Hallo allemaal,

We zijn nu onderweg van Bali naar Bawean, een klein eilandje in de Javazee, jammer genoeg laat de wind het grotendeels af weten vandaar dat de Volvo zeilen ook bijstaan.

We proberen voor donker op een ankerplek te komen voor de nacht, zijnde Raas-eiland.

Eerst nog even terug naar Pasar Wajo, waar we in het vorige verslag geëindigd zijn, alweer twee maanden geleden. We hebben daar een bezoek gebracht aan een dorpje, wat bekend staat voor de weef activiteiten van de bewoners. De dames weven daar met een handweefmachine lappen kleding, waarbij veelal goud- en zilver-draden voor een uniek motief zorgen. Deze lappen zijn ongeveer 1 mtr breed x  3,5 mtr lang en het vergt de dames circa drie dagen werk om zo’n lap te produceren. Natuurlijk hebben wij ook wat lappen gekocht, waar Paulien later iets van wil maken.

Ook hier zijn de mensen enorm gastvrij en blij om ons in hun dorp te mogen begroeten, als blanke ben je in hun ogen een ” million dollar men”. Dat klopt ook wel, want met de valuta in Indonesië zijn we multimiljonair, maar het vliegt ook je zak uit. Een miljoen Rupia heeft een waarde van ca. Euro 65,=, nu is alles wel goedkoop maar je geeft soms een paar miljoen per dag uit!

Het grootste probleem wat men in Indonesië heeft is hun plastic afval, ze proberen dan wel hun grondstuk rond hun huis schoon te houden, maar net buiten het dorp is het een grote afvalberg en wordt alles wat ze kwijt moeten  gedumpt.

Dit is een vieze bende en men vindt het nog makkelijker om het in zee te dumpen, niet wetende dat dit over heel Indonesië een drama aan het worden is, zo gigantisch veel plastic ligt er in het water, inclusief luiers, blikjes, flessen, noem maar op. Men is zich er niet van bewust dat men daarmee zowel voor de korte termijn hun inkomsten uit toerisme aan het verliezen zijn, maar beseffen ook niet dat ze de wereld voor hun kinderen volledig aan het vervuilen zijn. Ook onder water is deze vervuiling duidelijk zichtbaar tussen het koraal of als we het anker ophalen zit dit vol met plastic! Het leger wordt dan ook regelmatig ingezet om vooraf de plekken waar wij komen op te ruimen, zodat wij de indruk krijgen dat het redelijk schoon is en zodoende Indonesië zoveel mogelijk promoten!!

We hebben als kleine groep cruisers ook contact opgenomen met Trash Heroes en ons beschikbaar gesteld om dit ook uit te dragen, maar hier werd door deze organisatie geen gehoor aan gegeven en ook de mensen dienen ons inziens eerst “opgevoed” te worden met de basis regels om vervuiling te voorkomen, te beginnen bij de kinderen en hun ouders.

Het is natuurlijk praktisch in een land waar de luchtvochtigheid hoog is, moeilijk om iets vers te houden zonder plastic verpakking, mede omdat men arm is worden veel producten in kleine verpakkingen geleverd, zodat de mensen steeds kleinere hoeveelheden kunnen aanschaffen, maar de tijd zal het leren ….

Zo weer even terug naar onze belevenissen van alle dag, we hebben met wat andere cruisers een scooter gehuurd en daarmee de omgeving bezocht, om ook nu weer zo dicht mogelijk bij de bevolking te komen en te zien hoe men leeft, we zullen wat foto’s bijvoegen.

Ook op een andere dag een auto gehuurd en met wat cruisers de stad Bau Bau bezocht, een van de grotere steden welke nog lokaal bestuurd worden door een Sultan, eveneens het grootste nog intact zijnde  fort (gebouwd door de destijds Chinese overheersers) bezocht, waarbij binnen de muren van het fort een complete stad is gebouwd!

Ook in deze stad van een voetzool reflex annex normale massage genoten, 1,5 uur voor ca. 6,5 euro…!!! Overal in deze contreien stonden grote billboards waarop het nationale dans evenement stond aangekondigd en van alle scholen zijn er leerlingen uitgekozen om mee te doen aan dit dans festijn.

Voor dit feest heeft de overheid een stadium gebouwd bijna bovenop een steile bergwand, daarachter staan 4 grote witte gebouwen voor de ambtenaren, echter bijna geen enkel gebouw was bezet op een paar kamers na. In dit stadion hebben we genoten van deze feestdag, waarbij een van de onderdelen de viering van de besnijdenis van de jongens was, evenals de viering van de jonge dames die (gelukkig niet meer besneden zijn, maar alleen afgezonderd om hun lijf beter te leren kennen) nu als volwassen vrouw worden gezien.

Alle ouders, dorpsgenoten, familie en kennissen hebben om dit te vieren een grote hoeveelheid voedsel gemaakt om vooraf dit met genodigden (onder andere de Rally-leden) te delen. Dit is een onderdeel van het Hindoe geloof om dit met zoveel mogelijk mensen te vieren, waarbij iedereen maximaal is opgedoft en de jongens en meisjes die besneden zijn ook speciaal gekleed met veel versieringen en zwaar opgemaakt!

Na de lunch werd ons de dansparade aangeboden, waarbij er verschillende dansen werden uitgevoerd met 3 a 5000 dansers, ongelofelijk en indrukwekkend om iedereen op elkaar afgestemd synchroon te laten dansen! Een geweldige ervaring die we niet graag hadden willen missen!

Daarna zijn we in dagtochten naar Flores gevaren, waarbij we regelmatig midden op de oceaan geankerd hebben tussen of achter riffen en natuurlijk gesnorkeld, gezwommen en genoten, geen blèrende moskeeën om ons heen, bijna geen vissers met luidruchtige motoren zonder uitlaat, heerlijk.

Op een van de laatste eilandjes voor de oversteek naar Flores (Bonerate) hebben we een wandeling door het dorp gemaakt en de scheepstimmerlieden aan het werk gezien. Men bouwt hier de typische Indonesische jonkers van 7 tot wel 60 meter, volledig van hout en bijna alles met de hand gezaagd of met een beitel in vorm gehakt, zowel de spanten als het dekhout. De vloer van het dek wordt met balken van ca. 12 x 5 cm afgedicht, waarbij de onderliggende draagbalken ongelijk qua dikte is.

De draagbalken of de dek balken  worden dan uitgehakt, zodat het oppervlakte zo glad mogelijk is en daarna worden de balken met een handzaag sluitend tegen elkaar gezaagd, zodat er minimale lekkage is van regenwater of overslaand water. Als men een cirkelzaag machine en freesbank zou aanschaffen, werkt men veel sneller en preciezer ,met een hogere efficiëntie en kan men meer per jaar produceren dan men nu doet….

Ook hier was het dorp erg schoon, alleen aan het strand was het afschuwelijk vervuild. We zagen ook dat er een vrouwtje met een afvalbak naar het strand liep, deze daar omkiepte en weer terug liep. Vroeger (voor het plastic tijdperk) was dit doorgaans geen probleem, want als het organisch is verteerd het wel, maar het huidige plastic verbruik is in Indonesië de grote boosdoener voor het milieu.

Ook in Flores hebben we leuke anker plekjes gehad en ook daar werden we door de vissers uitgenodigd om hun huis/dorp te bekijken. Wij hebben veel dingen bij ons om weg te geven, waardoor vrouwen en kinderen als bijen om de stroop bleven vragen om een schrift, pen, T-shirt, ballon of snoepje. Ook hebben we wat pakken rijst en suiker uitgedeeld, maar meestal gebruiken we dat om te ruilen tegen wat groente of fruit. Een van de vissers was zo blij dat wij zijn dorpelingen zo geholpen hadden, dat de mannelijke cruisers op het strand een gratis nek en rug-massage kregen (smile smile)

Op het eilandje Gili Bodo hebben we weer een paar dagen genoten van de pure natuur en hebben met een aantal cruisers op een middag een groot deel van het strand plastic vrij gemaakt en direct verbrand met een groot kampvuur. Dit initiatief vond de snuisterijen verkoper zo goed, dat hij er ook graag aan mee hielp. Van hem heeft Paulien ook een mooie parelketting met oorbellen gekocht en een fruitschaaltje voor de boot/thuis. Na enkele dagen weer vertrokken, maar de ankerlier weigerde dienst en moesten zodoende de ketting en het anker met trekken en lieren binnen halen, pfff

Onderweg de motor van de ankerlier gedemonteerd en nagekeken, hij was na ca 5 jaar trouwe dienst vooral vervuild door koolborstel slijpsel. De uit voorzorg gekocht reserve koolborstels zitten nog netjes in hun verpakking voor de volgende onderhoudsbeurt, gelukkig functioneert de lier weer perfect want regelmatig hebben we 50 tot 80 meter ketting uit!

Nadat we in Labuan Bajo zijn aangekomen hebben we zelf ons visum verlengd met assistentie van iemand van het toeristen bureau. We wilden ons paspoort niet afgeven in Pasar Wajo, omdat mijn moeder toen net een hersenbloeding heeft gehad en er een mogelijkheid bestond dat we hals over kop het land moesten verlaten. Als dan je paspoort ergens tussen Pasar Wajo en Jakarta zweeft en je zelf a la minuut weg wilt, dan is het geen geruststelling als men je paspoort niet kan traceren.

Gelukkig is ze weer redelijk stabiel dus kunnen we onze reis continueren, maar zelf een visum verlengen is hier geen sinecure, want het ambtelijk apparaat werkt hier erg langzaam. Pas na 5 dagen was ons paspoort klaar… In tussen zijn we wel naar de omliggend eilanden gevaren om te snorkelen en natuurlijk de Komodo varanen te zien, dit zijn de grootste levende varanen op de wereld, hebben een dodelijke (bacterie) beet en kunnen veel harder lopen dan wij mensen.

Met een Ranger zijn  we het gebied in geweest en verschillende varanen, maar ook buffels, reeën en apen gezien, we hebben wat foto’s bijgevoegd!

Vanuit Flores zijn we weer voornamelijk in dagtochten doorgevaren naar Sumbawa en voor anker bij het vissersdorpje Jamba, onderweg nog een werkende rommelende vulkaan gepasseerd, maar gelukkig geen uitbarsting! Jamba is een klein arm vissersdorp met zeer vriendelijke behulpzame mensen die de eerste avond ons zelfs met hun eigen bootje wilde ophalen voor een door hen persoonlijk georganiseerde BBQ met vis, maar wij hadden de hele dag gevaren en doorgaans is het ook vis wat van koraal leeft dus ivm met ciquatera zijn we daar erg voorzichtig mee.

De volgende dag met busjes naar de hoofdstad waar de jaarlijkse wereldkampioenschappen Buffel race werd gehouden, wat een happening en we wisten niet dat waterbuffels zo hard konden rennen. Er was een recht parcours uitgezet in blubber en veel water, de versierde buffels zijn met een bok aan elkaar verbonden en op deze bok hangt een triangel waar de bestuurder dan op staat en deze drijft dan met een zweep de buffels naar de andere kant, waarbij een flexibele stok geraakt moet worden precies tussen de 2 buffels in. We hebben dit nog nooit gezien en zelfs enkele cruisers hebben hieraan meegedaan. We hebben wat foto’s bijgevoegd op de site

Twee dagen later zijn we door een lokale boot ’s ochtends om 2.30 uur samen met andere cruisers opgepikt en na 2 uur varen kwamen we aan bij een Inktvis-spider-boot. De Whale sharks komen frequent naar deze inktvis boten toe, omdat de vissers ze vaak voeden en verwennen met hun visafval. Bij de eerste spider boat was geen whale-shark te vinden, echter via de marifoon hoorden we dat er bij een dicht bij zijnde andere spider boat  wel een aanwezig was. Daar aangekomen gelijk met je snorkel en flippers het water in en daar zwom inderdaad een gigantische whale-shark, rustig onder wel 20 snorkelaars door en ging op een gegeven moment zelfs met z’n bek open tegen de grote boot liggen om wat extra voeding te krijgen! We hebben zeker 45 minuten met deze vis om ons heen gezwommen, een fantastische belevenis!

Daarna terug in de lokale boot, ook deze heeft geen uitlaat, dus een herrie!! Maar wij hadden uit voorzorg oordoppen mee genomen. Na ontbeten te hebben op onze boot, hebben we het anker gelicht en met een dag/nacht passage doorgevaren naar Lombok, Marina Medana.

Hier hebben we de gasflessen kunnen vullen, diesel bijgevuld en nog wat proviand gehaald op de markt, hiervoor kregen we een scooter te leen, waarbij de eigenaresse liet zien dat er in de buddy de papieren zaten. Natuurlijk werden wij aangehouden door de politie, althans iedereen werd via een fuik van de weg gehaald en moesten we onze papieren laten zien. Zelfs met behulp van diverse agenten kregen we de buddy niet open en na het tonen van mijn rijbewijs mochten we weer verder!

Vandaar zijn we naar Gili Air gevaren en op anker voor de aanlegsteiger waar de ferry’s hun bezoekers komen brengen en afhalen, hierdoor was de ankerplek overdag onrustig, maar tussen 18.00 en 08.00 uur heerlijk rustig. Gili Air is een leuk eilandje, waar geen gemotoriseerd verkeer is, alleen fietsen en paard en wagen. Het leeft van het toerisme, is volgebouwd met hotelletjes en restaurantjes en zelfs een supermarkt !!

Na enkele dagen door naar Zuid Lombok, Marina del Ray, waar we de boot voor enkele dagen hebben achter gelaten om met een gerust hart naar Bali te gaan met de fast-ferry. Onze boot is namelijk niet verzekerd als deze niet bemand is en niet in een bewaakte jachthaven ligt.  

Samen met Johan en Lisa van de Zweedse boot Rubicon hebben we een luxe hotel geboekt incl. ontbijt, met mooie kamers, verfijnde keuken en heerlijk zwembad tussen de rijstvelden ongeveer 2,5 km buiten het drukke Ubud. De eerste dag werden we om 9.00 uur opgehaald door een gids om een fietstocht vanaf de vulkaan terug naar Ubud te maken. Onderweg hebben we nog even koffie gedronken en de speciale Balinese Luwak-koffie geprobeerd, deze koffie bonen worden door een Civet-kat uit de koffieplanten geplukt, waarbij ze exact weten welke boon goed rijp is en door de maagsappen wordt de schil week en in de uitwerpselen zitten dan de perfecte reeds voorbereidde koffiebonen. Deze uitwerpselen worden verzameld en na drogen kan men de koffieboon eenvoudig pellen, roosteren en malen voor een kopje koffie. De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat wij deze koffie niet beter vonden dan onze normale koffie, maar je moet er maar in geloven en er zoveel meer geld voor willen uitgeven….

Daarna door naar een hogere  plek waar we de fietsen kregen uitgedeeld en via kleine rustige geasfalteerde wegen naar beneden, langs rijstvelden, mooie uitzichten en in een dorp hebben we ook een typisch Hindoe huis bezocht.

Zo’n Hindoe huis is eigenlijk een compound waar op het grondgebied een eigen tempel is gebouwd die in de NE-hoek van het terrein staat, naast de tempel is een huis gebouwd voor de ouders op een verhoogd terras, westelijk daarvan is op een iets lager terras het huis van de oudste zoon gebouwd en ten zuiden van het huis is een keuken gebouwd. Steeds meer naar het westen worden daar achter de huizen van de overige broers gebouwd, terwijl de dochters na hun huwelijk bij de familie van hun man gaan wonen. Wij zijn natuurlijk een paar cultuur barbaren, want we wisten echt niet dat hun geloof zo in hun dagelijks leven is verweven en iedere gebeurtenis met speciale rituelen wordt beleefd. We hebben niets tegen moslims of ander geloof, maar wat ons betreft mogen ze die blèrende luidsprekers of wat zachter zetten of gewoon verbieden, vooral midden in de nacht!!

De fietstoer hebben we afgesloten met een lunch en ’s middags lekker geluierd, ’s avonds gezellig met Johan en Lisa en Conny en Carine van Ultimo (Zweden) uit eten geweest!

De volgende ochtend weer om 9.00 uur opgehaald door een aanbevolen gids van het hotel (Ray), welke na 5 minuten vroeg, jullie hebben toch wel zwemkleding bij je, want we gaan naar een waterval in de middag… Nee dus, wij terug en zegt Ray, zeg aub tegen de receptioniste dat jullie een andere gids willen, hij kent haar goed en wilde alleen maar een beetje plagen. Lisa met een stalen gezicht de receptioniste geïnformeerd en deze trok helemaal wit weg en stotterde dat ze dan iemand anders direct zou regelen. Dit vonden we net te ver gaan en zeiden haar dat het een geintje was, waardoor ze haar kleur weer terug kreeg. Wat bleek, de dochter van Ray werkt in dat zelfde hotel en de receptioniste is een goede vriendin van haar.

Ray was een zeer goede humoristische gids, gaf ons veel achtergrond informatie over zowel Bali, het geloof, de bevolking en leefwijze van deze mensen, over de rijst teelt en de tempels die met hem bezocht hebben als de vele rituelen die daar dagelijks gebruikt worden.

De rijstvelden waren werkelijk prachtig , ook hiervan hebben we weer wat foto’s bijgesloten en de tempels waren indrukwekkend, vooral die met het heilige water waar de Hindoes dan iedere god een offer brengen en zichzelf daarna reinigen onder het water uit de spuwmond van deze god!

De waterval was leuk maar heel erg toeristisch en druk, doordat het warm was en wij met Ray hadden afgesproken dat hij ons naar Pensawar/Kuta  zou brengen, zijn we terug gegaan naar het hotel en vervolgens over de overvolle wegen vertrokken naar ons hotel aldaar. Er waren die dag veel crematies, met de nodige ceremonies, wat veel file veroorzaakte. We hebben er ruim 2,5 uur over gedaan en dit hotel viel ons erg tegen, vies, oud, geen of nauwelijks service!

We hebben in een naburige hotel gedineerd en op de terugweg nog even genoten van een heerlijk massage, voordat we ons bedje in doken. Om 7.30 uur werden we door de receptie gebeld, dat ze het ontbijt cq de omelet niet konden vinden, dus geen ontbijt ondanks dat we ervoor betaald hadden. Nadat we bij de receptie langs zijn geweest en ons geld terug vroegen wist de beste brave borst toch een oplossing te bedenken en kregen we een half uur later toch een ontbijt in de vorm van een omelet met mierzoete koffie…. Met een taxi terug naar de haven waar wij met de ferry weer naar Lombok werden gebracht, Johan en Lisa wilden nog wat winkelen en zijn een dag langer in Ubud gebleven.

De volgende ochtend vertrokken naar de noordkant van Bali en onderweg op een onrustige ankerplek geslapen, waarna we in Lovina Marina weer rustig konden ankeren.

Hier hebben we met twee andere stellen een scooter gehuurd en de bergen in  richting de meren, de berg over was vooral erg steil maar mooie uitzichten boven op. Het was heerlijk koel boven in de bergen en  mooie uitzichten over zowel het land als naar de kust. Doordat het niet helder was hebben we geen foto’s gemaakt. Aan de andere kant van de berg het dal ingereden en op de aardbeien velden heerlijke aardbeien gekocht die we zelf mochten plukken. Ook hier hebben we weer mooie rijstvelden gezien, tempels en apen langs de wegen.

Op de terug weg de bergen over bogen het steeds donkerder te worden en natuurlijk te gieten omdat we geen regenkleding bij ons hadden. Omdat we nog zeker een uur moesten rijden zijn we gestopt en gaan schuilen om niet nog kouder te worden, want we hadden ook niets warms bij ons!

Uiteindelijk na twee keer schuilen toch maar doorgereden en eenmaal aan de andere kant van de berg was het heerlijk warm en droogden onze natte kleren weer redelijk snel.

De laatste dag in Lovina hebben we de dieseltank afgevuld, nog even wat fruit gehaald op de lokale markt en de volgende ochtend voor een trip van 70 Nm om 06.00 uur vertrokken naar Raas eiland om daarna door te varen naar Bawean, waar we net zijn aangekomen, een stuk van 151 Nm wat we ook weer met een dag/nacht tocht gevaren hebben. De eerste dag naar Raas hebben we van de 13 uur varen 8,5 uur moeten motoren omdat de wind bijna weg was, de tweede dag naar Bawean hebben we alleen maar op de Code-0 gevaren, ook in de nacht met 10 a 15 knopen Z tot ZO.

We zijn net onderweg naar Bawean, heerlijk geslapen op Raas eiland, en voor vandaag een tocht van 140 a 150 Nm. Zojuist bij het zetten van de zeilen hebben we een klein ongelukje gehad, we hebben eerst de Genua aan stuurboord uitgezet, daarna het grootzeil uitgerold. Toen deze uitstond wilde ik de zeilvoering als melkmeisje neer zetten om maximaal rendement van de wind te hebben, dus stuur ik de boot 30 graden naar bakboord, laat de grootschoot vieren zodat het grootzeil naar bakboord gaat, trek aan stuurboord de bulle talie aan op de lier, zet de boot 30 graden terug, kijk naar bakboord en zie dat de bulle talie onder een van de zonnepanelen zit. Ik vraag Paulien om de bulle talie direct los te gooien, stap uit de kuip om de lijn onder het paneel weg te halen en zonder dat ik het zie maken we een gijp en de grootschoot pakt me en slaat mijn hoofd tegen de achterste lier. Een beetje dizzy kom ik bij met een heftig bloedende kop en mijn rechteroor is deels door midden gescheurd omdat ik precies op het gat waar de liersleutel ingaat terecht kwam. Gelukkig hebben we verdoving en hecht materiaal aan boord en heeft Paulien mijn oor netjes en perfect gehecht op volle zee. Omdat het voor haar de eerste keer was hielden de knoopjes in de hechting niet en uiteindelijk gaf ik aan dat ze alle knopen gewoon door moest laten lopen zonder ze iedere keer af te knippen, waardoor alles bleef zitten. Zowel van Sander vanuit Suriname advies gekregen als een van de cruisers die arts is naar het oor in Bawean laten kijken en Paulien heeft een tien verdiend qua hechten. Aangezien we in de tropen zitten neem ik nu uit voorzorg een penicilline kuur om een bacteriële infectie te voorkomen. Wel moeten we beide op een later tijdstip wat onderricht krijgen van Sander om een goede knoop te leggen, hopen dat het nooit meer nodig is!!

Dat was het weer en volgende week gaan we naar Kalimantan om onze voorouders te bezoeken. We hebben daar met 2 andere stellen een boot gehuurd die ons het oerwoud in brengt om de orang oetans de zien, maar dat beschrijven we de volgende keer weer!!

Groet,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89