Hallo allemaal,

Vanuit een erg warm en drukkend Panama weer even een berichtje hoe het ons vergaat, net voordat we willen vertrekken naar Las Perlas (eilandengroep onder Panama City), waar we willen wachten op goede wind richting het Paaseiland.

Op zaterdag 7 maart zijn we vertrokken uit Curacao en door mijn tante Diny uitgezwaaid, waarbij zij moeite had om het droog te houden.

Er stond een mooi windje, ENE 5 - 6 en de zee was redelijk hobbelig, maar doordat de boot toch wat langer en zwaarder is voeren we toch zeer comfortabel richting Aruba. We wilden graag met volle maan varen, want zeker bij Aruba varen er 's nachts nogal eens onverlichte drugsboten die ook niet voor andere kleinere boten uitwijken.

De afstand van Venezuela naar Aruba is maar 15 Nm, ca. 30 km en daardoor extra aantrekkelijk om snel even in een donkere nacht een vrachtje over te zetten.

Gelukkig hebben wij geen last gehad en waren vrij snel bij Aruba voorbij en konden we stuurboord uit richting Panama.

De 2e dag voor Colombia werd de wind toch wat harder uit het NE om uiteindelijk (ja dat gebeurt natuurlijk altijd 's nachts) net na ons avondeten aan te trekken tot 35-40 knopen.

Later in de nacht werd deze zelfs 45-50 knopen en werden de golven uit elkaar geblazen en werden wij verblijd met horizontale regen die volop in de kuip geblazen werd van achteren.

Ik had in de middag het grootzeil al volledig ingedraaid en uiteindelijk hebben we alleen met een stukje fok ( 5 - 7 m2) op de stuurautomaat gevaren met een snelheid van 8 - 10 knopen.

De golven waren wel hoog, maar ons bootje voer daar heerlijk rustig doorheen en in verband met de zoute regen hebben we de meeste tijd rustig binnen gezeten en natuurlijk wel regelmatig om ons heen gekeken. De windsnelheid is pas de volgende middag weer normaal geworden en we hebben maar 1 keer een beetje water van een achteropkomende roller in de kuip gekregen.

Ik heb nog overwogen om bij St. Martha aan te lopen, maar terug denkend aan onze ervaring destijds bij de Gironde was de beslissing zeer snel genomen om op volle zee te blijven.

Uiteindelijk zijn we Woensdag op de San Blas eilanden aangekomen en hebben alleen het laatste stukje in het donker moeten doen, wel heel langzaam want we zagen geen hand voor ogen.

De volgende ochtend zagen we dat we bij de laatste 50 meter precies tussen 2 riffen waren door gevaren, welke niet op de kaart stonden, maar met een snelheid van 1 knoop kan er weinig gebeuren.

Jammer genoeg hebben we de eerste dagen op de San Blas alleen maar nevel en bewolking gehad, waardoor de omgeving er niet zo mooi uit ziet als met het zonnetje, evenals snorkelen en duiken is dan niet aantrekkelijk.

We hebben enkele eilanden aangedaan, toch nog veel gesnorkeld en vooral genoten van de rust, ruimte en levensstijl van de Kuna Indianen welke hier nog op de eilanden wonen. (zie foto's)

Deze Indianen willen liefst niet gefotografeerd worden omdat ze denken dat daardoor hun geest wordt meegenomen, dus dan maar stiekem. Ze wonen in hutjes van takken, bamboestokken en palmbladeren, hebben wel allemaal een mobiele telefoon, leven van de visvangst en het toerisme. Ze verkopen graag hun Molla's (lapjes bewerkte stof, vaak met felgekleurde motieven), arm- en been- kralenbandjes of een stukje vis.

Drinkwater halen ze uit de grond en hebben daarvoor een palmboom omgehakt. Waar de wortels hebben gezeten is nu een vijvertje ontstaan wat mooi schoon grondwater genereert.

Verbazend hoe deze mensen met bijna niets hun hoofd boven water kunnen houden, wel komt er af en toe een bootje met wat levensmiddelen langs en door te ruilen wordt de handel gedaan.

Ook is het gebied levensgevaarlijk door de vele riffen en hebben we vele boten, zowel enkele zeilboten maar ook vissersboten als wrak gezien.

Na ca. 1 week zijn we doorgevaren richting Panamakanaal en zijn we in een mooie natuurlijke baai bij Portobelo voor anker gegaan. Hier hebben we gelijk de agent die ons de vorige keer ook heeft geholpen met de papieren en documenten voor de passage van het kanaal gebeld (Mr. Tito, tel. +507 6463 5009 {voor de zeilers die hem willen benaderen}).

De volgende dag was hij bij ons ter plaatse en een week later hadden wij het groene licht voor de doorgang, kosten agent incl. huur van 4 lijnen, 4 autobanden als extra fender $ 197,=.

In het hostel/restaurant/bar van Captain Jack hadden we perfect internet en daar troffen we de 1e avond een echtpaar (Aad en Jolanda) die in deze regio op reis waren en net waren aangekomen vanuit Colombia. Onder het genot van een heerlijk koud biertje vertelde zij hun ervaring en dat ze in Panama o.a. ook de sluizen en het kanaal-museum in Panama City wilden bezoeken.

Ik stelde ze voor om dan als linehandler met ons mee te varen, zodat ze de sluizen vanuit een andere invalshoek konden bekijken en de reis zou stoppen in Panama City, waar ze dan een taxi konden nemen naar het museum.

Ze hadden ook nog nooit op een zeilboot gevaren en vonden het een leuk idee en gezien onze ervaringen van de jaren ervoor wist ik dat na een beetje tekst en uitleg iedereen kan fungeren als linehandler.

Zij zijn een dag later vertrokken naar de San Blas eilanden en we hebben telefonisch contact gehouden wanneer ze in Colon moesten zijn om in te schepen.

Eerst hebben we vanuit Portobelo met een lokale bus (vergelijkbaar met de gele schoolbussen in USA) boodschappen gedaan, echter met volle tassen terug in een bus die overvol is en we zelfs de gehele terugweg moesten staan in het gangpad is geen sinecure.

Aangezien het schip ook in Colon gemeten moest worden, zijn we maandag naar Colon gevaren en de volgende ochtend gemeten. Tijdens de meting wilde deze ambtenaar 40 cm extra rekenen voor het anker wat voorop zou liggen, echter dan zouden we langer zijn dan 15 mtr en $ 500,= extra moeten betalen. Na een heftige discussie heb ik hem aan zijn verstand gebracht dat ons anker binnen de preekstoel zou blijven en als compromis heeft hij er maar 20 cm bij gerekend, kon mij niet schelen als we maar onder de 15 mtr. bleven! Eindmaat was nu 14,98 mtr!!!

In Colon zijn we bij Shelter Bay haven langs gevaren, waar het pakketje uit de USA geleverd zou worden, maar zoals te verwachten was geen pakket geleverd!

Na enkele telefoontjes zou het toch nog Woensdag geleverd worden, maar ook nu was er weer een spraakverwarring, niet geleverd en wij moesten Donderdag door het kanaal!!

Uiteindelijk is het pakket Donderdag afgeleverd in Shelter Bay Colon, terwijl wij aan het voorbereiden waren voor de kanaal passage. We hadden in de jachtclub van Colon nog een 3e linehandler gevonden, een jonge Canadese van 31 jaar (Kate).

We zouden Donderdag om 13.00 uur moeten klaar liggen in een ankergebied net voor de kanaalingang, waar dan de "Adviser" aan boord zou komen. Om 12.00 uur werden we door de agent gebeld en gaf ons door dat we pas om 16.30 uur in het ankergebied moesten zijn.

Nadat we ons anker daar om 15.45 uur hebben laten vallen en ons aanmelden, kregen we van de verkeerstoren te horen dat de Adviser pas om 17.30 uur zou arriveren, dus nog maar even wachten, het is nog erger als in Zuid Europa maar Manjana verstaan en begrijpen ze wel!!

De Adviser kwam pas om 18.45 uur aan boord en we zouden de eerste sluis ingaan om 19.45 uur, maar dit werd pas om 20.30 uur.

Voor de sluis moesten we met een andere boot (uit Nw. Zeeland) samen gebonden worden en zo mochten we achter een groot vrachtschip de sluis in.

In de sluis gooien de sluismedewerkers hun dunne lijn met apenkloot (hard gummi bal met touwomwikkeling) op het schip, daar worden dan de lijnen van ons aangebonden (2 St.), opgehaald en om de kade bolders gelegd. De linehandlers moeten de lijn dan strak trekken, zodat de 2 boten dan netjes in het midden van de sluis blijven liggen. Tijdens het vullen van de sluis moeten deze lijnen dan ook strak getrokken worden, wat niet altijd even makkelijk is met de werveling en het grote gewicht van de boot.

Door het net passende vrachtschip voor ons (nog geen halve meter speling met de kade) duurde het extra lang voordat we alle 3 de sluizen door waren en we naar de mooringboei op het Gatun meer konden varen. We kwamen hier pas om 23.30 uur aan en moesten toen nog eten, maar het was erg gezellig, het eten en de wijn smaakte goed waardoor we pas om ca. 02.00 uur naar bed gingen.

De volgende ochtend waren we (Gastheer en vrouw) er om 5.30 uur al uit om het ontbijt voor onze helpers te verzorgen, want om 6.00 uur zou de nieuwe Adviser weer aan boord komen.

Toen de Adviser pas om 8.00 uur kwam aankakken en gelijk begon te stressen dat we op vol vermogen naar de ander kant moesten heb ik hem toch even mijn ongenoegen geuit en gezegd dat hij de pot op kon en ik bepaalde hoe snel er gevaren werd en niet van plan was de 2 verloren uren op zo'n manier te willen corrigeren. Na enige discussie gaf hij inderdaad toe dat de slechte planning en organisatie de schuldige was en hebben daarna een leuke gezellige dag gehad met deze adviser en onze linehandlers. Ze hebben alle drie genoten van de reis, de belevenissen in de sluizen en de lol die we gezamenlijk hadden. Jolanda had zich zelfs in een grote Nederlandse vlag gewikkeld en stond uitbundig te dansen en te zwaaien op het voordek en hoopte dat zo haar en onze fans ons via de webcam konden zien en herkennen.

Voor de sluistrap naar beneden bij de Pacific werden we met 3 schepen gekoppeld, wij in het midden omdat we de zwaarste waren met het grootste motorvermogen, aan bakboord een catamaran (Duitsers) en aan stuurboord de Nieuw Zeelanders weer.

Ook deze doorgang verliep probleemloos al was het af en toe wat kritiek omdat de wat minder ervaren Nieuw Zeelander vaak niet goed op de commando's reageerde en niet of onvoldoende hielp bij het remmen, waardoor de catamaran erg dicht met zijn steven bij de sluismuur kwam.

We zijn na de sluis doorgevaren naar een ankerplek (La Playita) waar we 2 jaar terug ook hebben gelegen en gezellig met z'n allen (Jolanda, Aad en Kate) geborreld, gegeten en belevenissen uitgewisseld tot in de late uurtjes, het was gewoon super gezellig!

Nadat we allemaal heerlijk geslapen en ontbeten hadden, heb ik onze gasten weer aan de kade afgeleverd en hebben wij de boot schoon gemaakt, diesel gevuld, was gedraaid, lijnen en banden weer ingeleverd.

Inmiddels had ik met de agent geregeld dat hij het pakketje in Shelter Bay zou oppikken en hij kwam dit zondagochtend brengen, toch nog allemaal gelukt!

We wachten nu nog op de agent in verband met de in/uit-klaring en de daarbij behorende documenten. Doordat we deze in/uitklaring door hem in 2 opvolgende dagen laten doen, hoeven we geen cruising-permit á $ 400,= te kopen.

Van andere zeilers hebben we gehoord dat alleen al de inklaring hen rond de $ 440 á $ 500,= gekost heeft, al die ambtenaren zijn zo corrupt als de pest en als buitenstaander weet je niet wat wel en niet verplicht is. Daarnaast spreken ze opeens geen Engels meer als er vragen gesteld worden, dus wij zijn erg blij met onze agent die het allemaal goed geregeld heeft en er ook nog een paar centen mee heeft verdient!!

Het mes moet tenslotte aan 2 kanten snijden!

Vandaag de laatste inkopen gedaan, de boot ligt op oorlogssterkte in het water met proviand voor enkele weken, morgen naar de Las Perlas en vandaar ca. 2.900 mijl verder naar het Paaseiland, ca. 21 dagen varen als de wind en windrichting een beetje meewerkt.

We moeten ook de evenaar passeren, dus we gaan ervan uit dat we nog de nodige doldrums (windstiltes) krijgen.

Via de website zullen we proberen iedere dag (mits we contact hebben met de walstations) onze positie door te geven (aanklikken onder Yotreps dagelijkse positie op zee).

We zijn iets te laat, want we hadden graag met de Pasen op het Paaseiland geweest, maar voor iedereen een vrolijke Pasen en geniet van de lente (als het niet waait of regent), wij zullen het hier ook doen!

Groet en tot de volgende keer,

Paulien en René

SY Bounty

HR46-89