Fakarava - Bora Bora, 05-07-2015

Hallo allemaal,

Donderdagmiddag 02-07-2015 hebben we Sander en Pascal op de ferry naar het vliegveld van Bora Bora gezet en vrijdagochtend zijn we om 7.00 uur naar Tahaa (bij Raiatea) terug gevaren, onderweg veel regen met harde wind en hoge golven, maar eerst nog even terug naar Fakarava.

We zijn daar na 7 dagen aangekomen en hebben vooral de laatste 2 dagen op zee goede wind gehad. Via de zuid-pas zijn we binnengelopen en op anker gegaan, naast enkele andere zeilboten. Gelijk stond er een jonge dame uitbundig naar ons te zwaaien, van een Belgische boot die wij niet herkenden. Na ca. 15 minuten kwamen ze met hun dinghy naar ons toe en toen herkenden wij ze wel, Tony en Jaklien van de Jakker uit Genk, laatste keer op Curacao gezien in 2011.

Zij hadden hun dochter Karen en schoonzoon Jean Marc op bezoek, beide duikinstructeurs, welke ons direct uitnodigden voor een duik in de zuid-pas, een van de mooiste duikplekken van Frans Polynesië.

We hebben 3 duiken gemaakt, veel geleerd, mooie vissen gezien, o.a. haaien en napoleon-vissen. Natuurlijk gezellig bijgepraat onder het genot van een alcoholische versnapering.

Na twee dagen in de middag naar het noorden gevaren om halverwege het eiland naar onze oude boot te gaan kijken die bij Mathieu en Agnes voor de deur ligt te wachten om opgeknapt te worden. Doordat we slecht weer hadden konden we daar niet voor het donker zijn en zijn we op anker gegaan naast de vaargeul. Terwijl wij rustig naar de kant voeren (ca. 2,5 Knp) met de laatste licht in de rug en een dikke regenbui op de neus, raakten wij een stuk koraal wat ongeveer 0,5 mtr onder water stond...... Shit!!

De volgende ochtend onder water gekeken en door de krassen in de romp was de dieptesensor gescheurd en (bleek later) losgekomen, waardoor deze lekte. Ook het log (snelheidsmeter) was iets beschadigd maar dit kon ik met wat onderdelen repareren, zodat het weer functioneerde. Met een speciale kit getracht de lekkage te stoppen, echter dit functioneerde onvoldoende, dus kijken waar we het snelste uit het water zouden kunnen.

Daarna doorgevaren naar de oude boot, deze bekeken, maar hier was nog weinig aan gewerkt, omdat zij druk bezig zijn geweest met de opbouw van hun lodges.

Na dit bezoek verder doorgevaren naar Rotoava, waar we Ad en Marianne (Betty Boop) hebben geholpen met het oplossen van de problemen van hun generator.

De volgende dag was de Jakker ook gearriveerd en hebben we 's middags gezellig met zijn achten geluncht bij een restaurant ter ere van de 60ste verjaardag van Paulien, lekker jong nog hé!!

's Avonds hebben we Gilles en Hina (de brandweercommandant en zijn vrouw, die ons destijds enorm geholpen hebben bij de schipbreuk) op bezoek gehad, erg gezellig en lekker bijgepraat.

De volgende ochtend naar Tahiti vertrokken, maar de voorspelde wind bleef uit en daarom vaak de motor bij gehad.

Na 2 dagen om 07.00 uur aangekomen bij de enige werf met een kraan, gelijk gevraagd of we er met de lekkage uitkonden en ondanks een wachtlijst van ca. 3 weken werden we gelijk op de kant gezet.

Het log en de dieptemeter eruit en met de directeur/eigenaar naar een speciale zaak waar ze zulke apparatuur verkopen. Ze konden me wel een log leveren, echter niet op korte termijn een dieptemeter. De dieptemeter was ook bij andere bedrijven niet leverbaar en Sander gevraagd er een mee te nemen vanuit NL. De gescheurde dieptemeter heb ik met epoxy gerepareerd en functioneert goed en lekt niet meer, de deuken in de loden- kiel eerst met een hamer terug geslagen en de rest met epoxy-vuller weer in originele staat gebracht. Daarna primer en anti-fouling over de plekken en na 5 dagen lagen we weer in het water, ook de radarpaal heb ik daar in de buurt laten lassen en verstevigen, Paulien heeft het dek met Scotts-Brite behandelt en weer in de Teak-Sealer gezet, gelukkig was alles op tijd klaar voordat Sander en Pascal zouden aankomen.

De nieuwe snelheidsmeter ook gemonteerd, de kabel doorgeknipt en aan de oude verbonden, echter eenmaal in het water bleek deze niet te werken....... Terug naar de leverancier en uiteindelijk bleek dat hij een verkeerd type had geleverd. Een nieuwe kon hij pas na 2 weken (lees 2 maanden) leveren en daarom afgesproken dat hij een nieuwe besteld en als we in Nw. Zeeland zijn deze gaan uitwisselen. Ik kon de oude ook niet meer terugzetten, aangezien de huiddoorvoer van de nieuwe unit een binnenbus heeft en daar past de oude gever niet in! Dus de komende maanden zonder log verder naar Nieuw Zeeland!

Omdat we op de werf geen koelkast en vriezer meer hadden in verband met onze zeewater gekoelde compressors, mochten we de vriezer van de werf gebruiken om onze goedgevulde vriezer inhoud op te slaan en hadden we ook geen koud biertje meer. Daarom gingen we iedere avond op de fiets naar het centrum van Papeete, waar we op een plein aan de baai bij Roulottes hebben gegeten. Roulottes zijn rijdende keukens (patatkraam-wagen) die iedere avond worden opgesteld, tafeltje en krukjes erom heen en je kan daar heerlijk eten bestellen, jammer genoeg kan je er geen bier of wijn bestellen, omdat er in het openbaar geen alcohol geschonken of genuttigd mag worden.

Vaak gingen we voor het eten even een speciaal biertje drinken bij Les Trois Brasseurs, welke het bier zelf in de zaak brouwde, (Leffe) en dat beviel ons wel na een dag zwoegen!!

Aangezien de jachthaven en ankerplek (Taina) aan de andere kant van Papeete lag, daar heen gevaren en bij de Carrefour om de hoek het nodige ingekocht.

Zondag 14 juni om 05.30 uur hebben we Sander en Pascal opgehaald van de luchthaven en zoals de traditie daar is, de schatten ontvangen met een bloemenketting!

We hebben de eerste dag een beetje rustig aangedaan, wat gesnorkeld en alle tassen met onderdelen, lekkernijen en cadeautjes uitgepakt en opgeborgen. Bij Ad en Marianne de door Sander meegenomen dieselopvoerpomp geïnstalleerd, zodat hun generator weer probleemloos liep.

We willen hierbij Sander en Pascal, Suzanne en Fons, Jan en Ria, Matthijs en Hans nogmaals hartelijk danken voor alle hulp en werkzaamheden ivm het organiseren van de materialen!

De volgende ochtend met de bus naar het stadcentrum, daar een oude markt bezocht, wat winkels bekeken, geluncht en 's middags een auto gehuurd om het eiland verder te verkennen.

Met de auto de dag erop naar het zuiden gereden en daar een prachtige wandeling in de bergen gemaakt, 's middags nog wat zware boodschappen met de auto gehaald en woensdagochtend naar Moorea gezeild op hoge onrustige golven.

De vuurdoop voor Pascal, maar zij heeft toch nog de vissen gevoerd en was blij dat we binnen het koraalrif kwamen, waar geen golven meer stonden.

We hebben zowel in de Cooks- als de Opunohu- baai gelegen, daar hebben Sander en Pascal gedoken en met zijn allen ook gesnorkeld tussen de haaien en de roggen.

In de Cooksbaai naar de Tropical Garden geweest om te lunchen en te genieten van de Polynesische keuken, de tuinen bekeken hoe o.a. vanillestokjes groeien (handmatig worden de bloemen bevrucht), zuurzak en passievrucht mee gekregen en wat gevallen limoentjes voor de caparinha meegekregen.

In verband met de windvoorspelling zijn we maandagavond om 20.00 uur vertrokken naar Huahine, Pascal gelijk in de wachtkooi met een primatour-pil en onder zeil. De zee was erg ruw omdat het de dagen voorafgaand hard had gewaaid, wel goede wind maar omdat we voor de wind voeren veel rollen.

Na een nachtje varen kwamen we omstreeks 12.00 uur aan en lagen we achter ons anker in een mooie rustige baai op Huahine. In de middag met de kajak gevaren en gesnorkeld.

De ochtend erop lonkte de parelfarm enorm en aldaar tekst en uitleg hoe men de parels "fabriceert "en natuurlijk het een en ander gekocht (zie foto). Daarna naar de westkant gezeild en op anker bij de stad Fare, waar Sander en Pascal in de pas hebben gedoken en wij hebben gesnorkeld.

Tijdens een van de wandelingen door het dorpje Fare, kwamen we langs een enorme mango boom vol met vruchten. Nadat ik aan de eigenaresse had gevraagd of we wat mango's konden kopen grijnsde ze haar laatste 2 tanden bloot en gaf ons toestemming. Ze wilde er niets voor hebben, alleen een zoen en met ons op de foto!! Een dag later heeft Paulien nog wat kleine presentjes als extra vergoeding bij haar langs gebracht.

In Fare de lokale markt vroeg bezocht (6.00 uur) omdat de dag ervoor om 09.00 uur de markt al zo goed als voorbij was. We hebben daar de nodige groente en fruit gekocht die we vanuit Zuid Amerika (ook Suriname) kenden, zoals o.a. zoete aardappels, zuurzak, pomme de citer, pompelmoezen en kousenband. Na de markt zijn we naar het eiland Raiatea gevaren, waar we in de middag rond een klein motu (eiland) in glashelder water met prachtig koraal en vissen èn helemaal alleen gesnorkeld hebben.

Omdat er erg weinig wind was heb ik samen met Sander de logo's en zeilnummers in het grootzeil geplakt en in de middag naar Tahaa gevaren waar we aan de oostkant op anker zijn gegaan. Hier hebben Sander en Pascal in de pas een duik gemaakt en heb ik met de dinghy meer grote vissen gezien dan zij onder water. Het eerste stuk van hun duik was erg troebel en alleen het laatste deel was helder en mooi. In de middag zijn we naar de westkant gevaren en naast het "Le Tahaa's Privat Island and Spa" geankerd, waar de gasten ca. Euro 850,= per nacht betalen, nou wij hadden een veel ruimere plek voor nog geen Euro 1.000,= per nacht!!

Tussen het hotel-eiland en het naast liggende motu ontzettend mooi kunnen snorkelen. Jammer genoeg moesten we eerst langs de passage door het met muggen bezaaide bos lopen, om daarna met de stroom mee tussen het koraal mee gevoerd te worden, wel goed opletten dat je niet in het ondiepe water over of tegen het scherpe koraal botst. De vissen waren hier bijzonder nieuwsgierig en kwamen soms zelfs tegen je duikbril op onderzoek uit.

Na het snorkelen zijn we naar Bora Bora gevaren, ook weer een onstuimige zee, maar Pascal heeft zich kranig gehouden, wel wat reisziekte pillen genomen, maar alles ging goed!

Aangezien het te laat was om nog te snorkelen of te duiken in de enigste pas van Bora Bora, zijn we gelijk doorgevaren naar de oostkant van het eiland, waar we de volgende ochtend manta-roggen en haaien wilden zien en in de middag met schildpadden konden zwemmen.

Bij navraag bleek dat de nog weinige roggen door het troebele water niet te zien waren en de schildpadden waren er niet meer, jammer maar waar en weer terug naar de westkant van het eiland. Daar hebben Sander en Pascal met de duikschool de voorlaatste vakantiedag aan boord nog 2 duiken gemaakt en nu wel roggen en haaien gezien.

's Avonds zijn we bij twee verschillende restaurants heerlijk uit eten geweest om daarmee hun vakantie af te sluiten, het was ontzettend gezellig en fijn om ze aan boord te hebben en beide partijen hebben volop genoten!

Op donderdagmiddag hebben we ze op de ferry naar het vliegveld van Bora Bora afgezet, ze vliegen dan naar Tahiti en zullen vrijdagochtend vroeg naar huis vliegen, waar ze zaterdagavond zullen aankomen!

Wij zijn inmiddels naar Tahaa terug gezeild en hebben zowel vrijdag als vandaag zaterdag veelwind en dikke buien, dus ze zijn precies op tijd vertrokken. Wij blijven nog even op deze eilanden en zullen onze belevenissen in het volgende verhaal weer verwoorden!!

Groet,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46-89

Pitcairn - Gambier

Hallo allemaal,

Op een rustige zee richting Fakarava zal ik de belevenissen van de afgelopen weken na ons vertrek van het Paaseiland weer aan het papier toevertrouwen.

Nadat we bijna alles wat we wilden bezoeken op het Paaseiland gedaan hadden, kregen we van de autoriteiten een oproep om de volgende ochtend de ankerplaats van Hanga Roa te verlaten en aan de noordkant van het eiland opnieuw te gaan ankeren, want er was slecht weer op komst met golven tot 6 meter hoog!!

Aangezien de huidige ankerplek geen beschutting geeft hebben we besloten om wel anker op te gaan, maar gelijk door te varen naar Pitcairn, ongeveer 1135 Nm verder (ca. 2000 km).

De volgende ochtend stond er al wel wat hogere golven, maar we moesten nog even naar de kant voor de laatste groente/fruit inkopen en uitklaring bij de autoriteiten.

Met de dinghy samen naar de kant en gelukkig konden we op een hoge al omslaande golf mee surfen naar het haventje en daarmee was de trend gezet, want hoe terug...

Na onze inkopen alles in de tassen verdeeld zodat we deze aan de boot vast konden binden, ook onze schoenen erin en hup naar buiten.

Na enkele golven afgewacht te hebben zijn we naar buiten gegaan en gelukkig hadden we maar een al omslaande golf en deze konden we trotseren, zonder noemenswaardig water in de boot te krijgen of erger door om te gaan met alle gevolgen van dien!

Terug op de boot alles voorbereid om weg te gaan, afscheid genomen van de Red Cat (vriendelijke Duitsers met mooie Oyster 62), echter toen bleek dat de bootsman van de Red Cat onze dinghy niet goed vast gemaakt had en op zee dreef. Met hun boot de dinghy opgehaald en daarna moest ik nog even uitklaren, dus weer met de dinghy naar de kant, nu alleen, want dan kan ik in plané varen en zowel met de golf mee als tegen ben ik dan veel sneller.

Doordat we de dinghy "verloren" waren was ik te laat op het havenkantoor en was de politie al weg, echter ik werd netjes door een van de mensen van de havenautoriteiten met de auto naar het bureau gereden, kreeg daar de stempels en werd weer netjes in het haventje afgezet. Terug met het bootje ging goed, ondanks dat de golven alweer een meter hoger waren en allemaal omsloegen, echter door de snelheid kon ik nu net van de ene naar de andere golf droog overkomen !!

Om 14.00 uur hebben we het anker opgehaald en met een lekker windje en vooral hoge golven op weg naar Pitcairn, de golven waren geen probleem, omdat deze hoog zijn en niet omvallen!

De 2e dag werden we plotseling gealarmeerd door de bilgepomp en bij controle bleek dat de aansluiting van de oliekoeler nu helemaal was afgebroken en buitenwater volop naar binnen stroomde, snel de afsluiter dicht, maar dat betekent ook geen motor meer, want deze heeft dan geen koeling.

Uiteindelijk heb ik de oliekoeler van de keerkoppeling volledig gemonteerd, olie afgetapt en gekeken hoe ik een en ander mogelijk kon repareren.

Gelukkig was de deksel en slangtule van koper, maar deze was door interne corrosie compleet opgevreten daar waar deze in het huis zat. Beide delen vooraf (op het gasfornuis) vertind en uiteindelijk op een schommelende boot (jammer genoeg lag Paulien te slapen want een paar extra handjes hadden erg makkelijk geweest) de tule weer in de deksel weten te solderen en alles weer gemonteerd! Resultaat, alles werkt weer en geen lekkage, maar moet wel zo snel mogelijk vervangen worden!!

Onderweg hebben we ook leuke dingen meegemaakt, we hebben 2 vissen gevangen!

De eerste was een Blue Marlin met een lengte van 170 cm (Voor Wim Klein hebben we speciaal een foto gemaakt waarop het meetlint te zien is, ongelovige Thomas) en de tweede vis was een mooie Wahoo met een lengte van 130 cm, resp. 10 en 14 kg!

Beide vissen hebben we gefileerd en liggen nu op onze watertandende mondjes in de vriezer te wachten, bij elkaar meer dan 24 porties!!

Tijdens een van de nachtwachten werd mijn aandacht plotseling getrokken door een vreemd geluid, eerst dacht ik dat het dolfijnen waren, maar na wat turen in de duisternis zag ik dat het walvissen waren, die op een afstand van ongeveer 100 meter met ons mee zwommen. Ik heb Paulien na een uurtje wakker gemaakt en haar dit ook laten zien, ze waren wel dichterbij gekomen en wisselden regelmatig van stuurboord naar bakboord-zijde. Op een gegeven moment was er een zo dicht bij, dat zijn uitgeblazen lucht met waternevel in de kuip kwam en ik een fijne douche kreeg. Deze 4 walvissen van ieder ca. 25 meter lengte hebben ons gedurende 6 uur begeleid richting Pitcairn, een enorme belevenis!

Na bijna 8 dagen varen met wisselende omstandigheden en 1166 Nm op het log kregen we weer land in zicht en via de VHF (marifoon) de autoriteiten van Pitcairn opgeroepen. We kregen gelijk de Immigration Officer te spreken en deze gaf aan om aan de zuidzijde van het eiland een ankerplek te zoeken en de volgende ochtend zouden we afstemmen waar we aan land konden komen.

Na ons gesprek werden we gelijk door de eiland dokter opgeroepen, die ons nogmaals om de bootnaam vroeg (Bounty) en wilde weten of er muiters aan boord waren...

Tevens inventariseerde hij naar mogelijke ziektes etc. om ons wel of niet aan land te laten komen, het zijn en blijven Engelsen!!

De volgende ochtend gaf de Immigration Officer (Brenda) ons aan om naar de Western Harbour Landing te gaan, waar we met onze eigen dinghy aan wal konden komen. Daar waren werklui bezig om een aanlegsteiger te maken en met de kraan zou men ons bootje uit het water halen en op de kant leggen. Als we zover waren moesten we dit met de marifoon melden en werden we opgevangen.

Achteraf bleek dat de gehele bevolking van het eiland een marifoon heeft en alle verhalen mee luistert, want ja met officieel 52 bewoners wil je ook wel eens iemand anders horen of spreken!

Van deze 52 inwoners zijn de kinderen tussen de 13 en 18 jaar niet meer op het eiland, maar op kostschool in Nw. Zeeland en komen alleen in de vakantie terug als daar geld voor is en anders blijven ze 5 jaar zonder hun ouders weg!! Zeker in deze leeftijds categorie lijkt ons een goede begeleiding van ouders essentieel, maar wie zijn wij...

Op het eiland aangekomen, werd onze dinghy gelijk uit het water gehaald en werden we door bijna alle werknemers welkom geheten op het eiland, ook was er een dame bare-foot in een oud T-shirt en smoezelige broek aanwezig en dit bleek Brenda te zijn, DE Immigratie Officer!

Ze heette ons ook hartelijk welkom en nodigde ons uit met haar op haar Quad (4 wiel open motorvoertuig) mee te gaan om de nodige documenten, betalingen stempels etc. af te wikkelen.

Wij met haar mee, over zand weggetjes met de nodige blubber en stenen naar boven, waar ze ons eerst gedurende 2,5 - 3 uur alle high lights van het eiland liet zien.

Daarna naar het dorp (Adamstown) waar we werden ingeschreven en andere eiland bewoners werden geïnformeerd, zoals een dame van het VVV, een dame van de bank en een vreemde knakker van de douane.

Ons werd ook gevraagd of we nog iets van de winkel nodig hadden, anders zou Brenda deze dame ook laten opdraven. maar dat vonden we niet nodig.

Na invulling van deze formaliteiten, wisselen van geld en betaling van de immigratiekosten werden we door Brenda uitgenodigd om bij haar thuis even te genieten van een lunch. Haar man (Mike) was inmiddels ook gearriveerd en we hebben heerlijk geluncht, van hun internet gebruik mogen maken om de foto's voor de website te versturen en over het wel en wee van het eiland te praten.

Brenda had ons ook gevraagd of we nog wat groente en fruit wilde kopen, zodat zij daar een van de locals opdracht toe kon geven. Even voor 5 uur kwam deze dame met 2 grote dozen vol met groente en veel fruit voor maar € 20,00 = ca. NZ$ 30,00!! Heerlijk en voor bijna niets in vergelijk met het erg kostbare Paaseiland!

Om ca. 17.00 uur hebben Brenda en Mike ons weer afgezet bij de Harbour, ons bootje het water in en terug aan boord. Inmiddels was de wind wel wat aangetrokken uit het noorden, maar was nog rustig genoeg om te blijven liggen.

In de nacht trok de wind nog meer aan (wat niet voorzien was) en hebben bijna niet geslapen van het rollen en bonken in de baai, vooral omdat ook de ankerketting veel lawaai maakte over de rotsen waar we tussen lagen.

De volgende morgen hebben we besloten om niet nogmaals van boord te gaan en ons schip alleen op anker achter te laten, want een keer een boot verliezen is genoeg geweest.

We hebben Brenda (zij is voor ons de meeste lieve, sociale en aardige Immigration Officer die we ooit ontmoet hebben) via de marifoon geïnformeerd en ook zij vond het jammer dat we niet nog een dagje aan land kwamen. Zij zou er wel voor zorgen dat we de postzegels voor Hugo ergens zouden krijgen, waar wist ze nog niet, dus Hugo, ze komen eraan!!

Tussen de nog steeds hoge golven hebben we ons anker opgehaald, echter deze bleek ergens om of onder een rotsblok te zitten. Om zelf naar benden te duiken op 16 mtr. diepte en Paulien alleen op de boot tussen de nauwe baai met veel rotsen achter te laten was voor mij geen optie en na ongeveer 1 uur was het anker gelukkig weer vrij, echter toen het boven water kwam bleek het geheel verbogen te zijn. De steel waar de ketting aanzit was meer dan 90 graden verbogen ten opzichte van het blad en niet meer bruikbaar om zo mee te ankeren, maar dat zien we later wel weer.

Wij op weg naar Les Iles de Gambier, ruim 285 Nm naar het WNW met een lekker NE windje. In minder dan 2 dagen en een gemiddelde van ruim 7 knts/hr. lagen we om 9.00 uur aan de kade bij Rikitea, de hoofdstad (dorp van 25 huizen) van het eiland Mangareva in de Gambiers.

Via de SSB (korte golf radio met email-faciliteiten) had ik daar een van onze NL-zeilvrienden gevraagd of we een reserve anker van iemand konden lenen, zodat we in ieder geval konden ankeren. We hebben zelf wel een 2e anker, maar dat is alleen maar een hekanker om ons in de goede richting te houden, maar niet om met evt. zwaar weer de boot aan vast te leggen.

Hij had via de man (Frits) van de Duitse Trans Atlantik club een anker van ca. 25 kg. geregeld wat we hebben opgehaald en samen met ons hekanker beide voor hebben uitgezet.

Met Frits afgesproken dat we maandagochtend met het andere verbogen anker zouden langs komen om te kijken of we dit weer konden richten, echter toen hij het zag gaf hij aan dat dit te zwaar was voor zijn gereedschap.

Uiteindelijk ben ik met het anker (33 kg Rocna) naar de gemeentelijke werkplaats gegaan en gevraagd of zij mij misschien konden helpen om het anker te richten??

Ik ben samen met deze mensen ongeveer 4 dagen bezig geweest om het anker weer een beetje in vorm te krijgen, eerst de vloei geklemd onder de hydraulische voet van een zware graafmachine en met een andere hydraulische kraan getracht de steel weer rechter te buigen.

De laatste 2 dagen hebben we het meeste resultaat weten te boeken door de steel plek voor plek rood gloeiend te stoken en met een grote voorhamer weer redelijk in de richting gekregen.

Aan boord heb ik de steel 2 x met een zinkchromaat en 2 x met een anticorrosie-aflak behandeld, omdat we met het heet maken alle zink hebben weggebrand en dan zou de steel direct beginnen te roesten (wat ik niet wil op ons teak-dek).

Daarna het anker weer gezet en we lagen weer als een huis!!

Omdat we de eerste dagen veel bewolking hadden en Paulien een aantal wassen had gedraaid, was het nodig om de generator te draaien om de accu's te vullen en de watermaker te laten lopen. Gelijktijdig laten we dan de boiler opwarmen zodat de kou van de douche af is, echter nadat ik 's middags van de gemeente terug kwam zag ik dat de accu's bijna leeg waren, nog maar 20% capaciteit. Bij het openen van de motorruimte was al een verbrandingslucht te ruiken en er bleek een condensator van de generator kapot te zijn, dus de omvormer had de accu's lekker staan leegzuigen. Ik had een reserve condensator bij me en 's avonds liep de zaak weer, echter na ca. 1,5 uur weer geen stroom, nu bleken de andere 2 condensatoren defect te zijn. Op het eiland niets te krijgen en heb daarom de condensator van de duikcompressor-motor gedemonteerd en samen met een extra reserve condensator voor deze compressor deze weer aangesloten op de generator, gelukkig loopt alles weer. De nieuwe condensatoren (en een reserve set) nemen Sander en Pascal mee in Juni!!

Tussen door hebben we een en ander van het eiland gezien en op Hemelvaartsdag een lange wandeling gemaakt, beide op onze Teva's. Moet je natuurlijk niet doen als je langere tijd geen schoenen hebt gedragen, want door het warme weer (zweten) loop je je voeten kapot met blaren en daarna is iedere stap een kwelling, want dan schuren de bandjes genadeloos over de opengereten blaren.

Wel nog zonder schoenen geprobeerd, maar op een zand/steen weg is dat goed voor 20 minuten, dus maar met bladeren en kaoenen zakdoek getracht de wrijving wat minder te maken en na 4 uur waren we eindelijk weer op de boot.

De volgende dag was de blaar op mijn linkervoet ter hoogte van het gewricht ontstoken door ingelopen vuil en met wat zalfjes en Biotex-voetbaden is erger voorkomen!

Doordat er geen of weinig wind was, zijn we langer op de Gambier gebleven dan gepland, maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, want nu konden we in ieder geval de romp weer eens goed in de was zetten!

Wandelen met deze voeten is even uit den boze en Paulien had tijdens mijn afwezigheid bij de gemeente de bovenbouw al netjes in de was gezet, dus we varen nu weer met een blinkende (bijna als nieuw) boot weer verder naar FAKARAVA, een afstand van ca. 770 Nm, ongeveer 5 - 6 dagen, natuurlijk afhankelijk van de wind.

Daar zullen we dan ook ons verhaal met enkele foto's opsieren, mits we goed internet hebben!!

Inmiddels hebben we op de eerste dag (22-05-2015) een klein tonijntje (35 cm) gevangen, waarvan Paulien een lekker vissoepje heeft gemaakt en 4 filetjes liggen klaar om te verorberen, deels rauw met Wasabi- en Kikomon-saus en de andere om te bakken.

Liefs van ons,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46-89

Pitcairn, 5-5-2015

Hallo allemaal,

Vanaf een plekje midden op de stille oceaan (coördinaten zijn: 26° 41'2 S en 117° 31,3 W dd. 01-05-2014), alweer met lange broek en fleece aan omdat de zon net onder gegaan is (19.00 uur local = 03.00 uur in NL) hierbij onze belevenissen van de laatste paar weken.

Vanuit Panama zijn we vertrokken op Donderdag 2 april, nadat we de laatste boodschappen de dag ervoor gedaan hebben en moesten wachten op de uitklaringdocumenten van de agent!

We waren nog niet ingeklaard en hij heeft via via de uitklaring zonder inklaring weten te regelen, incl. de Zarpe (uitklaringdocument voor volgende haven).

Nadat we het toegangskanaal van de Panamasluizen netjes en correct hadden overgestoken, hebben we lekker de zeilen kunnen zetten en op weg naar het Paaseiland.

Tussen de wachtende op anker liggende zeeschepen konden we ruim doorvaren en opeens werden we zelfs op de foto gezet. Nog geen kwartier na deze foto-sessie werden wij op het water staande gehouden door een controlevaartuig van de Panama-autoriteiten (met blauw zwaailicht), omdat we boten in gevaar brachten die voor ons moesten uitwijken, werd ons verteld. Er was zelfs een foto van de situatie gemaakt, gaf men aan....

Daarop verklaarde ik de mannen dat wij op de foto zijn gezet door de bemanning van een Panamees schip wat op anker lag, dus wij hebben niemand in gevaar gebracht en niemand moest voor ons uitwijken, zeker niet als men op anker ligt!!

Na wat heen en weer gepraat met de meldkamer liet men ons weer gaan, echter wij mochten in de baai niet op zeil verder, alleen op de motor. Oké, geen probleem en na een half uurtje motor waren wij de baai uit, zeilen gezet en wegwezen!!

We wisten van te voren dat het stuk richting Galapagos een moeilijk traject zou zijn, omdat we daar ook de evenaar zouden passeren (Neptunes weer gezien) en dit stuk bekend staat door zijn Doldrums (windstiltes). Uiteindelijk hebben we redelijk goed kunnen zeilen, af en toe met wat motorondersteuning, maar binnen 7 dagen waren wij er voorbij en kregen bijna direct een redelijke zeilwind richting Paaseiland.

Onderweg in het begin niet gevist, omdat de koelkast en de vriezer overvol zaten en als je dan wat vangt moet je het meeste weggooien, wat natuurlijk ongepast is.

Na ca. 2 weken de hengel weer uit, 1 x alles kwijt aan een grote jongen, 1 x een mooie grote Mahi mahi (kon hem niet nameten Wim, maar langer dan 140 cm) maar bij het binnen halen achter de boot brak de lijn en 1 x een dikke tonijn, die ook achter de boot van de haak sprong!

We hebben onze tijd gedood met slapen, eten drinken, spelletjes, lezen, puzzelen, boot poetsen, controle en onderhoud aan het staande en lopende want en natuurlijk om je heen kijken.

We hebben (de boten rond Panama niet meegerekend) op deze reis met een afstand van ca. 2.900 Nm (ongeveer 2.700 km) maar 1 boot gezien en deze is ook nog eens netjes voor ons uitgeweken!

Tijdens de 2e helft van de reis zag ik op een gegeven moment dat de radardome en de windgenerator wat stond te wiebelen en dacht dat dit door de kapotte opvulringen van de radarpaal ondersteuning kwam. Bij nadere controle zag ik echter, dat de las waarop de radardome en de windgenerator zijn gemonteerd deels gescheurd was.

Ik heb de dome en de windgenerator met 2 extra lijnen gestabiliseerd en hoopte daarmee tot het Paaseiland door te kunnen varen.

Jammer dus, want 2 dagen later, natuurlijk was de zee erg onstuimig met golven van 3 - 4 meter, harde wind (20 - 25 knopen, ca. 5 - 6 Beaufort) zag ik dat het hele spul stond te schommelen boven op de paal.

Ja probeer dan maar eens op een hobbelend schip iets te strijken, waarbij de windgenerator ca. 3 - 3,5 mtr. boven dek staat, niet meer vast zit op de onderpaal.

Samen met Paulien toch getracht dit voorzichtig naar beneden te krijgen, echter toen ik de 2 paalondersteuningen losmaakte gingen we samen bijna met paal incl. radar en windgenerator over boord. Uiteindelijk zijn we met de golven mee gaan varen op de motor, de kraanlijn goed om de radar met windgenerator gebonden en de zaak toch nog heelhuids beneden gekregen.

De volgende dag heb ik alle antennes, de radardome en de windgenerator gedemonteerd en het hele spul onderdeks geborgen. Zoals de foto's laten zien is de gehele flens afgescheurd (en ook erg dun uitgevoerd 1mm) en dat is gekomen omdat ik op deze flens ook de windgenerator heb laten lassen. De windgenerator met een gewicht van 13 - 14 kg op een arm van ruim 1 meter geeft een dermate draai/kiep moment dat het te verwachten was dat er iets kapot zou gaan met deze materiaaldikte.

Tijdens het neerhalen van de radardome en windgenerator merkte ik dat er weinig koelwater uit de uitlaat kwam. Na demontage bleek dat er geen enkele rib meer op de impeller zat en alle slangen gedemonteerd om de reststukken terug te vinden. Jammer genoeg maar 50% terug gevonden en iom Jan (van Clairette, heeft HR 45) ook de aanvoerslangen gecontroleerd, maar niets te vinden. Inmiddels de impeller vervangen en geeft voldoende koelwater, motortemperatuur blijft constant, zelfs wanneer we langere tijd op vol vermogen draaien.

Op een gegeven moment hadden we ook vrij weinig wind, onder zeil hoorde je alleen het kabbelen van het boegwater en zaten samen lekker te babbelen in de kuip. Plotseling werd deze stilte verstoord door een gigantische plons!

Op ongeveer 15 - 20 meter naast de boot aan stuurboord zagen we nog net de staart van een enorme walvis onderschieten, deze lag daar waarschijnlijk in de middagzon te dutten en schrok van ons. Ook wij en ons hart klopte in onze keel van de schrik, gelukkig kwam de walvis ca. 150 mtr achter ons weer met een waterfontein naar boven en verdween van ons af, pfff!! We hebben verhalen gehoord dat ze soms spelen met je boot en dat loopt dan nog wel eens verkeerd af...

Verder is de reis perfect verlopen en zijn we na 20 dagen aangekomen op het Paaseiland. De laatste dag hadden we nog 160 Nm voor de boeg, doordat we een lekkere oosten wind hadden liepen we continue 7 - 8 knopen en zouden we net voor donker aankomen, zo rond 18.30 uur. Vooral omdat we op de boordplotter geen adequate gedetailleerde kaarten hadden (wordt niet door de leverancier ondersteund) had ik op de kaartentafel de laptop met MaxSea draaien.

De laatste uren keken we uit naar het eiland, maar zagen alleen maar een dikke grijze band en dachten af en toe wat contouren te ontdekken, maar nee, ook dat waren wolken.

Terwijl wij met volle snelheid kwamen aandenderen draaide de wind binnen 1 minuut ongeveer 20 Nm voor de kust naar het SW, dus pal tegen!! Eerst nog geprobeerd wat te kruisen, maar de wind was dermate weinig dat dit geen voortgang gaf en uiteindelijk met de motor naar het eiland toe.

Inmiddels kwam de regen ook met bakken uit de hemel en dit was nu niet een van de meest plezierige aankomst. Doordat we eerst aan de noordkant van het eiland wilden ankeren in verband met de windverwachting, bleek ca. 10 Nm uit de kust hier een enorme golf (swell) te staan en daarom na nieuwe weersinfo binnengehaald te hebben naar het zuid-oosten uitgeweken. Daar om 21.00 uur het anker in een baai laten vallen en eindelijk weer eens een hele nacht zonder diensten lekker kunnen slapen!!

De volgende ochtend werden we door het zonnetje gewekt en lagen we in een baai waar een altaar staat met het grootste aantal Maoi ( Stenen beelden, 15 st.). In deze baai lagen we ook relatief rustig, er stond wel wat swell, maar dat was goed te doen. Omdat we later bij de hoofdstad op anker meer op volle zee zouden liggen, hebben we besloten om eerst wat werkzaamheden aldaar uit te voeren.

Het voorstag stond iets te strak, (waardoor de masttop af en toe iets naar voren kwam) en moest iets ontspannen worden, daarnaast diende het grootzeil gewisseld te worden ivm met een losse naad.

Van het oude zeil was onderweg de naad van de pees (waarmee het zeil in de mast zit) over ca. 50 cm los gekomen, zodat we tijdens het laatste stuk van de reis het zeil niet meer volledig hebben uitgerold.

Het nieuwe zeil van Incidences Brest staat er werkelijk prachtig op, compleet met 4 verticale zeillatten, is mooi vlak gesneden en goed te trimmen.

In de middag, nadat Paulien de wasmachine had laten draaien en de boot intern had gereinigd, zijn we omgevaren naar Hanga Roa, de hoofdstad van het eiland en daar op anker.

Hier lagen al 2 boten die daar in de ochtend waren aangekomen, een Engels en een Duits schip. Via de marifoon hebben wij ons aangemeld en de autoriteiten zouden de volgende ochtend bij ons aan boord komen om in te klaren etc.

Omdat er voor de kust nogal wat golven stonden, kwamen de autoriteiten niet bij ons aan boord, maar moest ik met de documenten bij hen aan boord komen in een open sloep met buitenboordmotor. Alleen een inspecteur van de gezondheidszorg heeft aan boord onze laatste restjes groente en fruit gecontroleerd op mogelijke ziektes/bacteriën, maar zo snel en alleen maar aan de buitenkant is dat niet te zien, echter alles was goed gekeurd!

Daarna de dinghy opgeblazen en naar de kant om het eiland te bekijken en uit te zoeken of we een auto konden huren of beter met een bus het eiland konden bezoeken.

Direct na aankomst op het eiland werden we gelijk door de bemanning van de Engelse boot aangesproken met het verzoek of we iets konden combineren met autohuur etc., natuurlijk hoe meer zielen hoe meer vreugde!

Na op de markt (een paar groenten- en fruit- stalletjes in de hoofdstraat, met een zeer summiere sortering) te zijn geweest en na ons licht opgestoken te hebben bij de toeristen informatie, hebben we voor zaterdag en zondag een auto gehuurd.

Zowel onze reisgids, internet als de info van de toeristeninformatie en andere locals geven een beeld van de historie, waarbij er stukken ontbreken en tot op de dag van vandaag

kent men niet de volledig achtergrond /historie waarom de beelden zijn gemaakt, hoe ze destijds verplaatst zijn, waarom ze later weer omgeworpen zijn etc.

Het is in ieder geval erg indrukwekkend, vooral als je weet dat sommige beelden een gewicht hebben tussen de 150 en 180 ton. Deze beelden (Maoi) zijn op de berghelling en in de krater uitgehakt, echter hoe men deze heeft getransporteerd over de kraterrand naar de voet van de berg en daarna nog eens elders op het eiland op een speciaal "altaar" heeft geplaatst is niet duidelijk.

Men heeft van een andere vulkaan, deze had een veel rodere steensoort, natuurlijk ook weer op een van de meest afgelegen plekken, de hoofdtooi (dit moet het opgestoken haar voorstellen) uitgehakt.

Ook deze zijn weer naar de eindbestemming gebracht en op het inmiddels staande beeld geplaatst, tot 50 ton aan gewicht, alleen voor deze hoofdtooi!!!

De eerst Moai zijn rond 800 na Chr. uitgehakt en zijn in de loop der tijden alleen maar groter geworden. Ze staan bijna allemaal met de rug naar zee toe en vertegenwoordigen de overleden leiders van de langoorstammen.

Op een gegeven moment bestond de eiland populatie uit 2 verschillende bevolkingsgroepen, de lang-oren en de kort-oren. De lang-oren (zij "versierden hun oren met stenen, waardoor ze uitzakten) overheersten de kort-oren en "gebruikten" ze als slaaf.

De onderdrukte kort-oren hebben door slimmer te zijn dan hun opponenten bijna alle lang-oren uitgemoord, echter hierdoor kromp het bevolkings aantal enorm.

In 1836 zijn bijna alle eilandbewoners opgepakt, per schip naar Peru verscheept en daar als slaaf te werk gesteld in de kopermijnen.

Na internationale druk zijn na een paar jaar de Peruanen overstag gegaan en hebben de nog levende (20 %) weer terug gestuurd, maar daarvan zijn de meeste tijdens de barre zeereis omgekomen. De enkele overlevende hebben het leven gelaten door de meegebrachte ziektes en eveneens een groot aantal nog achter gebleven eilanders zijn hieraan overleden.

Hierdoor is er een leegte in kennisoverdracht over de historie ontstaan en is de mystiek ontstaan.

Ook zijn door de komst van missionarissen de Vogelman rituelen verdwenen, waardoor bijna alle authentieke gewoontes verloren zijn gegaan.

Maar het was bijzonder interessant om te zien en te horen wat daar allemaal gebeurd is, indrukwekkend als je op de berg staat waar de beelden zijn uitgehakt, waar en hoe ze zijn opgesteld etc.

De onderzoeken door verschillende specialisten hebben met hun verschillende theorieën weinig klaarheid gebracht in de mysterie. Mogelijk dat de waarheid ooit nog eens boven water komt, wie weet...

Inmiddels zijn wij alweer vertrokken naar de Pitcairn eilanden, ruim 1100 mijl westwaarts om te zien wat de bemanning van de Bounty daar allemaal heeft achter gelaten.

Zoals het verhaal beschrijft heeft de verbannen kapitein zijn reis op een vlot gedurende enkele maanden overleeft en is aangekomen op de Markiezen.

De overige bemanning heeft op Pitcairn "huis gehouden" en door onderlinge strijd heeft uiteindelijk maar 1 bemanningslid het overleeft, is getrouwd met een Polynesische vrouw en heeft voor nazaten gezorgd.

Tijdens een routine controle bij de motor heb ik tegen een slang aangestoten van de waterkoeling en is de slangaansluiting op de oliekoeler van de keerkoppeling afgebroken. Deze heb ik met wat kunst en vliegwerk weer aangesloten en lekt gelukkig niet mee, maar moet omgaand vervangen worden! Waarschijnlijk pas op Tahiti mogelijk, maar voor noodgevallen kunnen wij de hoofdmotor gebruiken!

Aangezien we op het Paaseiland slecht internet hadden, stuur ik deze tekst via de SSB naar Sander met het verzoek deze op de website te plaatsen. De foto's zullen we uploaden als we weer normaal internet hebben, wanneer durf ik nog niet te zeggen!!

Groet en tot het volgende verhaal,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

Panama, 31-03-2015

Hallo allemaal,

Vanuit een erg warm en drukkend Panama weer even een berichtje hoe het ons vergaat, net voordat we willen vertrekken naar Las Perlas (eilandengroep onder Panama City), waar we willen wachten op goede wind richting het Paaseiland.

Op zaterdag 7 maart zijn we vertrokken uit Curacao en door mijn tante Diny uitgezwaaid, waarbij zij moeite had om het droog te houden.

Er stond een mooi windje, ENE 5 - 6 en de zee was redelijk hobbelig, maar doordat de boot toch wat langer en zwaarder is voeren we toch zeer comfortabel richting Aruba. We wilden graag met volle maan varen, want zeker bij Aruba varen er 's nachts nogal eens onverlichte drugsboten die ook niet voor andere kleinere boten uitwijken.

De afstand van Venezuela naar Aruba is maar 15 Nm, ca. 30 km en daardoor extra aantrekkelijk om snel even in een donkere nacht een vrachtje over te zetten.

Gelukkig hebben wij geen last gehad en waren vrij snel bij Aruba voorbij en konden we stuurboord uit richting Panama.

De 2e dag voor Colombia werd de wind toch wat harder uit het NE om uiteindelijk (ja dat gebeurt natuurlijk altijd 's nachts) net na ons avondeten aan te trekken tot 35-40 knopen.

Later in de nacht werd deze zelfs 45-50 knopen en werden de golven uit elkaar geblazen en werden wij verblijd met horizontale regen die volop in de kuip geblazen werd van achteren.

Ik had in de middag het grootzeil al volledig ingedraaid en uiteindelijk hebben we alleen met een stukje fok ( 5 - 7 m2) op de stuurautomaat gevaren met een snelheid van 8 - 10 knopen.

De golven waren wel hoog, maar ons bootje voer daar heerlijk rustig doorheen en in verband met de zoute regen hebben we de meeste tijd rustig binnen gezeten en natuurlijk wel regelmatig om ons heen gekeken. De windsnelheid is pas de volgende middag weer normaal geworden en we hebben maar 1 keer een beetje water van een achteropkomende roller in de kuip gekregen.

Ik heb nog overwogen om bij St. Martha aan te lopen, maar terug denkend aan onze ervaring destijds bij de Gironde was de beslissing zeer snel genomen om op volle zee te blijven.

Uiteindelijk zijn we Woensdag op de San Blas eilanden aangekomen en hebben alleen het laatste stukje in het donker moeten doen, wel heel langzaam want we zagen geen hand voor ogen.

De volgende ochtend zagen we dat we bij de laatste 50 meter precies tussen 2 riffen waren door gevaren, welke niet op de kaart stonden, maar met een snelheid van 1 knoop kan er weinig gebeuren.

Jammer genoeg hebben we de eerste dagen op de San Blas alleen maar nevel en bewolking gehad, waardoor de omgeving er niet zo mooi uit ziet als met het zonnetje, evenals snorkelen en duiken is dan niet aantrekkelijk.

We hebben enkele eilanden aangedaan, toch nog veel gesnorkeld en vooral genoten van de rust, ruimte en levensstijl van de Kuna Indianen welke hier nog op de eilanden wonen. (zie foto's)

Deze Indianen willen liefst niet gefotografeerd worden omdat ze denken dat daardoor hun geest wordt meegenomen, dus dan maar stiekem. Ze wonen in hutjes van takken, bamboestokken en palmbladeren, hebben wel allemaal een mobiele telefoon, leven van de visvangst en het toerisme. Ze verkopen graag hun Molla's (lapjes bewerkte stof, vaak met felgekleurde motieven), arm- en been- kralenbandjes of een stukje vis.

Drinkwater halen ze uit de grond en hebben daarvoor een palmboom omgehakt. Waar de wortels hebben gezeten is nu een vijvertje ontstaan wat mooi schoon grondwater genereert.

Verbazend hoe deze mensen met bijna niets hun hoofd boven water kunnen houden, wel komt er af en toe een bootje met wat levensmiddelen langs en door te ruilen wordt de handel gedaan.

Ook is het gebied levensgevaarlijk door de vele riffen en hebben we vele boten, zowel enkele zeilboten maar ook vissersboten als wrak gezien.

Na ca. 1 week zijn we doorgevaren richting Panamakanaal en zijn we in een mooie natuurlijke baai bij Portobelo voor anker gegaan. Hier hebben we gelijk de agent die ons de vorige keer ook heeft geholpen met de papieren en documenten voor de passage van het kanaal gebeld (Mr. Tito, tel. +507 6463 5009 {voor de zeilers die hem willen benaderen}).

De volgende dag was hij bij ons ter plaatse en een week later hadden wij het groene licht voor de doorgang, kosten agent incl. huur van 4 lijnen, 4 autobanden als extra fender $ 197,=.

In het hostel/restaurant/bar van Captain Jack hadden we perfect internet en daar troffen we de 1e avond een echtpaar (Aad en Jolanda) die in deze regio op reis waren en net waren aangekomen vanuit Colombia. Onder het genot van een heerlijk koud biertje vertelde zij hun ervaring en dat ze in Panama o.a. ook de sluizen en het kanaal-museum in Panama City wilden bezoeken.

Ik stelde ze voor om dan als linehandler met ons mee te varen, zodat ze de sluizen vanuit een andere invalshoek konden bekijken en de reis zou stoppen in Panama City, waar ze dan een taxi konden nemen naar het museum.

Ze hadden ook nog nooit op een zeilboot gevaren en vonden het een leuk idee en gezien onze ervaringen van de jaren ervoor wist ik dat na een beetje tekst en uitleg iedereen kan fungeren als linehandler.

Zij zijn een dag later vertrokken naar de San Blas eilanden en we hebben telefonisch contact gehouden wanneer ze in Colon moesten zijn om in te schepen.

Eerst hebben we vanuit Portobelo met een lokale bus (vergelijkbaar met de gele schoolbussen in USA) boodschappen gedaan, echter met volle tassen terug in een bus die overvol is en we zelfs de gehele terugweg moesten staan in het gangpad is geen sinecure.

Aangezien het schip ook in Colon gemeten moest worden, zijn we maandag naar Colon gevaren en de volgende ochtend gemeten. Tijdens de meting wilde deze ambtenaar 40 cm extra rekenen voor het anker wat voorop zou liggen, echter dan zouden we langer zijn dan 15 mtr en $ 500,= extra moeten betalen. Na een heftige discussie heb ik hem aan zijn verstand gebracht dat ons anker binnen de preekstoel zou blijven en als compromis heeft hij er maar 20 cm bij gerekend, kon mij niet schelen als we maar onder de 15 mtr. bleven! Eindmaat was nu 14,98 mtr!!!

In Colon zijn we bij Shelter Bay haven langs gevaren, waar het pakketje uit de USA geleverd zou worden, maar zoals te verwachten was geen pakket geleverd!

Na enkele telefoontjes zou het toch nog Woensdag geleverd worden, maar ook nu was er weer een spraakverwarring, niet geleverd en wij moesten Donderdag door het kanaal!!

Uiteindelijk is het pakket Donderdag afgeleverd in Shelter Bay Colon, terwijl wij aan het voorbereiden waren voor de kanaal passage. We hadden in de jachtclub van Colon nog een 3e linehandler gevonden, een jonge Canadese van 31 jaar (Kate).

We zouden Donderdag om 13.00 uur moeten klaar liggen in een ankergebied net voor de kanaalingang, waar dan de "Adviser" aan boord zou komen. Om 12.00 uur werden we door de agent gebeld en gaf ons door dat we pas om 16.30 uur in het ankergebied moesten zijn.

Nadat we ons anker daar om 15.45 uur hebben laten vallen en ons aanmelden, kregen we van de verkeerstoren te horen dat de Adviser pas om 17.30 uur zou arriveren, dus nog maar even wachten, het is nog erger als in Zuid Europa maar Manjana verstaan en begrijpen ze wel!!

De Adviser kwam pas om 18.45 uur aan boord en we zouden de eerste sluis ingaan om 19.45 uur, maar dit werd pas om 20.30 uur.

Voor de sluis moesten we met een andere boot (uit Nw. Zeeland) samen gebonden worden en zo mochten we achter een groot vrachtschip de sluis in.

In de sluis gooien de sluismedewerkers hun dunne lijn met apenkloot (hard gummi bal met touwomwikkeling) op het schip, daar worden dan de lijnen van ons aangebonden (2 St.), opgehaald en om de kade bolders gelegd. De linehandlers moeten de lijn dan strak trekken, zodat de 2 boten dan netjes in het midden van de sluis blijven liggen. Tijdens het vullen van de sluis moeten deze lijnen dan ook strak getrokken worden, wat niet altijd even makkelijk is met de werveling en het grote gewicht van de boot.

Door het net passende vrachtschip voor ons (nog geen halve meter speling met de kade) duurde het extra lang voordat we alle 3 de sluizen door waren en we naar de mooringboei op het Gatun meer konden varen. We kwamen hier pas om 23.30 uur aan en moesten toen nog eten, maar het was erg gezellig, het eten en de wijn smaakte goed waardoor we pas om ca. 02.00 uur naar bed gingen.

De volgende ochtend waren we (Gastheer en vrouw) er om 5.30 uur al uit om het ontbijt voor onze helpers te verzorgen, want om 6.00 uur zou de nieuwe Adviser weer aan boord komen.

Toen de Adviser pas om 8.00 uur kwam aankakken en gelijk begon te stressen dat we op vol vermogen naar de ander kant moesten heb ik hem toch even mijn ongenoegen geuit en gezegd dat hij de pot op kon en ik bepaalde hoe snel er gevaren werd en niet van plan was de 2 verloren uren op zo'n manier te willen corrigeren. Na enige discussie gaf hij inderdaad toe dat de slechte planning en organisatie de schuldige was en hebben daarna een leuke gezellige dag gehad met deze adviser en onze linehandlers. Ze hebben alle drie genoten van de reis, de belevenissen in de sluizen en de lol die we gezamenlijk hadden. Jolanda had zich zelfs in een grote Nederlandse vlag gewikkeld en stond uitbundig te dansen en te zwaaien op het voordek en hoopte dat zo haar en onze fans ons via de webcam konden zien en herkennen.

Voor de sluistrap naar beneden bij de Pacific werden we met 3 schepen gekoppeld, wij in het midden omdat we de zwaarste waren met het grootste motorvermogen, aan bakboord een catamaran (Duitsers) en aan stuurboord de Nieuw Zeelanders weer.

Ook deze doorgang verliep probleemloos al was het af en toe wat kritiek omdat de wat minder ervaren Nieuw Zeelander vaak niet goed op de commando's reageerde en niet of onvoldoende hielp bij het remmen, waardoor de catamaran erg dicht met zijn steven bij de sluismuur kwam.

We zijn na de sluis doorgevaren naar een ankerplek (La Playita) waar we 2 jaar terug ook hebben gelegen en gezellig met z'n allen (Jolanda, Aad en Kate) geborreld, gegeten en belevenissen uitgewisseld tot in de late uurtjes, het was gewoon super gezellig!

Nadat we allemaal heerlijk geslapen en ontbeten hadden, heb ik onze gasten weer aan de kade afgeleverd en hebben wij de boot schoon gemaakt, diesel gevuld, was gedraaid, lijnen en banden weer ingeleverd.

Inmiddels had ik met de agent geregeld dat hij het pakketje in Shelter Bay zou oppikken en hij kwam dit zondagochtend brengen, toch nog allemaal gelukt!

We wachten nu nog op de agent in verband met de in/uit-klaring en de daarbij behorende documenten. Doordat we deze in/uitklaring door hem in 2 opvolgende dagen laten doen, hoeven we geen cruising-permit á $ 400,= te kopen.

Van andere zeilers hebben we gehoord dat alleen al de inklaring hen rond de $ 440 á $ 500,= gekost heeft, al die ambtenaren zijn zo corrupt als de pest en als buitenstaander weet je niet wat wel en niet verplicht is. Daarnaast spreken ze opeens geen Engels meer als er vragen gesteld worden, dus wij zijn erg blij met onze agent die het allemaal goed geregeld heeft en er ook nog een paar centen mee heeft verdient!!

Het mes moet tenslotte aan 2 kanten snijden!

Vandaag de laatste inkopen gedaan, de boot ligt op oorlogssterkte in het water met proviand voor enkele weken, morgen naar de Las Perlas en vandaar ca. 2.900 mijl verder naar het Paaseiland, ca. 21 dagen varen als de wind en windrichting een beetje meewerkt.

We moeten ook de evenaar passeren, dus we gaan ervan uit dat we nog de nodige doldrums (windstiltes) krijgen.

Via de website zullen we proberen iedere dag (mits we contact hebben met de walstations) onze positie door te geven (aanklikken onder Yotreps dagelijkse positie op zee).

We zijn iets te laat, want we hadden graag met de Pasen op het Paaseiland geweest, maar voor iedereen een vrolijke Pasen en geniet van de lente (als het niet waait of regent), wij zullen het hier ook doen!

Groet en tot de volgende keer,

Paulien en René

SY Bounty

HR46-89

Curacao, 04-03-2015

Hallo allemaal,

na weer een dag hard zwoegen op Curacao gaan we zo weer slapen om morgen weer fris en fruitig te zijn, maar eerst nog even terug naar de aansluiting van het laatste verhaal.

Vanaf Grenada zijn we vertrokken naar Carriaco en hebben daar ook het eiland bezocht, wat een stuk kleiner is dan Grenada en minder ontwikkeld en minder toeristisch.

Het is erg leuk en kneuterig en hebben daar dan ook in de hoofdstad (eigenlijk gewoon een dorpje) boodschappen gedaan en tussen de middag locaal wat gegeten.

In het busje erheen werden we zelfs door 2 nonnen begeleid die ook wat inkopen moesten doen. Het is hier zo klein dat men elkaar hier allemaal kent, zodat zelfs de ouderen netjes voor hun huis worden afgezet, al moet het busje daar allerlei extra weggetjes voor nemen, geen probleem dit wordt zonder mokken gedaan. Ook hier worden de toeristen nog erg netjes behandelt en zijn er geen "speciale toeristen-" prijzen voor de bus of in de restaurants, dus alles is hier relatief goedkoop.

Na 2 dagen zijn we doorgevaren naar St. Vincent en nadat we op anker lagen probeerde een vrouwelijke immigratie medewerkster ons een poot uit te draaien en werd er zelfs gedreigd de politie bij te halen! Uiteindelijk heb ik toen aangegeven dat zij deze mocht bellen, aangezien ik vond dat ik in mijn recht stond.

Na veel vieren en vijfen heeft zij toch eieren voor haar geld gekozen en is er geen politie bij geweest en hebben we een compromis gesloten, uiteindelijk moest ik toch nog meer betalen dan in mijn ogen correct was, maar ja...

De volgende ochtend vroeg weg naar St. Lucia, echter daar lagen we in een baai waar 's avonds zulke harde muziek werd gedraaid, dat het servies bij ons in de kast stond mee te trillen en om nogmaals een aanvaring met de immigratie te voorkomen hebben we besloten om de volgende dag direct door te varen naar St. Nevis.

De eilanden Martinique, Dominica, Marie Galante, Guadeloupe en Montserrat zijn we voorbij gevaren en in het begin van de middag kwamen we aan in St. Nevis (naast St. Kitts).

In verband met het behoud van het koraal, mag men daar in principe niet ankeren en netjes aan een mooring gelegen.

De immigratie was hier uitermate makkelijk en vriendelijk en ook de mensen op het eiland waren allemaal zeer behulpzaam en vriendelijk, ook de "hoofdstad" (4 straten, 3 kroegen en een kerk) is zeer kneuterig en we zijn daar zelfs nog gedoopt....

Ja er is daar een helende bron die door de vulkaan verwarmt wordt en waar de informatrice alle tijd van de wereld voor je neemt, je tekst en uitleg geeft, nieuwkomers rustig laat wachten tot ze met haar verhaal klaar is en je zelfs "doopt" met het helende water!! Zie foto's

Wel zagen we dat tussen de "bron" en een naastliggend hotel leidingen vanaf de solarplaten op het dak naar de "bron" liepen, dus we waren niet echt overtuigt van het verhaal!!

Inmiddels hadden we informatie ontvangen dat het nieuwe grootzeil onderweg was en na ca. 1 week in St. Maarten afgeleverd zou worden bij de dependance van deze Franse zeilmaker.

Mede omdat we toch nog een redelijk krappe planning hadden zijn we na ca. 3 dagen door gevaren naar St. Maarten, op anker in de Simpsonbaai. Net voordat we St. Maarten aanliepen werden we plotseling opgeschrikt door een vreemd geluid van de hengel !!!! en ja hoor we haalden een mooie blauwvin-tonijn (ca. 65 cm) binnen, eindelijk een vis..., heerlijk.

Eenmaal op anker de vis netjes schoon gemaakt en in porties in de vriezer gestopt. De volgende dag wilden we wat spullen ophalen bij een shipshandler, komen we daar een bekende (Ton) tegen die we in 2012 op Curacao ontmoet hadden.

Deze vertelde ons dat het veel rustiger ankeren was in de lagoon en aan de Franse kant ook een stuk rustiger is dan aan de NL-zijde, dus wij ook anker op en daar naar binnen, 2 bruggen door en een perfecte ankerplek!!

Vandaar uit konden we eenvoudig aan de Franse zijde boodschappen doen en uit eten gaan en aan de Nederlandse zijde waren diverse leveranciers en fabriekjes voor bootonderdelen.

O.a. het voetblok van het onderlijk van het grootzeil wat we in Gibraltar (3 St. gekocht) bleek veel te licht te zijn, we waren al aan het laatste blok bezig, maar de bestelde voetblokken waren niet op korte termijn leverbaar... Ook hebben we de stoppers van de grootschoot vervangen, één werkte niet goed meer en de ander had een beschadiging en was te gevaarlijk om zo de verder mee te reizen.

We hebben hier ook weer een aantal zeer stille 24 V-DC ventilatoren gekocht, welke 3 standen hebben en een groot debiet!

Qua onderhoud heeft Paulien al het RVS weer ontroest en in de was gezet, ik heb ca. 300 - 350 teak-proppen van het dek vervangen en daarna heeft Paulien het gehele dek in de Teak-Sealer gezet. In de afvoerleiding van de wasmachine heb ik een 3-weg kraan gezet, zodat we het spoelwater eenvoudig kunnen opvangen om daarmee de boot schoon te maken.

Meestal ging ik 's ochtends aan de franse kant even een stokbroodje halen en gelijk langs de zeilleverancier, maar zoals gewoonlijk werd de zending ergens opgehouden en niet vrijgegeven.

Omdat we toch moesten wachten hebben we een autootje gehuurd en een rondje eiland gedaan, div. baaitjes bezocht en 's middags bij de zeilmaker langs en wonder boven wonder was het zeil daar in de ochtend geleverd. Met een overvolle auto terug naar de dinghy, want we hadden net daarvoor nog enkele tassen vol met lekkernijen gekocht in een grote franse supermarkt!

Voor onze trouwdag heb ik nog even overwogen om ons te laten verwennen met een reisje op een van de bootjes van de rijken der aarde, maar we vonden $ 200.000,= per dag toch iets te veel.

Diverse mensen adviseerde ons om niet direct naar Curaçao te varen maar via enkele Venezolaanse eilanden, zoals Islas los Roques en Islas las Aves te varen, enkele pareltjes van Venezuela en niet gevaarlijk en ook niet toeristisch.

Zo gezegd, zo gedaan, maar allereerst hebben we Ile de Tintamarre bij St. Maarten bezocht, een onbewoond eilandje met een mooi hagelwit strandje, azuurblauw water en goede snorkel mogelijkheden.

Vanaf St. Maarten zijn we in 3 dagen naar Islas los Roques gevaren met een gemiddelde snelheid van ruim 7 knopen/uur. Dominique en Ton hadden niets verkeerd gezegd, prachtige eilandjes, enkele maar bewoond, witte stranden en azuurblauw water.

Onderweg hebben we een Barracuda van ruim 1 meter gevangen en nog geen 2 uur later een mooie dikke blauwvin tonijn van bijna 1 meter!!, heerlijk. De vissen onderweg schoongemaakt en ingevroren, van de tonijn hadden we 12 zeer ruime porties, dus voorlopig lekker genieten van een stukje vis met een lekker wit wijntje!

De Barracuda vonden we niet zo lekker en de resterende vis hebben we op Curaçao aan iemand cadeau gedaan.

Bij aankomst lagen we met ca. 8 boten in de anker baai, echter de volgende dag kwamen er minimaal 30 - 35 motorboten bij, want het was het carnavalsweekend. Ondanks dat het een beschermt natuurgebied is werd er tot diep in de nacht hare muziek gedraaid, de meeste boten hadden ook onderwaterverlichting, dus de volgende dag hebben wij een andere ankerplek opgezocht, helemaal alleen in een baaitje aan een onbewoond eiland, prachtig!

Via de bijna onbewoonde eilandjes Isla las Aves (waar we 1 nacht zijn gebleven) zijn we doorgevaren naar Bonaire.

Hier hebben we enkele nachten aan een boei bij klein Bonaire gelegen, waar we ontzettend mooi gesnorkeld en gedoken hebben, glas helder water, mooi uitgelicht door de zon, schitterende koraal, flora en fauna! Echt de moeite waard om dat nogmaals eens te gaan doen!

Het eiland zelf hadden we de vorige reis al met Hans en Ellis bezocht, dus dit keer niet en daarna doorgevaren naar Curacao, waar mijn tante Diny ons opwachtte!!

Haar man (ze leefde al 15 jaar niet meer met hem samen, want hij had een ander liefje) is afgelopen Oktober 2014 overleden en heeft vele schulden nagelaten. Ook tante Diny is al haar spaarcentjes kwijt en moet nu rond komen van een kleine uitkering uit Curacao en nog iets uit Nederland. Ze was niet officieel gescheiden maar gelukkig niet in gemeenschap van goederen getrouwd, anders had zij nog eens met de schulden van hem worden opgezadeld.

Ze huurt nu een woning van de vader van haar schoondochter en de huur brengt ze zelf op door in het villapark de post dagelijks te bezorgen, en dat op je 75ste!!

Aan de achterkant van haar huis heeft ze een grote veranda met ooit eens een mooi uitzicht op het eiland, maar de bomen en struiken heeft ze zo goed verzorgd dat deze zowel het uitzicht als het licht en wind wegnamen.

Om haar uit deze ingesloten situatie te halen hebben we besloten de bomen en struiken een stukje korter te maken, alleen was er geen goed gereedschap om dit te doen.

We hadden de beschikking over een snoeischaar met (takken)-afkortzaag op een verlengstok, een handzaagje van ca. 30 cm en een snoeischaar voor iets dikkere takken.

Na 2 dagen hebben we ook nog een soort grote decoupeerzaag van iemand kunnen lenen en met al deze hulpmiddelen hebben we de zaak weten te snoeien, klein te maken en naar voren af te voeren. Dit alles onder de brandende zon bij ca. 32 graden, dus onze beweging hebben we weer voor enkele dagen gehad en het luie zweet is er weer uit!!

Ook haar wasmachine was al een half jaar defect en volgens een monteur zou de hoofdmotor defect zijn, echter na controle met de multimeter bleek alleen de condensator aan vervanging toe te zijn en ze is weer zeer gelukkig met een goed functionerende wasmachine!

We wachten nu nog op de keuring van het reddingsvlot en de bestelde voetblokken in de USA waren gisteren nog steeds niet verzonden en heb deze nu naar Panama laten sturen. Als het vlot terug is gaan we door naar de San Blas eilanden bij Panama!

Tot de volgende keer,

Groet, Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

Grenada, Prickly Bay 18-01-2015

Hallo allemaal,

Vanuit de Prickly Bay te Grenada, waar wij vrijdagnacht 9 Januari om 02.00 uur zijn aangekomen, hebben we het anker laten vallen en genieten we van de rust en het doorgaans mooie weer bij ca. 30 graden.

Na aankomst hebben we eerst een borrel genomen op de goede oversteek en zijn vervolgens in bed gedoken om nu weer eens een volledige nacht te slapen, heerlijk!!

Las Palmas hebben we na de nodige voorbereidingen om 16.30 uur op 18 December achter ons gelaten en met een beetje wind en ondersteuning van de motor aan de reis begonnen.

De weersvooruitzichten waren op dat moment goed om in ieder geval naar de Kaapverdische eilanden te varen, waar we dan de passaatwind zouden kunnen oppakken.

De werkelijke wind was toch wat minder dan de voorspelling aangaf evenzo de windrichting, daarom hebben we de eerste dagen die koers gevaren welke de meeste snelheid gaf en het meeste comfort aan boord.

De dagen voor de Kerst hadden we zelfs erg weinig wind en besloten om de motor niet bij te zetten, want wat staat ons nog allemaal te wachten en hebben we de brandstof misschien nog meer nodig aan de andere kant??

Die dagen lag de gemiddelde snelheid op 3,5 - 4 knopen per uur met een hoge deining van de harde wind die daarvoor op de oceaan had gestaan.

Uiteindelijk hebben we met de Kerstdagen weer wat meer wind gekregen en heerlijk genoten van de specialiteiten uit de kombuis, want het avond eten is een van de gezelligste moment van de dag.

Onze dagindeling ziet er ongeveer als volgt uit:

Om ca. 19.00 uur gaan we heerlijk gezellig eten en een glaasje wijn drinken, na het diner gaat Paulien doorgaans om 20.30 uur haar bedje in om tot 0.30 - 1.30 uur te slapen.

In de tussentijd doe ik dan de afwas, haal ik de weersinformatie binnen, verstuur onze positie naar Yotreps, ga wat lezen of puzzelen en om de 6 uur houden we de positie, koers en snelheid bij.

Paulien wordt meestal uit haar zelf wakker of als ik mijn ogen niet meer open kan houden maak ik haar wakker om te wisselen. Dan kruip ik lekker mijn mandje in (wat dan lekker warm is, want we slapen in de zeekooi voor naast de badkamer) tot ca. 5.00 uur, ook weer afhankelijk of ik zelf wakker wordt of Paulien wakker kan blijven.

Daarna wisselen we nog 2 keer en meestal ben ik dan om ca. 12.00 uur wakker en gaan we brunchen.

De middag wordt gevuld met lezen, klusjes, controle van de verstaging, zeilen en overige delen, poetsen, koken, brood maken etc. etc.

Natuurlijk zijn we toch op de plek beland waar we graag wilde zijn om de passaatwind te krijgen (14e breedtegraad) en jammer genoeg was onze telescopische mastboom in het begin kapot gegaan, de staalkabel waar we de boom mee uittrekken is gebroken en door de wind was de boom in elkaar geschoten en we kregen deze met geen met geen mogelijkheid meer op een hobbelige zee uitgeschoven.

Hierdoor konden we alleen nog maar een zeer klein stukje Genua (voorzeil) uitbomen als we pal voor de wind voeren.

Eenmaal in de passage met de passaatwind hebben we verschillende koersen uitgeprobeerd om zo comfortabel mogelijk naar de overkant te zeilen, echter pal voor de wind met alleen maar het grootzeil via een bulle-talie gezekerd was de meest comfortabele koers.

Doordat we doorgaans veel wind hadden, vooral ook storm (ENE, E en ESE 5 tm 7) hebben we de meeste tijd alleen maar met het grootzeil gevaren en alleen wanneer we ENE hadden met een klein uitgeboomd Genua.

We konden met deze zeilvoering tussen de 140 en 170 Nm per dag maken, alleen de boot waggelde enorm, waardoor het de gehele dag richelroede lopen was, maar we zijn heelhuids aan de overkant gekomen in 21 dagen en 10 uur.

We hebben ruim 3200 Nm gevaren in 514 uur, 496 uur gezeild en ca. 18 motoruren met een gemiddelde van 6,2 Nm/hr.

Naast de defecte mastboom begaf natuurlijk tijdens de wacht van Paulien midden in de nacht de stuurautomaat het ook. Zij maakte me wakker om 02.00 uur met de mededeling dat de stuurautomaat van koers af was, Wind ENE 7 en dikke golven.

Ik gelijk de motor gestart en de boot weer op koers gebracht, drukte de stuurautomaat weer op "auto" maar er gebeurde niets, het stuurwiel kon je alle kanten op draaien en de koers was gelijk weer verloren.

Gelukkig had ik een 2e automaat ingebouwd, dus naar beneden, 2e stuurautomaat ingeschakeld en terug naar boven om deze in te stellen.

Gelukkig ging dit allemaal perfect en kon ik na ca. 10 minuten weer terug keren in dromenland en de automaat heeft ons perfect naar de Carieb gebracht.

Doordat het dermate hobbelig was heb ik geen poging gedaan om de stuurautomaat onderweg te repareren, maar pas in Grenada.

Daar bleek dat zowel het roeruitslag-instrument als de "clutch" (dit is de magneetspoel die de "fixering" verzorgt verkeerd was aangesloten en de clutch verbrand was. Ik had in Zaandam de koolborstels nog gecontroleerd en deze waren ook nu nog in zeer goede staat.

Eveneens heeft de stuurcomputer problemen, ik weet nog niet wat het is, maar gaan we ook weer oplossen.

De clutch heb ik inmiddels vervangen en werkt weer goed.

Onderweg hebben we ook weer gevist, echter geen vis gevangen, wel zeer veel zeewier (zie foto). Hierdoor hadden we veel "beet" maar alleen wier....

Het inklaren was hier ook een belevenis, in de baai waar we op anker liggen is een bureau van de immigratie en douane, komen we daar om ca. 13.00 uur, ligt er een dikke neger bijna horizontaal in een bureaustoel te slapen. Na wat kuchen wordt de man wakker, kijkt met een klein oogje ons aan en hijst zich zeer vermoeid deels overeind, wat we komen doen... ja inklaren natuurlijk.. strompelt naar de andere kant van het bureau waar enkele computers staan en start een programmaatje op wat wij moeten invullen, gaat weer terug naar zijn stoel en wacht half liggend met een oogje open tot we klaar zijn, af en toe ons een aanwijzing gevend. Als we klaar zijn richt hij zich op en valt van de ene stoel naar een naast staande stoel waar hij iets op zijn pc doet en plots begint de printer te rammelen. Hij vraagt ons de papieren eruit te halen en geven we deze ook, dan is hij te slaperig en telt het aantal documenten verkeerd en vraagt of er nog wat in de printer ligt, maar nee... dan kom hij weer uit zijn stoel en controleert zelf de printer, inderdaad geen papier en valt weer terug in zijn stoel!

Je zou er toch moe van worden en al die stomme toeristen komen altijd als hij net ligt te slapen.....

Uiteindelijk hebben we wat kosten moeten betalen en waren ingeklaard!

Inmiddels hebben we samen met de visite van Jan en Clairette (Clairette is net voor onze aankomst naar België terug gevlogen omdat haar moeder in het ziekenhuis is opgenomen en zij ligt nu zelf met een griep in bed bij een vriendin van haar) een cacao plantage bezocht, waar ons getoond werd hoe van de vruchten uiteindelijk cacao-bonen worden geproduceerd.

Deze zelfde zurige lucht herkenden we gelijk vanuit de cacoa-overslag en fabrieken in Zaandam!!

Jammer genoeg hadden we die dag dermate veel tropische regenbuien dat het bezoek aan de plantage zelf in het water viel.

Het vervoer via de lokale busjes met verschillende Nicky Lauda's of overige bekende coureurs maakte het eiland bezoek compleet, regen of geen regen, met 18 mensen in een busje en zonder pardon op bijna 2 wielen over de bergweggetjes naar boven en beneden spurten is voor deze gasten de normaalste zaak van de wereld.....

Al met al zijn we weer lekker een beetje uitgerust en hebben we veel lol met Jan, Marleen en Carlos.

Vandaag zijn we samen met Marleen naar een Rum distilleerderij geweest en na de rondgang en het proeflokaal enkele heerlijke Grenada Rum gekocht, zowel om zo te drinken als om te mixen.

Carlos heeft me ook geleerd hoe je lobsters (kreeften) kan vangen en hebben er samen 6 gevangen. Paulien heeft ze gekookt en een heerlijke soep van gemaakt, zelfs Jan zat er van te genieten en het bleek ook zijn lievelingssoep te zijn. Carlos en Marleen waren er niet meer bij omdat zij zaterdagmiddag naar huis zijn gevlogen.

Volgende week gaan we verder naar St. Maarten om ons grootzeil en de container van ons reddingsvlot op te halen en dan door naar Bonaire om te duiken.

Onze verhalen worden vervolgd....

Groet,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

Las Palmas, Gran Canaria 17-12-2014

Hallo allemaal,

Net voordat we vertrekken vanaf Las Palmas naar Grenada hierbij de laatste ervaringen van de afgelopen weken.

Op 25 November zijn we vanaf Fuenteventura (Gran Tarajal) vertrokken naar Las Palmas, met de bedoeling om net voor het einde van Fuenteventura op anker te gaan en de volgende dag over te steken naar Las Palmas op Gran Canaria.

De wind was ons zowaar zeer positief en we liepen richting Las Palmas 8 - 9 knopen met een halve wind en hebben besloten om de ankerplek niet te gebruiken, maar met deze heerlijke wind door te varen naar Las Palmas.

De afstand van Gran Tarajal naar Las Palmas is ruim 80 mijl en kwamen om 21.00 uur in Las Palmas aan, waar we naast de haven voor anker zijn gegaan. Gemiddeld hebben we ruim 7 knopen per uur gelopen.

De volgende dag zijn we met de dinghy naar de haven gegaan en de Houdoe van Gerrit en Frida bezocht. Samen met Gerrit ben ik bij Club Maritimo Varadero gaan vragen of we hier enkele weken konden liggen, wat uiteindelijk gelukt is.

Via diverse contacten van Gerrit en mensen op het steiger hebben we een timmerman, een RVS-specialist weten te organiseren, welke op korte termijn ons konden helpen met de opgelopen schade van Tarifa.

Voordat de externe hulp kwam, hebben we in het weekend alle onderdelen van de zeerailing gedemonteerd, de complete zeerailing weggehaald en de potdekselrand ontdaan van de lak.

Felippe de "Franse timmerman" is gelijk op de eerste maandag begonnen en we hebben samen de slechte stukken weggefreesd en stuk voor stuk weer nieuw teak in de houten potdekselrand ingelijmd.

Daarna is het teak weer op maat geschaafd en geschuurd, zodat we in de tweede week konden beginnen met het opnieuw lakken van de potdeksel.

De RVS-stootrand welke hierop gemonteerd zat heb ik samen met Paulien weer zo goed als mogelijk recht gebogen en geslagen, waarna ik alle krassen eruit geslepen heb en aansluitend alles weer gepolijst. Ook alle schroeven die afgebroken waren hebben we gelukkig voordat Felippe ging frezen uit het hout kunnen verwijderen.

Inmiddels was de zeerailing en de scepters ook door een RVS specialist opgehaald en gerepareerd, soms zelfs stukken van de scepters vervangen.

Alles is voor de montage weer gepolijst en in de was gezet, maar eerst hebben we de potdeksel gelakt, geschuurd, gelakt etc, totdat deze weer voorzien was van 6 lagen, maar door de harde wind en hoge temperatuur moet ik dit voor een nog beter eindresultaat zonder strepen nogmaals schuren en lakken, maar dat kan ook nog in Nieuw Zeeland.

Ook de polyester beschadigingen hebben we zo goed mogelijk gerepareerd met Gelcoat en de finishing touch doen we ook in Nieuw Zeeland.

Tijdens deze werkzaamheden kregen wij nog bezoek van Matthijs Seket die voor zijn werk hier in Las Palmas moest zijn, om een van de schepen te repareren, althans de coördinatie hiervan.

Hij vond het erg gezellig dat hij bij ons kon logeren, zijn eigen bedje voorin had en 's avonds zijn verhaal kwijt kon.

Hij heeft voor ons ook nog het nodige kunnen regelen en een helpende hand kunnen bieden tijdens de montage van alle onderdelen.

Samen met hem heb ik de verstaging opnieuw gespannen, want via een gepensioneerde HR-monteur (hij heeft onze boot ook deels voor zijn werk destijds ingebouwd) enkele adviezen gekregen en uitgevoerd.

Af en toe konden we de auto van Matthijs even lenen en hebben daarmee nog wat bezienswaardigheden op het eiland gezien, ook ben ik een aantal malen aan boord geweest van het werkschip, zodat ik een beter beeld kon vormen van waar Matthijs het nou allemaal over had.

Het is een werkschip van rederij Groen, wat aangepast is voor de opdracht van een van de offshore-klanten die op dit moment voor de Afrikaanse kust bezig zijn om middels seismografische apparatuur naar olie en gas te zoeken.

Deze schepen worden dan door het werkschip van de Fa. Groen voorzien van stookolie voor de motoren, onderdelen voor het onderzoek en personeelswisseling.

Zelfs als het nodig is kan het werkschip de voortstuwing van het moederschip overnemen, zodat het seismografische onderzoek niet onderbroken hoeft te worden.

Ik heb samen met Gerrit dit schip bezocht en hij was erg onder de indruk!!

Matthijs heeft ons reddingsvlot nog meegenomen om te keuren (dit was ik vergeten in Nederland) echter door de schade in Tarifa is er een scheur in de container ontstaan en daardoor konden we geen goedkeuring krijgen.

Na vele opties bekeken te hebben (ander vlot, maar dan moet ook de houder aangepast worden, men kon de zelfde buisdiameter niet krijgen en alleen een nieuwe container van Plastimo duurde minimaal 2 weken...) hebben we besloten om het goedgekeurde maar niet gecertificeerde vlot zelf in de container te pakken en deze dicht te plakken.

In de Carieb laten we een nieuwe container komen en dan laten we het vlot opnieuw keuren en certificeren.

Waarschijnlijk krijgen we morgenochtend het vlot en rek/houder terug en nadat we verse groente en fruit hebben ingekocht, gooien we de trossen los en vertrekken we naar Grenada.

De windvoorspelling is de voor de komende dagen erg gunstig, N tot NO, ca 15 - 20 knopen en dan de passaatwind naar de overkant!!

We zullen onderweg onze positie proberen dagelijks via SSB naar Yotreps te versturen en kan iedereen ons volgen op de oversteek. Via onze website is dit mogelijk, want op de beginpagina staat recht onderin onder het kopje LINKS: Dagelijkse positie op de kaart via Yotreps .

Door deze link aan te klikken kunnen jullie ons volgen, maar geen paniek als we op een andere tijd of dag de positie doorgeven, want we zijn afhankelijk van het contact met de radio of dit wel of niet doorkomt!!

Inmiddels staat de Kerstboom en kerstversiering ook bij ons aan boord en zullen we dit jaar een eenzame Kerst en Jaarwisseling op de Atlantische Oceaan vieren, wel met lekker wijntje (niet te veel) en ook een flesje Champagne om het nieuwe jaar in te luiden (zonder vuurwerk).

We wensen iedereen een fijne Kerst en een spetterend 2015!!

Groetjes,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

Fuenteventura, 23-11-2014

Hallo allemaal,

Hierbij weer even een update van onze belevenissen van de laatste weken, we schrijven dit vanaf Fuenteventura in de haven van Gran Tarajal.

Vanuit Alvor zijn we lekker op een zeiltje vertrokken naar Culatra bij Faro, echter het beetje wind dat er was werd met het uur minder en uiteindelijk op de motor het laatste stuk afgelegd.

Op Culatra kwamen we weer een aantal zeilers tegen die we uit 2010 nog kenden, het locale restaurantje/cafeetje was nog weinig veranderd en we werden door de eigenaar hartelijk begroet (echt een ondernemer die zijn omzet ziet groeien door een paar oud bekenden).

We hebben weer enkele lange wandelingen op het eiland gemaakt en natuurlijk daarna genoten van een heerlijk koud biertje, soms daar ook weer lekker gegeten en bijgepraat met de andere zeilers.

Op woensdag 22 Oktober hebben we Günther van het vliegveld Faro opgehaald en besloten om niet gelijk te gaan varen, maar hem even wat te laten acclimatiseren.

Omdat voor vrijdag 24-10 redelijke wind voorspeld was zijn we gaan varen naar de Guadiana rivier (de grensrivier tussen Portugal en Spanje) , zondag verder naar Mazagon (Huelva) in de hoop dat de voorspelde oostenwind zou doorzetten.

Via de leverancier van de Genaker hadden we te horen gekregen dat dit zeil 29-10 in Gibraltar zou zijn, dus we hadden nog wat tijd.

Maandagavond 27-10 zijn we om ca. 18.00 uur vertrokken met bestemming Tarifa, de eerste nachtelijke zeiltocht voor onze gast, omdat er mooie oosten wind was voorspeld.

Om 03.00 uur was de wind nog meer naar het zuiden gedraaid en de windsterkte nam alleen maar toe tot zelfs 35 knopen en hebben daarom besloten om de haven van Cadiz in te gaan.

Door de bouw van een nieuwe brug hadden we zoveel achtergrond verlichting dat een jachthaven aanlopen ondoenlijk was en zijn daarom in de baai voor anker gegaan. Ook de dag erop heeft het tot 40 knopen uit het zuidoosten gewaaid en zijn we daarom de volgende ochtend pas de jachthaven ingelopen.

Daar hebben we de stad bekeken en gezocht naar een nieuw blok voor het grootzeil, wat ooit eens gerepareerd was en nu totaal uitgelopen was.

Cadiz is een mooie stad, lekker tapas gegeten en via de Tourist Information een leuke aanbevolen wandeling door de stad gemaakt.

De volgende ochtend 30-10 zou de wind weer oost zijn en vertrokken naar Tarifa, echter ook nu bleek de wind zuid-oost te zijn.

Doordat vele zeilers onderweg ons vroegen wat voor boot wij hebben, heb ik het sinds noord Spanje heet reserve grootzeil als fok gehesen, zodat men via 2 zeilen ons type konden lezen (zie een van de foto's) !!

Natuurlijk is dit gekheid, maar met dit zeil konden we hoger aan de wind en hadden we meer zeiloppervlakte dan met het kotterfok!

Na vele kruisrakken zijn we 's avonds bij Barbate naar binnen gelopen, in een totaal nieuwe marina (waarschijnlijk door de EU gesponsord) waar maar enkele boten lagen.

Op zaterdagochtend 01-11 weer getracht naar Tarifa te varen, maar ook nu bleek de wind veel te zuidelijk te staan en brak een van de zeillatten, waardoor het "goede" grootzeil ook deels scheurde. Na terug gekeerd te zijn in de haven hebben we dit zeil gerepareerd en de dag erop weer vertrokken.

Nu konden we redelijk aan de OZO-wind zeilen en zijn we 's middags in Tarifa aangekomen, dit is de meest zuidelijke puntje van Europa's vaste land.

In de haven konden we niet aan een steiger, omdat de haven vernieuwd werd en moesten we aan de havenmuur liggen tussen 2 grote rubberen rollen aan lange lijnen in verband met het tijverschil.

Tarifa hebben we bezocht, vooral de oude stad is erg mooi en gezellig met vele terrasjes en barretjes. Hier hebben we heerlijk Paëlla gegeten, iets wat we allemaal graag wilden.

In de nacht van maandag op dinsdag zouden we westenwind krijgen, 20 - 25 knopen, waardoor we wat onprettig tegen de muur gedrukt zouden worden.

Uit voorzorg hebben we alle fenders tussen wal en schip gehangen en heerlijk gaan slapen.

Om 01.00 uur werd ik wakker doordat de boot lag te schokken aan de lijnen en heb ik om het half uur een controle uitgevoerd, de wind was toen al aangetrokken tot ruim 30 - 35 knopen.

Om 06.00 uur was het zo erg, dat we alle drie uit bed waren en met de fenders in de hand trachten de boot van de muur te houden. Het water kwam vanaf boven en onderen, omdat de wind was aangetrokken tot 57 knopen, de golven werden opgestuwd tot 3,5 a4 meter en de boot keer op keer tegen de muur werd gesmeten.

Inmiddels had Paulien de Rescue aangeroepen, want we konden niet van de muur wegkomen en we liepen steeds meer schade op. Uiteindelijk heb ik besloten, nadat een van de achterlijnen brak de motor te starten en met veel trek en duwwerk zijn we vrij gekomen van de muur, terwijl de Rescue niet kwam opdagen en niets van zich liet horen.

In de haven zijn we op anker gegaan en de scepters weer wat terug gebogen, nadat we een lift hadden gekregen van een van de vissers de achtergebleven lijnen opgehaald en 2 fenders waar de lijnen van gebroken waren opgepikt.

's Middags was de wind rustig en zijn we naar Gibraltar gevaren en heerlijk rustig in een zeer goed beschutte haven gelegen waar we ontzettend lekker geslapen hebben.

De volgende dag bleek dat de zending (Genaker vanuit Nederland) nog niet was aangekomen, wel het zeil uit Brest. Dit zeil hebben we gelijk uitgepakt en gehesen, zodat we in ieder geval een goede fok ter beschikking hadden.

Omdat we toch moesten wachten hebben we de apen op de rotsen van Gibraltar gezien, we zijn met de kabelbaan naar boven gegaan en via diverse bezienswaardigheden (volgens de Engelsen) naar beneden gelopen, ca. 4 uur wandelen.

Op Vrijdagochtend werd door de shippings-agent een deel van de zending aangeleverd, alles behalve de Genaker, dus wel de schoten en de spullen die Sander ons gestuurd had.

Met de leverancier afgestemd dat de Genaker naar de Can. Eilanden zou worden gestuurd, omdat dit pakket nog ergens op een sorteercentrum lag.

Na 's middags betaald te hebben en gevraagd of we de volgende ochtend tussen 6 en 7 konden vertrekken, werd ons meegedeeld dat dit geen probleem was. De volgende ochtend bleek echter de haven middels een drijvende ketting de haven dicht te zijn tot 08.30 uur.. GVD!!

Hierdoor konden we 2 uur later pas vertrekken en misten we de uitgaande stroming richting Atlantic! Ook nu bleek de aangegeven wind toch niet zo te zijn en hebben we de gehele dag kruisrakken gevaren tegen de stroming in, waardoor de gewenste voortgang tegenviel.

In de avond draaide de wind naar het westen en nam uiteindelijk toe tot een dikke storm met windsnelheden tot 40 - 45 knopen, dikke golven en met een gereefd tuig hebben we de nacht met hoge snelheid goed doorstaan.

Westen wind was natuurlijk niet de beste optie om naar Madeira te gaan, maar aangezien Günther in Gibraltar een nieuw ticket had besteld, moesten we daar naar toe.

Dus de motor bij, grootzeil op en tegen de wind richting Madeira, totdat 's nachts om 01.00 uur met een harde knal het grootzeil volledig doorscheurde ......

Na iedereen wakker gemaakt te hebben, besloten om bij te gaan liggen en de volgende dag mogelijk het zeil te wisselen, zodat we verder konden richting Madeira.

Na een hobbelige nacht met weinig slaap om 7.00 uur besloten niet naar Madeira te gaan maar uit te wijken naar de Canarische eilanden, welke wel bezeilbaar waren.

Pas een dag later hebben we op een iets rustigere zee het grootzeil kunnen wisselen en zijn we rustig doorgezeild naar Isla Graciosa, waar we 's avonds laat aankwamen en op anker zijn gegaan.

Op Graciosa heeft Günther zijn zoon gevraagd een nieuw ticket te bestellen om vanaf Lanzarote of Fuenteventura naar huis te kunnen vliegen. Er bleek op zondag een vliegtuig vanaf Lanzarote direct naar München te vliegen en daarom op zaterdag naar Rubicon te varen, een haven in het zuiden van Lanzarote.

Zijn laatste wens aan boord was nog eens een mooie vis te vangen, maar die wens konden we bijna niet in vervulling laten gaan, totdat we in de laatste bocht voor de haven toch nog een Gouddorade (Mahi mahi) vingen.

Deze hebben we deels rauw en deels gebakken 's avonds gegeten en werd door hem als erg lekker bestempeld.

Zondagochtend om 07.45 stonden we te wachten op de bestelde taxi, echter deze kwam niet en hebben we bij een benzinepomp een andere taxi besteld.

Later bleek in de taxi, dat de tijd op Lanzarote een uur vroeger was, maar Günther was in ieder geval op tijd op de luchthaven.

Wij zijn op maandag onder zeil vertrokken naar Fuenteventura en dinsdag avond in Gran Taragal aangekomen, onderweg wel geslapen op een ankerplek.

In deze haven zijn we al meer geweest en hebben een en ander aan de schade verholpen, nog niet alles maar dat komt nog wel.

Afgelopen week hier een autootje gehuurd en het eiland bekeken, veel wind en regen maar de voorspelling voor de komende dagen is een stuk beter.

Vandaag is de ARC vanuit Las Palmas vertrokken, dus komende week is er wel weer een plekje vrij in de haven van Las Palmas.

Tot de volgende keer en groeten van,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89