Hallo allemaal,

Hier eindelijk weer een verslag van ons, wij zijn nu 1 week in de Marina van Suva om onze nieuwe accu’s te installeren.

Maar eerst terug naar Musket Cove waar wij 6 juli vertrokken zijn naar Denereau (Nadi) om inkopen te doen. Dit ging erg voorspoedig en omdat de wind goed stond, hadden we besloten om direct na de inkopen richting Beqa gegaan en eventueel een nachtje door te zeilen. Echter na 2 uurtjes veranderde de windrichting en besloten we om een rustige ankerplek te zoeken en de volgende dag verder te gaan. De dag erop moesten we motorssailen en konden we Beqa niet met daglicht bereiken, dus weer een ankerplek opgezocht, lekker geslapen en daarna het laatste stuk naar Beqa gezeild. We lagen hier in een prachtige baai helemaal alleen bij het dorp Laliti met even verder een klein ressort. ’s Middags naar de kant en de kinderen van het dorp kwamen ons al tegemoet. Hier een lekker stuk gewandeld en wat met de dorpsbewoners gekletst. Zondag zijn we met laag water over het strand naar het andere dorp gelopen en via het bos weer terug. Ook in dit dorp gesproken met de mensen en zij zijn erg geïnteresseerd in onze manier van leven en vinden het maar onbegrijpelijk dat je zolang op een boot kan leven. Hier werden we ook weer direct uitgenodigd om mee te lunchen, dit hebben we afgeslagen en gezegd dat we al gelucht hadden. Terug bij het resort westers geluncht met een lekker biertje en direct gereserveerd voor het diner. Het eten was prima en we hebben leuke mensen ontmoet uit Christchurch, die hier op vakantie waren. Zij nodigden ons uit om bij ze langs te komen als we in Christchurch zijn en kunnen daar dan eventueel slapen.

De volgende dag vroeg op om naar de Lau groep te zeilen (200 mijl) , helaas kwam de wind voorspeling niet uit en moesten we redelijk hoog aan de wind zeilen en konden we zo wie zo Fulaga niet bereiken. Het laatste uurtje de motor bijgezet om toch met daglicht Namuka binnen te varen , hier waren wij vorig jaar een nachtje geweest alleen om te slapen. In de baai lagen nog andere zeilboten uit NZ, één ervan kenden wij vanuit Opua. Gezamenlijk hebben we een sundowner gedronken en wij kregen van één van de zeilers een groot stuk tonijn. Hij had deze de vorige dag gevangen en zij hadden de vorige avond de tonijn op vier verschillende manieren gegeten (iedere boot op zijn eigen manier iets klaargemaakt) Aangezien hij niet zo van tonijn hield, had hij met de mensen uit het dorp tonijn voor kreeft geruild!! Maar ze hadden nog een groot stuk in de koelkast liggen wat ze aan ons hebben gegeven, heerlijk!! Wij waren er erg blij mee en hebben er vier keer van gesmuld.

Wij hebben hier mooi gesnorkeld en zijn met de dinghy heel het eiland rond gevaren, een prachtig tochtje alleen hadden wij niet goed op het tij gelet en moesten we soms een stuk omvaren vanwege de ondiepte!! Om naar het dorp te gaan was er een track door het bos, goed te wandelen (een uurtje) en lekker in de schaduw. We hadden beide een grote tas mee met kleding om weg te geven. Ook hier waren de mensen zeer dankbaar. Onderweg in het bos werd er hard gewerkt, hier halen ze de kokos (copra) uit de kokosnoten en verzamelen dit in zakken, voor één zak krijgen ze ongeveer 64 Fiji dollar, voor de vracht betalen ze 7 Fiji dollar.(1 $Fiji € 0,45) Dus geen slechte verdienste als je iedere twee weken ca. 25 zakken weten af te leveren op de boot die naar Suva gaat. In Suva verdienen ze 3 a 4 dollar per uur (ongeschoold personeel) werken 48 uur per week, dus F$ 300 per 2 weken t.o.v. F$ 1250 a 1400 per 2 weken voor kokosnoten prepareren!!

Wat ons op viel is dat er op dit eiland voor Fiji-begrippen hard gewerkt wordt en ook het dorp was zeer goed georganiseerd en onderhouden. Toen wij bij de school aankwamen zagen wij de andere groep cruisers die een rondleiding kregen van een leraar, wij hebben ons bij hen aangesloten en hebben o.a. gezien hoe ze de tapa maken. Tapa is een doek wat men maakt van boomschors en daarna met verf gemaakt van klei met kleurstof de rood bruine aarde of het roet uit de schoorsteen wordt beschilderd. De structuur van de schors wordt eerst geplet door dit op een hardhouten balk met een soort houten hamer te bewerken, daarna wordt het gedroogd en aansluitend worden de dunne uitgeklopte stukken weer samen geklopt tot een groot doek met de gewenste afmetingen. Met behulp van sjablonen worden er dan met potlood of koolstift het patroon aangebracht, wat daarna wordt ingekleurd en dan wereldwijd verkocht als wand of plafond versiering.

Op zondag zijn we naar de kerk geweest en aansluitend werden we uitgenodigd om te lunchen. Dit vond plaats in een woning, waar de eigenaar tien dagen eerder was overleden. Wij, de buitenlandse gasten, moesten eerst plaats nemen op de grond waar een uitgebreide maaltijd was geserveerd , daarna uitbuiken op een echte bank in de woonkamer. Nadat wij waren opgestaan kwam de volgende groep van 16 personen eten van onze borden en ons bestek, en ware happening met in totaal wel 70 mensen. De vrouwen en kinderen zaten buiten onder een luifeltje van zeil te eten. Dit alles omdat er een persoon de pijp uit was gegaan. Er was volop eten, gebraden kip, diverse gekookte vis, cassave, rijst en noodles met kip en varkensvlees (erg vet). Bij dit soort gebeurtenissen wordt er altijd een varken geslacht. Na de lunch zijn we door een van de locals met zijn boot teruggebracht naar onze boot. Wij zijn op deze ankerplek één week gebleven en hadden leuk contact met nog vier andere boten.

Na een stormachtig tochtje, windkracht 5, hoog aan de wind zeilen en motor bij zijn we veilig aangekomen op Fulaga. Hier op de bekende ankerplek gelegen en weer oude bekende opgezocht. Omdat onze gasfles in de ankerkluis leeggelopen was en wij bijna zonder gas zaten, heeft een van de locals, zijn familie op het vasteland gebeld en een hun gasfles laten vullen en naar de bevoorradingsboot gebracht, die over 2 dagen bij ons op het eiland zou zijn. En daarmee konden wij weer 2 gasflessen vullen.

We kregen dezelfde host-family als vorig jaar toegewezen, Joanna en Bis, een leuk jong stel. Joanna kan als een van de beste koken, dit wisten wij van vorig jaar, maar onder de cruisers was dit ook bekend en iedereen wilde graag hen als host-familie hebben. Gelukkig houden wij van goed en lekker eten, dus is ons de perfecte familie toegewezen. Wij hebben ’s zondags na de kerkdienst heerlijk gesmuld.

Bij ons bezoek aan de school hoorden wij, dat de generator wel liep maar geen elektriciteit gaf, dus werd mij voorzichtig gevraagd of ik hier aub naar wilde kijken….Na de generator uit elkaar gehaald te hebben en ook de besturing, bleek er een koolborstel gebroken te zijn waardoor de rotor geen stroom meer kreeg en daardoor de generator geen energie kon geven. Bij diverse cruisers gevraagd of zij misschien zo’n koolborstel hadden. Jammer genoeg niet en wij zijn nog een middag op internet aan het zoeken gegaan, maar niets gevonden. Wij hebben beloofd , dat wij in augustus als wij in Suva zijn voor de nieuwe accu's, gaan kijken voor een nieuwe koolborstel. Ook hebben wij uitgelegd hoe het hoofd van de school deze dan moet monteren. Terwijl René op school aan het werk was, ben ik in het dorp gaan rondkijken en heb ik kunnen zien hoe de locals kokosolie maken.(zie foto's)

Een dag kkater hebben wij met andere cruisers in de entree-passage gedoken en mooie Napoleon vissen, barracuda's, haaien en vele andere mooie vissen gezien. De eerste duik ging perfect en konden we alles relaxed bekijken, echter de volgende dag hebben wij een misrekening met het tij gemaakt en zijn wij door de passage “gevlogen”, een hele ervaring , maar niet voor herhaling vatbaar want je moest ontzettend opletten om het rif en vele koraal-pinacles te ontwijken (niet bezeerd) en daardoor geen tijd om om je heen te kijken. René vond het net alsof hij in de ruimte door het luchtledige zweefde! Ook de snorkelsessies waren prachtig en wij hebben hier een heerlijke week gehad.

Het volgende eiland Kabara, wat wij bezochten staat bekend om zijn houtsnijwerk, vooral Bowls waar de kava in opgediend wordt tijdens de sevu sevu. Sevu sevu is een ceremonie waarbij je kavawortels meeneemt voor de chief en waarbij je toestemming vraagt om te ankeren en zijn land/dorp te betreden. Tijdens deze ceremonie zit je in een kring met de chief en een van zijn voormannen en wordt er van alles gezegd en in de handen geklapt, maar helaas niet vertaald in het Engels, uiteindelijk krijg je van zijn voorman te horen dat je vrij bent om te gaan en te staan. Dat je cocosnoten mag pakken en mag vissen. Vaak wordt er ook kava gedronken ,maar dit slaan af!!!

We hebben uitgebreid kunnen zien hoe deze Bowls gemaakt worden. In dit dorp is er een handelsman , die de Bowls van de locals opkoopt en verkoopt aan een firma in Suva. Daar worden ze mooi gepolijst en soms ingelegd met schelpen en voor een dikke prijs aan de toeristen verkocht. Ook in dit dorp wordt hard gewerkt en naar Fiji begrippen hebben de mensen het goed. Op dit eiland mooie wandelingen gemaakt en ook hier weer mooi kunnen snorkelen. Wij wilden naar het eiland tegenover Kabara om de lagoon met vele schildpadden te bekijken, helaas konden wij de passage in het rif niet vinden en zijn weer terug moeten keren met de dinghy. Één van de locals beloofde ons om er zaterdag heen te gaan en dan konden wij met hem meevaren. Dit is niet doorgegaan omdat zijn maatje de weg kwijtgeraakt was in het oerwoud tijdens het zoeken van hout voor nieuwe cava-bowls. De volgende ochtend werd er gelijk een groep mannen georganiseerd om deze man te zoeken, mede omdat het eiland zeer hoge scherpe rotsen heeft en het niet ondenkbaar was dat hij gevallen zou kunnen zijn. Gelukkig heeft men hem in de middag gevonden en naar een van de dorpen gebracht, niet gewond alleen de weg kwijt en in het oerwoud geslapen. Hij had het wel erg koud gehad en werd op de medische post onderzocht.

Op zondagochtend zijn we met goede wind en wel een beetje regen vertrokken naar de noord kant van de Lau-groep. Vroeg in de middag waren we al op de ankerplek bij het eiland Lakemba, maar door de harde wind en hoge golven was het geen aangename plek. De volgende ochtend hadden we problemen om het anker los te krijgen, uiteindelijk is Paulien met snorkel het water ingegaan om aan te geven welke richting we op moesten varen om het anker los te krijgen. Deze zat vast onder een groot stuk koraal.

’ s Middags aangekomen op Vanua Balavu waar we een mooi ankerplekje vonden voor het dorpje Susui. We hadden van andere cruisers vernomen dat we daar mogelijk weer wat groente en fruit konden kopen, dat was er maar mondjes maat. Jammer genoeg zijn de mensen hier ook een beetje verpest door sommige cruisers, omdat ze brutaal zeer hoge prijzen vragen voor de aangeboden groente en fruit. Omdat ze ook van ons kleding en bijvoorbeeld flessen kregen,zei ik dat ze de kleding niet hoefde te betalen, maar de lege flessen kostten $ 5,= per stuk. Daar werd natuurlijk om gelachen en wilde ze deze niet “ kopen”, maar ze begrepen wel gelijk dat hetgeen zij aan geld vroegen ook belachelijk was. Wij hebben de prijzen betaald, die wij op de markt ook moeten betalen en ze hebben onze lege flessen voor niks gekregen.

Op deze ankerplek kwam de volgende dag een NZ-cruiser die wij al eerder in Fulanga hadden getroffen en samen met hen zijn we later in de week naar een mooie beschutte baai gevaren,Bavatu Harbour, waar je ook mooi kon wandelen maar vooral erg rustig kon ankeren met de nu toch wel redelijk harde oosten wind. Tijdens de wandeling kwamen we op een farm/plantage waar 5 mannen aan het werk waren, nou ja werk, aanwezig waren. Drie zaten te kijken hoe de vierde man probeerde de kettingzaag die gebroken was te repareren, maar wist niet hoe dat te doen. Gelukkig had hij nog enige losse schakels reserve en binnen 15 minuten had ik er met een drevel een nieuwe schakel tussen geklonken en konden ze verder werken met de kettingzaag. De wandeling ging hoog over de rotsen en op een gegeven moment hadden wij een mooi uitzicht over een deel van het eiland en de Bay of Islands (zie foto's). Één dag later heb ik samen met Geoff en Penny de preekstoel getracht te corrigeren van de aanvaring in Musket Cove, omdat aan beide kanten de zeerailing niet verder gespannen kon worden en dus slap stond. Met een lijn om een boom aan de kant en een aantal keren achteruit varen onder de goede hoek, hebben we de preekstoel weer aardig in model gekregen en kon ik de railing weer aardig spannen, hij is nog wel niet optimaal, maar ziet er niet verkeerd uit!!

Na enkele dagen anker op en naar het dorp Muamua, waar wij vorig jaar, bij chief Willy, zijn zonnepaneel weer aangesloten hadden. Als gevolg van cycloon Winston in 2016, was er in dit dorp niet veel meer wat nog overeind stond.

Nu hadden zij (de timmerlieden van het dorp, want hij heeft zelf 2 linker handen) zijn tijdelijke hutje/ woning enigszins aangepast en had hij een andere zekeringkast uit de puinhopen naar boven gehaald, dus werk aan de winkel voor René. Hij werd door zijn zonen en vrienden bekeken wat hij allemaal deed en vroegen honderd uit over hoe dat functioneerde en waarom het zo werd aangesloten. Nadat hij klaar was en plotseling de verlichting weer brandde stonden ze met open mond te kijken en zeiden “he has magic fingers”. Willy en zijn vrouw Leba waren ontzettend blij dat alles functioneerde en nu konden ze met een schakelaar het licht aan en uit doen, wat een luxe t.o.v. iedere keer de draden aan de accupool binden .

Ook hadden wij voor de mensen in het dorp kleding en schoenen meegenomen, waar zij erg blij mee waren( zie foto's ). Voor de kleintjes had ik niet veel, maar een lolly was een goed alternatief. De volgende dag met een chocoladecake naar de kant en iedereen was dik tevreden.

Omdat wij bericht gekregen hadden uit Suva, dat onze nieuwe accu’s aangekomen waren, zijn wij hier niet lang gebleven. Wel kregen we een offerte van deze firma, die belachelijk hoog was. Eenmaal in Suva zijn wij naar de douane gegaan, om de inklaring deels zelf te doen. Na 1,5 dag waren wij in het bezit van de accu’s tegen de helft van de aangeboden kosten.

We konden in Suva in de haven liggen, zodat we elektra aan boord hadden voor wat gereedschap en na inbouw de accu’s goed konden laden, want de zonnepanelen zonder zon gaven te weinig energie en om regelmatig de generator daarvoor te laten draaien is onzin.

Van een medezeiler kregen we informatie waar wij accu kabels op maat konden laten maken. Toen wij alle spullen binnen hadden, kon het inbouwen beginnen en dit liep voorspoedig.

Omdat de koelkast dag en nacht bleef draaien, er zat onvoldoende gas in het systeem bleek bij testen, is hier weer een monteur een dag bezig geweest. Eerst controleren op evt. lekkage, daarna het systeem legen en volledig vacumeren (ruim 1,5 uur de vacuumpomp erop), daarna drie keer met extra gedroogd nitrox gas zorgen dat alle vocht uit het systeem is en daarna weer vullen met koelgas. Nu loopt hij weer prima , is snel op temperatuur en slaat na 15 a 20 minuten weer voor 30 a 40 minuten af.

De oude accu’s zijn opgehaald door de zoon van Chief Willy, die ze op boot heeft gezet naar Muamua. Drie accu’s gaan dienst doen in de kerk voor de verlichting en de andere twee worden straks gebruikt door de dames die drie keer per week gaan nachtvissen met grote lampen om zo hun vis sneller te kunnen vangen!

We hadden nog een andere tegenvaller, want een zijruit van de buiskap sprong met een harde knal stuk. Eerst dachten we dat we werden beschoten, maar het raam was gesprongen door corrosie tussen de rvs bout en de aluminium montageplaatjes van de door het raam gemonteerde handreling. Glasleveranciers gaven aan dat in Fiji geen gehard glas gemaakt wordt en dit in N Zeeland besteld moet worden met een minimale levertijd van 4 a 6 weken!! We hebben nog naar andere mogelijkheden gezocht, maar uiteindelijk er een stuk triplex in gezet. Straks in NZ gaan we op zoek naar een nieuw raam. Ook de buiskap hebben we helemaal opnieuw door gestikt, want de stiksels waren zo slecht dat deze bij terug zetten los lieten. Gelijk maar de oude verlichting vervangen voor een nieuwe waterdichte LED-strip.

Omdat we nu in de haven lagen en dus de dinghy niet nodig hadden, heeft René deze gerepareerd. Wij moesten hem elke 2 dagen oppompen en waren dit zat, voor als nog is en blijft deze nu hard en hoeven we niet meer dagelijks te pompen.

Het dek is weer netjes behandeld met Scott brite en moet alleen nog in de teaksealer gezet worden, maar aangezien het hier in Suva zo veel regende doen we dit later. Gelukkig konden we zaterdagochtend, na 2 weken in Suva met veel muggen, weer uitvaren. De wind was niet heel veel, maar wij zijn naar Beqa gezeild, 25 mijl en hebben al heerlijk gesnorkeld en genieten volop de zon. We zien wel wanneer we verder kunnen richting Musket Cove. Daar gaan we evt. nog een paar duiken maken en wachten we op een goed weerraam om naar Vanuatu te varen.

Nou dat was het voorlopig weer en wensen jullie allemaal een fijn weekend,

Groet, Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89