passage in het rif niet vinden en zijn weer terug moeten keren met de dinghy. Één van de locals beloofde ons om er zaterdag heen te gaan en dan konden wij met hem meevaren. Dit is niet doorgegaan omdat zijn maatje de weg kwijtgeraakt was in het oerwoud tijdens het zoeken van hout voor nieuwe cava-bowls. De volgende ochtend werd er gelijk een groep mannen georganiseerd om deze man te zoeken, mede omdat het eiland zeer hoge scherpe rotsen heeft en het niet ondenkbaar was dat hij gevallen zou kunnen zijn. Gelukkig heeft men hem in de middag gevonden en naar een van de dorpen gebracht, niet gewond alleen de weg kwijt en in het oerwoud geslapen. Hij had het wel erg koud gehad en werd op de medische post onderzocht.

Op zondagochtend zijn we met goede wind en wel een beetje regen vertrokken naar de noord kant van de Lau-groep. Vroeg in de middag waren we al op de ankerplek bij het eiland Lakemba, maar door de harde wind en hoge golven was het geen aangename plek. De volgende ochtend hadden we problemen om het anker los te krijgen, uiteindelijk is Paulien met snorkel het water ingegaan om aan te geven welke richting we op moesten varen om het anker los te krijgen. Deze zat vast onder een groot stuk koraal.

’ s Middags aangekomen op Vanua Balavu waar we een mooi ankerplekje vonden voor het dorpje Susui. We hadden van andere cruisers vernomen dat we daar mogelijk weer wat groente en fruit konden kopen, dat was er maar mondjes maat. Jammer genoeg zijn de mensen hier ook een beetje verpest door sommige cruisers, omdat ze brutaal zeer hoge prijzen vragen voor de aangeboden groente en fruit. Omdat ze ook van ons kleding en bijvoorbeeld flessen kregen,zei ik dat ze de kleding niet hoefde te betalen, maar de lege flessen kostten $ 5,= per stuk. Daar werd natuurlijk om gelachen en wilde ze deze niet “ kopen”, maar ze begrepen wel gelijk dat hetgeen zij aan geld vroegen ook belachelijk was. Wij hebben de prijzen betaald, die wij op de markt ook moeten betalen en ze hebben onze lege flessen voor niks gekregen.

Op deze ankerplek kwam de volgende dag een NZ-cruiser die wij al eerder in Fulanga hadden getroffen en samen met hen zijn we later in de week naar een mooie beschutte baai gevaren,Bavatu Harbour, waar je ook mooi kon wandelen maar vooral erg rustig kon ankeren met de nu toch wel redelijk harde oosten wind. Tijdens de wandeling kwamen we op een farm/plantage waar 5 mannen aan het werk waren, nou ja werk, aanwezig waren. Drie zaten te kijken hoe de vierde man probeerde de kettingzaag die gebroken was te repareren, maar wist niet hoe dat te doen. Gelukkig had hij nog enige losse schakels reserve en binnen 15 minuten had ik er met een drevel een nieuwe schakel tussen geklonken en konden ze verder werken met de kettingzaag. De wandeling ging hoog over de rotsen en op een gegeven moment hadden wij een mooi uitzicht over een deel van het eiland en de Bay of Islands (zie foto's). Één dag later heb ik samen met Geoff en Penny de preekstoel getracht te corrigeren van de aanvaring in Musket Cove, omdat aan beide kanten de zeerailing niet verder gespannen kon worden en dus slap stond. Met een lijn om een boom aan de kant en een aantal keren achteruit varen onder de goede hoek, hebben we de preekstoel weer aardig in model gekregen en kon ik de railing weer aardig spannen, hij is nog wel niet optimaal, maar ziet er niet verkeerd uit!!

Na enkele dagen anker op en naar het dorp Muamua, waar wij vorig jaar, bij chief Willy, zijn zonnepaneel weer aangesloten hadden. Als gevolg van cycloon Winston in 2016, was er in dit dorp niet veel meer wat nog overeind stond.

Nu hadden zij (de timmerlieden van het dorp, want hij heeft zelf 2 linker handen) zijn tijdelijke hutje/ woning enigszins aangepast en had hij een andere zekeringkast uit de puinhopen naar boven gehaald, dus werk aan de winkel voor René. Hij werd door zijn zonen en vrienden bekeken wat hij allemaal deed en vroegen honderd uit over hoe dat functioneerde en waarom het zo werd aangesloten. Nadat hij klaar was en plotseling de verlichting weer brandde stonden ze met open mond te kijken en zeiden “he has magic fingers”. Willy en zijn vrouw Leba waren ontzettend blij dat alles functioneerde en nu konden ze met een schakelaar het licht aan en uit doen, wat een luxe t.o.v. iedere keer de draden aan de accupool binden .

Ook hadden wij voor de mensen in het dorp kleding en schoenen meegenomen, waar zij erg blij mee waren( zie foto's ). Voor de kleintjes had ik niet veel, maar een lolly was een goed alternatief. De volgende dag met een chocoladecake naar de kant en iedereen was dik tevreden.

Omdat wij bericht gekregen hadden uit Suva, dat onze nieuwe accu’s aangekomen waren, zijn wij hier niet lang gebleven. Wel kregen we een offerte van deze firma, die belachelijk hoog was. Eenmaal in Suva zijn wij naar de douane gegaan, om de inklaring deels zelf te doen. Na 1,5 dag waren wij in het bezit van de accu’s tegen de helft van de aangeboden kosten.

We konden in Suva in de haven liggen, zodat we elektra aan boord hadden voor wat gereedschap en na inbouw de accu’s goed konden laden, want de zonnepanelen zonder zon gaven te weinig energie en om regelmatig de generator daarvoor te laten draaien is onzin.

Van een medezeiler kregen we informatie waar wij accu kabels op maat konden laten maken. Toen wij alle spullen binnen hadden, kon het inbouwen beginnen en dit liep voorspoedig.

Omdat de koelkast dag en nacht bleef draaien, er zat onvoldoende gas in het systeem bleek bij testen, is hier weer een monteur een dag bezig geweest. Eerst controleren op evt. lekkage, daarna het systeem legen en volledig vacumeren (ruim 1,5 uur de vacuumpomp erop), daarna drie keer met extra gedroogd nitrox gas zorgen dat alle vocht uit het systeem is en daarna weer vullen met koelgas. Nu loopt hij weer prima , is snel op temperatuur en slaat na 15 a 20 minuten weer voor 30 a 40 minuten af.

De oude accu’s zijn opgehaald door de zoon van Chief Willy, die ze op boot heeft gezet naar Muamua. Drie accu’s gaan dienst doen in de kerk voor de verlichting en de andere twee worden straks gebruikt door de dames die drie keer per week gaan nachtvissen met grote lampen om zo hun vis sneller te kunnen vangen!

We hadden nog een andere tegenvaller, want een zijruit van de buiskap sprong met een harde knal stuk. Eerst dachten we dat we werden beschoten, maar het raam was gesprongen door corrosie tussen de rvs bout en de aluminium montageplaatjes van de door het raam gemonteerde handreling. Glasleveranciers gaven aan dat in Fiji geen gehard glas gemaakt wordt en dit in N Zeeland besteld moet worden met een minimale levertijd van 4 a 6 weken!! We hebben nog naar andere mogelijkheden gezocht, maar uiteindelijk er een stuk triplex in gezet. Straks in NZ gaan we op zoek naar een nieuw raam. Ook de buiskap hebben we helemaal opnieuw door gestikt, want de stiksels waren zo slecht dat deze bij terug zetten los lieten. Gelijk maar de oude verlichting vervangen voor een nieuwe waterdichte LED-strip.

Omdat we nu in de haven lagen en dus de dinghy niet nodig hadden, heeft René deze gerepareerd. Wij moesten hem elke 2 dagen oppompen en waren dit zat, voor als nog is en blijft deze nu hard en hoeven we niet meer dagelijks te pompen.

Het dek is weer netjes behandeld met Scott brite en moet alleen nog in de teaksealer gezet worden, maar aangezien het hier in Suva zo veel regende doen we dit later. Gelukkig konden we zaterdagochtend, na 2 weken in Suva met veel muggen, weer uitvaren. De wind was niet heel veel, maar wij zijn naar Beqa gezeild, 25 mijl en hebben al heerlijk gesnorkeld en genieten volop de zon. We zien wel wanneer we verder kunnen richting Musket Cove. Daar gaan we evt. nog een paar duiken maken en wachten we op een goed weerraam om naar Vanuatu te varen.

Nou dat was het voorlopig weer en wensen jullie allemaal een fijn weekend,

Groet, Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

Nieuw Zeeland - Fiji

Hallo allemaal,

Hier eindelijk een berichtje van ons uit Fiji, waar we nu ongeveer 2,5 weken zijn.

Maar eerst even terug naar Nieuw Zeeland waar we eind april zijn aangekomen en opgehaald werden door Jan en Fely die ongeveer 30 km van Auckland Airport wonen en waar we de auto mochten stallen. We hebben 1,5 dag bij hen in het “ kippenhok” geslapen en een beetje over de jetlag heen gekomen. Eenmaal in Whangarei aangekomen zijn we gelijk begonnen met het nodige onderhoud aan de boot.

Eerst de nodige stof en vogelpoep moeten verwijderen en daarna is René begonnen om de mast weer in orde te maken door een nieuwe valwartel voor het grootzeil te plaatsen. Dit ging eigenlijk zonder veel problemen en daarna een nieuwe antenne gemonteerd voor AIS EN VHF.

Ook de verstaging weer aangebracht, zodat er een kraan kon komen om de mast weer te plaatsen.

Paulien is begonnen om de potdeksel weer kaal te schuren aangezien vorig jaar de 2 componenten lak in Fiji niet goed opgebracht was, waarschijnlijk te heet geweest en niet de goede thinner gehad.

Nadat deze weer helemaal kaal geschuurd was heeft René de eerste laag opgebracht, echter de lak wilde weer niet goed vloeien en bleef stroperig…???

Na het weekend contact opgenomen met Hempel, de leverancier van de lak, waar ik speciale thinner gekocht heb om het iets langzamer te laten drogen, gelukkig was dit de goede oplossing en aansluitend de potdekselrand uiteindelijk 5 maal in de lak kunnen zetten met een fantastisch eindresultaat en ziet het er nu mooi uit. Al het beslag, zoals de kikkers, RVS strips en overige beugels weer gemonteerd en hopen er nu weer voor een paar jaar vanaf te zijn, mogelijk om het jaar een extra onderhoudslaag aanbrengen, we zullen wel zien.

Paulien heeft zowel de bovenopbouw als de romp in de tussentijd weer netjes in de was gezet, al hoewel we door de steeds iets lagere (vooral in de nacht) temperatuur later konden beginnen ivm de condens vorming, hetgeen ons de ruimte gaf om rustig te ontbijten en lekker koffie te drinken. ’s Avonds hadden we meestal de kachel aan, want stil zitten bij soms 6 a 8 graden zonder verwarming is niet aantrekkelijk!

Inmiddels zou het zeetransport ook aangekomen moeten zijn, maar dat gaf toch nog een week extra vertraging. Totdat de secretaresse van de werf mee een email stuurde met documenten en een rekening van de zending en daarbij een andere rekening van DHL ivm de inklaringskosten. De DHL rekening diende als eerste re worden voldaan zodat ik een vrijgave document zou ontvangen van de douane om dan aansluitend de andere rekening te kunnen betalen en de goederen vrij kon krijgen in Auckland. Na twee dagen weer DHL gebeld waar ons document zou blijven, maar en vertelde mij dat de goederen die ochtend al waren afgeleverd bij de receptie…. Nu bleek dat er een miscommunicatie had plaats gevonden en wij de DHL rekening voor iemand anders hadden betaald die toevallig ook op deze werf was en een zending onderdeeltjes verwachtte!

Gelukkig dat een medezeiler op de werf wist hoe je eenvoudig zelf de goederen bij de douane vrij kon krijgen, zijn we met deze info in ons achterhoofd naar Auckland gereden, eerst de factuur ter plaatse van de vrachtafhandelaar voldaan, aansluitend naar de douane bij het vliegveld, onze spullen opgeklaard en konden daarna bij een loods de kisten ophalen. Ter plaatse de spullen uit de kisten gehaald, want deze konden niet zo in de auto. We werden ook verplicht om de kisten en pallet mee te nemen en deze in stukken in de auto gepropt en terug naar Whangarei, weer 3 uurtjes rijden, maar we hadden de spullen!!

Het weer was inmiddels toch wel wat slechter geworden, vooral kouder en natter, maar we hadden nog voldoende klusjes om binnen te doen, Paulien nam het interieur onder handen en ik hield me bezig om het rvs-rek van het nieuwe reddingsvlot pasklaar te maken. Ik had wel een nieuw rek gekocht en mee laten sturen, maar vond dat toch te fragiel, zeker als je ziet hoeveel gewicht het vlot heeft en hoe het tekeer kan gaan op zee. Een van de medewerkers van de werf heeft het in zijn eigen tijd voor me gelast en het andere rek heb ik samen met het oude vlot verkocht aan een medezeiler die helemaal geen vlot had. Het vlot heeft hij gekregen met de mededeling dat het niet meer veilig was, maar wilde het toch hebben, het rek heeft hij voor een leuk prijsje overgenomen.

Inmiddels was de kraan ook geweest om de mast te zetten, we hadden die dag veel wind en we kregen assistentie van enkele medezeilers. Voordat de mast werd geplaatst had ik elke helper geïnstrueerd wat hij moest doen en nadat de kraan de mast had losgelaten zag ik plots dat men het hoofdstag op de plaats van het onderste had vast gezet!! Natuurlijk op de windkracht, maar gelukkig met behulp van wat lijnen gespannen te hebben aan een betonblok konden we de aansluitpunten omzetten zonder verdere brokken te maken. De dag erop hebben we de boot in de antifouling gezet en waren we bijna klaar om weer het water in te gaan, ik was nog bezig om het laswerk van het rek te polijsten, Paulien moest nog de nodige inkopen en kook klussen verrichten voor we weg konden en omdat de scheepslift extra onderhoud nodig had zijn we pas 2 dagen daarna het water in gegaan.

In verband met mogelijke overbelasting van de motor heb ik de spoed van de Max-prop nog 2 graden minder dan voorgeschreven staat ingesteld. Na de tewaterlating rookte de motor nog steeds en gelijk de monteur gebeld die in November alles had gecontroleerd . Deze kon gelijk komen en deze heeft met veel kunst en vliegwerk het toerental extra omhoog gekregen door meer diesel te geven maar het roeten doet de motor nog steeds. De enige optie is om bij de volgende keer de spoed nog iets kleiner te maken en mogelijk weer wat minder diesel te geven, we zien wel.

Nadat de boot weer volledig was gevuld met allerlei heerlijkheden die we niet in Fiji kunnen kopen, kregen we na een paar dagen een mooi weerraam en zijn we op 6 juni uitgeklaard en gaan varen, richting Fiji. De eerste nachten hebben we de kachel nog aangehad en met de dag werd de temperatuur aangenamer. Alleen het lage drukgebied wat vanaf de Tasmaanse zee direct boven N. Zeeland naar het oosten zou verschuiven, vond het toch leuker om dit een stuk noordelijker te doen natuurlijk daar waar wij aan het dobberen waren. De daarbij behorende storm met 50 knopen wind hebben we gedurende 36 uur gehad, gelukkig was de richting SE, dus deels met ons mee.

Met 2 kleine zeiltjes (ieder misschien 2 a 3 m2) voeren we 8 a 10 knopen, af en toe de golf af surfend met 16,3 knopen, maar de boot en haar bemanning hebben deze teistering goed doorstaan en Ook de stuurautomaat bleef zeer rustig en hield de boot keurig op het juiste spoor. Leuk is dit niet, maar het overkomt je en dan moet je je maar aanpassen aan de omstandigheden. Intern hadden we tijdens deze woelige uren nog een ander probleem, onze volledig gevulde vriezer viel uit en gelukkig zag ik dat de temperatuur opeens maar -7 graden Celsius was. Op mijn knietjes onder het aanrechtkastje heen en weer schuivend de compressor weer aan de praat gekregen, maar hij koelde niets meer…… Gelukkig konden we de koelkast omschakelen van koelen naar vriezen, dus het hele spul over naar de grote koelkast en alle dingen die niet mochten bevriezen eruit.

Na 7 dagen en enkele uurtjes hadden we bijna 1100 Nm afgelegd en kwamen we aan in Suva aan, waarbij we zelfs een dag 180 Nm hadden afgelegd, dus een gemiddelde van 7,5 Nm/uur.

De volgende dag ingeklaard, wat op zich helemaal niets meer voorstelde, mede omdat men ons nog kende van afgelopen jaar.

In tussen was ik al wel bezig met de aanschaf van nieuwe accu’s of batterijen, omdat een van de 12 Volt AGM batterijen in N. Zeeland al was open gescheurd en volledig bol stond. Deze accu heb ik in N Zeeland achter gelaten en daarom gaan kijken wat nieuwe kosten . Ook heb ik deze batterij vervangen door een 24 – 12 Volt 70 Amp omvormer, zodat alle gebruikers vanuit de 24 V accubank worden gevoed. Ik heb het vermoeden dat deze batterij door onvoldoende geladen te worden defekt is gegaan, mede omdat de rest wel dagelijks opgeladen worden door de zonnepanelen en windgenerator.

Aanschaf van lithium-ion is toch wel aanzienlijk kostbaar en zelfs wanneer we deze direct in China bestellen is de aanschafprijs incl. zeetransport naar Fiji ongeveer Euro 4.500,=. Ik moet dan ook nog zowel de 12 V als de 24 V laders die ik 3 jaar terug heb aangeschaft vervangen, dus nogmaals een hoop geld. Daarom gaan kijken naar passende AGM batterijen en inmiddels heb ik er 11 st. besteld in China, met 3 jaar garantie voor net iets meer dan Euro 1.000,=????????, incl. zeetransport naar Suva, waar ze over 4 a 5 weken aankomen! Gezien het prijsverschil heb ik geen problemen om ze na bijv. 5 jaar te moeten uitwisselen, want de AGM batterijen die in Europa, N. Zeeland of USA kosten ook nog een veelvoud van dit bedrag. We hebben straks 1 at. 100 Ah 12 V batterij om de hoofdmotor en de generator te starten, daarnaast 10 st. 100 Ah welke ik naar een bank stel van 24 V en heb dan 500 Ah. , ruim het dubbele van onze huidige accubank op 24 Volt.

In Suva hebben gelijk een koeltechnicus erbij gehaald, deze is de volgende dag geweest en heeft beide systemen gevuld met extra gas, waarna het koel- vries-proces weer opgang kwam. Ware het niet dat beide systemen nu dag en nacht door liepen, mijn batterijen leeg slurpten en alle leidingen naar en van de compressor waren met 1,5 a 2 cm ijs bevroren. Zelfde monteur weer terug geweest en ondanks mooie drukmeet apparatuur gewoon weer gas uit het systeem liet lopen totdat de leidingen niet meer bevroren waren. Ook daarna bleef de vriezer 24 uur per dag lopen, werd maar -14 a -15 graden, dus na erg boos te zijn geworden bij deze firma nu een echte monteur geëist , welke op Zaterdagmiddag kwam controleren. Deze heeft beide systemen keurig met de juiste gasdruk afgesteld, echter in de loop van Zondag bleek dit nog niet afdoende te zijn. Hij maakte ook een opmerking dat mogelijk zijn collega voor het vullen zijn slangen niet heeft ontlucht en daardoor lucht en vocht in de verdamper is gekomen, waardoor dan niet meer gekoeld kan worden. Uiteindelijk is hij Dinsdag terug geweest, heeft het systeem van de vriezer 3x gevacumeerd, gespoeld met extra gedroogde Nitrox en daarna weer gevuld. Sinds dien lopen beide systemen weer redelijk, alleen de thermostaat reageert nog niet zoals voorheen , maar misschien is dit weer een fijn tuning voor de komende tijd. Mogelijk dat ook de vriezer te ver gevuld is want de volledige condensor is afgedekt met vlees/vis of andere lekkernij

Na ruim 1 week in Suva geweest te zijn, zijn we op 13 Juni vertrokken naar Gau eiland, waar we vorig jaar een maand zijn geweest met motor pech. We wilden graag ons Host-family weer zien en hadden wat foto’s uit laten printen voor deze mensen. Het weerzien was ontzettend en Hans en Ellis hadden ook de nodige kleding meegegeven, waar wij hun een deel van gegeven hebben. Vol trots liepen de kinderen de dag erop te pronken met hun nieuwe kleding

We hoorde van de oudste dochter van 12 dat na het afscheid van ons vorig jaar haar moeder een hele dag had lopen huilen, wij vonden dat vervelend om te horen. Zoveel emotie gaat er in deze mensen om dat zelfs afscheid nemen een grote stap is en over en weer veel liefde is gegeven.

Na 3 dagen op Gau geweest te zijn hebben we anker weer opgehaald en zijn we ook voor wat beter weer vertrokken naar Musket Cove, aan de zuidoost kant van Fiji.

Daar na 24 uur varen aangekomen en gelukkig weer heerlijk zonnig weer, alleen veel wind uit het ZO, waardoor er veel golfslag stond en zwemmen of snorkelen niet echt aangenaam was. Na enkele dagen is de wind nu wat minder en hebben we alweer heerlijk kunnen zwemmen.

De laatste dag dat het zo hard waaide heeft een groot zwaar schip dat probeerde te ankeren ons aangevaren terwijl wij op anker lagen. De preekstoel is deels ingedrukt, waardoor de zeerailing aan stuurboord er ingespannen bij staat. De kapitein van deze boot kon gewoon niet varen of ankeren en tot overmaat van ramp had hij onderhoud in Fiji laten plegen voor veel geld en had men vergeten zijn koppeling vast te zetten van zijn schroefas, waardoor bij achteruit slaan de as met schroef zover naar buiten schoof dat er geen contact meer was met de motor! Gelukkig hield zijn anker zijn boot net voor het rif, nadat hij ook nog 2 andere boten had weggedrukt. Gelukkig was de man een dag later weer tot rust gekomen en heeft op papier schuld bekend en staat in voor betaling van de reparatiekosten !!

Komende week gaan we weer verder andere leuke plekjes opzoeken, waar we in het volgende verslag over zullen berichten.

Groetjes vanaf een heerlijk warm Fiji,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 – 89

Fiji, Vanua Bulavu - Whangarei - Nederland

Hallo allemaal,

Vanuit ons heerlijk verwarmde en droge huis doen we het verslag van de laatste weken Fiji en Nieuw Zeeland, want buiten is het koud en regenachtig, dus echt herfst!

In ons laatste verhaal zijn we aangekomen in het dorpje Malaka, waar we de Giant Travely vis hebben weggegeven en op zondag uitgenodigd waren voor de lunch na de kerkdienst. Wij worden aan het hoofd van de tafel neer gezet en als het eten wordt opgediend ligt bij ons de kop van de vis op een schaal. De overige vis ligt op schalen elders op tafel en wij worden verzocht voor te bidden!

Wij plukken wat stukken vis uit de kop, nemen wat casave, rijst en genieten van onze lunch. Als we aangeven dat we voldaan zijn gaat de vissenkop direct naar de bewoners en zij genieten van hun "specialiteiten" zoals de ogen, kieuwen en voor ons onaantrekkelijke delen van de kop!

Na de lunch zijn we naar het buurdorp Maumau gewandeld en daar werden we direct door de kinderen opgevangen en naar de chief gebracht. Ook in dit dorp heeft Hurricane Winston ontzettend veel schade aangericht en van de 27 huizen stonden er nog maar 5 (Hurricane proef) overeind.

Ook de kerk was verwoest en alleen de voor en achtergevel stond er nog, maar niet getreurd, de banken, het altaar en overige attributen staan nu voor de kerk onder een zeiltje en alles gaat gewoon weer verder......

De chief had naast zijn tijdelijke hutje een zonnepaneel staan, echter deze was zonder regelaar direct op de accu aangesloten! Bij navraag bleek dat deze was overgebleven van zijn huis en de rest was kapot gewaaid, zelfs de metalen schakelkast lag in duigen. Hierin zaten nog wel wat zekeringen en een laadregelaar en ben de dag erop terug geweest om de regelaar met enkele zekeringen aan te sluiten, zodat de accu niet "overladen" kon worden. Wonder boven wonder functioneerde de meeste zaken nog wel, zelfs de indicatie LED's ((zie foto)

Paulien had voor zijn vrouw, dochter en een van de dorpsmeisjes slippers gekocht, omdat ze geen geld meer hadden om zoiets zelf te kopen, ze waren daar zeer verheugd mee!!

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken en richting Tuvuca gezeild, hier hebben we eerst getracht binnen het rif te komen, echter dit bleek onmogelijk te zijn. Daarom zijn we naar het buitenrif gevaren en daar op anker gegaan. Hier hebben we ontzettend mooi in glashelder water gesnorkeld en later in de middag kregen we bezoek van enkele locals. Zij nodigden ons uit om het eiland te bezoeken, echter wij gaven aan de volgende dag verder te willen richting Lakeba en Fulaga. De zoon van de chief, zijn zwager en bootsman hebben we daarop verwend met wat visfilet en vissoep uit de vriezer.

Ons bezoek aan Lakeba begon direct met een confrontatie met de plaatselijke politie en moesten omgaand onze papieren op het bureau laten zien, echter het ankeren was moeilijk omdat het er erg ondiep was en we al waren vastgelopen op zand.

Uiteindelijk zijn we in de aanlooproute gaan liggen en met de dinghy naar de kant, de papieren bij de politie laten zien en vlak bij het bureau kwamen we een pre-historische benzinepomp tegen (zie foto). Naast het politiebureau was een jongen bezig met mango's te plukken en hebben van hem twee handen vol mango's gekregen in ruil voor enkele schriften en potloden voor school!! De mango's waren na enkele dagen rijpen verrukkelijk!!

Via Namuka zijn we naar Fulaga gevaren , onze eerste indruk was dat we in de vergrootte uitvoering van Vanua Balavu aankwamen, ook hier glas helder water, prachtig koraal en mooie vissen.

We hebben een dag in de passage gesnorkeld en ons met de stroom naar binnen laten drijven en daar veel mooi koraal maar ook vele vissen gezien, haaien, napoleon vissen, roggen en natuurlijk diverse tropische vissen in de mooiste kleuren!

Op Fulaga werden we in het dorp ontvangen door enkele inwoners die ons gelijk aan ons gastgezin voorstelde. Zij hebben ons het dorp rondgeleid en o.a. de basisschool, wood carving en sisterne (watervoorziening) laten zien. In overleg met de directeur van de school heb ik ook hier een presentatie over Nederland, Europa en navigeren gegeven aan twee groepen. Hier waren de kinderen en de leerkrachten zeer van onder de indruk en velen konden sommige technische zaken absoluut niet bevatten. Ook het feit dat we bijna selfsupporting waren met onze zonnepanelen en windgenerator was voor hun onbegrijpelijk.

Ook hier hebben we vele oudere mensen verblijd met een leesbrilletje, wat in dank werd afgenomen.

Na hier 6 dagen geweest te zijn, doorgevaren naar Kambara, iets noord-westelijker van Fulaga, het eiland waar de Cava-bowls gemaakt worden.

Ook hier hebben we na aankomst buiten het rif geankerd, echter binnen een half uur kregen we bezoek van locals die ons adviseerde om binnen het rif te gaan liggen, omdat dit veel rustiger was. Zij zijn ons tussen de riffen voor gevaren en inderdaad lagen we 50 meter van het strand op mooie wit zand en heerlijk rustig! Nadat we in het dorp de Chief hadden bezocht, de Sevusevu hadden gedaan (Cava ceremonie), hebben we toestemming gekregen om het dorp te bezoeken. Op zoek gegaan naar de houtbewerkers die de schalen maken en daar gelijk ook van een van deze mannen les gekregen hoe de schalen uit vol materiaal uitgehakt worden. Ook ik mocht in zijn werk eea uitproberen, dus hakken met een guts om de binnenkant van de schaal te prepareren. Echt makkelijk is dit niet, maar ik kreeg te horen dat ik na een week zijn werk zou kunnen overnemen....... niet dus, want daar heb ik geen zin in en zeker niet voor het armzalige loontje van F$ 3,00 per uur = ca. Euro 1,20!!

Na een kleine week hier verbleven te hebben bij alweer ontzettend vriendelijke en blije mensen zijn we door gevaren naar Suva, ca. 160 Nm, dus een dag en nacht varen, waarna we in de ochtend in Suva aankwamen bij de Royal Suva Yacht Club!

Dinsdag hebben we gelijk geproviandeerd en woensdag uitgeklaard, zodat we van het redelijk gunstige weerraam gebruik konden maken om naar Nieuw Zeeland te varen. In de middag om ca. 15.00 uur vertrokken en tot ca. 22.00 uur op de motor naar de "wind" gevaren, uiteindelijk een goede en rustige overtocht gehad naar Whangarei waar we 8,5 dag later en 1250 Nm verder zijn aangekomen. In Masden Cove zijn we ingeklaard en dit verliep uitermate soepel!

Daarna doorgevaren de rivier op naar de jachtwerf waar we later de kant op zouden gaan, maar omdat ik eerst een specialist aan boord wilde hebben voor de motorcontrole, zodat we een plan de campagne konden maken.

Nadat de motor gecontroleerd was op compressie, dichtheid van de kleppen en lekkage langs de klepstelen, de injectietijdstip, kregen we de uitslag. De motor is gelukkig in een perfecte conditie en het vermoeden is dat de spoed van de schroef te groot is waardoor de motor continue wordt overbelast en daardoor ook zwart rookt! Gelukkig dus geen revisie van de motor en deze hoeft er dus ook niet uit!! Op een bijna windstille ochtend hebben we ook gelijk de zeilen gestreken en opgeborgen.

Nadat we uit het water zijn gehaald, we hebben de boot niet laten afspuiten met de hoge druk reiniger omdat er bijna geen aangroei opzat, maar alleen een beetje groene slijm, zijn we op een mooie plek in een bok geparkeerd. Inmiddels was Paulien al druk doende om een Indonesische rijsttafel te prepareren, omdat we in April (net voor ons vertrek) beloofd hadden voor de medewerkers te koken en gezamenlijk te eten. Ik had hiervoor ook het management uitgenodigd en dat heeft voor ons geen windeieren gelegd.

Alles waar we later om vroegen werd gelijk geregeld, we hebben een kraan laten komen om de mast eraf te halen omdat we problemen hadden met de valwartel van het grootzeil en ik onderhoud wilde plegen aan de lagering de Genua-Furlex. De mast werd door een mobiele kraan gestreken en opgeslagen naast de boot op enkele stalen bokken, waarna ik de mast volledig heb gedemonteerd, de Furlex eruit heb gehaald en het probleem met de valwartel heb vastgesteld. Er bleek een kunststof geleideblok volledig te zijn versleten, waardoor de valwartel met zijn aluminium behuizing tegen de mast aanliep als het zeil werd op- of af-gewikkeld. In overleg met Seldén zal ik nieuwe onderdelen bestellen en deze later weer monteren.

De hydraulische Furlex in een van de werfhallen (omdat het regelmatig regende of hagelde) gedemonteerd en voor de lagers (waar het zeil mee draait) nieuwe kogels besteld, welke de volgende dag geleverd werden. Na alles weer goed in het vet gezet te hebben de zaak weer getracht te monteren, echter kreeg het spul niet meer in elkaar..... Oei!!

Nadat ik een speciale aluminium bus heb gemaakt, waar uitsparingen in zaten om de spieën te monteren, kon ik de lagers naar binnen persen met een lijmtang en daarna de pas de spieën in de as zetten. Daarna was het een fluitje van een cent om de rest te monteren en de lagers lopen weer als een zonnetje!

Paulien had intussen het onderwaterschip met een Scotch Brite sponsje afgenomen en ook het teak-dek voorzien van een nieuwe laag Teak-Sealer. Al met al hebben we in een paar dagen weer veel onderhoud kunnen plegen en zijn op Woensdagochtend 9 November naar Auckland gereden. We hebben de auto bij familie (Jan en Fely) van Walter en Emmy (Calamaris) achter gelaten en zij hebben ons om 18.00 uur netjes op de luchthaven afgezet. Wanneer we terug vliegen, komen Jan en Fely ons weer ophalen en gaan we samen gezellig uit eten, blijven we bij hen slapen om daarna weer naar ons bootje te gaan.

Na een goede maar toch nog steeds erg lange vlucht zijn we weer veilig aangekomen en op Schiphol stond een groot ontvangst comité, o.a. mijn moeder, broer, zusje, schoonzusje, kinderen en vrienden!

Zoals al eerder aangegeven is onze dochter in verwachting en zijn we druk bezig met wat hulp om het huis, de kinderkamer en alle voor handen komende klusjes weer te klaren. Maar ook bij zoonlief zullen we wel weer wat gaan klussen, dus voorlopig hoeven we ons niet te vervelen!!

Nou luitjes, tot de volgende keer, allemaal fijne Kerstdagen en alle goeds voor het nieuwe jaar!!!

Groetjes, ook van Paulien,

René

Fiji, Denerau tot Vanua Bulavu 2

Hallo allemaal,

We hebben het laatste verhaal en foto's in Vanua Balavu geupload, we zijn met de truck van Malaka naar Lomoloma gereden om daar de upload te regelen.

Aangezien het internet dermate traag was kon ik alleen maar het verhaal en 13 foto's plaatsen en vandaag hebben we de laatste foto's geupload!

Veel plezier met het bekijken ervan en iedereen bedankt voor de leuke reacties!

Groet, ook van Paulien vanaf Lakeba,

René

Fiji, Denerau tot Vanua Bulavu

Hallo allemaal,

We liggen momenteel voor anker in Vanua Balavu bij het dorpje Malaka, waar we begin Augustus ook geweest zijn met Sander en Pascal, maar eerst weer even van enkele weken terug de draad weer op pakken ..

Nadat we Sander en Pascal op de internationale luchthaven van Nadi met een taxi hebben afgezet, afscheid van ze genomen en met de taxi terug naar Denerau, wel onderweg bij een markt gestopt om de nodige voorraad aan groente en fruit in te slaan. Fruit is nog steeds uitermate moeilijk te koop, omdat Hurricane Winston al het gewas in Februari verwoest heeft, maar de eerste ananassen , mango's (waren toch nog veel te vroeg geplukt en werden niet rijp) en bananen hebben we gekocht!!

Terug op de boot zijn we de volgende dag naar de Mamanuca eilanden gevaren, daar waar de wind ons heen wilde brengen. Op het eiland Qalito hebben we eerst nog enkele dagen in de recovery mode geleefd, lekker niets gedaan, uitgeslapen, heerlijk gezwommen en gesnorkeld en gelezen.

Na enkele dagen doorgevaren naar Muscet Cove, nieuw internet tegoed gekocht en ontzettend mooi gesnorkeld op het buitenrif, werkelijk honderden tropische vissen en mooi gezond koraal met een grote diversiteit. Aangezien het op de ankerplek erg druk was met bootjes en vooral 's avonds veel muziek en geschreeuw van de resorts zijn we de dag erop door gevaren naar meer noordelijke eilanden van de Mamanuca's.

Gelukkig dat we daar overdag voeren, want plotseling zagen we op groot diep water, ver uit de kust van de eilanden grote brekers voor ons op zee, hier bleek een groot rif te liggen wat niet bij ons op de kaart stond.....!!! Daarom hebben we nadien al onze routes via OpenCPN (navigatie programma) waar we ook de Google Earth kaarten op kunnen presenteren, uitgezet en de waypointen overgenomen en in onze kaartplotter gezet. We hadden van andere zeilers al gehoord dat bij aanlopen van een eiland of ankerplaats het nodig is dat er iemand op de punt staat ter controle, maar we hadden niet verwacht dat onze nieuwe elektronische zeekaarten zo "slecht" waren!! Het eiland waart we graag wilden ankeren was wel goed beschut tegen de harde SE-wind, echter doordat het zo hoog was kregen we valwinden die ons op de ankerplek naar het eiland zouden blazen ,dus weg wezen en naar het volgende eiland om iets beschutting te hebben voordat het donker zou worden.

Deze plek (Yanuya Island) was niet optimaal, maar we hebben daar een nachtje hobbelend onrustig geslapen met ESE wind, 6 Beaufort en golven van ca. 2 a 3 mtr. Daarom de volgende ochtend gelijk door naar Waya Sewa Island, waar we redelijk rustig hebben gelegen. Hier zijn we natuurlijk nog even naar het dorpje gegaan en zoals gewoonlijk werden we ook hier weer door de kinderen en bewoners met open armen ontvangen. Nadat we door enkele kinderen werden rondgeleid in hun dorp, werden we gevraagd te komen kijken naar hun rugby-wedstrijd op het strand, zo gezegd zo gedaan. De spelregels zijn daar door de kinderen natuurlijk aangepast naar hun standaard en er werd werkelijk met overtuiging gespeeld. Jammer genoeg begon het na ca. 10 minuten hard te regenen en werden we door een dorpsbewoonster gevraagd om binnen te komen om te schuilen.

Zij (Rebecca)lag languit op de grond, geflankeerd door enkele van haar kinderen en neefjes/nichtjes, terwijl zij bezig was om Kerstengeltjes te maken van de bast van een boom, deze had zij beschilderd en een van haar kinderen had schelpjes gezocht die als hoofd werden gebruikt.

Rebecca werkt in een resort ( de mensen verdienen hier maar F$ 3,= per uur is ca. Euro 1,35) en verkocht daar de engeltjes voor F$ 5,= per stuk aan de gasten. De gasten betalen vaak in deze resorts tussen de US$ 500,= en 1000,= per nacht, hetgeen in schril contrast staat met het uurloon van de medewerkers. Wel vertelde Rebecca dat het resort de dorpelingen ook financieel ondersteund met de wederopbouw van de huizen, de inrichting hiervan (nou is dat bijna niets in onze ogen) en het resort betaald de voeding voor alle leerlingen van de lagere en middelbare kostschool op het eiland.

We hebben Rebecca dan ook getracht duidelijk te maken, dat haar uurloon verkapt hoger is door de extra uitgaven van het resort aan bovenstaande ondersteuning. Dit is voor deze mensen niet te bevatten en zij gaf ook aan het liever in haar hand te krijgen en dan zelf haar uitgave patroon te willen regelen. Toevallig hoorden wij ook van een restaurant in Denerau dat de manager hiervan zijn personeel 20% meer loon betaalde dan normaal de gewoonte was, de werknemers waren hier zeer verheugd mee, echter na enkele weken wilde het grootste deel van het personeel een dag minder werken, want uiteindelijk hield men dan het zelfde over als de normale lagere betaling voor een volle werkweek!!!

Voor de kinderen van Rebecca had Paulien nog de nodige pennen, schriften, haarspeltjes en stickers, maar we hebben hier ook (Yvette bedankt voor de gift) een kappersschaar afgegeven om hun haar te knippen. Een van de dochters wilde geknipt worden en nadat het droog was heeft ondergetekende haar geknipt en loopt zij nu als een van de weinige met een door een Europeaan geknipt kapsel rond in Fiji, hier was ze ontzettend trots op!!

De dag erop zijn we naar Manta Ray Resort gevaren, een eiland in de Yasawa groep, heerlijk rustig beschut water en daar kwamen we enkele bekende cruisers tegen, onder andere de Meerbaer (Rainer en Anne) en de Walkabout (Thomas en Fraukje). 's Avonds gezellig met ze geborreld en gegeten bij ons aan boord.

De volgende ochtend de locals in de gaten gehouden waar ze met hun toeristen heen gingen en wij in onze zwemkleding met snorkel en camera ook de doorgang tussen 2 eilanden in en daar zagen we al enkele enorme manta's zwemmen.

Gelukkig mocht onze dinghy bij Rainer vast gemaakt worden, want hij ging niet mee snorkelen en bleef met de dinghy's rondvaren. Dit was maar goed ook, want de stroming was zo sterk dat we met het bootje voorbij de manta's voeren, dan ca. 50 meter het water in en wachten tot ze langs kwamen.

We hebben er verschillende gezien, de grootste met een spanwijdte van 4,5 a 5 mtr, rustig zwemmend tegen de stroom in, hun bek wagenwijd open om zoveel mogelijk water te zeven van de voor hun zo belangrijke plankton. Als wij dan probeerden met ze mee te zwemmen waren we binnen 3 minuten al ver achter ze en totaal kapot vanwege de stroming! Na ruim 2 uur in het water te hebben gedobberd bekaf terug naar de boot en genoten van het mooie weer, het azuur blauwe water en op een van de eilanden nog wat gewandeld.

Na twee dagen zijn we nog noordelijker op de Yasawa's geweest, in the Blue Lagoon, de naam zegt al iets over het kristal heldere water en hier kan je ook ontzettend mooi snorkelen op de vele riffen. Dat hebben we dan ook veelvuldig gedaan, ook op riffen waar geen toeristenbootjes worden gedropt en dan opeens snorkel je in rustig water tussen de mooie vissen zonder dat je van een Australische Zeekoe een schop krijgt (en vooral geen excuses aanbieden maar gewoon doorzwemmen...)

Via een van de medewerkers van het resort hoorden we dat er aan de andere kant van de baai een groente/fruit/tuin was van zijn neef. We mochten om 16.00 uur met zijn bootje mee en hij vroeg alleen een bijdrage in de brandstof. Aangezien wij nog een paar Birkenstock slippers over hadden, hebben wij hem deze ook gegeven en daar was hij te koning blij mee, alleen voor in de stad zei hij!! Samen met de bemanning van de Meerbaer om 16.00 uur met hem mee, nou alleen hadden we dat nooit gevonden want we moesten ergens een kreek in tussen de mangrove en uiteindelijk moesten we vanwege het lage water ook nog een stuk door de modder waden voordat we bij zijn neef waren. Daar hebben we wel mooie tomaten, komkommers, uiens, casave, rettig, aubergines en diverse kruiden, heerlijk weer normaal verse groente. Ook hier kon hij ons nog geen fruit aanbieden ivm de vernieling door de Hurricane!

In deze Lagoon troffen we ook de Red Cat (Wolf, Marret en Alex met hun gasten Gabrielle en Hans) waar we gezellig mee gegeten hebben, dit was een afspraak die we vorig jaar gemaakt hadden en er nog nooit van gekomen was. Paulien had een uitgebreide bami tafel gemaakt, met pittige komkommer, kroepoek, pindasaus, omelet en nog veel meer lekkere dingen. Ze hebben niet zitten eten maar ....., wel bij de Red Cat aan boord, want bij ons is eten met 9* mensen in de kuip ondoenlijk en beneden is het te warm! * De bemanning van de Julia (Claus en Burghardt) waren op visite bij de Red Cat en hebben ook meegegeten.

We hebben enkele gezellige dagen met elkaar gehad en veelvuldig met elkaar geborreld, gegeten en na vaak een heerlijk dessert kwam Wolf met zijn beroemde Rum-vat naar boven en werd de avond afgesloten met de nodige rum!!

Samen met de Red Cat zijn we doorgevaren naar Sawa-I-Lau waar we de alom geprezen (in iedere gids staan ze vermeld als een must-do) grotten zouden bekijken. Wij in de ochtend naar de kant, want we lagen vrij dicht bij op anker en we wilden met 7 mensen naar binnen. Bij de entree bleek dat we als volwassene F$ 55,= per persoon moesten betalen en dat voor een grot met 1 baSIN VAN CA. 25 m2 en een klein basin van ca 10 m2, welk dan te bereiken is via een nauwe doorgang...., nee dus dat is veel te duur. Met de kassier gesproken en aangegeven dat we geen toerist zijn vanuit een resort, zelf naar hun toe zijn gekomen en graag voor een andere prijs naar binnen wilde..., uiteindelijk zijn we voor F$ 20,= per persoon naar binnen gegaan en zelfs dat was het eigenlijk nog niet eens waard!!

Aansluitend zijn we het naast gelegen dorpje ingegaan, omdat een van de mini-markt dames (Paulina) aangaf dat ze rijpe papaja's te koop had en mogelijk nog wat ander fruit. Samen met Marret en Paulien aan land, we werden natuurlijk gelijk in hun woning uitgenodigd en even later ben ik met haar man naar de tuin geweest en hebben we ook nog wat verse Casave en kookbananen gekocht. Later nog wat medicijnen (van de Red Cat) voor een van de kinderen gebracht die over haar hele lichaam uitslag had van ontstekingen.

Aangezien we hadden afgesproken dat we als crew zouden meevaren op de Red Cat tijdens de Muscet Cove Regatta, werd het tijd om weer richting Muscet Cove te varen.

Eerst zijn we terug gegaan naar The Blue Lagoon, de dag erop naar Octopus Resort op het eiland Waya en hier 's avonds heerlijk gegeten in het Resort samen met de Red Cat.

Aansluitend zijn we daags erna terug gevaren naar Muscet Cove, waar we ons de volgende dag hebben ingeschreven, wat boodschapjes gedaan, water bommen gemaakt, gesnorkeld en 's avonds een briefing van de activiteiten voor de volgende dag en daarna van de gezamenlijke BBQ genoten.

De eerst Regatta dag was een race naar Beachcomber Island, waarbij we als piraten verkleed moesten gaan, andere schepen mochten aanvallen met waterbommen (ballon gevuld met zoet water) en deze of gooien of zoals Wolf heel clever gedaan had 2 speciale catapults gekocht die met drie man bediend moesten worden en daarmee een reikwijdte had van wel 100 mtr!!

Binnen een half uur hadden we ruim 500 bommen gelanceerd en was de voorraad van daags ervoor op en moesten we gedurende de "race" de nodige bommen bij maken. Tijdens deze "race" mochten we zowel het zeil als de motor gebruiken, dus iedereen op de motor naar de eindbestemming. Aangekomen op Beachcomber Island werden we door een jury beoordeeld over onze kleding en daar met z'n allen (13 crew-leden van de Red Cat) genoten van de lunch en gezellig nagepraat met de andere piraten.

Tijdens de prijsuitreiking voor het snelste schip werden de schepen gekozen vanuit een hoed waar alle namen in zaten, dus geen enkele relatie met de aankomst, heel leuk gedaan te meer daar wij meer bezig waren andere te bombarderen als echt op te schieten. Onverwachts werd Wolf toch naar voren geroepen en kregen we een prijs, waarvoor weten we niet!!!

's Middags werden er op het strand allerlei spelletjes gedaan, zoals touwtrekken, zaklopen, estafette flesjes omgooien die dan weer op de terug weg weer recht gezet moesten worden, volle bierflessen tussen je benen naar de andere kant brengen en zonder je handen te gebruiken uitschenken, de ontvanger moest dan het opgevangen bier allemaal opdrinken voordat de volgende aankwam....

De dag erop hadden we een regatta, waarbij we ook weer bommen mochten gooien, echter nu was het iets meer een race, want nu zonder motor zo snel mogelijk een rak afleggen en als eerste over de finishlijn zien te komen. Marret achter het roer, ondergetekende was verantwoordelijk voor de stand van het grootzeil en de fok werd door verschillende mensen bediend. We zijn als 7e geëindigd en hebben vooral veel lol gehad en de prestatie was best goed ondanks we zo'n groot schip (Oyster 62) en vooral zwaar schip met bijna geen wind moesten varen! Ook nu 's avonds weer met z'n allen gezellig gegeten aan boord van de Red Cat en de tactiek voor de dag erop doorgesproken en deze met een aantal glaasjes rum weer weggespoeld!

Op de echte race dag hebben we eerst in de ochtend getraind met de Genaker(licht weer voorzeil) op de Red Cat van 275 m2, deze hadden we echt nodig, vooral omdat er nog steeds weinig wind stond.

De training ging voorspoedig, vooral omdat Wolf en Marret een beetje de kriebels van dit zeil hadden, want op hun Atlantische oversteek sloeg de Genaker om het opgerolde fok heen en hebben ze drie dagen nodig gehad om het zeil weer te strijken...

De start van ons was ongeveer 20 seconde te laat, waardoor er toch een aantal schepen ons al vooruit liepen, volgens de regels mochten de spinnakers of Genakers pas 5 minuten na de start gezet worden, anders kan de start in een chaos uitmonden met de nodige schade wat niemand wil.

Onze grootste concurrent de Thalula Ruby een Janneau 57 van Paul en Andy met 8 man crew aan boord had de spinnaker gezet en schoot er werkelijk vandoor. Nadat wij de Genaker eenmaal hadden staan konden we ze nog steeds niet bijhouden, maar de moed niet verloren want we moesten het gehele eiland rondvaren en we wisten dat we iets sneller waren hoog aan de wind.

Kortom alles eruit gehaald en nadat we het eiland gerond hadden sloeg bij ons plotseling ook de Genaker weer om de fok... na vele pogingen en bijna op een rif beland (en dat alles zonder motor) toch de zaak weer in orde gekregen en de Thalula Ruby was voor ons nog maar een klein puntje heel ver voor ons uit!! Gesterkt door de gedachte dat we nog een aantal scherp te varen rakken kregen de achtervolging ingezet en vele schepen voorbij gelopen. Uiteindelijk hebben we de Thalula Ruby bijna ingehaald en zijn we eerder overstag gegaan om naar de ingangsboei van het eiland te komen. De Thalula Ruby is verder door gevaren en kwamen daarna ons achterop in een veel ruimere hoek en liepen daardoor sneller, door ze wat op te loeven konden ze ons niet voorbij en na de boei zijn wij weer een aardig stukje uitgelopen. De strijd was echter nog niet gestreden want het laatste rak was weer ruime wind en zij gelijk de spinnaker gezet. Wij hadden onze buik een beetje vol van de Genaker problemen en met gewone zeilen op de finishlijn af. Zij liepen ons toch met duidelijk grotere snelheid in en ook nu werd er om de laatste meter gevochten, iets oploeven en uiteindelijk probeerden ze onder ons door te schieten, maar net voor de finishlijn vielen hun zeilen in en finishten wij 7 seconden eerder!!!!!

Wij hadden de 5e plaats behaald en zijn daar allemaal best heel trots op!

Natuurlijk als je dan hoort dat een van de winnende schepen zijn hele interieur op een ander schip heeft overgebracht, de watertanks leeg waren de diesel uitgepompt in vaten op de kant, de week ervoor eruit is geweest om nog een nieuwe laag antifouling aan te brengen.... Zo veel hebben wij er eerlijk gezegd niet voor over, maar wij hebben in ieder geval veel plezier gehad en voor ons gevoel uitstekend gevaren, mede door de koelbloedigheid van onze stuurvrouw Marret!! Chapeau!!

Tijdens ons gezamenlijke diner werden de prijzen uitgereikt en Wolf werd ook nog naar voren geroepen voor een prijs, ook nu weten wij niet waar voor de prijs was. Het leuke is dat je dan ziet wie er voor de lol varen en wie het niet over zijn lippen kan krijgen om een ander te feliciteren, zo werden we wel door Paul en Andy van de Thalula Ruby gefeliciteerd, echter door geen van hun bemanningsleden!

Aangezien de windvoorspelling voor de daarop komende dagen Westelijk was zijn we de volgende ochtend gelijk vertrokken naar Savusavu en daar na 3 dagen aangekomen, deels gezeild en deels met de Volvo zeilen. In Savusavu op maandag geproviandeerd en 's middags gelijk de stad weer uit, mede door de temperatuur en het vervuilde water. Net voor de baai-uitgang bij een luxe resort weer op anker, lekker gezwommen en rustig gegeten.

De volgende ochtend bijna zonder wind op weg naar Vanua Balavu, een van de Lau - groep eilanden, er zou noordelijk wind staan en eerlijk gezegd hebben we bijna 3 uur met onze Genaker gevaren en de rest heeft de motor gedaan, maar het is veel comfortabeler om zonder wind tegen de een klein beetje wind te varen als met veel wind op de neus te moeten kruisen tegen de wind!!

We hebben eerst bijna 3 dagen gerelaxed in de Bay of Islands, veel gezwommen, gesnorkeld en met de dinghy een toertje gemaakt tussen alle eilandjes door, prachtig wat een beetje zon dan de omgeving positief kan veranderen. Net voor binnenkomst in de Bay of Islands had ik weer een grote vis aan de lijn, zo groot dat ik deze niet eens op de lage versnelling kon binnen draaien en uiteindelijk toch verspeeld, maar geen half uur later had ik een mooie Spanisch Makrel van ruim 80 cm aan de lijn en wel binnen!! Bij het omvaren naar het dorpje Malaka had ik weer binnen een half uur leuk beet en haalden we een Giant Trevally uit het water, 90 cm lang, 28 cm hoog en 12 kg.

Deze vis hebben we hier in Malaka weg gegeven aan de bevolking, aangezien de vriezer vol ligt en deze mensen er erg blij mee zijn.

We werden dan ook als helden weer ontvangen, omdat we hier de afgelopen keer met Sander en Pascal kleding en lege flessen hebben afgeleverd. Doordat er een begrafenis was, konden we niet bij de verdeling zijn, maar de voorganger had een en ander netjes verdeeld.

Men gaf wel gelijk aan dat men deze mooie nette kleding niet zomaar droeg, alleen voor speciale gelegenheden zoals feestjes en partijen en soms heeft iemand op zondag in de kerk iets van de kleding aan!

We zijn zojuist door Sara (een van de dorpbewoners) gevraagd om zondag naar de kerk te komen en aansluitend bij haar te lunchen, dan wordt ook onze vis gepresenteerd!

We wachten af en laten jullie een en ander in de volgende briefing de resultaten weten/zien!

Groetjes, ook van Paulien,

René

Fiji, vakantie Sander en Pascal 2016

Hallo allemaal,

Het heeft wat langer geduurd dan normaal om dit bericht te schrijven, maar afgelopen weken hebben we Sander en Pascal gezellig op bezoek gehad en gisteren weer op het vliegveld van Nadi afgeleverd.

Maar eerst even terug naar het eiland Gau, waar we uiteindelijk de ruil-injectie-pomp en de 4 injectors na nog een week wachten hebben ontvangen van de eigenaar van de bouwonderneming die een nieuwe aanlegsteiger aan het bouwen waren op Gau bij het plaatsje Qarani. Omdat daar ook enkele technici aanwezig waren, zijn we daar op een rustige dag naar toe gevaren met behulp van een beetje motor en de rest op het zeil.

Na ontvangst van de pomp en injectors deze direct ingebouwd en motor starten, liep gelijk maar nog steeds met het zelfde resultaat, dus dit was niet de oplossing! Tevens lekte de gereviseerde injectiepomp en van 2 injectors lekte de aansluiting dus alle originele spullen terug gebouwd en we waren weer op het zelfde niveau.

Daarom maar gezocht naar mogelijke andere storingen en uiteindelijk vond ik in de dieseltank en aanvoerleiding het probleem, algen!! Doordat men tegenwoordig maximaal 10% bio-diesel aan de normale diesel mag toevoegen is het algen-probleem in dieselopslag een bekend negatief fenomeen. Ondanks de zure additieven die we al toevoegen na iedere tankbeurt is waarschijnlijk na het tanken in Nieuw Zeeland deze ellende ook bij ons in de tank gekomen. Alles schoon gemaakt, alle filters vervangen, alle leidingen gereinigd en weer de motor starten, liep iets beter maar nog niet optimaal.

Uiteindelijk heeft een van de engineers van de bouwmij een beetje assistentie gegeven en binnen een half uur had hij een probleem gevonden, nl. de o-ring van het stoprelais was deels in de doorvoer naar de pomp gemonteerd en na deze te hebben vervangen liep de motor weer perfect, wat zelfs nog beter als ooit. Aangezien ik nog nooit aan deze injectiepomp heb gesleuteld denk ik dat dit euvel ook het roeten van de motor heeft geactiveerd, mede omdat ik nu de dieselhoeveelheid naar de pomp aanzienlijk moest reduceren. Gelukkig is alle ellende nu voorbij, echter ik zal in NZ straks de diesel laten "polishen" en indien nodig de tank verder reinigen, wel moeten we nu regelmatig filters vervangen doordat nog niet al het vuil uit de tank is. Ik heb de dosering van het additief nu sterk verhoogd conform de voorschriften, dus laten we hopen dat het nu voorbij is en de tijd zal het leren.... en ja anders ga ik me misschien vervelen....

De volgende dag weer met een goed functionerende motor uitgevaren en heerlijk gezeild naar het eiland Koro en daar in een mooie baai geankerd. Gelijk konden we al wel zien dat het eiland zwaar getroffen was door de cycloon Winston, aangezien van de bomen die nog stonden alleen de stam met een beetje groen in de top zichtbaar was. Ook de struiken en andere lage begroeiing zijn weer aan het opkomen, maar ook alle fruitbomen en groetentuintjes zijn verdwenen en moeten weer opgebouwd worden. In het naburige dorpje hebben we ook de resten van de golfplaten huisjes gezien, in de meeste gevallen had men alleen wat in de weg liggende golfplaten en vernielde gipsplaten wanden van enkele huisjes ergens op een hoop gesmeten. Na 5 a 6 maanden hadden we wel wat meer initiatief verwacht in de wederopbouw, maar zoals we van andere buitenlanders hoorden vinden ze het allemaal wel best. Van de internationale gemeenschap heeft men tenten gekregen, welke vaak op de fundamenten van het oude huis staan, dus heeft men weer een dak boven het hoofd en er zit zelfs muggengaas voor de ramen, dus er is helemaal geen drang voor een spoedig herstel.

In het dorp waren bijna alle mannen bezig om een nieuw huis voor de pastoor of dominee te bouwen, want deze mensen hebben een hoog aanzien en kunnen zelf weinig. De kerk staat hier boven aan op het prioriteiten lijstje en zoals we ook in Gau hebben gehoord wordt hun leven grotendeels door de kerk bepaald en ingedeeld. 3 maal daags minimaal een uur bidden, op zondag 3 verplichte kerkdiensten en verplichte betaling per gezin aan de kerk, waarbij het aantal kinderen en inkomen de leidraad voor de hoogte is!!

In Gau hebben we tijdens de kerkdienst meegemaakt dat de penningmeester tijdens een dienst per gezin aangeeft wat ze al betaald hebben of nog moeten betalen, dus openlijk aan de schandpaal nagelen als je te laat bent of als het even niet uitkomt i.v.m. andere verplichtingen, waarbij je moet bedenken dat het gemiddelde inkomen ca. F$ 3,00 per uur is, dus ongeveer Euro 1,20!!!

Maar de mensen zijn gelukkig, hebben weinig stress en blijven vriendelijk lachen, geven alles of willen alles met je delen en hier heerst het motto: morgen zien we wel weer!!

Vanaf Koro zijn we doorgevaren naar Savu Savu, de hoofdstad van Vanua Levu, het andere grote eiland alwaar we aan een mooring midden in de stad lagen. Ook hier kwamen we weer veel bekende cruisers van afgelopen jaar tegen en was het erg gezellig, sundowners samen drinken, gezellig uit eten in deze "hoofdstad" en natuurlijk proberen te provianderen op de markt en winkeltjes die doorgaans weinig hebben, mede omdat Sander en Pascal hier aan boord zouden komen voor hun vakantie.

Met een klein vliegtuigje waar ongeveer 10 personen in konden vlogen ze vanaf de internationale luchthaven Nadi door naar ons, moesten wel een hoop overgewicht voor deze vlucht betalen doordat hun koffers extra zwaar waren door alle onderdelen voor ons en natuurlijk een grote hoeveelheid dieselfilters, maar na een reis van ruim 33 uur konden we ze op de airstrip begroeten, gezellig weer!!

Na een dagje samen met hen de stad te hebben bezocht, de stad bestaat uit een 1 straat met aan weerzijde wat winkeltjes en bij het busstation een openbare overdekte markt, de nodige boodschapjes gedaan te hebben, zijn we de volgende dag vertrokken naar de Lau-groep, welke ten noordoosten van SavuSavu ligt. Aangezien Pascal wat gevoelig is voor zeeziekte had zij de nodige medicatie genomen en zijn we aan het einde van de middag gaan varen, zodat zij grotendeels de nacht kon slapen en wij per toerbeurt de wacht hebben gehouden. De zee was aardig ruig, vooral in het begin van de avond met 20 - 25 knopen wind op de kop en een zeegang van 3 a 4 meter, maar zij heeft zich zeer goed gehouden.

De volgende ochtend waren we exact met zonsopkomst bij de ingang van het rif en konden we probleemloos binnen lopen, gelijk naar de Bay of Islands in het hart van Vanua Balavu. Binnen het rif werden we verwelkomt door een walvis welke ons op ongeveer 30 meter langszij passeerde! Jammer genoeg was het wat regenachtig, maar ondanks dat een prachtige ongerepte omgeving zonder toeristen met aqua blauw water en volledig omsloten door land, zodat we bijna geen last hadden van de toch wel harde wind. De foto's van de omgeving geven een verdere indruk van deze prachtige omgeving, welke ook hard getroffen is door de cycloon Winston begin dit jaar.

Op Koro vernamen wij van een bevriende piloot van een aldaar wonende Canadees, dat deze met zijn professionele apparatuur windsnelheden tot 380 km/hr heeft gemeten. Ook het huis van deze Canadees was volledig geruïneerd en alleen de fundatie was nog zichtbaar, het huis van zijn buren, opgebouwd uit zeecontainers was eveneens verdwenen en sommige containers stonden ca. 300 meter verder tussen de bomen geparkeerd....!!

In het dorpje Malaka op Vanua Balavu hebben we een Sevusevu meegemaakt, dit is het officiële ritueel van ontvangst bij de chief van het dorp, waarbij wij dan een geschenk meebrengen in de vorm van Kava-roots, daarna werden wij door zijn assistent gezegend en wordt er een dankwoord uitgesproken, terwijl iedereen in het huis van de chief op de vloer zit in kleermakerszit (met onze leeftijd en inflexibiliteit is dat geen sinecure) en uiteindelijk geeft de chief ons permissie om te ankeren in "zijn" baai en om vrij in het dorp rond te lopen en te spreken met zijn dorpsgenoten.

Sander had in de paar mijl die we hier naar toe voeren een grote Spanisch Makrel gevangen, welke wij 's avonds heerlijk gerookt van de Cobb-BBQ hebben gegeten! De rest is in de vriezer gegaan voor de navolgende dagen. De volgende ochtend zouden wij door de kerkvoorganger begroet worden in verband met het afgeven van meegebrachte (voor ons "oude" kleding) en lege wijnflessen welke men weer gebruikt voor de opslag van kokosolie. Bij aankomst bleek de voorganger in de kerk te zijn in verband met een begrafenis, aangezien een van de dorpelingen 's nachts overleden was en gelijk ter aarde werd gesteld. Hierdoor hebben we hem kort gesproken en hij zou zondag na de mis de kleding verdelen onder de meest arme en behoeftige dorpsgenoten. Doordat we onvoldoende tijd hadden ivm met de vakantiedagen van S&P zijn we daarna gelijk vertrokken, maar mogelijk dat we dit jaar nog terug gaan om wat assistentie bij de wederopbouw van de huizen te geven.

Na een woelige trip het rif van Wailagilala ingevaren, in de pas had Sander met een van de twee hengels weer beet, maar deze vis was zo sterk dat hij volledig door de slip van zijn molen alle draad afwikkelde, tot tenslotte de draad brak en alles in zee verdween......, dit moet een enorme jongen geweest zijn, maar volgende keer beter!! Door de harde wind sloegen de golven over het rif heen en voelde Pascal zich niet zo lekker en is daarom wat vroeger naar bed gegaan, wij hebben daarna nog gezellig onder het genot van een oorlam "Uno" gespeeld alvorens we in onze kooi belandden.

In de pas van dit atol moest het ontzettend mooi zijn om te duiken, dus heb ik Sander en Pascal de volgende ochtend met de dinghy naar de pas gebracht. Doordat je in de dinghy erg laag op het water zit, konden we de pas bijna niet vinden maar na ruim 1,5 uur varen en bijna opgegeven te hebben toch nog gevonden. Hun duik was erg mooi en gelukkig meer dan de moeite waard, ik ben binnen het rif met de dinghy blijven wachten totdat ze weer boven kwamen en voldaan naar de boot terug gevaren die we binnen 25 minuten bereikten....

Vandaar uit zijn we de volgende dag doorgevaren naar de noordkant van Taveuni en voor anker bij het plaatsje Matei. 's Avonds bij een leuk restaurantje met een mooi uitzicht over de baai gegeten en besloten de volgende ochtend de watervallen aan de oostzijde van Taveuni te bezoeken. Om ca. 10.00 uur zou de bus langskomen dus ruim op tijd daar aanwezig, in de bus was zoals gewoonlijk iedereen erg vriendelijk en aardig, maar vandaag was men uitbundig en de chauffeur ondersteunde deze uitbundigheid door regelmatig op zijn claxon te hangen als we mensen tegen kwamen. De vrouwen gilden dan en werd er "Fiji Gold" geschreeuwd, aangezien het Vrijdag was dachten wij dat dit de aanloop naar het weekend was en Fiji Gold een van de biermerken is die men hier verkoopt!!

Pas aan het einde van de busrit begrepen we van de medepassagiers dat het niet om het bier ging, maar Fiji had in het eerst van hun bestaan een gouden plak met Rugby veroverd op de Olympische spelen te Rio !!!! Inmiddels was de zware bewolking overgegaan in hevige tropische regenval en werden we door de bus exact tegenover de entree van de watervallen afgezet. Daar eerst bijna een uurtje gewacht en besloten om de volgende bus terug te nemen, want het bleef met bakken uit de hemel te komen. Nog geen 5 minuten voordat de bus kwam werd het droog en toch besloten om de wandeling naar twee van de drie watervallen te doen, we kregen zelfs de laatste drie resterende paraplu's mee van de parkbeheerder! Na een mooie natte wandeling beide watervallen gezien en op de terug weg werden we door een medewerker (uit bezorgdheid van de park- beheerder) tegemoet gelopen, omdat we langer weg bleven dan gepland. Deze man bracht ons zelfs naar de 5 minuten verderop gelegen bushalte en nam daar pas de paraplu's in, dat was nog eens service!!

In de hoofdstraat uitgestapt (ook hier is dit een doorlopende straat met aan beide kanten woonhuizen en hier en daar een winkeltje of pompstation), maar hier was een winkel waar men de bekende Fiji-parels verkocht. Deze parels zijn bekend om hun mooie kleuren, variërend van goud verlopend naar blauw, pistache en chocolade, echter extreem kostbaar in vergelijking met de parels van Frans Polynesië.

Pascal werd diverse keren gevraagd of ze soms uit Tonga kwam, maar wij weten wel beter.

Ook de medewerkers van het lokale weerstation hebben een goed alternatief gevonden om hun informatie op ieder moment van de dag te presenteren, zie foto in het overzicht!!

De volgende dagen in Viani Bay hebben Sander, Pascal en Paulien enkele duiken gemaakt bij het Rainbow Reef, the White Wall en Purple Wall, ik kon ivm de nasleep van verkoudheid niet mee omdat het klaren niet zou lukken, zie enkele bijgaande foto's.

Van een medezeiler hadden we vernomen dat het koraal tussen de hoofdeilanden door de cycloon zwaar beschadigd was en daarom besloten om na drie dagen weer een nachttoer te maken naar Suva om te provianderen en vandaar uit door naar Beqa Island en Kadavu. We vertrokken bijna zonder wind, dus motor bij en natuurlijk had Sander zijn hengels weer uitgezet, want ja een lekker visje is natuurlijk niet te versmaden. Na ca. 2 uur waren we bijna het zuidpuntje van Taveuni eiland voorbij en gelukkig kwam toen de wind een beetje door en binnen 5 minuten liepen we ruim 7,5 - 8 knopen en nog geen half uur later een mooie Mahi Mahi aan de lijn. Sander draaide de lijn snel in, de zeilen ook weg om de snelheid uit de boot te halen en ik op het zwemtableau met de haak. Nadat ik de vis had gehaakt bloedde deze enorm en liet hem daarom even uitbloeden voordat het dek ook bloedrood was, maar toen we hem uit het water tilde sprong hij op, schoot van de haak, dook erin om na 2 meter weer even op te springen en ons gedag te zeggen..... Sorry San, daar ging je mooie vis!!

Gelukkig nog geen 20 minuten later had hij zijn broer of zus te pakken, weer dus een Mahi Mahi met een lengte van 80 cm en deze was er na aanhaken in 5 seconden uit en gelijk vastgebonden aan de staart voordat deze er ook weer in duikt!

Het schoonmaken en fileren was meer een kwestie van tijgeren over het dek, gewapend met mes en proberen alle vingers te behouden en de snijplank schoof ook gevaarlijk mee op de ruige golven, maar gelukkig is alles goed gegaan en van de kop en ruggengraat heeft Paulien een heerlijke vissoep gemaakt. Natuurlijk stond er die avond een heerlijk stukje Shashimi op het menu en ook nu heeft Pascal goed kunnen slapen en kwamen we om 7.00 uur aan bij Suva. Daar weer op anker bij de Royal Suva Yacht Club en met de bus naar de stad voor de inkopen.

Na het nodige ingeslagen te hebben nog wat door de stad geslenterd en 's avonds heerlijk bij een Indisch restaurant gegeten en met de taxi weer naar de boot.

De volgende ochtend richting Beqa Island en natuurlijk de wind pal op de kop, daarbij werd deze wind door enkele buien aangewakkerd en tot 30 knopen gehad met een zee van 3 a 4 meter golven, niet echt aantrekkelijk maar ja het was niet anders. Eenmaal aangekomen hebben Sander en Pascal gelijk afspraken gemaakt voor een paar speciale duiken, onder andere een duik waar vele haaien te zien waren omdat men ze ging voeren! In de briefing vooraf vertelde een marine-bioloog wat men verwachten kon, dat er onder andere enkele duikers meegingen die met staven de mogelijke nieuwsgierige haaien op een afstand zou houden. Ze hebben vele haaien gezien zoals bull-sharks, tiger-sharks, nurse-sharks en lemonsharks, daarnaast nog vele andere vissen die ook een graantje kwamen meepikken van de voeder-feest-partij!

Jammer genoeg hadden we ook hier veel regen en dus veel spelletjes gedaan, vooral UNO. In de middag van de 2e dag hebben we een bezoekje gebracht aan het dorpje in de baai, we werden verwelkomt door bijna alle kinderen, welke vooral aan Pascal en Sander hingen en werden we direct naar de Chief van het dorp gebracht. Ook hier weer de Sevusevu rituelen gehad, echter dit was minder officieel als op Vanua Bulavu, mede doordat we voor de kinderen wat speeltjes hadden meegebracht. De bellenblaas was het toppunt, dit hadden ze nog nooit gezien en ik heb de Chief aangegeven dat hij 's avonds met het bellenblaasbusje een spelletje kon spelen door een kogeltje in het doolhof te laten rondgaan!!

Uiteindelijk werden we door een plaatselijke visser getrakteerd op zijn sterke verhalen en toen we aangaven dat we weer terug gingen naar de boot haalden zijn kinderen onze dinghy netjes op, zodat wij voor het dorp konden instappen. Plots kwam een van de moeders van een van de kinderen naar ons toe en nodigde ons uit om een dag later bij haar thuis te komen eten, samen met enkele vrijwilligers, die naar later bleek bezig waren met een onderzoek naar het koraal. Overdag hebben Sander en Pascal nog 2 mooie duiken gemaakt en om ca. 18.00 uur wij naar het dorp en werden we door zowel de moeder als enkele kinderen op het strand al verwelkomt. Eenmaal thuis werden we voorgesteld aan de 6 vrijwilligers, haar man Mack en enkele van hun zeven kinderen. Er stond een tafel gedekt met vele goed gevulde schalen, 2 soorten gebakken vis met een aparte goed smakende vissaus, heerlijke koolsalade, wortelsalade, kousenband, gekookte pompoen, casave, kortom we hadden nog nooit zo lekker en smakelijk gegeten in Fiji!

Pas nadat de vrijwilligers, haar man en wij hadden gegeten mochten de andere kinderen pas wat eten, samen met Sawana de moeder/kokkin. Paulien had ruim 2 liter custard als dessert meegenomen en ook hier moesten de "vreemden" eerst van eten voordat de kinderen mochten, maar vaders kon er ook niet vanaf blijven, ze genoten volop!!

De volgende ochtend zijn we met rustig weer en zomaar droog weer naar de Kadavu eilanden, meer zuidelijk gevaren, het eerste stuk op zeil maar na het wegvallen van de wind de Volvo-zeilen maar bijgezet. In de loop van de middag kwamen we aan bij het eiland Ono en ook hier hebben we gelijk afspraken gemaakt met de locale duikorganisatie om de volgende dag te zwemmen met de manta-roggen en een duik(en) te maken bij enkele riffen. Mijn verkoudheid was dacht ik redelijk over en ben ook mee geweest, het zwemmen met de manta-roggen was fantastisch, we hebben er twee gezien die keer op keer over hun cleaning-station zweefden, de grootste had wel een spanwijdte 4 a 5 meter. Daarna 2 duiken gemaakt tussen de riffen, erg mooi vooral omdat we ook door grotten en spelonken door zwommen, allen gevuld met veel mooie tropische vissen.

Het klaren ging bij mij toch nog niet zo goed en daarom hebben Pascal en Sander de dag erop alleen nog 2 mooie duiken gemaakt. Jammer genoeg was het weer niet optimaal, dus nood gedwongen maar gezellig wat spelletjes gedaan en natuurlijk weer heerlijk gegeten, natuurlijk eea weggespoeld met wat lekkere wijntjes en nachtmutsjes....

We hebben ook nog een avond gezellig bij een mede-cruiser (Il Sogno) een sundowner gedronken en aansluitend hadden zij een heerlijke spaghetti maaltijd voor ons geprepareerd. Jammer genoeg had Paulien een koudje gevat en kon hier niet van genieten, maar dat maken we een andere keer wel weer goed....

Nadat we de volgende ochtend even een andere baai in zijn gevaren om beter internet te hebben, heeft Pascal nog gekeken of ze kon terug vliegen ,aangezien de wind de zee aardig ruig had gemaakt, maar de vluchten waren al vol of te laat voor haar. In de middag zijn we vertrokken om de ca. 120 Nm naar Nadi te overbruggen, de wind en zee waren pittig maar het schip voor met het bakstagwindje heerlijk en we liepen gemiddeld 8 a 9 knopen, wel met golven van 4 a 6 meter, dus van slapen na of voor de wacht kwam niet veel.

Exact om 06.00 uur, bij het eerste daglicht, kon ik de pas invaren en om 8.00 uur lieten we het anker in de baai van Nadi vallen, waarna we nog even een uiltje geknapt hebben. 's Middags zijn we Nadi nog even onveilig wezen maken, maar zowel de winkels als de restaurants vielen tegen en op advies van de Lonely Planet en de taxi chauffeur hebben we heerlijk gegeten bij een Tunesier. Deze was ca. 5 jaar eerder ook met een zeilbootje hier aangekomen, heeft een Parisienne hier leren kennen en zijn samen een restaurantje begonnen, echt de moeite waard en heerlijk gegeten!

Maar zoals altijd komen aan alle goede en leuke dingen weer een eind en hebben we Pascal en Sander aan het begin van de middag weer afgeleverd op het vliegveld voor de reis terug naar het warme Nederland!

Na twee dagen rustig aan gedaan te hebben zijn we afgelopen zaterdag naar de Mamanuca eilanden gevaren en heerlijk genoten van de rust en ruimte bij deze eilanden en sturen vanaf hier deze update!

Groetjes, ook van Paulien,

René

SY Bounty

HR 46-89

Fiji, Island Gau

Hallo allemaal,

Op dit moment liggen we nog steeds voor anker in een baai van het eiland Gau, ten noordoosten van Suva.

We hebben na het bezoek van het regenoerwoud in Suva de dagen erna de markt bezocht om de nodige verse waren in te slaan, want op zondag schijnt de wind goed te zijn om daar heen te zeilen.

Om 6.00 uur vertrokken, op de motor de baai uit maar eenmaal buiten stond er geen of verkeerde wind en uiteindelijk hebben we het hele stuk naar Gau op de motor gevaren. De pas was ruim en diep genoeg en zagen op de kaart een mooi beschutte baai voor het dorp Nawaikama.

De volgende ochtend werden we door 2dorpelingen bezocht en uitgenodigd voor een bezoek aan hun door en vooral de "hotspring" te bezoeken. Eenmaal aan de kant werden we door een moeder meegenomen naar de lagere school, waar ze de lunch voor 3 van haar kinderen ging brengen. Aansluitend na de lunch naar de hotspring, dit bleek een veredeld ondiep modderpoeltje, maar wel lekker warm. Wij hadden zwemkleding meegenomen, echter haar kinderen gingen in hun ondergoed en moeders zelf stapte met kleren en al het water in!!

Op de terugweg door het dorp werden we door een groepje oudere dames geroepen om een kopje thee met ze te drinken, gewoon ergens op het gras in het dorp, een blauw stuk plastic op de grond en allemaal lekker liggen, praten en theedrinken met zelfgebakken TE droge cake! Omdat er onvoldoende bekers waren en Paulien graag thee zonder suiker had, werd ik gevraagd of ik de mok samen met een andere dame wilde delen, natuurlijk geen probleem! Een van de gespreks onderwerpen was of we mogelijk een leesbrilletje voor een van de dames (van het koor bleek later) hadden, want ze kon de bijbel en haar song-teksten niet goed meer lezen. De dames lagen met hun theekransje te wachten op het vervoer om de eerst minister die vanuit Suva op bezoek was te verwelkomen.

De volgende dag hebben we onze collectie leesbrillen met div. sterktes meegenomen en de dame was zeer vereerd met haar nieuwe bril. Dit verhaal ging als een lopend vuurtje door het dorp (ca. 170 inwoners) en de volgende dag werden we door andere dames aangeklampt met het verzoek om ook een brilletje! Tijdens ons bezoek aan de lagere school waren zowel de leerkrachten als de leerlingen zeer nieuwsgierig waar we woonden, hoe het er in NL uitziet en hoe we nu precies hier in Fiji konden uitkomen?? 's Avonds heb ik een kleine presentatie gemaakt met wat foto's van de Keukenhof, ons huis, wintertijd in NL en Italië en Oostenrijk met schaatsen en skiën. Daarnaast heb ik in een paar grove stappen aangegeven hoe we navigeren, hoe de boot eruit ziet en hoe we weersinformatie ontvangen. De schoolleiding vond een presentatie een prima idee en de laptop werd in een lokaal op een beamer aangesloten, waarna ik de leerlingen in 2 groepen de nodige tekst en uitleg gaf. De oh's en ah's en vraag tekens op hun gezicht spraken boekdelen en vonden natuurlijk ijs en sneeuw heel raar.

Donderdagochtend zouden we vertrekken naar Koro-eiland, ongeveer 60 Nm verder. Om 5.30 uur eruit, ontbeten en anker ophalen, echter de motor wilde niet starten?? Wat nu weer, ben de hele dag bezig geweest en uiteindelijk na contact gehad te hebben met een Volvo dealer uit NZ de motor toch weer aan de praat gekregen. Bij het uitvaren van de baai wilde de motor niet op toeren komen en deze draaide max. net iets sneller dan stationair!! Dit was veel te gevaarlijk om met deze motor over het rif te gaan dus wij weer terug de baai in en op anker. Nogmaals de dealer gebled en samen met telefonische ondersteuning van hem geconstateerd dat de diesel-injectie-pomp defekt was. Na opgave van serienummers etc. van de motor zou hij proberen een gereviseerde pomp te sturen, evenals 4 ruil-injectors, want nieuw is niet meer te krijgen. Een email van hen gaf aan dat hij de onderdelen binnen had en na controle en instelling begin de week erop kunnen versturen.

Uiteindelijk zouden de spullen met een monteur naar Nadi gevlogen worden en deze zou ze verder doorsturen naar het vliegveld hier op Gau waar het toestel alleen op Dinsdagmorgen komt. Jammer genoeg ging deze zending zo niet door en heeft men de spullen per vervoerder hierheen gestuurd, echter een overdreven ijverige klojo bi jde Customs heeft de zaak een aantal dagen opgehouden, waardoor we hier nu al 3 weken voor anker liggen. De zending is nu vrij gegeven en afgelopen week naar Suva-airport gestuurd, van waaruit het doorgestuurd wordt naar Gau-Airport, dus duimen!!

Inmiddels hebben wij nog de nodige klussen aan boord afgemaakt, zoals het lakken van de potdeksel, het cleanen en in de was zetten van de opbouw en het teakdek schuren en in de teaksealer gezet! Wel hebben we een aantal nachten slecht geslapen, omdat er harde zuiden wind direct de baai inblies, waardoor de golven over het rif sloegen en ons zo uit onze slaap hielden. Ook hadden we een beetje de kriebels omdat bij terugkomst in de baai het anker niet goed de grond in konden trekken en de boot flink aan het krabben is geweest. Daarna de boot verlegd en bijna 95 mtr. ketting uit in diep water van 25 meter, waardoor we gelukkig als een huis liggen. Eveneens het ankeralarm aan, zodat we met een gerust hart konden gaan slapen!

De dorpelingen kennen ons al redelijk goed en overal moeten we handjes schudden en worden we uitgenodigd voor thee, kijken hoe men matten weeft, Kava-wortels drogen en natuurlijk ook het afwas-water drinken (Kava). Onze begeleidster van het eerste uur (Siteri) met haar gezin heeft ons opgenomen in verschillende rites van hun leven, waardoor we zondags naar de kerk gaan en aansluitend natuurlijk moeten komen lunchen. Ze weten inmiddels wat we erg lekker vinden en haar man gaat dan ook regelmatig op zaterdag naar een ander dorp om vis voor ons te kopen! Ook alle kinderen zijn dol op ons en we worden door ze aangesproken als bubu en tutu, of te wel oma en opa! Mede omdat we regelmatig iets lekkers voor ze meenemen of dat Paulien een toetje voor ze maakt, wat ze hier niet kennen.

Afgelopen Vrijdag zijn we als speciale gast uitgenodigd om de sportdag mee te maken, waarbij er korfbal en rugby gespeeld werd. De meest talent volle spelers zijn op deze dag geselecteerd voor een speciale trainingsweek in Suva, waarbij de ouders alleen de bootreis dienen te betalen en de rest wordt door de dorpsgenoten betaald. Tijdens de Kava-avond op donderdagavond is hier een inzameling geweest en is er F$ 2.677,= opgehaald.

We hebben ook nog de secondairy-school bezocht, dit is de enige middelbare school op het eiland waar van de 174 leerlingen er 120 intern zijn. De princepal (directeur) is bezig met o.a. alternatieve energie voorziening op zijn school, zoals solar, water en generator als back-up. Daar hij met veel vraagtekens over dit project rondloopt, vroeg hij ook hoe wij een en ander georganiseerd hadden. Natuurlijk heb ik bij hen de installatie bekeken en gelijk een aantal adviezen gegeven, hij vroeg daarop of hij bij ons aan boord dit ook mocht zien.

Wij hanteren echter een stelregel dat we geen dorpelingen aan boord willen hebben, want als er eentje is geweest wil iedereen komen. Voor hem en zijn gezin hebben we een uitzondering gemaakt wat de dorpelingen gelukkig ook begrepen hebben.

Aankomende maandag 18-07-2016 gaan we nogmaals naar zijn school om de generator te repareren (olie-lekkage) en de batterij-bank door te meten. Dit heb ik zojuist gedaan en alles functioneert weer zoals het hoort. Na de reparatie hebben we bij hem thuis een lunch aangeboden gekregen en mogen nu gebruik maken van het internet hier op school.

Tevens werken we dan een schema uit hoe de energiecentrale het beste kan functioneren, te meer daar hij van de eerste minister net de toestemming heeft gekregen voor 42 extra zonepanelen met batterij-opslag. Deze zonnepanelen zijn een geschenk van de regering omdat deze directeur een hostel met behulp van eigen leerlingen heeft gerenoveerd zonder externe werknemers. Hij heeft ook een programma opgesteld voor alle leerlingen die niet goed kunnen meekomen om deze op te leiden tot handwerkers, zoals schilder, timmerman, loodgieter, metselaar en voor de dames koken, naaien en handarbeid. Alle interne leerlingen hebben ook een verplichting om 2 maal per dag een taak te verrichten, zoals de moestuin, houthakken, schoonmaken en overige hand en span diensten. Doordat er zoveel leerlingen intern zijn hebben ze ook hun eigen voorziening van groente, vlees etc. zoals een varkenshouderij, kippenfarm en een eigen moestuin, alles gerund door de leerlingen.

De meeste leerlingen gaan een keer per maand naar huis en worden dan op vrijdagochtend per groepje naar hun dorp met een bootje gevaren en uiteindelijk zondag in de loop van de dag allemaal weer terug gehaald. De kapitein van dit bootje heeft zelf ook een eigen polyester bootje, waarmee hij een "veerdienst" met een ander dorp onderhoud. Deze "specialist" zou mij evt. ook wel kunnen helpen, maar nadat ik hem vorige week geholpen had met het afnemen van een gebroken krukaslager van zijn buitenboord motor en zonder maar iets schoon te maken een ander oud lager wilde monteren en de hele sante-kraam zonder schoonmaken in elkaar wilde zetten, wist ik zeker dat ik hem niet zou uitnodigen voor enige hulp bij ons aan boord. Enkele dagen later bleek zijn staartstuk kapot te zijn en hij wist niet dat ook daar olie in zat wat regelmatig ververst moest worden.....

Hopelijk komt dinsdag de injectiepomp met de verstuivers aan en kunnen we woensdag vertrekken naar Koro-eiland. Hier blijven enkele dagen alvorens we naar Taveunie gaan waar we op 2 Augustus Sander en Pascal oppikken!

Jullie horen het wel in het volgende verslag,

Groet, ook van Paulien,

René