Hallo allemaal,

Op een rustige zee richting Fakarava zal ik de belevenissen van de afgelopen weken na ons vertrek van het Paaseiland weer aan het papier toevertrouwen.

Nadat we bijna alles wat we wilden bezoeken op het Paaseiland gedaan hadden, kregen we van de autoriteiten een oproep om de volgende ochtend de ankerplaats van Hanga Roa te verlaten en aan de noordkant van het eiland opnieuw te gaan ankeren, want er was slecht weer op komst met golven tot 6 meter hoog!!

Aangezien de huidige ankerplek geen beschutting geeft hebben we besloten om wel anker op te gaan, maar gelijk door te varen naar Pitcairn, ongeveer 1135 Nm verder (ca. 2000 km).

De volgende ochtend stond er al wel wat hogere golven, maar we moesten nog even naar de kant voor de laatste groente/fruit inkopen en uitklaring bij de autoriteiten.

Met de dinghy samen naar de kant en gelukkig konden we op een hoge al omslaande golf mee surfen naar het haventje en daarmee was de trend gezet, want hoe terug...

Na onze inkopen alles in de tassen verdeeld zodat we deze aan de boot vast konden binden, ook onze schoenen erin en hup naar buiten.

Na enkele golven afgewacht te hebben zijn we naar buiten gegaan en gelukkig hadden we maar een al omslaande golf en deze konden we trotseren, zonder noemenswaardig water in de boot te krijgen of erger door om te gaan met alle gevolgen van dien!

Terug op de boot alles voorbereid om weg te gaan, afscheid genomen van de Red Cat (vriendelijke Duitsers met mooie Oyster 62), echter toen bleek dat de bootsman van de Red Cat onze dinghy niet goed vast gemaakt had en op zee dreef. Met hun boot de dinghy opgehaald en daarna moest ik nog even uitklaren, dus weer met de dinghy naar de kant, nu alleen, want dan kan ik in plané varen en zowel met de golf mee als tegen ben ik dan veel sneller.

Doordat we de dinghy "verloren" waren was ik te laat op het havenkantoor en was de politie al weg, echter ik werd netjes door een van de mensen van de havenautoriteiten met de auto naar het bureau gereden, kreeg daar de stempels en werd weer netjes in het haventje afgezet. Terug met het bootje ging goed, ondanks dat de golven alweer een meter hoger waren en allemaal omsloegen, echter door de snelheid kon ik nu net van de ene naar de andere golf droog overkomen !!

Om 14.00 uur hebben we het anker opgehaald en met een lekker windje en vooral hoge golven op weg naar Pitcairn, de golven waren geen probleem, omdat deze hoog zijn en niet omvallen!

De 2e dag werden we plotseling gealarmeerd door de bilgepomp en bij controle bleek dat de aansluiting van de oliekoeler nu helemaal was afgebroken en buitenwater volop naar binnen stroomde, snel de afsluiter dicht, maar dat betekent ook geen motor meer, want deze heeft dan geen koeling.

Uiteindelijk heb ik de oliekoeler van de keerkoppeling volledig gemonteerd, olie afgetapt en gekeken hoe ik een en ander mogelijk kon repareren.

Gelukkig was de deksel en slangtule van koper, maar deze was door interne corrosie compleet opgevreten daar waar deze in het huis zat. Beide delen vooraf (op het gasfornuis) vertind en uiteindelijk op een schommelende boot (jammer genoeg lag Paulien te slapen want een paar extra handjes hadden erg makkelijk geweest) de tule weer in de deksel weten te solderen en alles weer gemonteerd! Resultaat, alles werkt weer en geen lekkage, maar moet wel zo snel mogelijk vervangen worden!!

Onderweg hebben we ook leuke dingen meegemaakt, we hebben 2 vissen gevangen!

De eerste was een Blue Marlin met een lengte van 170 cm (Voor Wim Klein hebben we speciaal een foto gemaakt waarop het meetlint te zien is, ongelovige Thomas) en de tweede vis was een mooie Wahoo met een lengte van 130 cm, resp. 10 en 14 kg!

Beide vissen hebben we gefileerd en liggen nu op onze watertandende mondjes in de vriezer te wachten, bij elkaar meer dan 24 porties!!

Tijdens een van de nachtwachten werd mijn aandacht plotseling getrokken door een vreemd geluid, eerst dacht ik dat het dolfijnen waren, maar na wat turen in de duisternis zag ik dat het walvissen waren, die op een afstand van ongeveer 100 meter met ons mee zwommen. Ik heb Paulien na een uurtje wakker gemaakt en haar dit ook laten zien, ze waren wel dichterbij gekomen en wisselden regelmatig van stuurboord naar bakboord-zijde. Op een gegeven moment was er een zo dicht bij, dat zijn uitgeblazen lucht met waternevel in de kuip kwam en ik een fijne douche kreeg. Deze 4 walvissen van ieder ca. 25 meter lengte hebben ons gedurende 6 uur begeleid richting Pitcairn, een enorme belevenis!

Na bijna 8 dagen varen met wisselende omstandigheden en 1166 Nm op het log kregen we weer land in zicht en via de VHF (marifoon) de autoriteiten van Pitcairn opgeroepen. We kregen gelijk de Immigration Officer te spreken en deze gaf aan om aan de zuidzijde van het eiland een ankerplek te zoeken en de volgende ochtend zouden we afstemmen waar we aan land konden komen.

Na ons gesprek werden we gelijk door de eiland dokter opgeroepen, die ons nogmaals om de bootnaam vroeg (Bounty) en wilde weten of er muiters aan boord waren...

Tevens inventariseerde hij naar mogelijke ziektes etc. om ons wel of niet aan land te laten komen, het zijn en blijven Engelsen!!

De volgende ochtend gaf de Immigration Officer (Brenda) ons aan om naar de Western Harbour Landing te gaan, waar we met onze eigen dinghy aan wal konden komen. Daar waren werklui bezig om een aanlegsteiger te maken en met de kraan zou men ons bootje uit het water halen en op de kant leggen. Als we zover waren moesten we dit met de marifoon melden en werden we opgevangen.

Achteraf bleek dat de gehele bevolking van het eiland een marifoon heeft en alle verhalen mee luistert, want ja met officieel 52 bewoners wil je ook wel eens iemand anders horen of spreken!

Van deze 52 inwoners zijn de kinderen tussen de 13 en 18 jaar niet meer op het eiland, maar op kostschool in Nw. Zeeland en komen alleen in de vakantie terug als daar geld voor is en anders blijven ze 5 jaar zonder hun ouders weg!! Zeker in deze leeftijds categorie lijkt ons een goede begeleiding van ouders essentieel, maar wie zijn wij...

Op het eiland aangekomen, werd onze dinghy gelijk uit het water gehaald en werden we door bijna alle werknemers welkom geheten op het eiland, ook was er een dame bare-foot in een oud T-shirt en smoezelige broek aanwezig en dit bleek Brenda te zijn, DE Immigratie Officer!

Ze heette ons ook hartelijk welkom en nodigde ons uit met haar op haar Quad (4 wiel open motorvoertuig) mee te gaan om de nodige documenten, betalingen stempels etc. af te wikkelen.

Wij met haar mee, over zand weggetjes met de nodige blubber en stenen naar boven, waar ze ons eerst gedurende 2,5 - 3 uur alle high lights van het eiland liet zien.

Daarna naar het dorp (Adamstown) waar we werden ingeschreven en andere eiland bewoners werden geïnformeerd, zoals een dame van het VVV, een dame van de bank en een vreemde knakker van de douane.

Ons werd ook gevraagd of we nog iets van de winkel nodig hadden, anders zou Brenda deze dame ook laten opdraven. maar dat vonden we niet nodig.

Na invulling van deze formaliteiten, wisselen van geld en betaling van de immigratiekosten werden we door Brenda uitgenodigd om bij haar thuis even te genieten van een lunch. Haar man (Mike) was inmiddels ook gearriveerd en we hebben heerlijk geluncht, van hun internet gebruik mogen maken om de foto's voor de website te versturen en over het wel en wee van het eiland te praten.

Brenda had ons ook gevraagd of we nog wat groente en fruit wilde kopen, zodat zij daar een van de locals opdracht toe kon geven. Even voor 5 uur kwam deze dame met 2 grote dozen vol met groente en veel fruit voor maar € 20,00 = ca. NZ$ 30,00!! Heerlijk en voor bijna niets in vergelijk met het erg kostbare Paaseiland!

Om ca. 17.00 uur hebben Brenda en Mike ons weer afgezet bij de Harbour, ons bootje het water in en terug aan boord. Inmiddels was de wind wel wat aangetrokken uit het noorden, maar was nog rustig genoeg om te blijven liggen.

In de nacht trok de wind nog meer aan (wat niet voorzien was) en hebben bijna niet geslapen van het rollen en bonken in de baai, vooral omdat ook de ankerketting veel lawaai maakte over de rotsen waar we tussen lagen.

De volgende morgen hebben we besloten om niet nogmaals van boord te gaan en ons schip alleen op anker achter te laten, want een keer een boot verliezen is genoeg geweest.

We hebben Brenda (zij is voor ons de meeste lieve, sociale en aardige Immigration Officer die we ooit ontmoet hebben) via de marifoon geïnformeerd en ook zij vond het jammer dat we niet nog een dagje aan land kwamen. Zij zou er wel voor zorgen dat we de postzegels voor Hugo ergens zouden krijgen, waar wist ze nog niet, dus Hugo, ze komen eraan!!

Tussen de nog steeds hoge golven hebben we ons anker opgehaald, echter deze bleek ergens om of onder een rotsblok te zitten. Om zelf naar benden te duiken op 16 mtr. diepte en Paulien alleen op de boot tussen de nauwe baai met veel rotsen achter te laten was voor mij geen optie en na ongeveer 1 uur was het anker gelukkig weer vrij, echter toen het boven water kwam bleek het geheel verbogen te zijn. De steel waar de ketting aanzit was meer dan 90 graden verbogen ten opzichte van het blad en niet meer bruikbaar om zo mee te ankeren, maar dat zien we later wel weer.

Wij op weg naar Les Iles de Gambier, ruim 285 Nm naar het WNW met een lekker NE windje. In minder dan 2 dagen en een gemiddelde van ruim 7 knts/hr. lagen we om 9.00 uur aan de kade bij Rikitea, de hoofdstad (dorp van 25 huizen) van het eiland Mangareva in de Gambiers.

Via de SSB (korte golf radio met email-faciliteiten) had ik daar een van onze NL-zeilvrienden gevraagd of we een reserve anker van iemand konden lenen, zodat we in ieder geval konden ankeren. We hebben zelf wel een 2e anker, maar dat is alleen maar een hekanker om ons in de goede richting te houden, maar niet om met evt. zwaar weer de boot aan vast te leggen.

Hij had via de man (Frits) van de Duitse Trans Atlantik club een anker van ca. 25 kg. geregeld wat we hebben opgehaald en samen met ons hekanker beide voor hebben uitgezet.

Met Frits afgesproken dat we maandagochtend met het andere verbogen anker zouden langs komen om te kijken of we dit weer konden richten, echter toen hij het zag gaf hij aan dat dit te zwaar was voor zijn gereedschap.

Uiteindelijk ben ik met het anker (33 kg Rocna) naar de gemeentelijke werkplaats gegaan en gevraagd of zij mij misschien konden helpen om het anker te richten??

Ik ben samen met deze mensen ongeveer 4 dagen bezig geweest om het anker weer een beetje in vorm te krijgen, eerst de vloei geklemd onder de hydraulische voet van een zware graafmachine en met een andere hydraulische kraan getracht de steel weer rechter te buigen.

De laatste 2 dagen hebben we het meeste resultaat weten te boeken door de steel plek voor plek rood gloeiend te stoken en met een grote voorhamer weer redelijk in de richting gekregen.

Aan boord heb ik de steel 2 x met een zinkchromaat en 2 x met een anticorrosie-aflak behandeld, omdat we met het heet maken alle zink hebben weggebrand en dan zou de steel direct beginnen te roesten (wat ik niet wil op ons teak-dek).

Daarna het anker weer gezet en we lagen weer als een huis!!

Omdat we de eerste dagen veel bewolking hadden en Paulien een aantal wassen had gedraaid, was het nodig om de generator te draaien om de accu's te vullen en de watermaker te laten lopen. Gelijktijdig laten we dan de boiler opwarmen zodat de kou van de douche af is, echter nadat ik 's middags van de gemeente terug kwam zag ik dat de accu's bijna leeg waren, nog maar 20% capaciteit. Bij het openen van de motorruimte was al een verbrandingslucht te ruiken en er bleek een condensator van de generator kapot te zijn, dus de omvormer had de accu's lekker staan leegzuigen. Ik had een reserve condensator bij me en 's avonds liep de zaak weer, echter na ca. 1,5 uur weer geen stroom, nu bleken de andere 2 condensatoren defect te zijn. Op het eiland niets te krijgen en heb daarom de condensator van de duikcompressor-motor gedemonteerd en samen met een extra reserve condensator voor deze compressor deze weer aangesloten op de generator, gelukkig loopt alles weer. De nieuwe condensatoren (en een reserve set) nemen Sander en Pascal mee in Juni!!

Tussen door hebben we een en ander van het eiland gezien en op Hemelvaartsdag een lange wandeling gemaakt, beide op onze Teva's. Moet je natuurlijk niet doen als je langere tijd geen schoenen hebt gedragen, want door het warme weer (zweten) loop je je voeten kapot met blaren en daarna is iedere stap een kwelling, want dan schuren de bandjes genadeloos over de opengereten blaren.

Wel nog zonder schoenen geprobeerd, maar op een zand/steen weg is dat goed voor 20 minuten, dus maar met bladeren en kaoenen zakdoek getracht de wrijving wat minder te maken en na 4 uur waren we eindelijk weer op de boot.

De volgende dag was de blaar op mijn linkervoet ter hoogte van het gewricht ontstoken door ingelopen vuil en met wat zalfjes en Biotex-voetbaden is erger voorkomen!

Doordat er geen of weinig wind was, zijn we langer op de Gambier gebleven dan gepland, maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, want nu konden we in ieder geval de romp weer eens goed in de was zetten!

Wandelen met deze voeten is even uit den boze en Paulien had tijdens mijn afwezigheid bij de gemeente de bovenbouw al netjes in de was gezet, dus we varen nu weer met een blinkende (bijna als nieuw) boot weer verder naar FAKARAVA, een afstand van ca. 770 Nm, ongeveer 5 - 6 dagen, natuurlijk afhankelijk van de wind.

Daar zullen we dan ook ons verhaal met enkele foto's opsieren, mits we goed internet hebben!!

Inmiddels hebben we op de eerste dag (22-05-2015) een klein tonijntje (35 cm) gevangen, waarvan Paulien een lekker vissoepje heeft gemaakt en 4 filetjes liggen klaar om te verorberen, deels rauw met Wasabi- en Kikomon-saus en de andere om te bakken.

Liefs van ons,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46-89