Vanuatu - PNG - Banda

Hallo allemaal,

Vanuit een zonovergoten Banda, waar we zojuist zijn aangekomen, even een berichtje wat wij de laatste paar weken hebben meegemaakt.

We zijn vanaf Sola vertrokken naar Ureparapara, een vulkaan eiland waarvan de krater aan een zijde is ingezakt en daardoor open naar de zee. We hebben daar een paar dagen goed beschut gelegen en een van de dorpjes een aantal keer bezocht, we waren met 3 boten, Kama (Duitsers) met Andy en Miriam aan boord en Freebird (Fransen) met Serge, Irene en crew Charlie.

Andy had destijds bij zijn vertrek heel veel kinderkleding en speelgoed meegenomen van zijn jongste dochter en dit als geschenk aan het dorp gegeven. Dit werd door een van de chiefs verdeeld onder de kinderen die dan zelf iets mochten uitzoeken. Wij hebben eea aan kleding, ballonnen en groentezaden gegeven en vooral de groentezaden waren zeer geliefd!

Op de laatste dag hebben we ons overgebleven geld van Vanuatu aan de chief gegeven voor het welzijn van de kinderen of kosten voor de school, men was zeer onder de indruk dat men dit zomaar kreeg.

We vonden wel, dat zowel de mensen als de chiefs schaamteloos vroegen om vooral kostbare zaken, zoals zonnepanelen, accu’s, omvormers, LED lampen, radio’s etc. alsof we die in onze achterzak hadden en niets kosten….

We hebben de mensen nog wel geholpen met reparaties van stereo-installaties, zaklantaarns, omvormers om de mobiele telefoon te laden en kleine huishoudelijke apparaatjes, hetgeen hogelijk gewaardeerd werd. Jammer genoeg “vergat” men snel het toegezegde fruit of groente te brengen, een beetje eenrichtings verkeer, niet dat we erop zitten te wachten, maar niet erg correct!

Nog een leuke anekdote, de Fransen hadden om een kip gevraagd, net voordat ze wilden vertrekken kwam er een kano aan met een tas en ja hoor een levende kip!!! Die moest dus nog even snel onthoofd worden, rode boot van het bloed, veren plukken en ontdaan worden van de ingewanden. Uiteindelijk 1,5 a 2 uur later konden ze pas vertrekken, maar wel met een heerlijke verse kip.

Wij zijn diezelfde dag vertrokken richting Port Moresby, een hobbelige zee van de harde wind van eerdere dagen en nadat we uit de luwte van het eiland waren 20 a 25 knopen wind, precies op 180 graden van achteren. Na vele uitproberen wat nu het meest comfortabel zeilde hebben we besloten om de wind af te kruisen. We hebben eigenlijk alle dagen veel wind gehad en onderweg eerst een kleine tonijn gevangen en een paar dagen later een mooie Mahi-mahi, heerlijk! Natuurlijk de eerste dag Sashimi en de rest netjes gefileerd en in de koelkast en vriezer voor later.

Tijdens deze reis waren er onderweg veel vogels die voor de nacht een plekje zochten op onze boot en wilden op de radardome zitten, maar daar staat de windgenerator boven, dus jammer genoeg hadden we twee dode vogels die we pas de volgende ochtend vonden. We hebben ze een correct zeegraf gegeven, evenals de vele vliegende vissen die we dagelijks aan boord na een nacht varen aantreffen. De laatste twee dagen naar Port Moresby hebben we veel regen gehad en was de bewolking en de landmist zo dicht dat we pas iets van Papua Nieuw Guinea zagen bij de pas door het koraal net voor Port Moresby.

De jachthaven en club in PM was goed en luxe, goede restaurants, lekker koud biertje en heerlijke wijntjes en dat alles voor zeer aantrekkelijke prijzen. Alleen buiten de streng bewaakte jachtclub was het onveilig en crimineel, veel werkloosheid onder de bevolking, vele daklozen die slapen onder een stukje karton langs de weg wat gelijk hun “huis” is en verkoop plaats voor de beatlenut. (dit is een noot waar ze op kauwen samen met wat kalkpoeder, ze krijgen daar rode tanden van en worden een beetje high van en krijgen er energie van). Op een van de dagen dat we naar de Indonesische ambassade met de taxi reden, werd ik door een andere automobilist gewaarschuwd om mijn rugzak die ik op mijn schoot vast hield onder mijn benen te zetten voordat een crimineel deze bij een stoplicht of rotonde uit de auto trekt, evenals je mobiel telefoon niet in je handen houden, want je bent hem zo kwijt…..

Dit onveilige gevoel is voor ons de reden geweest om na ontvangst van ons visum zo snel mogelijk Port Moresby te verlaten, maar ik wilde ook nog graag met volle gasflessen naar Indonesië. Een van de “bewoners” van de jachthaven heeft een bedrijf met auto’s incl. chauffeur en zij zouden 3 cruisers begeleiden om de gasflessen te vullen, alle flessen kunnen gevuld worden. Wij dus met auto en chauffeur naar het eerste gasstation, ongeveer 30 minuten rijden buiten de stad. Daar met de flessen naar binnen en alleen onze fles had de goede aansluiting om te vullen, maar wij hebben een roestvrijstalen fles en ze vullen alleen maar stalen of aluminium flessen. Ook met wat vriendelijk vragen was de man niet om te praten, dus met lege flessen weer weg. Na 2 andere stations bezocht te hebben uiteindelijk terug naar de jachthaven, omdat men de auto met chauffeur nodig had. De volgende dag nog een poging, want er waren meer vulstations….. om een lang verhaal kort te maken, pas de 4^e dag had ik het geluk om onze fles te laten vullen, alle anderen zijn zonder gas vertrokken!!

Vanaf Port Moresby vaar je over de Coral Sea naar de Torres Street, een beboeide route tussen veel koraal, eilandjes en droogvallende zandbanken in redelijk ondiep water van 8 a 12 mtr. Normaal hebben we dieptes van enkele honderden tot 5 a 6 km diepte, hetgeen onze dieptemeter niet meer aangeeft! Het was ruim een dag varen naar de entree van de Torres Street dus kwamen we daar pas om 22.00 uur aan. Gelukkig met de elektronische kaarten gekoppeld aan de GPS is het eenvoudig om je weg te vinden, alleen kloppen de kaarten vaak niet of zijn ze niet geactualiseerd. Daarom gebruiken wij er ook nog twee andere informatie bronnen bij, welke onze positie presenteren op foto’s die zijn genomen met satellieten en zeer nauwkeurig zijn, alleen geven ze geen exacte diepte maar zijn ondieptes en koraal koppen door het glasheldere water op de foto’s goed te zien.

Toch hadden we een beetje pijn in onze buik voor deze passage, maar achteraf was het absoluut niet moeilijk, weinig grote schepen en met onze navigatie-informatie probleemloos. De volgende dag laat in de middag waren we bijna door de passage, echter dit ging wat trager omdat we 4,5 tot 5 knopen stroming tegen hadden. Gedurende de dag werden we gespot door een van de vliegtuigen van de Australische douane en bij de 2^e overvlucht werden we opgeroepen via de marifoon om onze gegevens en bestemming op te geven, lijkt een beetje op Big Brother is Watching You !!

Om zo min mogelijk last te hebben van de overmaat aan visbootjes en visnetten die vaak ’s nachts onverlicht zijn, hebben we besloten om eerst 2,5 dag naar het westen te varen om daarna de koers te verleggen voor de daarop volgende dagen richting Kai-eilanden. Als we de verhalen achteraf van andere boten horen was dit geen slechte, al hoewel we een keer over een lijn met visnetten in de nacht zijn gevaren, zonder dat we vast kwamen te liggen. Verder waren de overige vissersschepen goed te zien door de overmaat aan licht waarmee ze de vis proberen naar boven te lokken, vooral in de buurt van de eilanden. Na 7 dagen en bijna 1100 Nm kwamen we ’s avonds aan en zijn ca. 6 Nm voor Debut een baaitje ingevaren waar we eerst een wijntje hebben gedronken om daarna weer heerlijk door te mogen slapen en niet om de zoveel uur op om wacht te lopen…..

De volgende ochtend zijn we naar Debut gevaren en onderweg naar de ankerplaats liep de Freebird ook binnen, die hebben we er dus mooi een halve dag uitgevaren!

Pas de volgende ochtend kwam er een boot langszij met vijf lieden van het toeristen bureau ter verwelkoming in Debut en ons te informeren over de activiteiten. Zij informeerden na hun bezoek de overige autoriteiten om ons in te klaren, dit zou dan of dezelfde middag of de dag erop gebeuren, men heeft echt geen haast om iemand snel te helpen, maar terwijl we de boot aan het schoon maken waren stond er iemand vanaf de kant te schreeuwen, dit bleek de douane te zijn. Met de dinghy wilde ik ze ophalen, echter ze mochten niet aan boord komen voordat Quarantaine geweest was, maar die was nog niet gearriveerd. Uiteindelijk kregen we om 17.00 uur een boot langszij met 14 of 15 officials, douane, quarantaine en immigratie. Eerst quarantaine, daarna immigratie en als laatste douane met iemand van een public relations die van alle handelingen van de douaniers foto’s maakte, dit bleek achter af om ze te vrijwaren van illegale praktijken en de douaniers weer op een niet corrupt standbeeld te plaatsen!!

Ook spraken deze douaniers perfect Engels, in tegenstelling tot verhalen die we van andere cruisers hebben gehoord, waarbij met handen en voeten en veel smeergeld een inklaring kon plaats vinden.

De dagen erop zijn we op eigen houtje het eiland gaan verkennen, boodschappen gedaan bij de enige grote supermarkt in Tual / Langur wat de hoofdstad is van het eiland. In deze supermarkt kregen we van Australische cruisers een telefoonnummer van een taxi-chauffeur die ons voor een leuke prijs de highlight van het eiland zou laten zien. Deze man had een grote auto en hebben deze toer samen met de bemanning van de Freebird gedaan, we hebben een aantal foto’s bijgevoegd.

Tijdens ons bezoek aan de omliggende dorpen zagen we alle inwoners hard werken om hun dorp in optimale staat te brengen voor de buitenlandse bezoekers van de Wonderfull Sail Rally door Indonesië, ook in Debut hoorden we tot midden in de nacht de muziek om alle dansen perfekt in te studeren. Zelfs de markthal, de gebouwen bij de terminal, de trappen waar we met de dinghy aankomen, alles werd nieuw in de verf gezet en zelfs op de voorlaatste dag voor de opening werd de zandbestrating in het dorp voorzien van een laag asfalt!

De openingsceremonie was indrukwekkend met locale dansen van zowel de ouderen als de kinderen, natuurlijk verschillende toespraken met daarna een zegening met kokos water, zodat wij allemaal tot hun burgerij behoren! Ook hiervan hebben we enkele foto’s bijgevoegd.

Ook de daarop volgende dagen zijn we door de organisatie gefêteerd, met bussen onder politie begeleiding werden we naar verschillende dorpen gereden waar we weer als VIP’s werden ontvangen, ook de locale bevolking wilden graag met ons op de foto en wij uit Nederland zijn in hun ogen helemaal favoriet! Tijdens een van onze wandelingen in Debut was op een gegeven moment de hele weg afgezet, omdat bij het gemeenschapshuis een kaartmiddag werd gehouden, waarbij de tafeltjes ook op straat stonden. Wij werden gelijk geïnformeerd hoe het spel (alleen door mannen gespeeld) in elkaar zat met hun domino kaarten. Toen enkele dames ons zagen werd er gegild en geschreeuwd en wilde ze met ons op de foto, de hilariteit van de dames was nog groter toen ik aangaf dat er twee dames op iedere knie van mij mochten zitten om een foto te maken!!

Ondanks alle onderdrukking die in 1700/1800 tijdens de VOC tijd is gebeurd, staat Belanda (Nederland) hoog in het vaandel. We hebben zelfs huizen gezien die in onze driekleur zijn geschilderd, natuurlijk ook met voldoende oranje erbij voor het nationale gevoel!

We zijn zaterdagochtend vanuit Debut naar Banda gezeild in bijna 30 uur, 189 Nm en doordat er maar 15 knopen wind stond bijna alles met de Code-0 (Gennaker) gevaren.

Omdat het nieuwe maan was hadden we bijna geen licht in de nacht, echter om ca. 22.00 uur werd de zee steeds lichter en melkachtig van kleur, waardoor deze de donkere nacht begon te verlichten. Waarschijnlijk door de grote hoeveelheid fluorescentie in het water, wat geactiveerd werd door de westwaarts lopende stroming.

Hier in Banda is er door de organisatie weer het nodige georganiseerd voor ons, dus gaan we straks naar de kant om te zien wat er allemaal op het programma staat, maar dat zullen we in het volgende verslag opnemen.

Groet,

Paulien en René

SY Bounty

Mei tm half Juni 2019

Hallo allemaal,

Vanuit een bewolkt en regenachtig Vanuatu even weer een update van onze belevenissen in de afgelopen weken.

Nadat we op maandagochtend in Opua het water weer zijn ingegaan (de doorvoeren zijn gelukkig allemaal lekvrij!!) hebben we de boot geprepareerd en de volgende ochtend uitgeklaard, de diesel tank afgevuld en met een goed weerraam vertrokken naar Vanuatu.

De eerste dagen nog lekker met het tentje op de cockpit gevaren, waardoor het een stuk warmer was, want met koude wind van achteren (8 gradenin de nacht en 13 graden overdag) was het nu veel beter uit te houden. We hebben de eerste 3 dagen de wind pal van achteren gehad , 20 a 25 knopen, hobbelige zee en natuurlijk veel rollen, maar het schoot wel lekker op. Doordat de wind wat meer zuid-oostelijker werd hebben we de dagen daarna wat minder liggen rollen, doordat we beide zeilen over bakboord hadden staan. Na 6 dagen en ruim 1050 Nm konden we op anker gaan bij Lenakel op Tanna, met een gemiddelde snelheid van 7 knopen niet slecht!!

In Tanna hebben we de volgende dag eerst ingeklaard, er kwam niemand aan boord en moesten zelf naar het douane kantoor. De immigratie moesten we later doen in Port Villa omdat de officier naar het voetbaltoernooi was en Bio-security was er ook niet!Na een SIM-kaartje te hebben gekocht en een taxi te hebben georganiseerd zijn we ’s middags naar de actieve vulkaan gebracht (Mount Yasur). De taxi chauffeur had ons al gewaarschuwd dat de gidsen bij de vulkaan erg lui waren en we moesten er op aandringen om deels om de krater te lopen om überhaupt wat te kunnen zien, want het was regenachtig en de top was deels in de mist. Met een groep toeristen zijn we om ca. 17.00 uur in terreinwagens omhoog gebracht, waarbij we het laatste stuk moesten lopen.

Gelukkig hadden we regenjacks aan, want het kwam af en toe met bakken uit de hemel. Een maal boven bleek de kratermond geheel met mist gevuld te zijn en konden we (op wat rode gloed door de mist na) niets van de pruttelende lava zien. Wel hoorden we af en toe een knal, wanneer er weer wat lava omhoog borrelde, hetgeen zeer indrukwekkend is!

Inmiddels was de regen nog heviger geworden en liep het water bij iedere stap uit onze schoenen en hebben we besloten om terug te gaan omdat er toch niets te zien was, jammer maar de weersomstandigheden kunnen we gelukkig niet beïnvloeden.

In het donker weer met de taxi terug naar de boot en daar aangekomen zagen we dat onze normaal witte boot donker grijs tot zwart was van de roet en as van de vulkaan (natuurlijk ook de net nieuwe buiskap en tent).

Gelukkig bleek het mee te vallen en het zwarte was hoofdzakelijk as, welke er de volgende dag door de regen en een beetje met hulp van ons borstelen weer grotendeels was afgespoeld. Omdat de windrichting goed was, gelijk besloten om daar te vertrekken, want de vulkaan bleef as spuwen en zijn we in de nacht doorgevaren naar Port Vila.

Ook nu weer een ruige tocht door de harde wind en onstuimige zee, maar met gereefde zeilen veilig aangekomen! In Port Vila weer een beetje bij gekomen, lekker bij de Thai enkele dagen een massage genomen, uit eten geweest en anti-malaria medicijnen voor Papua Nieuw Guinea en Indonesië gekocht. In het ziekenhuis hebben we 4 kuurtjes meegekregen voor mogelijke noodgevallen van malaria infectie, zonder dat we preventieve medicatie hebben genoten.

Op de markt en in de plaatselijke “supermarkt” weer zoveel mogelijk vers fruit en groente gekocht, zodat we weer een aantal dagen vooruit kunnen.We hebben een aantal eilanden bezocht op onze weg naar het noorden, o.a. Lelepa, Moso, Emae, Epi, Ambrym en daarna door naar Pentacost.

In Pentacost zijn we allereerst op anker gegaan in een baai en aan de locals gevraagd waar en wanneer de land-diving zou plaats vinden. Een van de mensen gaf ons aan dat het aan het einde van de baai was en een wandeling was van ongeveer 30 minuten. Na ruim een uur gelopen te hebben, aan verschillende mensen gevraagd te hebben, bleek het nog noordelijker te zijn. Uiteindelijk hebben we een naam van een chief gekregen die we toevallig op onze terug weg tegen kwamen en de volgende dag in “zijn” baai geankerd en tot zaterdag gewacht, want dan werd er weer gesprongen.

Op Zaterdagmorgen om 8.00 uur stonden we klaar, vooraf betalen en met zijn dochter naar een van de volgende dorpjes gelopen, waar we tot ongeveer 10.00 uur moesten wachten op toeristen die per vliegtuig daar naar toe kwamen. De traditie is dat men van een 25 a 30 mtr. opgebouwde toren afspringt, waarbij aan de enkels een liaan is vast gebonden welke de val moet breken en de bedoeling is dan dat springer met de schouders de grond aanraakt, waardoor ze een goede groei en opbrengst krijgen van de geplante YAM-wortels. Het gaat ook wel eens fout, maar gelukkig hebben wij dat niet meegemaakt. Achter de toren staat een groep dorpsgenoten die de springers met opzwepende zang en dans aanmoedigen, vrouwen zijn gekleed in een rieten rokje en de mannen hebben allemaal alleen een peniskoker aan, de zo geheten “big en small nambas”.

We hebben enkele foto’s bijgevoegd van het spektakel, er wordt van verschillende hoogtes gesprongen, de lagere niveaus zijn voor de kinderen (alleen mannen) vanaf 8 jaar. De lianen zijn enerzijds aan de enkels van de springers verbonden en anderzijds aan de springplank bevestigd, waarbij de stokken van de springplank breken als hun volle gewicht net boven de grond erop komt, hetgeen hun val breekt en ze niet de volledige belasting op hun enkels krijgen. Na de land-diving kregen we een lunch aangeboden, bestaande uit rijst waarin minuscule stukjes kip met te veel vlieguren langs was gevlogen….. Het dessert, een geschilde sinaasappel, smaakte het beste!!

Op zondag zijn we verder naar het noorden gevaren en in een kleine baai bij het dorpje … op anker, vanaf het water leek het dorp er goed onderhouden uit te zien, maar eenmaal aan land bleek het een grote ongeorganiseerde rotzooi te zijn. Natuurlijk was er een kerk die er redelijk goed onderhouden uitzag, maar de hutjes van golfplaat of bamboe/pandanus bladeren zagen er verschrikkelijk slecht en niet onderhouden uit. Op maandagmorgen na 10.00 uur zou er markt zijn, echter bij aankomst daar lagen er drie mannen te rusten/praten en was er niemand die iets te koop had.

De mannen hebben toen voor ons wel bij enkele dorpsgenoten wat fruit georganiseerd, wat wij van hen gekocht hebben. Omdat er bijna geen wind was hebben we daar twee dagen liggen wachten op wind alvorens we konden oversteken naar Espirito Santo, het eiland waar Luganville op ligt. De overtocht was rustig en hebben omdat onze aankomst laat in de middag was achter het eerste eiland geankerd en rustig geslapen. De volgende ochtend naar de stad waar we weer bij het Beach Resort gelegen hebben, zoals twee jaar daarvoor ook.

Voor de verjaardag van Paulien zijn we naar Ratua Island Resort gevaren, het meeste luxe Resort van de regio en daar voor Zaterdagavond gereserveerd voor een diner. Van de harde wind hebben we daar geen last gehad, want de ankerplek is zeer goed beschut. Het diner was perfect, we kregen zelfs een uitvoering van een waterconcert, uitgevoerd door een groep lokale dames!

Wij hadden bij de slager in Luganville een hele ossenhaas besteld, maar die konden we pas op Donderdag ophalen, waardoor we enkele dagen bij Ratua zijn blijven liggen, heerlijk gesnorkeld en af en toe wat onderhoud aan de boot gedaan, onder andere de voetrail aan bakboord afgekrabd, geschuurd en opnieuw gelakt met Cetol Marine. Ook weer een grote hoeveelheid teak pluggen van de dekken vervangen, dus op de voetrail aan stuurboord na ziet het er weer keurig uit!

Op Woensdag zijn we weer naar Luganville gevaren, zodat we Donderdag weer konden provianderen en mogelijk Vrijdag vertrekken naar de Banks en Sola konden uitklaren, maar de ankerfee moesten we in Luganville voldoen. Wij de volgende ochtend naar de Douane, die stuurden ons eerst weer door naar immigratie, deze stuurden ons weer terug naar de douane met de mededeling dat alle handelingen in Sola konden worden afgehandeld. Bij de douane was het toen paniek, want zij dachten dat dit niet mogelijk was en een ieder die op dat kantoortje zat werd uit zijn/haar slaap gehaald en begon zich ermee te bemoeien. Na ruim 2 uur en telefonisch contact met de immigratie bleek het toch te kunnen en kregen wij een nieuwe “cruising-permit” mee voor de Banks-eilanden. Het is triest om te zien dat de ene hand niet weet wat de andere doet, daarbij een hoeveelheid desinteresse van de medewerkers, dan duurt een dag hangen wel erg lang lijkt ons….!!!!!

Aansluitend hebben we boodschappen gedaan en na deze opgeruimd te hebben besloten om gelijk (14.00 uur) te vertrekken naar Santa Maria, zodat we de voorspelde goede rustige wind ook in de nacht konden benutten. Eenmaal buiten hebben we de genaker gezet en tot 20.00 uur gebruikt, omdat de wind toch wel wat minder was dan voorspeld. Nog geen half uur erna trok de wind aan van 10 knopen naar 25 a 30 knopen en snelden wij met gereefde zeilen naar de Banks eilanden. Ondanks dat we maar een paar vierkante meter zeil hadden uitstaan, liepen we 6 tot 8 knopen en kwamen we veel te vroeg in een extreem donkere nacht bij Santa Maria aan. Op de plotter en satellietbeelden wisten we precies waar we voeren en zijn we een baai aan de westkust op de motor met 1,5 a 2 knopen genaderd en in 16 mtr diep water het anker om 4.00 uur uitgegooid en heerlijk onze kooi ingekropen.

De volgende ochtend werden we direct bezocht door de locals in hun uitgeholde boomstam-kano’s, welke ons adviseerde om naar een rustige ankerplek met mooie zandbodem te gaan, waardoor we minder lagen te rollen. Voorzichtig daar naar toe gevaren en daar op anker in glashelder water met 2,5 a 3 meter water onder de kiel en inderdaad zwart en wit zand. In de middag nog een hekanker uitgezet om wat minder te liggen rollen op de binnenkomende swel en die nacht redelijk rustig gelegen, terwijl het buiten hard waaide, 25 a 30 knopen!

Gedurende de dag kwam er iemand naar ons toe die zich presenteerde als de radio-contact-man van het eiland en problemen had met zijn korte-golf-radio. Een van de glaszekeringen was al ruim 1,5 jaar kapot, waardoor ze geen contact meer hadden met de andere eilanden en in Vanuatu geen 30 Amp zekering konden vinden. Gelukkig had ik voor de man een zekering en heb deze meegegeven, maar vertelde hem deze nog niet te gebruiken voordat ik bij hem met de multimeter de radio gecontroleerd zou hebben. Wij konden echter in de middag bij zijn dorpje met onze dinghy niet aan de kant komen omdat we met laag water niet over het koraalrif konden komen. Aan het einde van de middag kwam hij met zijn kano langs met de verontschuldigingen voor het rif en had groenten en fruit voor ons meegenomen. Tussen de regels door vertelde hij dat hij de zekering toch gezet had en de radio weer goed functioneerde, hij was zo blij als een klein kind!! Maar er was nog wel een probleem met de accu aansluiting, dus de volgende dag met hoog water daar heen en in een klein hutje stond de radio, aangesloten via een accu op een zonnepaneeltje. Nu bleek dat de aansluiting op de accu aan een kant met een boutje en vleugelmoer was aangesloten en de andere kant had hij wel een boutje maar geen moer en had het boutje met een onder spanning gezet stukje bamboe tegen de pool gefixeerd. Alleen als hij iets bewoog schoten de draden los en verloor hij het radio contact. Na allereerst de te ver afgepelde draden weer wat in elkaar te hebben gedraaid, een kant stevig gemonteerd en de andere kant voorbereid, zodat hij later met een boutje en moertje van ons dit goed kon monteren. Hij glom van oor tot oor en bleef ons maar bedanken voor de hulp, riep ook andere radiostations op en ook daarvan kregen wij dankbetuigingen voor de hulp omdat ze nu weer contact konden onderhouden!!

De Chief van het dorp, die precies tegenover onze ankerplek woonde, had ons gevraagd om wat paracetamol voor zijn vrouw (hoofd en rug-pijn) en wilde graag wat benzine hebben, hij zou voor papaja en wat bananen zorgen. Eenmaal aan de kant kregen we enkele grote papaja’s en had hij een hele tros (groene) bananen gekapt van ruim een meter lang met wel 10 grote kammen banaan eraan….!!

Voor hem, zijn vrouw en schoondochter hadden we nog wat kleding meegenomen, dus iedereen was weer erg tevreden! We moeten wel eerlijk zeggen dat in dit dorp het de eerste keer was dat alles er keurig en opgeruimd uitzag, geen rotzooi op de grond, vooral geen rondzwervend plastic, bomen, struiken, huisjes/hutten netjes en zonder gaten, plein en paden schoon, echt een verademing in vergelijk met vele andere dorpen!!

Gisteren zijn we van Santa Maria vertrokken naar Vanua Lava en liggen nu in de baai voor het plaatsje Sola, gezellig met een Duitse cruiser die we in Luganville en al eerder in Nieuw Zeeland hebben ontmoet.

Als we hier uitgeklaard hebben varen we naar nog een van de Bank eilandjes voordat we doorvaren naar Port Moresby in Papua Nieuw Guinea waar we ons visum voor Indonesië gaan regelen.

We wensen iedereen veel plezier, een hoop mooi weer in Nederland en tot het volgende verslag.

We willen ook iedereen bedanken voor de vele leuke reacties op onze verslagen, echter omdat we sommige emailadressen niet hebben kunnen we ook geen reactie terug sturen, dus graag ook je email adres dan achter laten!!

Vriendelijke groeten vanuit Vanuatu,

Paulien en René Kuipers

SY Bounty,

HR 46 - 89

Maart April 2019

Hallo allemaal,

Op de valreep, net voordat we definitief Nieuw Zeeland gaan verlaten nog even een update van onze belevenissen van de afgelopentwee maanden.

In de Coromandel hebben we Jan en Fely opgepikt en gezellig een paar dagen aan boord gehad. We zijn met hen vanwege goede wind de 2^e dag naar Ponui eiland gevaren, dit ligt naast Waiheke en daar met hen genoten van het mooie weer (soms tussen de buien door). Aangezien ze weinig gevist hadden in hun leven, vonden ze dit zeer vermakelijk en waren ze bijna niet weg te krijgen van de hengels.

Het was zelfs zo dat Jan zijn laptop de volgende ochtend heeft gelaten voor wat deze was en hij stond ’s ochtends vroeg al op het achter dek te vissen! Ze hebben een aantal mooie Red Snappers gevangen, ook veel te kleine die we hebben terug gezet, maar de grotere heb ik gefileerd en tijdens het diner lekker gegeten. Het was erg gezellig, vooral de spelletjes die we ’s avonds met ze gespeeld hebben, we wisten niet dat Fely zo fel was met Rummikub!

Jammer genoeg verspeelde Jan per ongeluk de hengel (die rode van Fons) in de hitte van de strijd, echter de regen maakte ook een einde aan het visplezier en zijn we terug gevaren naar het plaatsje Coromandel. Ik heb met Jan nog even snel de gasflessen kunnen vullen, want deze waren alle drie leeg en nu met de auto deze halen was natuurlijk perfect, anders hadden we ermee moeten slepen.

Bij het afscheid kwamen er net en groot aantal sportvissers terug van een dagje zee-vissen en Fely vroeg aan deze mensen of ze misschien een van de grote Red-Snappers mocht kopen, dat wilden deze Maori’s niet en daarom kreeg ze een mooie vis van ongeveer 60 a 70 cm!!

Na hun bezoek zijn we naar de Mercury eilanden gevaren en in de baai van het hoofdeiland heerlijk rustig op anker gelegen. Het eiland is privé, echter het is toegestaan om daar te wandelen mits de natuur en het vee onaangetast blijft. We hebben daar vele uurtjes heerlijk gelopen en genoten van de vele mooie uitzichten.

Het Great Barrier eiland hebben we aansluitend bezocht en ook hier weer heerlijk kunnen wandelen, alleen de bewegwijzering van de paden is niet goed aangegeven. We waren op een ochtend vertrokken om een wandeling te maken en aan het begin van deze wandeling vroeg een andere wandelaar of hij ons gezelschap mocht houden, want hij wilde een gelijksoortige wandeling doen. Deze zeiler woonde deels op Waiheke en deels op zijn boot, was wat ouder dan wij en had een uitstekende fitheid. Hij had ook een meer gedetailleerde kaart bij zich en wij lopen, praten en plotseling kwamen we bij een wegmarkering en zouden we volgens zijn kaart naar links moeten. Uiteindelijk na nogmaals een half uur gelopen te hebben (berg op en af), toch besloten om terug te gaan omdat we het geplande pad niet konden vinden.

Na ruim een uur terug lopen vonden we het geplande pad wat ons naar een waterval leidde en vandaar uit konden we terug komen naar de baai waar de boot lag. ’s Avonds in het plaatselijke restaurant gegeten, echter men heeft daar toch wat andere ideeën over Crispy Pork Belly dan wij.

Het was een beetje Crispy, maar het meeste vet was niet uitgebakken, waardoor we 3 cm dik vet hadden en een halve cm vlees. Wij hebben dat vet natuurlijk niet opgegeten, de N Zeelanders doen dat echter wel!!

In het noorden van de Great Barrier zijn vele mooie beschutte baaien en wij hebben in Smoke House Bay gelegen, wat haar naam dankt aan een cruiser die daar jaren geleden een vrij toegankelijke plek heeft gecreëerd, waar rookkasten staan, maar ook BBQ’s, Pizza oven op hout, wasbakken met ouderwetse handwringers en een huisje met badkamer incl. ligbad en douche. Het water wordt via een ingenieus systeem uit het bos opgeslagen in een sisterne en via een slang naar beneden geleid.

Buiten staat een houtkachel met warmtewisselaar die de binnen opgestelde boiler verwarmt, die kachel moet je natuurlijk zelf stoken met hout uit het bos. Ook wij hebben daar na een mooie wandeling genoten van een lekkere warme douche! Ik heb wat foto’s bijgesloten.

Na enkele dagen daar gezellig te hebben rondgedwaald zijn we weer naar de Coromandel terug gevaren om Peter en Christine voor een paar dagen aan boord te hebben. Met hen zijn we naar Rotoroa eiland gevaren, ook naast Waiheke, waar vooral Peter het ontzettend leuk vond om te vissen. Ik had in Coromandel een nieuwe hengel gekocht (Fons, deze is nu blauw) en deze werd zeer veelvuldig gebruikt, ook Christine had er schik in echter durfde de gevangen vis er niet zelf af te halen! Op de eerste dag in de baai daar kwam er een medezeiler naar ons toe en bracht ons een groot stuk Kingvis omdat wij zo’n mooie boot hadden!!! Hij had deze de dag ervoor gevangen en was voor hem en zijn vrouw veel te veel en hebben deze ’s avonds op de Cob-BBQ gerookt en heerlijk opgepeuzeld. We hebben met Peter en Christine ook heerlijk gewandeld en op de laatste dag werden wij uitgenodigd om met hen te lunchen in Coromandel en konden we nog even snel wat boodschappen doen bij de supermarkt.

Vanaf de Coromandel zijn we weer naar Waiheke gevaren en daarna door naar het eiland Rangitoto, een van de vele vulkanen hier. Nadat de boot goed op anker lag zijn we aan land gegaan en de Rangitoto beklommen, het was een pittige wandeling en op de top heb je een mooi 360 graden uitzicht en kijk je over de Hauraki Gulf uit en ook een mooie blik op Auckland.

Op de terugweg zijn we nog naar de speciaal gepromote grotten gelopen, echter dat viel heel erg tegen. Het bospad erheen was veel mooier dan deze grotten zelf, maar ja je kan niet altijd geluk hebben. Het eiland zelf is met z’n lavasteen zwart en ruw, echter het is onvoorstelbaar hoe vruchtbaar de lava is, want het heeft een ongelooflijke mooie maar aparte begroeiing.

In het weekend hebben we daar een Belgisch cruisers-koppel ontmoet (An en Iwan), zij werken beide in Auckland en proberen hun permanente verblijfsvergunning te krijgen. Hun doelstelling is om na de verkregen verblijfsvergunning de winterperiode op de eilanden (Fiji, Vanuatu, Nieuw Caledonië) te verblijven en in de zomer weer terug te komen om een half jaar te werken (mits dat financieel haalbaar is!)

Later in de week zijn we via Waiheke en het eiland Rakino naar Kawau eiland gevaren om de dag erna naar Whangarei terug te varen, zodat we konden provianderen en de laatste technische onderdelen konden kopen. Ook hebben we daar onze auto naar een handelaar gebracht om deze hopelijk zo snel mogelijk te verkopen.

We hebben in Whangarei Steven en Dineke nog op bezoek gehad en daarmee uit eten geweest bij Topsail, een van de betere restaurants in N. Zeeland waar we echt perfect gegeten hebben!!

In enkele dagen de boot weer een paar centimeter dieper in het water te laten zakken door alle boodschappen, afscheid genomen van diverse mensen, zijn we naar de Bay of Islands gevaren. Hier natuurlijk weer wat voor ons bekende plekken bezocht (Urapukapuka), gewandeld en de windvoorspelling in de gaten gehouden voor een mogelijk vertrek naar Vanuatu.

Onderweg naar Russell waar we wat boodschappen wilde doen, werden we “gecontroleerd door een aantal orka’s”, vader, moeder en baby. Ze vonden het erg interessant en bleven zeker 10 a 15 minuten achter en onder de boot zwemmen, ook hier een paar foto’s van toegevoegd.

Echter afgelopen Dinsdag controleerde ik wat zaken in de machine kamer en zag dat er weer een huiddoorvoer aan het lekken was. Doordat we een behoorlijke zeiltocht voor de boeg hebben, wilden we niet met een lekkend schip varen en liggen momenteel weer op het droge!!

Ik heb nu beide huiddoorvoeren gedemonteerd, opnieuw gelijmd en alles weer aangesloten. Zoals de kraanmachinist hier in Opua ook al bevestigde, kan de oorzaak het hijsen van de boot zijn, terwijl de kraansling dan over deze inlaatschelpen zit en door het gewicht de huid net iets ingedrukt wordt, waardoor de kit loslaat en de lekkage begint. Alweer werden we geconfronteerd met de extreme vervuiling hier in Nieuw Zeeland, aangezien zowel de inlaatschelpen als grote delen van de leidingen vol gegroeid waren met schelpjes, oesters en andere aangroei. Een local hier op de werf sprak er ook al zijn ongenoegen over uit, daarom zette hij zijn boot pas op het laatste moment in de anti-fouling en als hij dan een half jaar op de eilanden (Fiji etc.) is geweest komt hij terug met een schone boot, welke binnen een week in NZ weer volop aangegroeid is met o.a. pokken !!

We gaan morgenochtend om 9.00 uur het water weer in, hopen dat nu alles dicht is en dan vertrekken we Dinsdagmorgen na uitgeklaard te hebben naar Vanuatu!!

Liefs van Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

Nov. 2018 tm Febr. 2019

Hallo allemaal,

We zijn inmiddels al weer 4 maanden onderweg, dus het wordt de hoogste tijd om weer eens iets van ons te laten horen.

Begin November zijn we naar Melbourne gevlogen voor ons bezoek aan Australië, Don en Barbara zouden ons komen afhalen, ware het niet dat we enkele dagen voordat we vertrokken en berichtje van hem kregen dat Barbara met spoed was opgenomen. We hadden Don al gezegd dat het niet nodig was om ons te komen afhalen, zodat hij voor Barbara kon zorgen. Toch stond Don om 05.00 uur op het vliegveld en hebben we eerst even gezellig met hem ontbeten, Barbara wilde geen bezoek hebben in het ziekenhuis op Don na!

De volgende dagen hebben wij Melbourne bekeken en wat leuke “historische” monumenten bekeken, maar echt veel cultuur is er niet te vinden. Ondanks de goede voorspelling was het fris in Melbourne, 13 a 18 graden en we hadden geen warme kleding mee genomen, dus maar laagjes over elkaar. Woensdag zijn we naar Philips eiland gereden en hadden daar ook een hotel geboekt, want in de avond kon je daar de pinguïns zien die dan met schemer uit het water kwamen. Om 18.00 uur begon het ongelooflijk te regenen en waaien, waarop we besloten hebben dit spektakel maar over te slaan.De volgende ochtend zouden we naar het huis van Don en Barbara rijden (tussen Melbourne en Sydney) , om daar samen met hem en nog een paar vrienden te barbecueën aangezien men had aangegeven dat Barbara stabiel was.

Onderweg belde Don ons met de trieste mededeling dat Barbara die nacht overleden was, waarschijnlijk aan een aneurysma! Hij wilde absoluut niet dat wij bleven voor de begrafenis, omdat zijn kinderen naar hem onderweg waren en wij ons programma hadden geboekt, zoals vluchten, hotels en camper.

We zijn met onze huurauto doorgereden richting Sydney via onder andere de Snowy Mountains, waar we midden in de zomer de sneeuw op de bergen hebben zien liggen. Erg mooi gebied en heel rustig qua toeristen, wel allemaal “verouderde” dorpjes en even oude hotels etc. in vergelijk met de moderne stad Melbourne. De laatste dagen van deze trip hebben we in de Blue Mountains gelogeerd, rondgetoerd en mooie wandelingen gemaakt! Daarna via Sydney naar Alice Springs (de Outback) gevlogen en onderweg in het vliegtuig al de eerste indrukken opgedaan van de grootte en uitgestrektheid van het land, met veel rood dor land, vele uitgedroogde zoutvlaktes en amper bewoning in dat gebied.

Alice Springs is de uitvalsbasis voor de vele trips, zoals naar o.a. de Uluru, Kings Canyon en overige bezienswaardigheden in de Outback. De volgende dag vroeg bij het hotel opgehaald en in een oude omgebouwde vrachtwagen waar men een soort bus van heeft gemaakt, wij op weg met een internationaal (4 Zwitsers, 3 Engelsen, 2 Duitsers, 1 Amerikaanse, 5 Chinezen, 2 Japanners en wij) gezelschap.

Nog geen uur aan het rijden en de motor van de bus geeft allerlei problemen, iedere keer aan de kant, een en ander resetten en dan weer doorrijden, wat vaak maar 2 a 3 minuten hielp. Uiteindelijk na nogmaals 1,5 uur allerlei dingen uitgeprobeerd te hebben heeft de chauffeur met zijn iridium telefoon de garage gebeld en deze gaf aan dat de motor waarschijnlijk zou blijven draaien, echter op een beveiligd laag toerental…. Hebben wij weer hoor en moesten zeker nog 500 km naar de basis waarvan uit we de opvolgende dagen de attracties zouden gaan bezoeken. Met een snelheid van ca. 60 km/hr ipv. 110 kwamen we ‘s middags aan op onze basis waar wel een andere bus stond om mee verder te rijden. Gelukkig was dat een klein busje met normale vering, zodat we niet met iedere oneffenheid een halve meter van onze stoel vlogen. Door de verlate lunch wat korter te houden hebben we wel nog ons middag programma kunnen afmaken, bij de Uluru de zonsondergang gezien en kregen we iets later ons diner. Deze basis was ook onze camping, waar ca. 20 st. 2-persoonstenten stonden, allemaal voorzien van normale bedden, dekens etc. Op het middenplein hadden we ’s avonds een groot kampvuur gemaakt en gezellig met de diverse mensen een babbeltje gemaakt onder het genot van een wijntje of biertje.

De volgende ochtend vroeg op en werden we gedropt bij de Uluru om deze rond te kunnen lopen in de zonsopgang waardoor vooral de kleur-effecten van de zon op de bruinrode berg fascinerend waren. Aangezien deze berg voor de aborigionals nog steeds deels heilig is voor hun cultuur, mochten we niet overal lopen en of foto’s/video’s maken.

Later op de ochtend hebben we met een gids een bezoek gebracht aan een grot, waarbij de gids het verhaal van een aborigional-dame (wat zijn deze mensen ook lelijk) vertaalde wat de tekeningen en kleurpunten allemaal voor betekenis hebben voor hun volk. Leuk detail was, dat naast de grot een drinkplaats was voor de dieren en als er gejaagd werd, dan telde men de dieren die naar de drinkplaats gingen en bij terugkomst schoot of speerde men een van de laatste, zodat er onder de dieren geen angst ontstond en ze terug blijven komen om daar te drinken.

De dag erop zijn we naar de Kings Canyon geweest, jammer genoeg met regen, maar daardoor was de temperatuur veel aangenamer (normaal 35 –40 Gr, nu ca. 25 graden).Doordat het zonnetje ons niet bijstond waren de kleuren natuurlijk volledig anders, maar het is werkelijk fantastisch mooi en we zijn blij dat we dit gezien hebben! (zie voor een indruk enkele foto’s)

Natuurlijk moesten we ook weer terug naar Alice Springs, dus in de middag weer terug, een erg saaie weg waar bij tankstations een plasstop werd gehouden, tevens kon je daar natuurlijk wat te eten of te drinken kopen!

Na weer een heerlijk nachtje in een goed hotel te hebben geslapen zijn we de dag erop door gevlogen naar Cairns en daar het weekend door gebracht. Cairns is een leuk stadje, echter men is bezig ook daar enorme flats uit de grond te stampen, hoofdzakelijk voor de toeristen industrie.

Maandagmorgen de camper opgehaald, zag er keurig netjes uit en gelijk naar een supermarkt gereden om boodschappen in te slaan, waarna we onze trip vervolgd zijn naar Cape Tribulation, ten noorden van Cairns. Daar hebben we onze eerste nacht in de camper geslapen op een camping in een nationaal park, waar alleen in dat park nog Cassowarries vogels in vrijheid leven, een beetje vergelijkbaar met struisvogel/emoe maar dan met een veel mooiere vacht en gekleurde kop. Natuurlijk hebben we ze niet gezien, later wel nog in een dierenpark.

Via Port Douglas terug richting Cairns en daar zijn we al wat meer het binnenland ingereden, aangezien dat aanbevolen werd door de meeste reisgidsen. We hebben daar helemaal alleen op een camping gestaan bij een stuwmeer en van de eigenaar een boekje met wandelingen daar in de buurt voor de avond te leen gehad. We hadden een mooie wandeling uitgezocht voor de volgende dag, echter eenmaal bij aankomst bleek de track afgesloten te zijn…..jammer dus!!

De daarop volgende dagen hebben we veel gereden, vooral omdat het overdag steeds warmer werd en zich steeds meer bosbranden in het gebied aan het ontwikkelen waren. Daarbij moeten we ook eerlijk zeggen dat sommige plekken mooi waren om te bezoeken, maar vele wegen steeds saaier werden door het eentonige gezicht van uren/dagen dezelfde omgeving (sugar-cain-velden en later rode aarde waar her en der wat bomen, struiken en vooral vee op stond) bij temperaturen van 43 a 45 graden. Zelfs in de dorpjes die we passeerden was er gewoon niets, soms een buurtwinkeltje waar je wat simpele basic dingen (vooral blik) kon kopen, maar geen terrasje, cafeetje, hotelletje waar je iets verkoelends kon bestellen!

Weer bij de kust aangekomen bij Airlie-Beach hebben we een mooie camping gehad en natuurlijk naar Whitsunday eiland geweest met haar hagelwitte stranden. Met dezelfde boottocht hebben we ook nog een stukje van het Great Barrier Reef bezocht en gesnorkeld, maar vanwege de wind de voorafgaande dagen had de bemanning geen zin om ons naar een mooie snorkelplek te varen, waardoor het snorkelen ontzettend tegen viel, allemaal dood koraal en nagenoeg geen vissen. We hebben ook nog met een klein vliegtuigje een vlucht gemaakt over het Barrier Reef, wat is dat immens groot. We zien het natuurlijk wel op de navigatie kaarten, maar het geeft toch weer een heel ander beeld als je er zo overheen vliegt. Vanaf de camping hebben we ook nog mooie wandelingen gemaakt, wel vroeg weggegaan om zoveel mogelijk van de ochtendkoelte te genieten.

We hebben daar nog even de kustlijn gevolgd vanwege de vele bosbranden, met de gedachte “zand brandt gelukkig slecht” en hebben daar nog wat leuke dorpjes bezocht en heerlijk genoten aan het strand van het plaatsje 1770. We hebben ook nog een nachtje doorgebracht op een golfclub terrein, tegenover Fraser Eiland en daar mochten we een mooie plek uitzoeken en kostte ons niets als we in de bar maar wat kwamen drinken of eten. Dat hebben we gedaan, want met zulk mooi weer waren we na een leuke wandeling zo dorstig dat het bier ons goed smaakte en aansluitend van een heerlijk diner genoten, waarbij de grootste drukte qua eters uit het zelfde dorpje kwam!!

In de buurt van Brisbane werd de temperatuur weer een stuk aangenamer en daar hebben we buiten de stad gekampeerd en overdag met een trein naar het centrum. Mooie stad met een leuke culturele achtergrond, echter de mooie gebouwen worden/zijn hier ook weer door wolkenkrabbers omringd en verliest het in onze ogen haar schoonheid! Maar ja, zij moeten daar leven en vinden het schijnbaar mooi??, wij in ieder geval niet!! Vooral nadat we na Brisbane door een net nieuw gebouwde stad kwamen (Surfers Paradise), de stranden allemaal leeg (vanwege haaien en of giftige kwallen), alleen maar torenflats met hier en daar een stukje groen, de hoofdstraten voorzien van de meest luxe en dure Europese winkels voor kleding, tassen en andere prul, hadden wij het hier wel gezien en zijn we weer snel naar het achterland gereden en ons vermaakt in de mooie rustige nationale parken!!

In vele nationale parken mag je tegen een kleine vergoeding kamperen, maar dan zijn er verder amper voorzieningen. Doordat wij toilet en douche in de camper hadden, was dit voor ons geen probleem en hebben vaak van deze optie gebruik gemaakt. Eenmaal hebben we zelfs een park gehad waar zelfs warme douches waren, dat was ook wel nodig omdat we hoog in de bergen zaten waar het ’s ochtend maar 12 a 13 graden was.

In de buurt van Tenterfield hebben we het grootste granietmonoliet beklommen, deze steen heeft een lengte van 750 mtr en een breedte van 500 mtr. Via een gemarkeerd bospad zijn we geleidelijk omhoog gelopen en alleen de laatste klim was erg steil op de rotswand zelf, het uitzicht was prachtig. De weg terug naar beneden was in onze beleving “gevaarlijker” dan omhoog en zei ik Paulien ook, als je valt wel direct je armen en benen spreiden zodat je niet blijft rollen…

Een dag later hebben we nog een rots bedwongen aan de andere kant van de berg, ook hier was omhoog eenvoudiger dan afdalen en goed voor de conditie en mijn achillespees/kuit!

De laatste paar dagen zijn we toch weer beland in de “Blue Mountains” en genoten van de natuur en mooie wandelingen gemaakt. De “Blue Mountains” dankt zijn naam aan de blauwige nevel door het verdampen van de Eucalyptus-olie uit deze bijna alleen voorkomende bomen aldaar.

Op 27 December moesten wij de camper weer inleveren in Sydney, compleet natuurlijk met een volle gasfles en dieseltank. De gasfles hebben we onderweg laten vullen en ongeveer 10 km voor het inleverstation nog even afgetankt. Rijden we door de stad en zeggen we beide, wat horen we nu?? Worden we door auto’s gepasseerd met raam open, welke ons meedeelden dat er iets op de straat hing?? Ik kijken, hing er een of andere tank (waarschijnlijk diesel) bijna op de straat en was een ophangbeugel afgebroken. Alleen als de straat wat hobbelig was raakte deze tank de straat en daarom de nooddienst van Maui (Verhuurbedrijf) gebeld. Deze hadden blijkbaar geen zin om te komen en zeiden ons gewoon verder te rijden. Na nog geen 5 minuten schuurde de tank bijna continue over de straat en het inleverstation ook geïnformeerd, ook deze gaf aan rij maar door en we hopen dat u hier voor 16.00 uur bent anders zijn we weg…. Wat een service, maar gelukkig hebben we het zonder problemen op tijd gehaald en de dame die de camper de werkplaats moest inrijden wilde vanwege het lawaai/gesleep over de grond die 100 mtr. niet verder rijden, waarop wij zeiden dat wij geadviseerd werden om dat wel te doen!!!

In Sydney (Parramatta) hadden we een mooi en goed hotel (Holiday Inn), met de metro/trein in 25 minuten te bereiken en zelfs op zondag met de ferry over de rivier naar de stad gevaren!

Sydney is een leuke moderne stad, ook heel veel hoogbouw, maar gelukkig ook nog een stuk oud centrum overgebleven waar enkele leuke eettentjes waren. Ondanks dat het zo’n grote stad is, is de drukte om 20.00 – 21.00 uur volledig weg, op wat disco’s en nachtclubs na, erg vreemd!

Natuurlijk de haven, de brug, het operahuis, de verschillende tuinen/parken bezocht, maar ja we zijn toch niet van die stadsmensen dat we daar urenlang door de winkelstraten kunnen en willen lopen! Wel is Don op oudejaarsdag naar ons hotel gekomen, daar ook een kamer genomen en samen met hem Oud en Nieuw gevierd. In het begin van de avond hebben we met een leuk Zwitsers stel die we in de Outback ontmoet hebben, gezamenlijk gegeten en daarna met z’n vijven naar de haven gewandeld. We hadden een mooie plek in de haven, waar we het vuurwerk van de brug, het opera gebouw en de verschillende boten konden zien. Was heel gezellig en prachtig vuurwerk, ondanks dat we niet ergens op een bootje door de haven voeren! De reis naar het hotel met de metro was een andere belevenis, want daarin schoot de organisatie toch wel een beetje tekort. Natuurlijk is het moeilijk om duizenden mensen die bijna allemaal op het zelfde moment naar huis willen goed te begeleiden zodat men in banen wordt geleid naar de stations en vooral naar de verschillende richtingen, maar goed na 2,5 uur waren we toch in ons hotel!

Op 4 Januari zijn we door gevlogen naar Auckland, waar we ’s avonds door Jan en Fely werden afgehaald en mochten we weer in het “kippenhok” slapen. Eerst op zaterdag de auto uit de garage bij hen, naar de keuring voor een “APK” zodat wij weer ongestraft konden rijden. Maandag zijn we weer naar ons bootje in Whangarei gereden, nadat we een paar gezellige dagen met hen hadden doorgebracht en werden overstelpt met heerlijk Macadamia noten uit eigen tuin.

Na weer een nachtje op de boot te hebben geslapen, eerst boodschappen gedaan en verschillende bekenden aldaar even begroet, dus die eerste dag vloog om.

Vervolgens begonnen aan het jaarlijkse onderhoud, waarbij Paulien niet meer dan 2 uur per dag meer mocht poetsen vanwege haar schouder. Aangezien we al veel werk hadden gedaan voordat we naar Nederland vertrokken, was het redelijk overzichtelijk en lagen we na ca. 2,5 weken al in het water, compleet met nieuwe anti fouling.

Tijdens ons bezoek aan NL had ik de injectiepomp en injectors laten testen bij een Bosch service station, vanwege het roken van de uitlaat en kon de monteur pas in het water de timing van de pomp controleren, zodat we aansluitend gelijk een testvaart konden maken. De pomp stond niet correct ingesteld en gaf zowel bij stationair lopen als bij vollast te veel diesel, dus er was weer hoop dat deze manoeuvre het probleem zou kunnen oplossen. Jammer genoeg rookte de motor nog steeds teveel en eigenlijk was de enige conclusie dat de motor te zwaar belast werd door een te grote spoed van de schroef, ondanks dat ik de spoed al van 18 baar 16 graden had veranderd. Omdat ik nog wat onderhoud moest plegen aan de hoofdmotor en de generator stond ik te werken in de machine kamer en kreeg natte voeten! Er bleek een huiddoorvoer (koeling van de hoofdmotor) te lekken, iedere keer een paar druppels langs de bronzen doorvoer. Ik durfde er geen tang of sleutel op te zetten, want stel nou voor dat deze aan het doorrotten is, dan breekt het spul af en spuit het water naar binnen.

Gelukkig lagen we voor anker bij de werf en konden we er na twee dagen weer uit om de boel te herstellen. Na demontage bleek de bronzen doorvoer er na 23 jaar nog perfect uit te zien en na schoon maken heb ik deze er met nieuwe kit weer gemonteerd. Tevens kon ik gelijk de spoed van de schroef weer aanpassen naar 14 graden!

De ervaring leert op dit moment dat de motor minder rookt, de bootsnelheid gelijk is als voorheen met het zelfde toerental en de motor ook beter reageert op vol gas geven, met andere woorden het blijkt toch overbelasting te zijn geweest.

Na enkele dagen heerlijk op anker gelegen te hebben aan het einde van de rivier en gewacht op noordelijk georiënteerde wind, zijn we met de rolbare halfwinder enkele dagen later naar het zuiden gevaren en ’s middags al in een mooie baai in Kawau voor anker gegaan. Op en afrollen van de halfwinder ging goed, alleen door het op/afrollen was de snelsluiting van de fok losgetrokken en kwam de fok deels naar beneden. Dit nu opgelost door een Dynema lijn van ca. 10 cm. tussen de wartel en het genua-zeiloog te monteren, waardoor de trommel iets hoger hangt en de zeilen elkaar niet meer raken.

In Kawau hebben we veel mooie wandelingen over het eiland gemaakt en na daarna nog enkele kleinere eilanden in de Hauraki Golf bij Auckland bezocht en natuurlijk gewandeld. Om de harde wind van hurricane Oma te trotseren, zijn we een rivier opgevaren en voor anker in het plaatsje Mahurangi Harbour . Gelukkig viel de wind erg mee en heb ik de tijd voornamelijk gebruikt om wat nieuwe instrumenten in te bouwen, want een van de grafische displays was defect en daarom in de cockpit en op de stuurkolom een nieuwe gemonteerd, de overgebleven nog goed werkende heb ik nu bij de kaartentafel ingebouwd.

Bij Whangaparoa schiereiland hebben we wat mensen op bezoek gehad, onder andere Geert met Cindy van de SY Zensation die de nieuwe instrumenten hadden meegebracht en heel gezellig was, ook zijn Daniëlle met Marcel (en enkele dagen later) Susan met Graeme een avondje gezellig aan boord geweest.

Daarna zijn we door gevaren naar Waiheke eiland, nog steeds heerlijk weer en ook hier alweer veel gewandeld. Ook zijn we met de bus naar het plaatsje Onetangi gereden, daar een stuk tussen de wijnvelden door gewandeld en als “beloning” genoten bij een van de wijngaarden van een heerlijk lunch met natuurlijk wat lekkere wijntjes!!

Zijn nu naar de Coromandel gevaren, waar we bezoek krijgen van Jan en Fely en gaan met hen een paar gezellige dagen tegemoet!

We wensen iedereen een fijn weekend en tot de volgende keer!!

Groetjes van Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

Nieuw Zeeland April tm Mei in NL

Hallo allemaal,

Eindelijk vanuit een heerlijk warm en zonnig Hoofddorp met mijn linkerbeen in het gips zal ik verslag doen van de laatste weken in Nieuw Zeeland en wat er hier gaande is.

Eerst gaan we nog even terug naar Mangonui Harbour, waar we genoten hebben van het heerlijke weer, daarom ook gelijk wat onderhoud gedaan en ook iedere dag een heerlijk stuk gewandeld.

We hebben daar ook de bemanning van de Ocean Pearl ontmoet, die we 2 jaar terug in Fiji (Kandavu) hebben leren kennen, Danny en Yvonne. We werden gelijk door ze uitgenodigd om in de jachtclub te komen eten, want die avond werd er daar gekookt voor leden en introducees.

Na een gezellige avond op de club, zijn zij de volgende ochtend (donderdag) naar Whangaroa gevaren waar hun zoon voor een lang weekend aan boord zou komen. Wij hebben eerst nog in de buurt (op advies van Danny) in een redelijk open baai geankerd, maar het rollen op de inkomende golf vonden wij toch niet prettig en zijn daarom de volgende dag naar Whangaroa Bay gevaren.

Wat een ontzettend mooi stukje Nieuw Zeeland is dat, tussen de bergen diepe goed beschutte baaien, alleen van het stadje Whangaroa hadden we toch iets meer van verwacht dan alleen maar een paar huisjes op de helling, een jachthaven met pub en een klein hotelletje, wel kneuterig.

In de baaien zelf was het heerlijk mooi rustig water waardoor we ook iedere dag op ons nieuwe peddelboard steeds verdere tripjes maakten en dat allemaal zonder erin te vallen! Ook hier weer de nodige wandelingen gemaakt en zeer frequent stoppen er auto’s om een lift aan te bieden, want wandelen vinden ze toch een beetje vreemd, zeker als het warm is en de eerst volgende stad/dorp is meer dan 3 km verder is. Het onderwaterschip kon ik hier niet schoon maken, omdat het zicht slecht was door een wittig sediment wat uit de bergen komt en door de rivier wordt meegenomen. Het water krijgt daardoor wel een mooie turquoise kleur als het zonnetje er op schijnt.

Omdat we in Whangaroa geen boodschappen konden doen, zijn we naar het eerst volgende dorpje (Kaeo) gelift, wat ongeveer 12 km verder op lag. De 1^e auto die langs kwam was de postbode, deze verontschuldigde zich omdat zijn auto vol zat, maar met de 2^e auto konden we mee en werden voor de supermarkt afgezet. Op de terugweg hebben we eerst wel een stukje moeten lopen, maar daarna toch weer een lift gekregen tot voor de jachthaven.

Na een aantal dagen hier genoten te hebben zijn we met een goed windraam naar Whangamumu gevaren, eerst met de Volvo zeilen en daarna alleen met de normale zeilen, langs de Bay of Islands, voorbij “The hole in the Rock” naar Whangamumu. Dit is een goed beschutte baai, vooral voor wind uit het noordwesten. We kregen alweer een uitloper van een Hurricane over ons heen en deze zou vooral met noordwesten wind gepaard gaan. Van een NZ-boot die daar ook in de baai lag hoorden we dat we hier mooie wandelingen konden maken , onder andere was er een wandeling van ca. 2 a 2,5 uur richting Cap Brett en dan halverwege een ander pad terug naar baai in de richting van het Whale-station (Dit werd vroeger gebruikt om gevangen walvissen te slachten).

Wij dus vol goede moed om 13.30 uur de geadviseerde route begonnen, echter na ruim 2 uur nog geen afslag naar het Whale-station. Aangezien je bijna niemand op zo’n pad tegenkomt, is het ook moeilijk om iemand om informatie te vragen. De wandeling ging over de ruggen van de diverse heuvels en regelmatig terug naar het dal om de volgende heuvel weer te bedwingen.

Gelukkig kwamen we een andere wandelaar tegen, en die vermelde ons dat even verder op een bordje stond naar het Whale-station.

Na ruim 2,5 uur vanaf ons startpunt kwamen we het bordje tegen, maar hier stond nog niet bij hoe ver het Whale-station vanaf dat punt was. Uiteindelijk hebben we wel deze route genomen en beneden in de baai stond op een volgende splitsing dat vanaf daar het Whale-station nog 3 uur lopen was. Het was inmiddels al ruim 4 uur geweest en om 18.00 – 18.15 uur is het donker…..terug lopen was ook ongeveer dezelfde afstand, dus hebben we besloten om door te gaan via het nieuwe pad. Dit pad (bleek achteraf) was al jaren niet meer gebruikt en zeker niet meer onderhouden, heuvel op, heuvel af, bloed heet en de hete adem in je nek van de tijd. Ook ik (René) heb regelmatig wat last van mijn linker knie, vooral als ik naar beneden moet lopen en op sommige stukken was het zo gevoelig dat ik achteruit ben gaan lopen, maar dan duurt het nog veel langer. We hebben een ongelofelijk tempo aangehouden en regelmatig moesten we beide even bijkomen (ja ja, we weten dat we ook een dagje ouder worden), maar met ondersteuning van een tak als wandelstok zijn we badend van het zweet na 1.45 uur in de baai aangekomen waar de boot lag, om 18.00 uur. Daarna nog een klein stukje naar de dinghy en toen in de schemer naar de boot.

Ik moet zeggen, dat we beide nog nooit zo ongelooflijk lekker hebben genoten van een heerlijk koud biertje aan boord!! Na het avondeten lagen we ook erg vroeg in bed, we waren allebei behoorlijk kapot!!

Na 2 dagen met de nodige spierpijn zijn we door gevaren via Tutukaka naar Whangarei, waar we een aantal dagen gezellig in Town Basin Marina hebben gelegen.

Inmiddels wist ik dat de nieuwe ruit voor de cockpit daar door Hallberg Rassy was geleverd en de nieuwe giek zou daar ook in die week geleverd worden. Het monteren van de ruit (gehard glas) was een ervaring op zich, omdat deze gebogen moest worden (ca. 10 cm over een lengte van 150 cm) in het aluminium profiel, maar ook direct in een keer in de kit en in drie profielen moest worden gezet…

De ruit zit er naar tevredenheid in, maar ik vond het wel spannend!

De giek is een week later geleverd en vanwege het mooie weer hebben we in de tussenliggende dagen de romp van de boot gecleaned en in de was gezet, scheelt weer een hoop werk op een ladder als we eruit zijn.

Op vrijdagochtend 27 April zijn we weer op de kant gezet in een stevige bok na met de hogedrukspuit schoon gespoten te zijn. Sinds we in NZ zijn is om wat voor reden dan ook de aangroei van zeepokken en andere schelpdiertjes explosief toegenomen, te meer daar we volledig vrij van aangroei van de eilanden vertrokken zijn.

’s Avonds was er een Konings-avond georganiseerd voor en door alle Nederlanders die in Whangarei waren, waarbij er een diner was georganiseerd waarbij iedereen een gerecht meenam, met zelfs zelf gestookte oranjebitter en natuurlijk meezingen met verschillende Nederlandse smartlappen!! Het was erg gezellig, met een koppel van 12 tot 14 mensen en we werden na afloop door een van de cruisers netjes met de auto naar huis gebracht!!

Zaterdag zijn we door een bevriende relatie (Jeff) naar Opua gebracht om onze auto op te halen, zodat we weer vervoer hadden in Whangarei, om 8.00 uur stond hij naast de boot en 1,5 uur later zaten we aan de koffie in Opua. Een uurtje later zijn wij weer naar Whangarei gereden, echter halverwege een lekke achterband. Aangezien ik wist dat het reserve wiel goed was, geen probleem, dus krik eronder, moersleutel op de bouten tot ik op een speciale anti-diefstal-bout kwam. Zoeken naar een adapter, maar niks te vinden!!!!Shit Shit !! Vervolgens zijn er in een uur tijd 3 auto’s voor ons gestopt die hulp aangeboden. Gelukkig was de laatste auto ook een VW die alu-velgen had met ook een speciale adapter die ook nog eens paste, dus perfect!

Jeff was ook al langs geweest en was ondertussen in Whangarei op zoek naar een adapter, echter tot 12.00 uur waren de winkels maar open, dus niets kunnen vinden. In de dagen erna ben ik o.a. bij de VW dealer geweest, maar deze was inflexibel en kon een adapter leveren voor 6 a 700,= dollar??? Daarop heb ik de firma gebeld die ons de auto heeft geleverd en die zou voor een goede adapter zorgen!

Eenmaal op de werf heb ik de schroef, de schroefasgalant en het lager wat daarin zat gedemonteerd, omdat het lager te veel speling vertoonde op de schroefas. Bij een klein technisch bedrijfje heb ik een nieuw lager laten maken, wat in dezelfde bus is gemonteerd. Deze bus is weer in het galant geperst en kon ik na een paar dagen de zaak weer monteren. In de tussentijd heb ik de houder van het reddingsvlot gedemonteerd en geprepareerd voor verticale opstelling, zodat de condensatie openingen van vlot op de juiste stand staan. Het lassen van de houder wordt in de tijd gedaan dat wij in Nederland zijn.

Paulien heeft de romp nog een keer geheel opnieuw in de was gezet, omdat ze deze toch nog niet 100% vond, pijn in haar schouder heeft ze er nog steeds van!

Zondag 13 Mei zijn we weer naar Jan en Fely, ten zuiden van Auckland gereden, waar we ’s middags en ’s avonds gezellig gekeuveld hebben en natuurlijk weer in het kippenhok geslapen. Voor de auto was buiten geen goede plek beschikbaar en staat deze daarom in de 2^e garage bij hun huis, erg luxe!!

Jan en Fely hebben ons de 14^e naar de luchthaven gebracht, waar we in het begin van de avond zijn vertrokken, vlucht via Sydney, Abu Dhabi, Amsterdam. Ook dit keer hadden we het geluk dat de kist van Sidney naar Abu Dhabi maar voor 50 % bezet was, dus we hadden met z’n tweeën 4 stoelen ter beschikking zodat we om beurten konden slapen op een trip van 17 uur.

Theo heeft ons van Schiphol opgehaald en netjes thuis afgeleverd en omdat Maria die avond niet thuis was is hij gezellig met de kinderen en Jan en Ria blijven eten.

Na enkele dagen geworsteld te hebben met een Jetlag, zijn we in het Pinksterweekeind bij Sander en Pascal begonnen met sloopwerkzaamheden in hun nieuwe huis. Er stond een 10 m2 laadbak voor de deur, maar die was al snel vol door de vele extra mannen. Zowel de 1^e als de 2^e Pinksterdag hebben we in de tuin de serre, de oude fundering van de serre gesloopt, de resten van het schuurtje en al het puin uit de tuin verzameld op een grote berg.

De vrijdag opvolgend ben ik met onze buurman Jan naar hun huis toegegaan om voor de dag erop voorbereidingen te treffen om de twee containers die voor stonden te vullen, alweer met de hulp van diverse mannen. De twee nieuwe grote laadbakken waren al geleverd, alleen stonden ze tegen elkaar aan (Kop – kont) waardoor we er een nooit konden vullen. Toevallig kwam er een klein vrachtwagentje door de straat die een adres zocht. Ik heb de man de weg kunnen wijzen en vroeg hem gelijk of hij misschien de bakken wat uit elkaar kon trekken, dat was geen probleem.

Nadat ze 4 meter uit elkaar stonden heb ik deze met Jan nog wat naar de stoeprand geduwd, de achterkant ging goed maar toen ik voorkant duwde was het net of iemand mij tegen mijn been aansloeg en voelde iets in mijn linkerbeen knappen. Bij de volgende stap viel ik bijna om en voelde gelijk aan mijn achillespees, ja hoor links niets meer te voelen en rechts nog volop!!

Shit, shit, vooral voor Sander en Pascal, omdat zij op mijn advies de nodige werkzaamheden uit de offerte van de aannemer hebben geschrapt die ik zou uitvoeren of regisseren zodat het financiële plaatje weer een beetje in evenwicht kwam!!

Jan heeft me gelijk naar het ziekenhuis gebracht en daar werd ik gelijk in het gips gezet ivm afgescheurde Achillespees. Woensdag 30 Mei ben ik geopereerd en hebben ze de boel weer aan elkaar gezet, Maandag 11 Juni krijg ik een brace en begin ik met oefenen en de 6 a 9 weken aftellen voordat ik weer normaal kan lopen…….

In de tussen tijd ben ik bezig om voor hun huis de materialen uit te trekken, de tekeningen voor gas, licht en water te maken evenals de technische voorbereidingen voor de houtkachel met warmtewisselvat op de 3^e etage, warmwatercollectoren op het dak en zonnepanelen evt. op de garage en dat allemaal om zo energie-neutraal mogelijk straks te kunnen leven.

Daarnaast zijn we gelijk ingedeeld om af en toe op te passen en te spelen met Sep, wat ons erg veel plezier geeft!

We wensen iedereen een fijne vakantie toe, aan het weer zal het niet liggen hier in Nederland,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

Nieuw Zeeland, Januari tm Maart, bezoek van de kinderen

Hallo allemaal,

Eindelijk weer een update van onze belevenissen aan de andere kant van de wereld, Mangonui Harbour in het noorden van Nieuw Zeeland.

Maar zoals gewoonlijk eerst nog even terug en aansluiten op ons laatste verhaal vanuit Whangarei, waar we de Kerst hebben gevierd met een aantal cruisers waar we sinds 2015 mee rondvaren. De eerste Kerstdag hebben we een potluck gemaakt en in de overkapte BBQ-plaats op het steiger in Town Basin gezellig gegeten.

De 2^e Kerstdag met verschillende cruisers aan boord gegeten van de Tahlulla Ruby, waar we ook allemaal iets speciaals hebben gemaakt, zodat we een uitgebreid diner hadden, was erg gezellig!

Omdat de wind de volgende dagen gunstig was zijn we de 3^e Kerstdag met hoogwater om 14.30 uur naar het einde van de rivier gevaren. Eenmaal op anker nog even gezwommen en bleek de boot enorm te zijn aangegroeid, dus in het koude water getracht zoveel mogelijk schoon te maken, brrrr….

De volgende dag naar de Bay of Islands gezeild, waar we in de loop van de middag al aankwamen en daar nog even in diverse baaien genoten van de mooie omgeving en heerlijk kunnen wandelen. Ook met de duikapparatuur onder de boot en deze helemaal schoon gemaakt!

Om er verzekerd van te zijn dat de mooring bij de Russell Yachtclub goed was zijn we daar zo snel mogelijk heen gegaan, echter ondanks dat de mooring zwaar genoeg voor ons was, was de diepte ongeveer een uur na hoogwater maar 50 cm!! Bij een verval van ca. 1,5 mtr zouden we 1 mtr in de blubber liggen, geen probleem totdat de wind gaat draaien en wij door de ons omringende boten worden beschadigd omdat wij niet meer draaien kunnen….niet fijn en alle mogelijkheden van andere moorings bekeken en uiteindelijk een plaats gereserveerd in de jachthaven van Opua. Liever dit niet want het water is dermate vervuilend dat zowel de boot erg aangroeid maar ook intern alle filters dicht slibben, maar ja we kunnen niet anders.

Inmiddels was de auto al door een andere cruiser naar Opua gereden, echter bij terug gave van de sleutel vertelde hij dat hij enkele keren een kokende motor had gehad, shit dus. Er bleek weinig koelvloeistof in de radiateur en het overloopvat te zitten, dit bijgevuld en dit bleef ook na enkele ritjes keurig op niveau! Echter op weg naar Rotorua bleek bij een tussenstop zowel het expansievat als de radiator weer op een erg laag niveau te staan, dus netjes water bijgevuld, maar dat betekent toch een probleem, waarschijnlijk lekke koppakking (niet erg netjes van de cruisers die ons deze auto verkocht hebben om dat niet even te vertellen)!

Gezellig bij Peter en Christine Kampfraadt in Rotorua geweest en samen met Peter leuke dingen in de omgeving bezocht, alvorens wij naar Wellington zijn gereden waar we de dag erop met de Ferry naar het zuider eiland zijn gevaren.

Doordat de (oostelijke) kustweg vorig jaar door de aardbeving grotendeels verwoest was, hadden we veel oponthoud ivm met wegwerkzaamheden, maar via mooie routes meer land inwaarts zijn we in ons gehuurde huis in Christchurch aangekomen. Het vliegveld was eenvoudig te bereiken en daar Suus, Fons en kleine Sep opgehaald, natuurlijk kende Sep ons niet en was een beetje eenkennig, maar na een paar uurtjes waren we de grootste vrienden, gezellig hoor!!

Gelukkig hadden we van auto gewisseld, want al die bagage had nooit in de Maxima gepast, zelfs nu was het stapelen en proppen!! Wel iedere dag water bijvullen, maar als dat zo blijft, geen probleem!

Omdat we al wat “ervaring “ hadden opgedaan met onze rondreis in 2016 met Theo en Maria, wisten wij wat leuke plekjes waar we ook met Suzanne, Fons en Sep zijn geweest, o.a. Akaroa, Fairly/Twizel, Lake Tekapo, Mount Cook, Wanaka, Queenstown met de mooie meren en skigebieden, kortom het was prachtig te meer daar we ontzettend mooi en zelfs erg warm weer hadden.

Omdat wij een aantal plaatsen al hadden bezocht kregen we ook de mogelijkheid om heerlijk als oma en opa op Sep te passen, zodat de jonge lui lekker samen op stap konden. Allemaal dus erg naar het zin, alleen de auto begon steeds meer kuren te vertonen en steeds meer water te verbruiken, terwijl het vermogen zeker als we de berg op moesten erg slecht was, zeker voor een auto met een 2,5 ltr. Motor!!

Omdat het zulk mooi weer was en de voorspelling ook goed bleef, zijn we vanaf Wanaka via de West kust naar boven gereden langs de Fox Glaxier (bezocht) en de Franz Jozef Gletsjer, erg mooi en voor ons ook nieuw! Eenmaal aan de noordkant van het zuidereiland na 2 uurtjes al een kokende motor, terwijl we Suus en Fons de volgende dag vroeg in Abel Tasman moesten afzetten voor hun wandeling en Kajak tour. Gelukkig ging het allemaal goed en pas bij aankomst in Abel Tasman was deze weer oververhit, maar zij waren op tijd!

Zowel zij hebben enorm genoten van Abel Tasman park als wij, met Sep daar wandelen, op het strand spelen en tussen door moest hij slapen! De verhuurders in Havelock had zijn garage nog voor ons gebeld of deze man onze auto niet kon repareren, jammer genoeg was hij op vakantie.

Op weg naar de Ferry waren we allemaal opgelucht dat de auto ’s ochtends wilde starten, ook voordat we de Ferry op moesten rijden en gelukkig waren we aan de overkant in Wellington, waar ik met de neef van Fons (Michael) al contact had gehad om de motor samen uit elkaar te halen en een nieuwe koppakking in te zetten. Michael had een paar uurtjes eerder vrij genomen en samen op Vrijdagmiddag de motor deels gedemonteerd en een nieuwe koppakkingset besteld welke we volgende ochtend konden afhalen (als alles goed functioneert). ’s Avonds gezellig bij Michael en Sharron en tante Bep (zus van Riet) geBBQ’t en de volgende morgen in de volle brandende zon de motor verder uit elkaar gehaald. Suzanne en Fons zijn met tante Bep Wellington gaan bezoeken en Paulien heeft op Sep gepast in de tuin van tante Bep. Maar ’s middags om 17.00 uur zat het spul weer in elkaar en liep de auto na een keer starten, proefrit gemaakt en deze was veel beter dan de dagen ervoor, nu tenminste weer een beetje vermogen maar voor mijn gevoel nog niet genoeg. Het koelprobleem was verdwenen en starten en rijden was beter, alleen bleek de auto nu wat meer olie te gebruiken!

De volgende dagen zijn we in Ohakune (Tongariro National Park) geweest, heerlijk gewandeld, daarna door via Rotorua (met de verschillende bubbelende stinkende dampende baden) naar Tauranga (Mount Manganui) waar Suus en Fons waren uitgenodigd bij Zespri (exporteur van de Kiwi-vruchten). Om een betere indruk te krijgen van de Kiwi-teelt hadden ze ’s middags een rondvlucht over het gebied, mazzelaar die ondergetekende is, had men nog een extra plekje in het vliegtuigje over en mocht dus ook mee!

Aansluitend zijn we naar Auckland gegaan waar Fons nog 2 nichtjes heeft wonen, Suzanne en Pauline, om het eenvoudig te maken. Was erg gezellig en samen met Suzanne en haar man Graeme nog een dagje Auckland gedaan. In Auckland zijn nog twee vrienden (Don en Barbara) van Suzanne en Fons vanuit Australië ingevlogen, omdat deze zowel S&F maar natuurlijk ook Sep en ons wilden ontmoeten!

Daarna zijn we voor de laatste week naar Opua in de Bay of Islands gereden, Fons en Don zijn met de bus gegaan en wij met alle bagage in de auto! Hier hebben we met z’n alle genoten van een paar dagen op de boot, lekker gewandeld en op 6 Febr. gezamenlijk onze 40 jarige trouwdag gevierd en heerlijk uit eten geweest in Russell.

9 Februari hebben we zowel Suus, Fons en Sep maar ook Don en Barbara naar het vliegveld in Auckland gebracht, de weken dat ze bij ons waren zijn omgevlogen en hebben we veel plezier gehad en erg veel gezien!

Eenmaal terug op de boot hebben we deze in 2 dagen schoon gemaakt en hup weer snel in de auto naar het zuidereiland om Sander en Pascal weer in Christchurch op te halen. We hadden de reis nu zo gepland dat we nachtboot zouden nemen, waardoor we een dag extra hadden en aan boord zouden slapen. Jammer genoeg waren alle hutten uitverkocht, maar het was zo rustig aan boord waardoor we beide 3 stoelen hadden waar we lekker op geslapen hebben. In de loop van de middag kwamen we aan in Christchurch, waar we nog even een powernap hebben genomen alvorens we Sander en Pascal konden oppikken.

Nu hadden we wat meer ruimte in de auto en ook nu weer een mooie gezellige toer gemaakt over het zuidereiland, Akaroa, Twizel, Lake Tekapo, Ohao, Wanaka, Queenstown, Alexandra etc.

Omdat we vooruit niet wisten hoe de weersomstandigheden waren (of we wel of niet via de West kust omhoog zouden rijden) had ik de huisjes zo geboekt dat we 1 dag van te voren konden beslissen welke route we zouden nemen. Maar goed ook, want 1 dag voor ons vertrek naar het noorden kregen we de restanten van hurricane Gita over NZ. Deze hurricane had daarvoor al veel verwoestingen aangebracht in o.a. Tonga en Fiji, in Alexandra hebben we bijna geen wind maar nog wel veel regen hiervan gehad. De westkust van het zuidereiland heeft door de storm en regen erg veel schade opgelopen, waardoor de kustweg deels was weggeslagen, evenals in het noorden van het zuidereiland zijn door aardverschuivingen vele wegen onbegaanbaar geraakt.

Wij zijn via het midden van het eiland naar de Arthurs Pass gereden waar we voor enkele dagen wat gehuurd hadden, onderweg div. omleidingen gehad ivm overstroming of onklaar raken van de wegen en op de nog begaanbare wegen zeer frequent voorzichtig moeten rijden omdat de wegen soms deels in beken waren veranderd.

We hadden een erg knus huisje in Arthurs Pass, maar omdat het weer van slag was en we op een hoogte van 900 mtr. in de bergen zaten was het erg fris, ook in huis (7 graden)!

Maar gelukkig hadden we een goede houtkachel en voldoende brandhout, zodat we vrij snel het leefgedeelte op een aangename temperatuur hadden gestookt. De dagen erop iedere dag in de (door de vele neerslag en lage temperatuur) wit-bedekte-bergen gewandeld (zie foto’s). Daarna zouden we door rijden naar het noorden van het zuidereiland en slapen in Te Kaka, echter ook door de vele regenval was de enige toegangsweg tot dit gebied gesperd en moesten we hals over kop naar andere overnachtingen zoeken….. maar niet alleen wij, er waren nog veel meer toeristen die met het zelfde probleem zaten. Uiteindelijk hebben we in St. Arnaud en later in Nelson nog wat kunnen vinden, maar de geplande 4 daagse wandeltrip van Sander en Pascal ging niet door omdat we daar niet konden komen. De laatste 2 dagen hebben we weer in Havelock gelogeerd en met de avondboot naar Wellington, waar we de dag erop van tante Bep een rondleiding kregen in museum Te Papa, geweldig, een aanrader voor iedereen die daar nog eens in de buurt komt!!

Tante Bep heeft ons ook nog rondgeleid in de stad, dan waardeer je zo’n local direct, want zij weet dan hoe en waar je het beste en snelste op mooie en leuke plekken kan komen!

Na ’s avonds samen met Bep, Michael en Sharron gegeten te hebben zijn we de volgende dag naar Ohakune gereden, waar we het chalet van Suzanne en Graeme mochten gebruiken en ook nu weer mooie wandelingen gemaakt, niet op Mount Tongariro vanwege de bewolking maar in de buurt rond een mooi meer en naar watervallen. De auto moest nu dagelijks bijgevuld worden met 1,5 a 2 ltr olie, soms onderweg tijdens een langere rit ook al en het vermogen werd steeds minder!

Vanuit Ohakune zijn we direct naar de boot gereden, waar we de laatste week nog even samen gezellig konden bijkomen van de opgedane ervaringen in de voorafgaande drie weken. Inmiddels kregen we via de media alweer een waarschuwing over een naderende hurricane (Hola genaamd), welke we dagelijks in de gaten hielden gedurende ons boottochtje in de Bay of Islands.

We lagen in een goed beschutte baai toen het oog precies over ons heen kwam, natuurlijk ’s nachts, echter we hebben alle vier goed geslapen en de volgende ochtend zag ik op de windmeter dat we windstoten van 70 knopen hebben gehad, zeer zware storm dus. Waarschijnlijk doordat we de nachten ervoor minder goed geslapen hadden, waren we nu zo moe dat we er niets van gemerkt hebben! Nog wel veel regen gehad en tussen de buien door nog redelijk wat kunnen wandelen.

Op 14 maart zijn we naar Auckland gereden waar we alweer bij Fons zijn nicht mochten slapen en ’s avonds gezellig met z’n allen uit eten geweest vanwege mijn verjaardag. Maar zoals aan alle goede dingen een eind komt, was ook de vakantie van Sander en Pascal op z’n eind gekomen en hebben we overdag in Auckland eerst de Volvo Ocean Race boten gezien, wat indrukken gekregen hoe de bemanning leeft tijdens het zeilen (film in het Volvo Ocean Centrum}. Daarna het centrum van Auckland nog even onveilig gemaakt en uiteindelijk ze op het vliegveld afgezet, snik snik….

Bij Suzanne en Graeme geslapen en na het ontbijt in Auckland naar gebruikte auto’s gaan kijken om de olie slurpende Nissan Presage in te ruilen voor wat anders, want wij willen zo’n wrak niet doorverkopen aan andere cruisers. Bij de tweede handelaar stond een mooie VW Passat station met maar 100.000 km op de teller en deze wilde, na onze auto te hebben onderzocht, inruilen bij aankoop van de VW. We rijden nu in een aangename snelle robuuste auto rond, die hopelijk ook nog eens goed in de markt ligt voor de volgende cruisers die volgend jaar Nieuw Zeeland komen bezoeken tijdens het hurricane seizoen.

Inmiddels zijn we aan boord weer een beetje bijgekomen van 2 maanden gidsen door een nog steeds adembenemend mooi Nieuw Zeeland en ondanks alle ellende heeft de Nissan ons toch nog ruim 12.000 km laten genieten van alle mooie natuur!

We zijn afgelopen dagen van uit Opua naar het noorden gevaren, bij de Cavalli eilanden gelegen en gewandeld en zijn nu in Mangonui Harbour. Het lijkt wel of het weer hier beter is dan in de Bay of Islands en zijn daarom weer druk met een stukje onderhoud van de boot, o.a. het teakdek heeft weer ca. 150 nieuwe proppen gekregen en het interieur is door Paulien weer eens grondig aangepakt en ontdaan van stof, schimmel en vuil.

We blijven hier nog een aantal dagen rond zwerven en willen medio April terug zijn in Whangarei waar de nieuwe giek gemonteerd gaat worden en vandaag is daar per UPS de nieuwe zijruit vanuit Zweden aangekomen.

We gaan kijken of we eind April uit het water kunnen, zodat we medio Mei weer gezellig naar huis gaan!!

Met vriendelijke groet,

Paulien en René

SY Bounty

New Cal - New Sealand

Hallo allemaal,

Vanuit een heerlijk warm Whangarei (NZ) even een update van ons, we gaan nog even terug naar Nieuw Caledonië waar we de laatste keer over hebben bericht.

Vanuit Nouméa zijn we de zuid lagoon ingevaren, want wij houden niet zo van steden-bezoek, vooral niet als het erg warm is en erg weinig mooie of aantrekkelijke cultuur is.

De eerste nacht hebben we aan een mooi klein onbewoond eiland geslapen en de volgende ochtend door naar Ile de Pins, waar we in de namiddag aankwamen in een mooie baai en redelijk goed beschut.

Van andere cruisers hadden we gehoord dat het eiland zeer goed op de fiets te ontdekken was, maar de eerste dag zijn we gaan lopen naar het hoofdstadje, echter halverwege werden we door een bewoner in de auto meegenomen omdat hij vond dat het veel te warm was om te lopen! Dit plaatsje zou een supermarkt en een markt hebben, maar de super was gesloten en de markt alleen op woensdagochtend van 5.00 tot ca. 8.00 uur, daarna wordt er door de kooplui wat gekletst en gedronken!

De dagen erna hebben we de fiets genomen en heerlijk rond gereden en diverse dorpjes bezocht, grotten bezocht en diverse baaien bekeken om later evt. te ankeren. Hoe ze het voor elkaar krijgen weten we niet, maar we hebben weer genoten van het echte Franse stokbrood wat zowel in Frankrijk als in bijna al haar departementen voortreffelijk een eenduidig smaakt! Ook hier hebben we verschillende mango’s geplukt, maar waren toch niet van die kwaliteit als degene van Belep!

In de baai met verschillende cruisers gesproken en bijna iedereen lag te wachten op een mooi weerraam om naar NZ te vertrekken, sommige lagen al 3 weken te wachten! Doordat aan het eind van de week de wind ging draaien en qua sterkte zou toenemen zijn we terug gevaren richting Nouméa en halverwege een aantal mooie ankerplekken bezocht waar we ook regelmatig mooie wandelingen hebben kunnen maken (zie bijgaande foto’s van de Bay of Prony en omgeving). Ook hier is goed te zien dat het landschap gehavend is door de vele afgravingen vanwege Nikkel, Kobalt en andere edele metalen.

Na hier nog een weekje te hebben rondgezworven terug naar Noumea om uit te klaren, de laatste boodschappen te doen en klaar maken voor vertrek naar Nieuw Zeeland. Via de email hadden we contact met enkele boten in Ile de Pins en deze zijn op zaterdagochtend vertrokken, ondanks dat de wind niet erg gunstig was.

Zij moesten eerst twee dagen hoog aan de wind richting Fiji varen om daarna de dan wat gunstigere Zuid-Oosten wind te kunnen gebruiken om uiteindelijk in ca. 9 dagen naar Opua (NZ) te varen.

Wij zijn echter op Dinsdagochtend vertrokken en zijn na 7 dagen in Whangarei aangelopen. De tocht was de eerste dagen niet echt aangenaam, hoog aan de wind bij Z-O en 20 a 25 knopen, steile golven van 2 a 3 meter doordat we drie dagen stroom tegen hadden. Al met al geen droomreis om nogmaals te doen, maar ook nu heeft de boot als haar bemanning geen krimp gegeven en zijn we veilig en redelijk snel aangekomen in Nieuw Zeeland.

Vanuit Nieuw Caledonië hadden we al een groot deel van de boekingen voor de overnachtingen voor de tour met Suzanne, Fons en Sep voorbereid en de laatste dingen geregeld in NZ.

Omdat een van de cockpitramen in Suva gesprongen was en deze niet in Fiji vervangen kon worden hebben we twee locale firma’s uitgenodigd voor een offerte, mede omdat het glas iets gebogen is dient dit speciaal gemaakt te worden. Een optie om het gelamineerd te bestellen is niet mogelijk omdat de ruit dan te dik wordt en niet meer past in het profiel.

Uiteindelijk hebben we afgelopen week een aanbieding gekregen, echter voor een prijs van NZ$ 3.460,= excl BTW en montage hebben we deze bedankt voor de offerte. Via een andere cruiser (ook een Hallberg Rassy) hebben we een adres in Auckland gekregen, welke het aan hen veel goedkoper had geleverd, dus we hebben een aanvraag naar ze verstuurd.

Bij terugkomst op de werf de auto’s in Whangarei laten keuren en onze Maxima te koop aangeboden en deze binnen 2 dagen verkocht aan een andere cruiser. We hebben enkele dagen bij de werf aan het ponton gelegen en kon daardoor ook gebruik maken van de werkplaats, want ja onderhoud blijft nodig. Voor de dinghy hebben we een mooie cover gemaakt, zodat deze wat beter beschermt is tegen de intense zon en UV.

Tussen alle werkzaamheden door hebben we ook nog wat mooie wandelingen gemaakt, onder andere bij de Whangarei watervallen en achterliggende bergen, waar we een mooi uitzicht hadden op de stad en omgeving (zie foto’s).

Ook hebben we diverse “oud bekenden” op het eten gehad wat weer erg gezellig was. Voor de rondreis hebben we ook ons licht opgestoken voor een autostoeltje en een campingbedje, he stoeltje konden we van iemand van de werf lenen en uiteindelijk hebben we een nieuw bedje met matras voor Sep en de evt. volgende kleinkinderen gekocht.

Voor de Kerstdagen zijn we verhuisd naar de Marina in de stad, waar we gezellig met andere bekende cruisers een avond op stap zijn geweest naar een Ierse Pub, gegeten bij een Thai en sneeuwballen gegooid bij een buitentemperatuur van 25 – 28 graden. Op Kerstavond doen we gezamenlijk een borrel in de haven en aansluitend een BBQ. De eerste Kerstdag dineren wij met 9 mensen op een van de boten, waarbij iedereen een gerecht meeneemt!

Inmiddels hebben we ook een mooring in Russell gevonden, wat niet erg eenvoudig was, maar het is gelukt. We hebben afgelopen week de eigenaresse van de mooring bezocht in Russell en eea met haar afgestemd. De mooring is in de goed beschutte baai vlak bij de Russell Yachtclub gelegen, waardoor we met een gerust hart de boot kunnen achter laten.

Na de Kerst willen we naar de Bay of Islands varen, zodat we daar alvast aan de mooring kunnen liggen in Russell en hier vieren we ook ergens met enkele cruisers Oud en Nieuw.

Op 7 Januari rijden we naar vrienden in Rotorua, waar we drie nachten blijven en vervolgens naar het Zuider Eiland, waar we op 14 Januari Suzanne, Fons en Sep van het vliegveld ophalen!!

We wensen iedereen hele fijne Kerstdagen en een goed 2018 !!

Met vriendelijk groet,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89

Luganville (Vanuatu) tot Nouméa (N. Caledonië)

Hallo allemaal,

Vanuit een mooie rustige ankerbaai ten zuiden van Nouméa weer even een berichtje van ons over onze ervaringen van de laatste weken, eerst nog even terug naar Vanuatu.

Nadat we bij het resort ons anker hadden opgehaald zijn we naar een andere ankerbaai gevaren ten oosten van de stad Luganville, waar we het “One Million Dollar Point” zijn gepasseerd, de plek waar de Amerikanen na de beëindiging van de tweede wereld oorlog al hun materieel in de zee hebben gestort, zelf een schip hebben laten zinken. Waarschijnlijk was dit goedkoper dan het spul mee naar huis nemen en daar te gebruiken of te slopen! Het is een duikspot, maar van verschillende mensen hoorden wij dat het niet echt de moeite waard was, dus ook niet gedaan.

Na het weekend zijn we terug gevaren naar Luganville, wat boodschappen gedaan en uitgeklaard bij de haven-autorieten. Aangezien de immigratie-officier in het naast gelegen bureau op het punt stond om naar het vliegveld te gaan en wij eerst nog bij de douane moesten uitklaren, konden we pas de volgende ochtend bij hen terecht, waarna we de volgende ochtend vertrokken zijn naar N. Caledonië, de vulkaan was toen nog niet tot uitbarsting gekomen. Wel had de vulkaan de dagen ervoor voldoende as, stof en ook metaaldeeltjes uitgespuugd, zodat onze boot erg vuil was maar vooral al het RVS heftig aan het corroderen was! Weer een klusje op de volgende plek!!

Naar het noorden van N. Caledonië was maar 300 Nm, maar we gingen zo hard, dat we om 8.00 uur de tweede dag zeil hebben geminderd om niet in de nacht aan te komen. Met een gemiddelde snelheid van 7,5 knopen kwamen we om 5.30 uur aan bij Les Atols d’Entrecasteaux en bij het eilandje Huon in het rif op anker! Heel vreemd want je ligt midden op de oceaan met 20 – 25 knopen wind op volkomen vlak water, alleen zie je de golven wel op het rif stuk slaan!

Dit beschermde natuurgebied (moesten vooraf ook toestemming vragen) is groots en wijds en het eiland is druk bevolkt door honderden, zo niet duizenden vogels, vooral Jan van Genten. Daarnaast is het ook een plek waar de schildpadden hun eieren in de nacht leggen, nadat ze een grote kuil graven, daar in trance hun eieren leggen, dan de kuil weer dicht maken en op hun laatste kracht weer naar het water gaan om op kracht te komen. We hebben het hier over schildpadden met een diameter van 1,5 a 2 meter, rond onze boot bevruchten de mannetjes hun vrouwtjes (deze liggen met 3 of 4 stuks al op hun rug rond het mannetje in het water te wachten) en als ze maar half denken dat ze het niet goed gedaan hebben, krijgen ze nogmaals een beurt!!, dus mannen, wij zijn allemaal mietjes in vergelijk met deze heren!!

Het eiland zelf is grotendeels zand en om de 1,5 meter een kuil van de schildpadden, daar tussen zitten de boopies hun eieren uit te broeden of hun jongen te vertroetelen.

Jammer genoeg kwam het voor ons al bekende front met harde wind vroeger naar onze richting, waardoor wij korter dan gepland daar zijn gebleven en zijn in 2 dagtochten naar het eiland Belep gevaren, het meest noordelijke eiland. Onderweg nog enkele vissen gevangen, echter de Barracuda’s hebben we terug gezet en alleen de Wahoo van ca. 20 a 25 kg gehouden, schoongemaakt en in de vriezer!! In Belep hebben we enkele dagen gelegen in een goed beschutte baai met 35 a 40 knopen wind, maar de roodbruine aarde had onze boot, lijnen etc. ook deze kleur gegeven!! Eenmaal aan de kant probeerden wij geld te wisselen, want er was geen pinautomaat.

Toen we de bakker passeerden vroeg deze of we geen brood wilden kopen, maar ja zonder geld gaat dat niet, maar hij vond dat geen probleem en gaf ons een brood en zei als je geld heb zie ik dat wel en anders heb je deze van mij!! Bij het postkantoor was een dame de stoep en entree aan het schoonmaken, haar gevraagd of we daar geld konden wisselen, maar nee dat ging niet. Uiteindelijk wilde ze ons 1000 NCfrancs geven, maar ook dat wilden wij niet en zij wilde anders wel wat Euro’s aannemen omdat ze die weer in Nouméa, waar ze studeerde, kon wisselen bij de bank! Ze gaf aan dat mogelijk het plaatselijke winkeltje “Magazin” nog geld kon wisselen, maar wist dat niet zeker.

Op de terugweg naar de dinghy liepen we langs grote mango bomen en na gevraagd te hebben aan de bewoners mochten we mango’s meenemen, zo veel als we wilden, want het waren er voor hun veel te veel en vele lagen al te rotten op de grond. Een van de mannen en twee vrouwen kwamen ons helpen om mooie rode mango’s uit de boom te halen, gaven ons een zelf gevlochten mand welke werd gevuld tot er een kop op zat, heerlijk.

De volgende dag zijn we terug geweest bij de bakker, betaald en hem een lekker stuk Wahoo gegeven voor het vertrouwen, daarna terug naar de mango bomen en de mensen pakken rijst, suiker en meel gegeven voor de heerlijke mango’s, maar we mochten niet weg tot onze tas weer gevuld was. In totaal hadden we 110 a 120 mango’s, sommige met een plekje en andere open gebarsten bij de val uit de boom. Na een paar dagen waren de meeste rijp en zelfs nu, 3 weken later eten we er nog iedere dag van!

Nadat de wind was gaan liggen zijn we door gevaren naar het hoofdeiland, ook weer in 2 dagtrips en onderweg aan een eiland geslapen, waar we niemand gezien hebben en alleen in de verte aan het vaste land wat lichtjes van 3 of 4 huizen. s’ nachts werden we van de stilte die daar heerste gewoon wakker, geen geluid van verkeer, bootjes, wind of golven!

Eenmaal in de jachthaven van Koumac, zijn we clandestien van boord gegaan en aan de wandel naar het dorp. Komt er na 500 mtr een auto aan, knippert met zijn licht, stopt voor ons en zegt “Bonjour René!!”, blijkt het de bakker uit Belep te zijn die de dag ervoor zijn dochter naar school had gebracht en nu een paar dagen vakantie had met zijn vrouw! De dag erna konden we inklaren, maar dat bleek alleen bij de douane en Bio-security te kunnen (zij kwamen ook bij ons aan boord), echter we moesten ons binnen 3 dagen bij de immigratie in Nouméa melden ter voorkoming van een boete! Shit, met de boot konden we dat niet halen omdat overdag vanaf 12.00 uur de wind 20 knopen SE staat, dus pal tegen en na 21.00 uur NE maar amper wind. De havenmeester had voor ons drie auto-verhuur bedrijven gebeld en er was 1 auto beschikbaar, maar we moesten wel als borg een cheque afgeven, want creditcard faciliteiten had men niet! Dat was dus een probleem, zelfs uit de oude doos, want wij hebben geen cheques!! Later in de middag zei de vrouw van de havenmeester dat zij die cheque wel wilde geven, maar een van de inmiddels door ons beter gekende locale zeiler (Olivier) gaf zonder problemen zijn auto voor de reis!

Wij de volgende ochtend om 4.30 uur met een luxe Toyota Landcruiser naar Nouméa en kwamen daar al om 8.30 uur aan, naar de immigratie (want ze zijn alleen in de ochtend open) en kregen nadat we ons aangemeld hadden gelijk een preek!! Wat bleek, zowel de havenmeester als onze gulle helper had meerdere malen met ze gebeld om te vragen of er niet iets anders te regelen viel, bijv. later melden of zoals wij aangaven op de manier als in Frans Polynesië bij de Gendarmerie. Nee, zij wilden daar niet aan mee werken en zijn waarschijnlijk bang dat hun monopoly positie in gevaar komt!! Natuurlijk weer van die stomme formuliertjes invullen, die we de dag ervoor ook al hadden ingevuld en door de havenmeester waren verstuurd, maar aangezien de dame nogal aangebrand was niets van gezegd. Daarna werden de formulieren ingenomen, onze paspoorten gescand en na 30 minuten stonden we weer buiten, zonder stempel in ons paspoort omdat we uit de Schengen landen komen en nu in een departement van Frankrijk onder de zelfde wetgeving vallen!!!

Na wat rond gelopen te hebben in Nouméa en nog wat boodschappen gekocht te hebben weer terug naar Koumac, weer bijna 400 km rijden. Voor het diner waren we uitgenodigd bij Olivier en Marie-José, want als je een hele dag had gereisd was je te moe om eten te prepareren en zij vonden het gezellig als we bij ze kwamen eten. Het was inderdaad erg gezellig en de volgende dag hebben wij ze uitgenodigd om met ons te komen eten in het restaurant bij de haven, wat ook nog eens als beste stond aangeschreven.

Olivier is ook al gepensioneerd, maar vindt wat werken toch nog wel leuk en was nu tijdelijk de manager van 4 visboten die vanuit Koumac de zee opgaan. s’ Nachts zou er een boot binnen komen die de volgende ochtend om 6.00 uur gelost zou worden, ca. 4.000 kg tonijn en nog wat bijvangst.

Deze boten varen met 5 medewerkers en de schipper en zijn iedere rit ongeveer 8 dagen op zee en ze vissen met een lijn van 55 km lengte!! Als ze deze afwikkelen wordt er om de aantal seconde een signaal gegeven en dan klikken de mannen een paternosterlijn op de hoofdlijn met een lengte van 2,5 a 3 meter waar als aas een sardientje aan zit. Het duurt ongeveer 8 uur voor de gehele lijn is uitgezet en afhankelijk van de belasting op de lijn beslissen ze of deze weer wordt ingehaald, soms al 1 uur na volledig uitgerold te zijn. De vis en de paternosterlijn wordt dan afgehaald, de ingewanden worden eruit gehaald en de vis gaat dan gelijk de koelruimte in waar ze op ijs worden bewaard. Het lossen gaat in de omgekeerde volgorde, iedere vis heeft al een nylon strop om zijn staart zitten, daar gaat een lijn doorheen en per 8 a 10 worden ze dan met een kraan naar boven gehesen en in een plastic bak gelegd. Daarna worden ze per stuk op een weegschaal gelegd en direct in een koelwagen geschoven waar ze ook weer netjes op ijs worden verpakt en naar Nouméa worden afgevoerd voor de verkoop (zie bijgaande foto’s).

Net als in Belep is de omgeving van Koumac erg droog en dor, eigenlijk tot aan Nouméa, daar worden de bergen en heuvels weer wat groener, dus ook meer regen! Daarnaast zijn de bergen voor N. Caledonië erg nikkel houdend en onderweg naar Nouméa maar ook langs de kust zijn we vele installaties en schepen tegen gekomen waar de erts in vervoerd wordt naar een verwerkingsplant in Nouméa. Ook heeft de huidige regering een mijn aan de Brazilianen verpacht/verkocht en enkele jaren terug zijn de overheidsmijnen een samenwerkingsverband aangegaan met Zuid Korea. Hierdoor is de winning en dus ook het inkomen van N. Caledonië enorm toe genomen.

Aanvankelijk hadden wij de zeiltocht naar Nouméa gepland in 5 dagtrips, om 5.30 varen tot 11 a 12.00 uur tot de wind hard uit het SE (de richting die we op moesten), dan weer via het rif ergens naar binnen en de volgende dag verder. De eerste twee dagen hebben we motor gezeild en doordat de wind veelal SSE was konden we in de middag verder, maar wel voor 18.00 uur naar binnen ivm de vele koraalkoppen en riffen die niet altijd op de kaart staan. We gebruiken inmiddels ook Ovital en SASplanet, waarbij Google Earth of andere satelliet foto’s ons helpen om vooraf een rif of koraalkop te lokaliseren. Daarnaast staat Paulien vaak voorop als we in ondiep water moeten ankeren of als we een smalle pas moeten passeren, zekerheid voor alles!! Iedere dag maakten we 75 a 80 Nm en na de 2^e dag hebben we geslapen aan Ile Isie, een klein eiland ca. 40 Nm voor Noumea, met een mooi wit zandstrand, lage bomen en struiken waar dan in het weekend vele gezinnetjes die een bootje hebben naar toe komen en in hun tentje daar kamperen! We zijn daar dan ook 3 nachten gebleven, toen door naar Ile Mathieu waar we 2 dagen alleen in een grote baai hebben gelegen. Ook hier weer zijn de eilanden onbewoond, erg droog en dor, maar wij hebben er heerlijk gewandeld en schelpen gezocht, vooral de Nautilus (zie foto). Alleen om een onbeschadigde te vinden is een hele toer, maar we blijven zoeken!

Inmiddels hebben we Noumea 1,5 dag bezocht, erg warm en druk en zijn nu onderweg in de zuid baai met vele kleine eilandjes en naar men zegt erg mooi groot eiland Ile de Pins, waar je heerlijk kan duiken, snorkelen, een aantal goede restaurants zijn (we zijn tenslotte weer op Frans grondgebied) en hebben al weer verschillende zeilers ontmoet die we al eerder ergens hadden gesproken of een borrel mee hadden gedronken.

Al met al vervelen we ons nog steeds niet en genieten nog van alle mooie dingen die de natuur ons te bieden heeft!!

Tot de volgende keer, groet van Paulien en René,

SY Bounty

HR 46 - 89