Hallo allemaal,

Hier is weer even een update van wat de laatste weken hebben meegemaakt. We zijn net aangekomen in Pasar Wajo op het eiland Buton, vanochtend vertrokken vanuit Wakatobi eilanden waar we op anker hebben gelegen bij Hoga eiland.

Maar eerst nog even terug naar Banda, waar we werden ontvangen met een openingsceremonie met veel dans, muziek en jammer genoeg ook veel regen. We hebben ook nog meegedaan aan een kano-wedstrijd, waarbij iedere boot bezet werd met 50% gasten en 50% lokale roeiers en of het nu regende of niet, we waren allemaal na de race drijfnat van het opspattende water van het intensieve peddelen. Bij de prijsuitreiking van de race werd er besloten dat iedereen gewonnen had en de uitgereikte trofee ’s dienden de gast-vertegenwoordiger van de boot aan een lokale vereniging te overhandigen. Aansluitend werden we gefêteerd op een heerlijke lunch met verschillend vissoorten, kip en zoetwaren als dessert, kortom zeer geslaagd.

Voor de volgende dag hadden we ons opgegeven voor een “spice-tour”, want ja als je op Banda bent moet je als Nederlander natuurlijk deze specerij eilanden zien . In de 16^e en 17^e eeuw heeft De VOC cq De BV Nederland heel veel geld verdiend aan de import en export van deze kruiden. De VOC heeft daarvoor de bevolking destijds met harde hand gedwongen om als slaven hun producten te verbouwen en alleen te leveren aan de Nederlanders, waarbij de “Regenten” niet schuwden om te moorden of de oogst/plantages te verruïneren als het volgens hun inzicht niet volgens de door de VOC opgestelde regels werd uitgevoerd. Gelukkig heeft de lokale bevolking na de verdrijving van de Nederlanders hier nog steeds een zeer lucratieve handel van weten over te houden en worden hun producten “all over the world” tegen goed geld verkocht.

Je kunt ook zien aan onder andere de kleding dat men hier meer te besteden heeft dan de bevolking op de vorige eilanden. De bevolking van Banda is erg ijverig men is vroeg uit de veren om aan hun dagtaak te beginnen. Allereerst moet men zo vroeg op om de door de duiven uitgekakte amandelnoten op te rapen voordat andere dieren hiermee aan de haal gaan. Deze duiven eten deze amandelnoten compleet met schil, kunnen deze niet verteren en poepen deze weer uit. Hierdoor is de schil weker geworden en is het zeer eenvoudig om de amandel er in zijn geheel uit te halen en te verkopen. Alleen hele amandelen leveren een hoge waarde op, maar er zijn voldoende industrieën die ook gebroken of verbrokkelede amandelen willen kopen, maar natuurlijk tegen een lagere prijs.

Daarnaast wordt er veel kruidnagel, nootmuskaat en kaneel verbouwd, ik zal proberen er per soort iets nader op in te gaan:

Nootmuskaat: Deze noot hangt in een boom en bevat aan de buitenkant een dikke schil, ze worden geplukt met een speciale houder op een lange stok, zodat ze in de houder blijven zitten en niet op de grond vallen. Daarna wordt de schil met een scherp mes doorgesneden en voorzichtig van de noot afgehaald. Om de noot zelf zit nog een rode mantel (foelie) en deze wordt er ook vanaf gehaald en gedroogd. Hoe donkerder de noot is, hoe beter de kwaliteit en hoe hoger de opbrengst, alleen is dit niet vanaf de buitenkant te zien. Ook deze noot wordt dan in de zon gedroogd alvorens ze per kwaliteit worden verzameld en verkocht. Van de buitenste schil wordt er vaak ook nog met een hoop toegevoegde suiker jam gemaakt.

De rode schil (foelie) wordt voornamelijk verkocht aan de frisdranken industrie (Coca Cola) voor de kleur en de smaak van deze drank. Nootmuskaat wordt het hele jaar door geoogst.

Dan de kruidnagel, deze groeit ook aan een boom en wordt doorgaans met de hand geplukt, waarbij ook de “drager” waar de kruidnagel aan zit ook wordt meegenomen. Daarna wordt de bloem (kruidnagel) van de drager afgehaald en beide worden in de zon gedroogd. De kruidnagel wordt dan als specerij verkocht en de gedroogde drager wordt daarna gebruikt als sigarettentabak! Men kan de kruidnagel 3 x per jaar oogsten. Zowel de kruidnagel als het sap van de bladeren is een uitstekend middel om bijvoorbeeld kiespijn te verdoven, we kregen ook een blaadje om op te kauwen en na enkele tellen was je tong al deels gevoelloos!!

Kaneel, ook dit is een product van een boom en wel de bast wordt hiervoor gebruikt. Het nadeel is echter dat het ca. 8 tot 12 jaar duurt voordat een kaneelboom geschikt is voor de productie van kaneel. Er worden dan takken afgezaagd, de bast wordt rondom doorgesneden met een afstand van ongeveer 10 cm, daarna met een stukje hout losser geslagen en aansluitend probeert men zonder de bast te breken deze in zijn geheel af te halen, waarna ook deze weer in de zon gedroogd wordt en klaar is voor de verkoop. Per boom wordt er per jaar maar 1 keer 1 kg kaneel geoogst…..!!

Verschillende foto’s hebben we ter ondersteuning bijgevoegd.

Ook hebben we een aantal forten (Belgica en Hollandia) bekeken (onder de verantwoordelijkheid van de Nederlanders gebouwd), maar deze zijn niet goed onderhouden en daarom deels in verval geraakt. We hebben ook in het huis van een van de vroegere regenten, momenteel een luxe Estate, heerlijk genoten van een biertje in de luie stoelen van de vroegere Regenten!!!

In 1988 is de vulkaan tegenover Banda Neira tot uitbarsting gekomen en op de lavastroom die daar het water in is gegaan hebben we gesnorkeld, prachtig koraal, heel veel tropische vissen en glashelder water. Het “oudere” koraal is veelal dood of beschadigd en vaak vervuild met plastic, want eerlijk gezegd heeft men nog niet door dat plastic ook hun wereld ernstig vervuild. Zowel ouders als kinderen gooien de verpakking van een snoepje, koekje, sigaretten verpakking achteloos op straat of in het water. Ook is alles wat je in de winkeltjes of op de markt koopt verpakt in plastic, ook krijg je bij iedere aankoop je spullen in een of meerdere plastic zakken, zelfs de luiers worden zo in de zee gedumpt.

Men probeert wel om iets aan dit fenomeen te veranderen, maar wij denken dat het alleen zinvol is als je begint met goede voorlichting aan de ouders als de kinderen, maar dat is een kwestie van een jarenvoordat men het begrijpt, zo is het bij ons voorheen ook gegaan en we kunnen niet verwachten dat bij deze mensen deze inhaalslag veel sneller gaat.

Na nog een dagje rust en wat klusjes gedaan te hebben aan boord zijn we daarna door gevaren naar het eiland Buru en hebben we de eerste nacht in de haven van Namrole geslapen, althans door het binnenrollen van de enorme golven was dit niet veel slapen. De volgende ochtend de laatste 25 Nm naar het plaatsje Tifu gevaren, waar we in een prachtige ingesloten baai heerlijk rustig hebben gelegen en geslapen.

Het dorpje Tifu was wel erg basic, maar de mensen vonden het geweldig dat we er waren, men keek de ogen uit en wij waren meer de attractie dan andersom! Ook hier natuurlijk weer een welkomst ceremonie met dans van de bevolking en kinderen en daarna konden we een koud biertje met eventueel wat te eten kopen, onder begeleiding van wat live-muziek, waarbij ook enkele cruisers mee speelden/zongen!!

De dag erop om 04.00 uur op om met de bus de bergen in te gaan, waar we een zonsopgang zouden zien en daarna een klein dorpje in de bergen zouden bezoeken. Doordat het regende was er hoger in de bergen geen zon te zien, alleen maar nevel en mist en uiteindelijk door de regen waren de zand/kleiwegen spek glad geworden en was het te gevaarlijk om zelfs met de zware four-weel-drives verder te rijden en hebben we de laatste 3,5 km gelopen/geglibberd.

In dit dorpje had men nog nooit blanken gezien en we werden daar (nog steeds in de regen) hartelijk ontvangen en na wat toespraken en dansen kregen we koffie, thee en wortelsap aangeboden met daarbij verschillende van cassave gemaakte koekjes.Hier zijn de mensen straatarm, wat wij konden zien aan de huisjes/hutjes waar men woonde, veel verrot hout met verroeste golfplaten, stukjes plastic zeil waar de gaten in de muren mee waren dicht gemaakt. Maar de vriendelijke oude en verweerde gezichten met een brede glimlach maakte veel goed, vooral toen wij vroegen of we misschien wat groente of fruit konden kopen. Verschillende tuinen werden er bezocht waar we voor een paar dubbeltjes wortels, lente-uitjes en cassave konden kopen. De groente werd netjes onder de dorpskraan afgespoeld en natuurlijk in een plastic zak meegegeven!!

De kerstslinger die ik als eerbetoon kreeg omgehangen heb ik later aan een van de dorpskinderen terug gegeven, deze was daar ontzettend blij mee en stormde daarmee al schreeuwend naar zijn moeder! De terug weg naar de auto’s was toch wel een onderneming, want de vette gladde klei werd door de regen steeds gladder en glibberiger en dan een berg af lopen is geen sinecure. En dan te bedenken dat er de dag voor onze komst een bulldozer was ingehuurd om de wegen die wij daar zouden berijden gladder te maken, laat nou deze bulldozer op het laatste stuk ook van de berghelling weggegleden te zijn,over de kop, machinist overleden…. en dat omdat er een paar buitenlandse toeristen komen kijken…..!!

Men heeft er alles voor over om het land optimaal en positief te presenteren, zodat wij het land promoten voor de toekomstige bezoekers!

De dag erop hebben we de Sailrite naaimachine tevoorschijn gehaald omdat een van de zeilers een grote scheur in het grootzeil had en dat hebben we netjes kunnen naaien. Daarbij heb ik van een van de cruisers ook geleerd hoe we de instelling van de naaimachine konden optimaliseren, hij had er zelf ook een en al veel op gewerkt! De middennaad kon ik niet met de machine naaien, omdat het niet onder de machine paste, zelfs stijf opgerold was het te dik dus heeft men die naad met de hand moeten naaien. De volgende dag het gerepareerde zeil weer gehesen en stond er keurig bij, nu de vraag hoelang het heel blijft, want het was toch aanzienlijk versleten.

’s Avonds werden we door de organisatie uitgenodigd voor een afscheidsceremonie en aansluitend een diner, de ceremonie met alle toespraken in het Indonesisch duurde veel te lang en wij als buitenlanders zaten er vooral als klapmachine. Het eten was heerlijk, gemaakt door de plaatselijke bevolking, men keek vol trots naar alles wat we zaten te eten en daarna werd er gedanst. Vooral de dames nodigden de mannelijke cruisers uit om te dansen, vaak met veel gejoel van hun kinderen en het was gewoon erg gezellig.

De volgende dag zijn we vertrokken naar Wakatobi National Park, een paar eilanden in een stukje beschermd natuurgebied. We wilden even wat rust en geen verplichtingen, ceremonies of toespraken en een kleine vakantie in onze vakantie hebben! Na ruim 30 uur varen hebben we geankerd in een lagoon bij het eiland Tomia, de zeekaarten die we hebben zijn hier absoluut niet nauwkeurig en we gebruiken ter ondersteuning het programma SAS=Planet. Dit is een free-ware programma, waarbij je zelf de satellietkaarten dient te laden van de gebieden dat je wilt bezoeken. Deze kun je dan offline gebruiken en een extra gps aansluiten om jezelf te zien varen over de kaarten, deze geven geen dieptes aan maar wel de riffen en ondieptes zijn goed zichtbaar.

Het was een verademing om in de lagoon te slapen en wakker te worden zonder gestoord te worden door het geblèr van de moskee midden in de nacht, geen bootjes met knetterende uitlaten maar bijna volledige rust en mooi weer. We hebben daar samen met een aantal andere cruisersgesnorkeld/gedoken en genoten van het mooie koraal, de miljoenen vissen en andere levende wezentjes die in deze fascineerde onderwater wereld leven.

Jammer genoeg ging bij mij (René) het duiken weer niet goed omdat ik heel veel problemen heb met klaren (druk uitmiddelen van de trommelvliezen), zelfs nu ook nog op 15 a 20 meter diepte. Als ik op deze diepte 1 a 2 meter omhoog of omlaag ga heb ik enorme druk en pijn in mijn oren en tijdens de duik kreeg ik alweer bloed uit mijn neus in mijn masker. Ik heb besloten om voorlopig niet meer te duiken en gelukkig gaat het snorkelen zonder problemen en is ook nog steeds erg mooi!

Na twee dagen in de lagoon gelegen te hebben, zijn we in verband met harde wind verwachting verhuist naar de haven van Tomia eiland, waar we achter het rif lagen en alleen met hoog water door de pas konden. Op zondagavond hebben we met een groep van 10 cruisers gegeten in het 5 sterren duikresort, heerlijk eten in een zeer luxe ambiance, zeker als je dat vergelijkt met de indrukken die we de weken ervoor opgedaan hebben.Een nachtje in het resort kost dan ook US $ 325,= per persoon, dit is dan in een goedkope bungalow maar wel inclusief ontbijt, lunch en diner. Als je wilt snorkelen of duiken krijg je een persoonlijke begeleider mee, soms op twee personen die je controleren maar ook adviseren waar wat te zien is en dit ook onderwater voor je aanwijzen! De prijs is ook zo hoog omdat er 250 mensen werken op een gastenbestand van maximaal 60 personen.

Ook hier hebben we gezellig met 6 a 7 boten gelegen, veel gedoken/gesnorkeld en na ca. 5 dagen zijn we naar een iets noordelijker gelegen eiland (Hoga) gevaren en ook hier weer veel van de onderwater wereld gezien.

Ook hebben we afgelopen week samen met 2 andere stellen het grote eiland,Kaledupa, bezocht, daar van de bevolking een scooter gehuurd en over het eiland getoerd, zodat we ook het echte Indonesië konden zien. Ook hier heel veel armoede, maar wel allemaal vrolijke lieve aardige behulpzame mensen.

In een van de scooters zat wat weinig benzine, waardoor we bij een van de vele stalletjes stopten om daar een flesje van 1 liter benzine te kopen… na de tank gevuld te hebben en nog wat rond gekeken te hebben zijn we weer op de brommer/scooter gestapt en onze rondrit verder vervolgd. Na ongeveer 10 minuten zag ik opeens dat mijn scooter voorzien was van 2 spiegels, ook de snelheidsmeter zag er anders uit, shit dus, ik had een verkeerde scooter meegenomen!! Wij terug en ja hoor, daar stond mijn van iemand privé gehuurde scooter nog netjes op de weg. De eigenaar van de door mij meegenomen scooter kwam naar ons toelopen en accepteerde mijn excuses en gaf aan dat het gelukkig geen probleem was!!

Wij verder met onze rondrit over het eiland en plotseling stopte de (nieuwste) scooter van een van de koppels, oververhit. We kregen gelijk van wat bewoners hulp in de vorm van gereedschap om de beschermkappen van de motor weg te halen, een fles water gekocht en de radiator gevuld. Het was voor korte duur want nog geen kilometer verder was het probleem identiek en besloten om Judy bij ons op de scooter mee te nemen, zodat zijn scooter wat minder belast zou worden.

Gezellig van een lunch genoten (nasi ayam goreng) en we kregen vooraf een heerlijke pittige soep met groenten. De kosten voor deze lunch incl. een blikje/flesje frisdrank is omgerekend maar 4 euro!! We hebben enkele foto’s bijgevoegd van de huisjes die we onderweg gezien hebben. Wat ons opviel is dat we op grote delen van het eiland geen internet/telefoon connectie hadden, maar wel loopt iedereen met een smartphone! Deze gebruiken ze vooral om samen met ons een foto te maken of om spelletjes te doen, want bellen kunnen ze meestal niet of ze moeten naar een ander dorp of boven op een berg of heuvel gaan staan voor wat ontvangst!

De laatste dag in Hoga hebben we weer gesnorkeld en ’s middags bij een klein resort aan het strand nog gezellig met een aantal een koud biertje gedronken en de zon zien ondergaan. De volgende dag om 5.30 uur op en om 6.00 uur vertrokken naar Pasar Wajo, onderweg voornamelijk met de Code-0 gevaren totdat we een squal kregen met 20 knopen wind. De rest op de gewone zeilen gevaren en waren om 16.00 uur weer op anker in Pasar Wajo!

Geniet allemaal van het mooie weer in Nederland en tot de volgende keer,

Groetjes, ook van Paulien,

René