Hallo allemaal,

Vanuit een bewolkt en regenachtig Vanuatu even weer een update van onze belevenissen in de afgelopen weken.

Nadat we op maandagochtend in Opua het water weer zijn ingegaan (de doorvoeren zijn gelukkig allemaal lekvrij!!) hebben we de boot geprepareerd en de volgende ochtend uitgeklaard, de diesel tank afgevuld en met een goed weerraam vertrokken naar Vanuatu.

De eerste dagen nog lekker met het tentje op de cockpit gevaren, waardoor het een stuk warmer was, want met koude wind van achteren (8 gradenin de nacht en 13 graden overdag) was het nu veel beter uit te houden. We hebben de eerste 3 dagen de wind pal van achteren gehad , 20 a 25 knopen, hobbelige zee en natuurlijk veel rollen, maar het schoot wel lekker op. Doordat de wind wat meer zuid-oostelijker werd hebben we de dagen daarna wat minder liggen rollen, doordat we beide zeilen over bakboord hadden staan. Na 6 dagen en ruim 1050 Nm konden we op anker gaan bij Lenakel op Tanna, met een gemiddelde snelheid van 7 knopen niet slecht!!

In Tanna hebben we de volgende dag eerst ingeklaard, er kwam niemand aan boord en moesten zelf naar het douane kantoor. De immigratie moesten we later doen in Port Villa omdat de officier naar het voetbaltoernooi was en Bio-security was er ook niet!Na een SIM-kaartje te hebben gekocht en een taxi te hebben georganiseerd zijn we ’s middags naar de actieve vulkaan gebracht (Mount Yasur). De taxi chauffeur had ons al gewaarschuwd dat de gidsen bij de vulkaan erg lui waren en we moesten er op aandringen om deels om de krater te lopen om überhaupt wat te kunnen zien, want het was regenachtig en de top was deels in de mist. Met een groep toeristen zijn we om ca. 17.00 uur in terreinwagens omhoog gebracht, waarbij we het laatste stuk moesten lopen.

Gelukkig hadden we regenjacks aan, want het kwam af en toe met bakken uit de hemel. Een maal boven bleek de kratermond geheel met mist gevuld te zijn en konden we (op wat rode gloed door de mist na) niets van de pruttelende lava zien. Wel hoorden we af en toe een knal, wanneer er weer wat lava omhoog borrelde, hetgeen zeer indrukwekkend is!

Inmiddels was de regen nog heviger geworden en liep het water bij iedere stap uit onze schoenen en hebben we besloten om terug te gaan omdat er toch niets te zien was, jammer maar de weersomstandigheden kunnen we gelukkig niet beïnvloeden.

In het donker weer met de taxi terug naar de boot en daar aangekomen zagen we dat onze normaal witte boot donker grijs tot zwart was van de roet en as van de vulkaan (natuurlijk ook de net nieuwe buiskap en tent).

Gelukkig bleek het mee te vallen en het zwarte was hoofdzakelijk as, welke er de volgende dag door de regen en een beetje met hulp van ons borstelen weer grotendeels was afgespoeld. Omdat de windrichting goed was, gelijk besloten om daar te vertrekken, want de vulkaan bleef as spuwen en zijn we in de nacht doorgevaren naar Port Vila.

Ook nu weer een ruige tocht door de harde wind en onstuimige zee, maar met gereefde zeilen veilig aangekomen! In Port Vila weer een beetje bij gekomen, lekker bij de Thai enkele dagen een massage genomen, uit eten geweest en anti-malaria medicijnen voor Papua Nieuw Guinea en Indonesië gekocht. In het ziekenhuis hebben we 4 kuurtjes meegekregen voor mogelijke noodgevallen van malaria infectie, zonder dat we preventieve medicatie hebben genoten.

Op de markt en in de plaatselijke “supermarkt” weer zoveel mogelijk vers fruit en groente gekocht, zodat we weer een aantal dagen vooruit kunnen.We hebben een aantal eilanden bezocht op onze weg naar het noorden, o.a. Lelepa, Moso, Emae, Epi, Ambrym en daarna door naar Pentacost.

In Pentacost zijn we allereerst op anker gegaan in een baai en aan de locals gevraagd waar en wanneer de land-diving zou plaats vinden. Een van de mensen gaf ons aan dat het aan het einde van de baai was en een wandeling was van ongeveer 30 minuten. Na ruim een uur gelopen te hebben, aan verschillende mensen gevraagd te hebben, bleek het nog noordelijker te zijn. Uiteindelijk hebben we een naam van een chief gekregen die we toevallig op onze terug weg tegen kwamen en de volgende dag in “zijn” baai geankerd en tot zaterdag gewacht, want dan werd er weer gesprongen.

Op Zaterdagmorgen om 8.00 uur stonden we klaar, vooraf betalen en met zijn dochter naar een van de volgende dorpjes gelopen, waar we tot ongeveer 10.00 uur moesten wachten op toeristen die per vliegtuig daar naar toe kwamen. De traditie is dat men van een 25 a 30 mtr. opgebouwde toren afspringt, waarbij aan de enkels een liaan is vast gebonden welke de val moet breken en de bedoeling is dan dat springer met de schouders de grond aanraakt, waardoor ze een goede groei en opbrengst krijgen van de geplante YAM-wortels. Het gaat ook wel eens fout, maar gelukkig hebben wij dat niet meegemaakt. Achter de toren staat een groep dorpsgenoten die de springers met opzwepende zang en dans aanmoedigen, vrouwen zijn gekleed in een rieten rokje en de mannen hebben allemaal alleen een peniskoker aan, de zo geheten “big en small nambas”.

We hebben enkele foto’s bijgevoegd van het spektakel, er wordt van verschillende hoogtes gesprongen, de lagere niveaus zijn voor de kinderen (alleen mannen) vanaf 8 jaar. De lianen zijn enerzijds aan de enkels van de springers verbonden en anderzijds aan de springplank bevestigd, waarbij de stokken van de springplank breken als hun volle gewicht net boven de grond erop komt, hetgeen hun val breekt en ze niet de volledige belasting op hun enkels krijgen. Na de land-diving kregen we een lunch aangeboden, bestaande uit rijst waarin minuscule stukjes kip met te veel vlieguren langs was gevlogen….. Het dessert, een geschilde sinaasappel, smaakte het beste!!

Op zondag zijn we verder naar het noorden gevaren en in een kleine baai bij het dorpje … op anker, vanaf het water leek het dorp er goed onderhouden uit te zien, maar eenmaal aan land bleek het een grote ongeorganiseerde rotzooi te zijn. Natuurlijk was er een kerk die er redelijk goed onderhouden uitzag, maar de hutjes van golfplaat of bamboe/pandanus bladeren zagen er verschrikkelijk slecht en niet onderhouden uit. Op maandagmorgen na 10.00 uur zou er markt zijn, echter bij aankomst daar lagen er drie mannen te rusten/praten en was er niemand die iets te koop had.

De mannen hebben toen voor ons wel bij enkele dorpsgenoten wat fruit georganiseerd, wat wij van hen gekocht hebben. Omdat er bijna geen wind was hebben we daar twee dagen liggen wachten op wind alvorens we konden oversteken naar Espirito Santo, het eiland waar Luganville op ligt. De overtocht was rustig en hebben omdat onze aankomst laat in de middag was achter het eerste eiland geankerd en rustig geslapen. De volgende ochtend naar de stad waar we weer bij het Beach Resort gelegen hebben, zoals twee jaar daarvoor ook.

Voor de verjaardag van Paulien zijn we naar Ratua Island Resort gevaren, het meeste luxe Resort van de regio en daar voor Zaterdagavond gereserveerd voor een diner. Van de harde wind hebben we daar geen last gehad, want de ankerplek is zeer goed beschut. Het diner was perfect, we kregen zelfs een uitvoering van een waterconcert, uitgevoerd door een groep lokale dames!

Wij hadden bij de slager in Luganville een hele ossenhaas besteld, maar die konden we pas op Donderdag ophalen, waardoor we enkele dagen bij Ratua zijn blijven liggen, heerlijk gesnorkeld en af en toe wat onderhoud aan de boot gedaan, onder andere de voetrail aan bakboord afgekrabd, geschuurd en opnieuw gelakt met Cetol Marine. Ook weer een grote hoeveelheid teak pluggen van de dekken vervangen, dus op de voetrail aan stuurboord na ziet het er weer keurig uit!

Op Woensdag zijn we weer naar Luganville gevaren, zodat we Donderdag weer konden provianderen en mogelijk Vrijdag vertrekken naar de Banks en Sola konden uitklaren, maar de ankerfee moesten we in Luganville voldoen. Wij de volgende ochtend naar de Douane, die stuurden ons eerst weer door naar immigratie, deze stuurden ons weer terug naar de douane met de mededeling dat alle handelingen in Sola konden worden afgehandeld. Bij de douane was het toen paniek, want zij dachten dat dit niet mogelijk was en een ieder die op dat kantoortje zat werd uit zijn/haar slaap gehaald en begon zich ermee te bemoeien. Na ruim 2 uur en telefonisch contact met de immigratie bleek het toch te kunnen en kregen wij een nieuwe “cruising-permit” mee voor de Banks-eilanden. Het is triest om te zien dat de ene hand niet weet wat de andere doet, daarbij een hoeveelheid desinteresse van de medewerkers, dan duurt een dag hangen wel erg lang lijkt ons….!!!!!

Aansluitend hebben we boodschappen gedaan en na deze opgeruimd te hebben besloten om gelijk (14.00 uur) te vertrekken naar Santa Maria, zodat we de voorspelde goede rustige wind ook in de nacht konden benutten. Eenmaal buiten hebben we de genaker gezet en tot 20.00 uur gebruikt, omdat de wind toch wel wat minder was dan voorspeld. Nog geen half uur erna trok de wind aan van 10 knopen naar 25 a 30 knopen en snelden wij met gereefde zeilen naar de Banks eilanden. Ondanks dat we maar een paar vierkante meter zeil hadden uitstaan, liepen we 6 tot 8 knopen en kwamen we veel te vroeg in een extreem donkere nacht bij Santa Maria aan. Op de plotter en satellietbeelden wisten we precies waar we voeren en zijn we een baai aan de westkust op de motor met 1,5 a 2 knopen genaderd en in 16 mtr diep water het anker om 4.00 uur uitgegooid en heerlijk onze kooi ingekropen.

De volgende ochtend werden we direct bezocht door de locals in hun uitgeholde boomstam-kano’s, welke ons adviseerde om naar een rustige ankerplek met mooie zandbodem te gaan, waardoor we minder lagen te rollen. Voorzichtig daar naar toe gevaren en daar op anker in glashelder water met 2,5 a 3 meter water onder de kiel en inderdaad zwart en wit zand. In de middag nog een hekanker uitgezet om wat minder te liggen rollen op de binnenkomende swel en die nacht redelijk rustig gelegen, terwijl het buiten hard waaide, 25 a 30 knopen!

Gedurende de dag kwam er iemand naar ons toe die zich presenteerde als de radio-contact-man van het eiland en problemen had met zijn korte-golf-radio. Een van de glaszekeringen was al ruim 1,5 jaar kapot, waardoor ze geen contact meer hadden met de andere eilanden en in Vanuatu geen 30 Amp zekering konden vinden. Gelukkig had ik voor de man een zekering en heb deze meegegeven, maar vertelde hem deze nog niet te gebruiken voordat ik bij hem met de multimeter de radio gecontroleerd zou hebben. Wij konden echter in de middag bij zijn dorpje met onze dinghy niet aan de kant komen omdat we met laag water niet over het koraalrif konden komen. Aan het einde van de middag kwam hij met zijn kano langs met de verontschuldigingen voor het rif en had groenten en fruit voor ons meegenomen. Tussen de regels door vertelde hij dat hij de zekering toch gezet had en de radio weer goed functioneerde, hij was zo blij als een klein kind!! Maar er was nog wel een probleem met de accu aansluiting, dus de volgende dag met hoog water daar heen en in een klein hutje stond de radio, aangesloten via een accu op een zonnepaneeltje. Nu bleek dat de aansluiting op de accu aan een kant met een boutje en vleugelmoer was aangesloten en de andere kant had hij wel een boutje maar geen moer en had het boutje met een onder spanning gezet stukje bamboe tegen de pool gefixeerd. Alleen als hij iets bewoog schoten de draden los en verloor hij het radio contact. Na allereerst de te ver afgepelde draden weer wat in elkaar te hebben gedraaid, een kant stevig gemonteerd en de andere kant voorbereid, zodat hij later met een boutje en moertje van ons dit goed kon monteren. Hij glom van oor tot oor en bleef ons maar bedanken voor de hulp, riep ook andere radiostations op en ook daarvan kregen wij dankbetuigingen voor de hulp omdat ze nu weer contact konden onderhouden!!

De Chief van het dorp, die precies tegenover onze ankerplek woonde, had ons gevraagd om wat paracetamol voor zijn vrouw (hoofd en rug-pijn) en wilde graag wat benzine hebben, hij zou voor papaja en wat bananen zorgen. Eenmaal aan de kant kregen we enkele grote papaja’s en had hij een hele tros (groene) bananen gekapt van ruim een meter lang met wel 10 grote kammen banaan eraan….!!

Voor hem, zijn vrouw en schoondochter hadden we nog wat kleding meegenomen, dus iedereen was weer erg tevreden! We moeten wel eerlijk zeggen dat in dit dorp het de eerste keer was dat alles er keurig en opgeruimd uitzag, geen rotzooi op de grond, vooral geen rondzwervend plastic, bomen, struiken, huisjes/hutten netjes en zonder gaten, plein en paden schoon, echt een verademing in vergelijk met vele andere dorpen!!

Gisteren zijn we van Santa Maria vertrokken naar Vanua Lava en liggen nu in de baai voor het plaatsje Sola, gezellig met een Duitse cruiser die we in Luganville en al eerder in Nieuw Zeeland hebben ontmoet.

Als we hier uitgeklaard hebben varen we naar nog een van de Bank eilandjes voordat we doorvaren naar Port Moresby in Papua Nieuw Guinea waar we ons visum voor Indonesië gaan regelen.

We wensen iedereen veel plezier, een hoop mooi weer in Nederland en tot het volgende verslag.

We willen ook iedereen bedanken voor de vele leuke reacties op onze verslagen, echter omdat we sommige emailadressen niet hebben kunnen we ook geen reactie terug sturen, dus graag ook je email adres dan achter laten!!

Vriendelijke groeten vanuit Vanuatu,

Paulien en René Kuipers

SY Bounty,

HR 46 - 89