Hallo allemaal,

Vanaf een plekje midden op de stille oceaan (coördinaten zijn: 26° 41'2 S en 117° 31,3 W dd. 01-05-2014), alweer met lange broek en fleece aan omdat de zon net onder gegaan is (19.00 uur local = 03.00 uur in NL) hierbij onze belevenissen van de laatste paar weken.

Vanuit Panama zijn we vertrokken op Donderdag 2 april, nadat we de laatste boodschappen de dag ervoor gedaan hebben en moesten wachten op de uitklaringdocumenten van de agent!

We waren nog niet ingeklaard en hij heeft via via de uitklaring zonder inklaring weten te regelen, incl. de Zarpe (uitklaringdocument voor volgende haven).

Nadat we het toegangskanaal van de Panamasluizen netjes en correct hadden overgestoken, hebben we lekker de zeilen kunnen zetten en op weg naar het Paaseiland.

Tussen de wachtende op anker liggende zeeschepen konden we ruim doorvaren en opeens werden we zelfs op de foto gezet. Nog geen kwartier na deze foto-sessie werden wij op het water staande gehouden door een controlevaartuig van de Panama-autoriteiten (met blauw zwaailicht), omdat we boten in gevaar brachten die voor ons moesten uitwijken, werd ons verteld. Er was zelfs een foto van de situatie gemaakt, gaf men aan....

Daarop verklaarde ik de mannen dat wij op de foto zijn gezet door de bemanning van een Panamees schip wat op anker lag, dus wij hebben niemand in gevaar gebracht en niemand moest voor ons uitwijken, zeker niet als men op anker ligt!!

Na wat heen en weer gepraat met de meldkamer liet men ons weer gaan, echter wij mochten in de baai niet op zeil verder, alleen op de motor. Oké, geen probleem en na een half uurtje motor waren wij de baai uit, zeilen gezet en wegwezen!!

We wisten van te voren dat het stuk richting Galapagos een moeilijk traject zou zijn, omdat we daar ook de evenaar zouden passeren (Neptunes weer gezien) en dit stuk bekend staat door zijn Doldrums (windstiltes). Uiteindelijk hebben we redelijk goed kunnen zeilen, af en toe met wat motorondersteuning, maar binnen 7 dagen waren wij er voorbij en kregen bijna direct een redelijke zeilwind richting Paaseiland.

Onderweg in het begin niet gevist, omdat de koelkast en de vriezer overvol zaten en als je dan wat vangt moet je het meeste weggooien, wat natuurlijk ongepast is.

Na ca. 2 weken de hengel weer uit, 1 x alles kwijt aan een grote jongen, 1 x een mooie grote Mahi mahi (kon hem niet nameten Wim, maar langer dan 140 cm) maar bij het binnen halen achter de boot brak de lijn en 1 x een dikke tonijn, die ook achter de boot van de haak sprong!

We hebben onze tijd gedood met slapen, eten drinken, spelletjes, lezen, puzzelen, boot poetsen, controle en onderhoud aan het staande en lopende want en natuurlijk om je heen kijken.

We hebben (de boten rond Panama niet meegerekend) op deze reis met een afstand van ca. 2.900 Nm (ongeveer 2.700 km) maar 1 boot gezien en deze is ook nog eens netjes voor ons uitgeweken!

Tijdens de 2e helft van de reis zag ik op een gegeven moment dat de radardome en de windgenerator wat stond te wiebelen en dacht dat dit door de kapotte opvulringen van de radarpaal ondersteuning kwam. Bij nadere controle zag ik echter, dat de las waarop de radardome en de windgenerator zijn gemonteerd deels gescheurd was.

Ik heb de dome en de windgenerator met 2 extra lijnen gestabiliseerd en hoopte daarmee tot het Paaseiland door te kunnen varen.

Jammer dus, want 2 dagen later, natuurlijk was de zee erg onstuimig met golven van 3 - 4 meter, harde wind (20 - 25 knopen, ca. 5 - 6 Beaufort) zag ik dat het hele spul stond te schommelen boven op de paal.

Ja probeer dan maar eens op een hobbelend schip iets te strijken, waarbij de windgenerator ca. 3 - 3,5 mtr. boven dek staat, niet meer vast zit op de onderpaal.

Samen met Paulien toch getracht dit voorzichtig naar beneden te krijgen, echter toen ik de 2 paalondersteuningen losmaakte gingen we samen bijna met paal incl. radar en windgenerator over boord. Uiteindelijk zijn we met de golven mee gaan varen op de motor, de kraanlijn goed om de radar met windgenerator gebonden en de zaak toch nog heelhuids beneden gekregen.

De volgende dag heb ik alle antennes, de radardome en de windgenerator gedemonteerd en het hele spul onderdeks geborgen. Zoals de foto's laten zien is de gehele flens afgescheurd (en ook erg dun uitgevoerd 1mm) en dat is gekomen omdat ik op deze flens ook de windgenerator heb laten lassen. De windgenerator met een gewicht van 13 - 14 kg op een arm van ruim 1 meter geeft een dermate draai/kiep moment dat het te verwachten was dat er iets kapot zou gaan met deze materiaaldikte.

Tijdens het neerhalen van de radardome en windgenerator merkte ik dat er weinig koelwater uit de uitlaat kwam. Na demontage bleek dat er geen enkele rib meer op de impeller zat en alle slangen gedemonteerd om de reststukken terug te vinden. Jammer genoeg maar 50% terug gevonden en iom Jan (van Clairette, heeft HR 45) ook de aanvoerslangen gecontroleerd, maar niets te vinden. Inmiddels de impeller vervangen en geeft voldoende koelwater, motortemperatuur blijft constant, zelfs wanneer we langere tijd op vol vermogen draaien.

Op een gegeven moment hadden we ook vrij weinig wind, onder zeil hoorde je alleen het kabbelen van het boegwater en zaten samen lekker te babbelen in de kuip. Plotseling werd deze stilte verstoord door een gigantische plons!

Op ongeveer 15 - 20 meter naast de boot aan stuurboord zagen we nog net de staart van een enorme walvis onderschieten, deze lag daar waarschijnlijk in de middagzon te dutten en schrok van ons. Ook wij en ons hart klopte in onze keel van de schrik, gelukkig kwam de walvis ca. 150 mtr achter ons weer met een waterfontein naar boven en verdween van ons af, pfff!! We hebben verhalen gehoord dat ze soms spelen met je boot en dat loopt dan nog wel eens verkeerd af...

Verder is de reis perfect verlopen en zijn we na 20 dagen aangekomen op het Paaseiland. De laatste dag hadden we nog 160 Nm voor de boeg, doordat we een lekkere oosten wind hadden liepen we continue 7 - 8 knopen en zouden we net voor donker aankomen, zo rond 18.30 uur. Vooral omdat we op de boordplotter geen adequate gedetailleerde kaarten hadden (wordt niet door de leverancier ondersteund) had ik op de kaartentafel de laptop met MaxSea draaien.

De laatste uren keken we uit naar het eiland, maar zagen alleen maar een dikke grijze band en dachten af en toe wat contouren te ontdekken, maar nee, ook dat waren wolken.

Terwijl wij met volle snelheid kwamen aandenderen draaide de wind binnen 1 minuut ongeveer 20 Nm voor de kust naar het SW, dus pal tegen!! Eerst nog geprobeerd wat te kruisen, maar de wind was dermate weinig dat dit geen voortgang gaf en uiteindelijk met de motor naar het eiland toe.

Inmiddels kwam de regen ook met bakken uit de hemel en dit was nu niet een van de meest plezierige aankomst. Doordat we eerst aan de noordkant van het eiland wilden ankeren in verband met de windverwachting, bleek ca. 10 Nm uit de kust hier een enorme golf (swell) te staan en daarom na nieuwe weersinfo binnengehaald te hebben naar het zuid-oosten uitgeweken. Daar om 21.00 uur het anker in een baai laten vallen en eindelijk weer eens een hele nacht zonder diensten lekker kunnen slapen!!

De volgende ochtend werden we door het zonnetje gewekt en lagen we in een baai waar een altaar staat met het grootste aantal Maoi ( Stenen beelden, 15 st.). In deze baai lagen we ook relatief rustig, er stond wel wat swell, maar dat was goed te doen. Omdat we later bij de hoofdstad op anker meer op volle zee zouden liggen, hebben we besloten om eerst wat werkzaamheden aldaar uit te voeren.

Het voorstag stond iets te strak, (waardoor de masttop af en toe iets naar voren kwam) en moest iets ontspannen worden, daarnaast diende het grootzeil gewisseld te worden ivm met een losse naad.

Van het oude zeil was onderweg de naad van de pees (waarmee het zeil in de mast zit) over ca. 50 cm los gekomen, zodat we tijdens het laatste stuk van de reis het zeil niet meer volledig hebben uitgerold.

Het nieuwe zeil van Incidences Brest staat er werkelijk prachtig op, compleet met 4 verticale zeillatten, is mooi vlak gesneden en goed te trimmen.

In de middag, nadat Paulien de wasmachine had laten draaien en de boot intern had gereinigd, zijn we omgevaren naar Hanga Roa, de hoofdstad van het eiland en daar op anker.

Hier lagen al 2 boten die daar in de ochtend waren aangekomen, een Engels en een Duits schip. Via de marifoon hebben wij ons aangemeld en de autoriteiten zouden de volgende ochtend bij ons aan boord komen om in te klaren etc.

Omdat er voor de kust nogal wat golven stonden, kwamen de autoriteiten niet bij ons aan boord, maar moest ik met de documenten bij hen aan boord komen in een open sloep met buitenboordmotor. Alleen een inspecteur van de gezondheidszorg heeft aan boord onze laatste restjes groente en fruit gecontroleerd op mogelijke ziektes/bacteriën, maar zo snel en alleen maar aan de buitenkant is dat niet te zien, echter alles was goed gekeurd!

Daarna de dinghy opgeblazen en naar de kant om het eiland te bekijken en uit te zoeken of we een auto konden huren of beter met een bus het eiland konden bezoeken.

Direct na aankomst op het eiland werden we gelijk door de bemanning van de Engelse boot aangesproken met het verzoek of we iets konden combineren met autohuur etc., natuurlijk hoe meer zielen hoe meer vreugde!

Na op de markt (een paar groenten- en fruit- stalletjes in de hoofdstraat, met een zeer summiere sortering) te zijn geweest en na ons licht opgestoken te hebben bij de toeristen informatie, hebben we voor zaterdag en zondag een auto gehuurd.

Zowel onze reisgids, internet als de info van de toeristeninformatie en andere locals geven een beeld van de historie, waarbij er stukken ontbreken en tot op de dag van vandaag

kent men niet de volledig achtergrond /historie waarom de beelden zijn gemaakt, hoe ze destijds verplaatst zijn, waarom ze later weer omgeworpen zijn etc.

Het is in ieder geval erg indrukwekkend, vooral als je weet dat sommige beelden een gewicht hebben tussen de 150 en 180 ton. Deze beelden (Maoi) zijn op de berghelling en in de krater uitgehakt, echter hoe men deze heeft getransporteerd over de kraterrand naar de voet van de berg en daarna nog eens elders op het eiland op een speciaal "altaar" heeft geplaatst is niet duidelijk.

Men heeft van een andere vulkaan, deze had een veel rodere steensoort, natuurlijk ook weer op een van de meest afgelegen plekken, de hoofdtooi (dit moet het opgestoken haar voorstellen) uitgehakt.

Ook deze zijn weer naar de eindbestemming gebracht en op het inmiddels staande beeld geplaatst, tot 50 ton aan gewicht, alleen voor deze hoofdtooi!!!

De eerst Moai zijn rond 800 na Chr. uitgehakt en zijn in de loop der tijden alleen maar groter geworden. Ze staan bijna allemaal met de rug naar zee toe en vertegenwoordigen de overleden leiders van de langoorstammen.

Op een gegeven moment bestond de eiland populatie uit 2 verschillende bevolkingsgroepen, de lang-oren en de kort-oren. De lang-oren (zij "versierden hun oren met stenen, waardoor ze uitzakten) overheersten de kort-oren en "gebruikten" ze als slaaf.

De onderdrukte kort-oren hebben door slimmer te zijn dan hun opponenten bijna alle lang-oren uitgemoord, echter hierdoor kromp het bevolkings aantal enorm.

In 1836 zijn bijna alle eilandbewoners opgepakt, per schip naar Peru verscheept en daar als slaaf te werk gesteld in de kopermijnen.

Na internationale druk zijn na een paar jaar de Peruanen overstag gegaan en hebben de nog levende (20 %) weer terug gestuurd, maar daarvan zijn de meeste tijdens de barre zeereis omgekomen. De enkele overlevende hebben het leven gelaten door de meegebrachte ziektes en eveneens een groot aantal nog achter gebleven eilanders zijn hieraan overleden.

Hierdoor is er een leegte in kennisoverdracht over de historie ontstaan en is de mystiek ontstaan.

Ook zijn door de komst van missionarissen de Vogelman rituelen verdwenen, waardoor bijna alle authentieke gewoontes verloren zijn gegaan.

Maar het was bijzonder interessant om te zien en te horen wat daar allemaal gebeurd is, indrukwekkend als je op de berg staat waar de beelden zijn uitgehakt, waar en hoe ze zijn opgesteld etc.

De onderzoeken door verschillende specialisten hebben met hun verschillende theorieën weinig klaarheid gebracht in de mysterie. Mogelijk dat de waarheid ooit nog eens boven water komt, wie weet...

Inmiddels zijn wij alweer vertrokken naar de Pitcairn eilanden, ruim 1100 mijl westwaarts om te zien wat de bemanning van de Bounty daar allemaal heeft achter gelaten.

Zoals het verhaal beschrijft heeft de verbannen kapitein zijn reis op een vlot gedurende enkele maanden overleeft en is aangekomen op de Markiezen.

De overige bemanning heeft op Pitcairn "huis gehouden" en door onderlinge strijd heeft uiteindelijk maar 1 bemanningslid het overleeft, is getrouwd met een Polynesische vrouw en heeft voor nazaten gezorgd.

Tijdens een routine controle bij de motor heb ik tegen een slang aangestoten van de waterkoeling en is de slangaansluiting op de oliekoeler van de keerkoppeling afgebroken. Deze heb ik met wat kunst en vliegwerk weer aangesloten en lekt gelukkig niet mee, maar moet omgaand vervangen worden! Waarschijnlijk pas op Tahiti mogelijk, maar voor noodgevallen kunnen wij de hoofdmotor gebruiken!

Aangezien we op het Paaseiland slecht internet hadden, stuur ik deze tekst via de SSB naar Sander met het verzoek deze op de website te plaatsen. De foto's zullen we uploaden als we weer normaal internet hebben, wanneer durf ik nog niet te zeggen!!

Groet en tot het volgende verhaal,

Paulien en René

SY Bounty

HR 46 - 89