Hallo allemaal,

Vanuit een zonovergoten Banda, waar we zojuist zijn aangekomen, even een berichtje wat wij de laatste paar weken hebben meegemaakt.

We zijn vanaf Sola vertrokken naar Ureparapara, een vulkaan eiland waarvan de krater aan een zijde is ingezakt en daardoor open naar de zee. We hebben daar een paar dagen goed beschut gelegen en een van de dorpjes een aantal keer bezocht, we waren met 3 boten, Kama (Duitsers) met Andy en Miriam aan boord en Freebird (Fransen) met Serge, Irene en crew Charlie.

Andy had destijds bij zijn vertrek heel veel kinderkleding en speelgoed meegenomen van zijn jongste dochter en dit als geschenk aan het dorp gegeven. Dit werd door een van de chiefs verdeeld onder de kinderen die dan zelf iets mochten uitzoeken. Wij hebben eea aan kleding, ballonnen en groentezaden gegeven en vooral de groentezaden waren zeer geliefd!

Op de laatste dag hebben we ons overgebleven geld van Vanuatu aan de chief gegeven voor het welzijn van de kinderen of kosten voor de school, men was zeer onder de indruk dat men dit zomaar kreeg.

We vonden wel, dat zowel de mensen als de chiefs schaamteloos vroegen om vooral kostbare zaken, zoals zonnepanelen, accu’s, omvormers, LED lampen, radio’s etc. alsof we die in onze achterzak hadden en niets kosten….

We hebben de mensen nog wel geholpen met reparaties van stereo-installaties, zaklantaarns, omvormers om de mobiele telefoon te laden en kleine huishoudelijke apparaatjes, hetgeen hogelijk gewaardeerd werd. Jammer genoeg “vergat” men snel het toegezegde fruit of groente te brengen, een beetje eenrichtings verkeer, niet dat we erop zitten te wachten, maar niet erg correct!

Nog een leuke anekdote, de Fransen hadden om een kip gevraagd, net voordat ze wilden vertrekken kwam er een kano aan met een tas en ja hoor een levende kip!!! Die moest dus nog even snel onthoofd worden, rode boot van het bloed, veren plukken en ontdaan worden van de ingewanden. Uiteindelijk 1,5 a 2 uur later konden ze pas vertrekken, maar wel met een heerlijke verse kip.

Wij zijn diezelfde dag vertrokken richting Port Moresby, een hobbelige zee van de harde wind van eerdere dagen en nadat we uit de luwte van het eiland waren 20 a 25 knopen wind, precies op 180 graden van achteren. Na vele uitproberen wat nu het meest comfortabel zeilde hebben we besloten om de wind af te kruisen. We hebben eigenlijk alle dagen veel wind gehad en onderweg eerst een kleine tonijn gevangen en een paar dagen later een mooie Mahi-mahi, heerlijk! Natuurlijk de eerste dag Sashimi en de rest netjes gefileerd en in de koelkast en vriezer voor later.

Tijdens deze reis waren er onderweg veel vogels die voor de nacht een plekje zochten op onze boot en wilden op de radardome zitten, maar daar staat de windgenerator boven, dus jammer genoeg hadden we twee dode vogels die we pas de volgende ochtend vonden. We hebben ze een correct zeegraf gegeven, evenals de vele vliegende vissen die we dagelijks aan boord na een nacht varen aantreffen. De laatste twee dagen naar Port Moresby hebben we veel regen gehad en was de bewolking en de landmist zo dicht dat we pas iets van Papua Nieuw Guinea zagen bij de pas door het koraal net voor Port Moresby.

De jachthaven en club in PM was goed en luxe, goede restaurants, lekker koud biertje en heerlijke wijntjes en dat alles voor zeer aantrekkelijke prijzen. Alleen buiten de streng bewaakte jachtclub was het onveilig en crimineel, veel werkloosheid onder de bevolking, vele daklozen die slapen onder een stukje karton langs de weg wat gelijk hun “huis” is en verkoop plaats voor de beatlenut. (dit is een noot waar ze op kauwen samen met wat kalkpoeder, ze krijgen daar rode tanden van en worden een beetje high van en krijgen er energie van). Op een van de dagen dat we naar de Indonesische ambassade met de taxi reden, werd ik door een andere automobilist gewaarschuwd om mijn rugzak die ik op mijn schoot vast hield onder mijn benen te zetten voordat een crimineel deze bij een stoplicht of rotonde uit de auto trekt, evenals je mobiel telefoon niet in je handen houden, want je bent hem zo kwijt…..

Dit onveilige gevoel is voor ons de reden geweest om na ontvangst van ons visum zo snel mogelijk Port Moresby te verlaten, maar ik wilde ook nog graag met volle gasflessen naar Indonesië. Een van de “bewoners” van de jachthaven heeft een bedrijf met auto’s incl. chauffeur en zij zouden 3 cruisers begeleiden om de gasflessen te vullen, alle flessen kunnen gevuld worden. Wij dus met auto en chauffeur naar het eerste gasstation, ongeveer 30 minuten rijden buiten de stad. Daar met de flessen naar binnen en alleen onze fles had de goede aansluiting om te vullen, maar wij hebben een roestvrijstalen fles en ze vullen alleen maar stalen of aluminium flessen. Ook met wat vriendelijk vragen was de man niet om te praten, dus met lege flessen weer weg. Na 2 andere stations bezocht te hebben uiteindelijk terug naar de jachthaven, omdat men de auto met chauffeur nodig had. De volgende dag nog een poging, want er waren meer vulstations….. om een lang verhaal kort te maken, pas de 4^e dag had ik het geluk om onze fles te laten vullen, alle anderen zijn zonder gas vertrokken!!

Vanaf Port Moresby vaar je over de Coral Sea naar de Torres Street, een beboeide route tussen veel koraal, eilandjes en droogvallende zandbanken in redelijk ondiep water van 8 a 12 mtr. Normaal hebben we dieptes van enkele honderden tot 5 a 6 km diepte, hetgeen onze dieptemeter niet meer aangeeft! Het was ruim een dag varen naar de entree van de Torres Street dus kwamen we daar pas om 22.00 uur aan. Gelukkig met de elektronische kaarten gekoppeld aan de GPS is het eenvoudig om je weg te vinden, alleen kloppen de kaarten vaak niet of zijn ze niet geactualiseerd. Daarom gebruiken wij er ook nog twee andere informatie bronnen bij, welke onze positie presenteren op foto’s die zijn genomen met satellieten en zeer nauwkeurig zijn, alleen geven ze geen exacte diepte maar zijn ondieptes en koraal koppen door het glasheldere water op de foto’s goed te zien.

Toch hadden we een beetje pijn in onze buik voor deze passage, maar achteraf was het absoluut niet moeilijk, weinig grote schepen en met onze navigatie-informatie probleemloos. De volgende dag laat in de middag waren we bijna door de passage, echter dit ging wat trager omdat we 4,5 tot 5 knopen stroming tegen hadden. Gedurende de dag werden we gespot door een van de vliegtuigen van de Australische douane en bij de 2^e overvlucht werden we opgeroepen via de marifoon om onze gegevens en bestemming op te geven, lijkt een beetje op Big Brother is Watching You !!

Om zo min mogelijk last te hebben van de overmaat aan visbootjes en visnetten die vaak ’s nachts onverlicht zijn, hebben we besloten om eerst 2,5 dag naar het westen te varen om daarna de koers te verleggen voor de daarop volgende dagen richting Kai-eilanden. Als we de verhalen achteraf van andere boten horen was dit geen slechte, al hoewel we een keer over een lijn met visnetten in de nacht zijn gevaren, zonder dat we vast kwamen te liggen. Verder waren de overige vissersschepen goed te zien door de overmaat aan licht waarmee ze de vis proberen naar boven te lokken, vooral in de buurt van de eilanden. Na 7 dagen en bijna 1100 Nm kwamen we ’s avonds aan en zijn ca. 6 Nm voor Debut een baaitje ingevaren waar we eerst een wijntje hebben gedronken om daarna weer heerlijk door te mogen slapen en niet om de zoveel uur op om wacht te lopen…..

De volgende ochtend zijn we naar Debut gevaren en onderweg naar de ankerplaats liep de Freebird ook binnen, die hebben we er dus mooi een halve dag uitgevaren!

Pas de volgende ochtend kwam er een boot langszij met vijf lieden van het toeristen bureau ter verwelkoming in Debut en ons te informeren over de activiteiten. Zij informeerden na hun bezoek de overige autoriteiten om ons in te klaren, dit zou dan of dezelfde middag of de dag erop gebeuren, men heeft echt geen haast om iemand snel te helpen, maar terwijl we de boot aan het schoon maken waren stond er iemand vanaf de kant te schreeuwen, dit bleek de douane te zijn. Met de dinghy wilde ik ze ophalen, echter ze mochten niet aan boord komen voordat Quarantaine geweest was, maar die was nog niet gearriveerd. Uiteindelijk kregen we om 17.00 uur een boot langszij met 14 of 15 officials, douane, quarantaine en immigratie. Eerst quarantaine, daarna immigratie en als laatste douane met iemand van een public relations die van alle handelingen van de douaniers foto’s maakte, dit bleek achter af om ze te vrijwaren van illegale praktijken en de douaniers weer op een niet corrupt standbeeld te plaatsen!!

Ook spraken deze douaniers perfect Engels, in tegenstelling tot verhalen die we van andere cruisers hebben gehoord, waarbij met handen en voeten en veel smeergeld een inklaring kon plaats vinden.

De dagen erop zijn we op eigen houtje het eiland gaan verkennen, boodschappen gedaan bij de enige grote supermarkt in Tual / Langur wat de hoofdstad is van het eiland. In deze supermarkt kregen we van Australische cruisers een telefoonnummer van een taxi-chauffeur die ons voor een leuke prijs de highlight van het eiland zou laten zien. Deze man had een grote auto en hebben deze toer samen met de bemanning van de Freebird gedaan, we hebben een aantal foto’s bijgevoegd.

Tijdens ons bezoek aan de omliggende dorpen zagen we alle inwoners hard werken om hun dorp in optimale staat te brengen voor de buitenlandse bezoekers van de Wonderfull Sail Rally door Indonesië, ook in Debut hoorden we tot midden in de nacht de muziek om alle dansen perfekt in te studeren. Zelfs de markthal, de gebouwen bij de terminal, de trappen waar we met de dinghy aankomen, alles werd nieuw in de verf gezet en zelfs op de voorlaatste dag voor de opening werd de zandbestrating in het dorp voorzien van een laag asfalt!

De openingsceremonie was indrukwekkend met locale dansen van zowel de ouderen als de kinderen, natuurlijk verschillende toespraken met daarna een zegening met kokos water, zodat wij allemaal tot hun burgerij behoren! Ook hiervan hebben we enkele foto’s bijgevoegd.

Ook de daarop volgende dagen zijn we door de organisatie gefêteerd, met bussen onder politie begeleiding werden we naar verschillende dorpen gereden waar we weer als VIP’s werden ontvangen, ook de locale bevolking wilden graag met ons op de foto en wij uit Nederland zijn in hun ogen helemaal favoriet! Tijdens een van onze wandelingen in Debut was op een gegeven moment de hele weg afgezet, omdat bij het gemeenschapshuis een kaartmiddag werd gehouden, waarbij de tafeltjes ook op straat stonden. Wij werden gelijk geïnformeerd hoe het spel (alleen door mannen gespeeld) in elkaar zat met hun domino kaarten. Toen enkele dames ons zagen werd er gegild en geschreeuwd en wilde ze met ons op de foto, de hilariteit van de dames was nog groter toen ik aangaf dat er twee dames op iedere knie van mij mochten zitten om een foto te maken!!

Ondanks alle onderdrukking die in 1700/1800 tijdens de VOC tijd is gebeurd, staat Belanda (Nederland) hoog in het vaandel. We hebben zelfs huizen gezien die in onze driekleur zijn geschilderd, natuurlijk ook met voldoende oranje erbij voor het nationale gevoel!

We zijn zaterdagochtend vanuit Debut naar Banda gezeild in bijna 30 uur, 189 Nm en doordat er maar 15 knopen wind stond bijna alles met de Code-0 (Gennaker) gevaren.

Omdat het nieuwe maan was hadden we bijna geen licht in de nacht, echter om ca. 22.00 uur werd de zee steeds lichter en melkachtig van kleur, waardoor deze de donkere nacht begon te verlichten. Waarschijnlijk door de grote hoeveelheid fluorescentie in het water, wat geactiveerd werd door de westwaarts lopende stroming.

Hier in Banda is er door de organisatie weer het nodige georganiseerd voor ons, dus gaan we straks naar de kant om te zien wat er allemaal op het programma staat, maar dat zullen we in het volgende verslag opnemen.

Groet,

Paulien en René

SY Bounty