Hallo allemaal,

Onze kinderen hebben jullie al geïnformeerd over het noodlot wat ons is overkomen en hierbij een meer gedetailleerd verslag van de schipbreuk en wat we voorafgaand nog hebben meegemaakt.

Vanaf Nuku Hiva zijn we samen met de Pikuditu naar het eiland Ua Pou gevaren (ca. 30 Nm) en daar gesnorkeld en heerlijk van de rust en de natuur genoten.

Omdat we een mooi weerraam hadden zijn we vandaar de volgende dag doorgevaren richting het Atol Takaroa en na een snelle tocht van nog geen 3 dagen voor de passage op anker om 5.00 uur.

Ankeren is daar een vreemde belevenis, want allereerst is het diepte verloop over ca. 60 meter oplopend van 900 mtr naar 0,50 cm, allemaal rots en koraal. Daarbij komt dat volgens de guide het water van de passage alleen maar uitstromend zou zijn, dus het anker uit in de monding op 10 meter en tot onze verbazing werden we de passage deels ingetrokken.

Aangezien dit zeer vreemd was ben ik wakker gebleven om te zien wat er allemaal zou gebeuren en om 7.00 uur bij daglicht naar binnen gevaren, met de stroom mee!!

Aan het einde van de passage moesten we haaks bakboord uit over het ondiepste stuk (3,5 - 4 mtr.) de lagoon in en daar stonden hoge golven door de harde stroming (ca. 6 knopen), maar met een goede schroef vol power geen enkel probleem.

Wat een mooi blauw water in de lagoon, echt zoals gepresenteerd op reclame folders. De passage heeft een lengte van ca. 500 mtr. en daarlangs is een gedeelte bebouwd met 2 kerkjes en enkele huisjes/hutjes wat het dorp moet voorstellen.

We zijn in de lagoon naast de passage op anker gegaan (26 mtr. diep, alle ketting en 20 mtr lijn uit) om nog even een paar uurtjes te slapen, echter door de wind en oplopende golven hebben we het anker opgehaald en zijn aan de overkant (hoge wal) op anker gegaan.

Een atol is een aaneenschakeling van kleine eilandjes (motus) waartussen ondiepe doorgangen zijn naar de zee. Hier stroomt dan ook door het tijverschil het water in en uit en meestal is er 1 passage waar een boot door naar binnen of buiten kan, hier kan het water soms erg hard stromen, tot wel 9 à 10 Knots.

De lagoon (wij dachten gelezen te hebben dat dit een ingezakte heuvel/berg was) is geheel voorzien van koraal, wit zand en ondiep zodat het kristalheldere water mooi azuur blauw wordt.

We hebben op een van de motus van Takaroa enkele locals gesproken, om te vragen hoe nu de zwarte parels groeien. Deze mensen wonen in een grote hut, betonnen vloer opbouw van waaibomen hechthout en natuurlijk een golfplaten dak.

Ramen zijn hechthouten schotten die met een stok open of dicht gezet kunnen worden en ook binnen zijn alle wanden van hetzelfde hechthout.

Met grote trots werd ons hun huis gepresenteerd, waarbij de Salle de Bain hun trots was, een laag staand toilet op de betonnen vloer, een bakje voorzien van een stukjes ingelegde oude tegels wat de douche moest voorstellen en uit de vloer stak een halve meter pijp waar een kraan opzat!

Qua verlichting had men 2 peertjes hangen en als de stroomvoorziening functioneerde had men licht. Ook was men vooruitstrevend door 2 kleine zonnepaneeltjes op het dak te monteren, kleine accu binnen en een converter (200 Watt) om de telefoon op te laden.

Ook had men 2 st. 12 volt lampjes hangen in de woonkamer en keuken. De foto's op de site vertellen meer, maar we kregen wel tekst en uitleg over de parels...

Van schelpdieren vanuit Polynesië worden in de USA ronde bolletjes geproduceerd in div. diameters, deze worden op een speciale manier en specifieke plek in de oester aangebracht en aan lijnen vertikaal in het water onder een boei gehangen.

De minimale "draagtijd" is 18 maanden voordat er voldoende parelmoer is afgezet. De parelmoer dikte wordt met behulp van röntgen gecontroleerd en hoe dikker de laag, hoe meer deze opbrengen.

Paulien heeft enkele mooie zwarte parels gekregen om later in een hanger of ketting te verwerken, echter ze zijn later weer aan de zee teruggegeven.

Na 5 dagen genoten te hebben op dit atol, maar ook weer onderhoud te hebben gepleegd aan de boot (poetsen, ontroesten, mantel van de ankerlijn was los en met grote steken doorgenaaid) zijn we doorgevaren naar het atol Fakarava.

Fakarava is een van de grootste atollen en volgens de guide zouden we hier verse groente en fruit kunnen kopen in de winkels van het enige dorp Rotoava.

Na eerst een ochtend in een kleine baai op anker te hebben gelegen, wilden we 's middags naar de zuid passage varen, omdat dit een van de mooiste duik- en snorkel-plekken van de atollen is.

Onderweg bedachten we ons dat het beter was om eerst wat verse proviand in te slaan en zijn we terug gezeild naar Rotoava. De winkels bleken echter zeer weinig verse groente en amper iets van vers fruit te hebben, maar ja we hadden nog wel een en ander aan boord.

Ook de Pikuditu lag in de lagoon (bij de Zuid Passage) en is daarna ook naar ons toegekomen, wat natuurlijk erg gezellig was.

Wij lagen op diep water op anker (16 meter) en hadden bijna 40 meter ankerketting uit, maar door de oplopende golven was het onrustig omdat de ketting/golven zorgden voor schokkende bewegingen. Eerst heb ik geprobeerd met de laatste 3 meter ketting dit op te lossen, maar uiteindelijk heb ik ca. 5 à 6 meter ankerlijn gegeven voordat het schip rustig lag te veren op de ketting.

Omdat het Donderdag erg veel regende en Steven en Dineke bij ons zouden eten, hebben we de vijf 30 liter jerrycans met extra diesel van onder de salontafel weggehaald en in onze slaaphut geparkeerd.

Gezellig gegeten en een hoop lol gehad, terwijl buiten de regen met bakken uit de hemel kwam. Steven had wat problemen met zijn nieuwe acculaders die aan zijn generator gekoppeld waren en hadden we afgesproken dat ik de volgende dag bij hen deze zou nakijken.

Op Vrijdagochtend na een rustig ontbijtje zijn we naar Dineke en Steven van de Pikuditu gevaren met de dinghy, daar een en ander gecontroleerd en gereset en alles functioneerde weer optimaal. Jammer genoeg was het nog steeds slecht weer en zijn we bij hen blijven eten.

Om ca. 21.30 uur gingen wij terug naar de boot en tot onze grote verbazing lag er geen boot meer op de plek waar we deze hadden achtergelaten, dan weet je even niet wat er je gebeurd en werden we geroepen door de omliggende schepen.

Alexandro (Refola) die we op Hiva Oa hadden geholpen met het vullen van zijn gasflessen vertelde ons dat ons schip los was geraakt en op het rif lag?!?! Dat geloof je dan niet en vaar je gelijk naar de kant toe en daar zagen we een schip liggen welke geheel verlicht was op de romp. Ik dacht nog welke gek verlicht zijn boot nu zo fel, maar dat bleek onze boot te zijn die beschenen werd door 3 paar koplampen van auto's vanaf de kade.

Aan boord gekomen werden we door Iain en Eric (2 medezeilers) opgevangen en kregen we de mededeling dat ons schip zinkende was, wel met de kiel in het zand lag en tegen het koraal lag te bonken door de nog steeds hoge golven.

Men had getracht ons schip te redden met ca. 6 dinghy's en Iain had ook de motor bijgezet (wij laten altijd de startsleutel in het slot zitten, zodat in noodgevallen ook mogelijk anderen de motor kunnen starten) om uit het rif te komen, maar alle pogingen faalden. Hij heeft de motor gelijk weer uitgezet toen na een grote knal er plotseling grote hoeveelheden water naar binnen stroomde en dat wij aan boord waren stond er al ruim 1 meter water in het hele schip.

Doordat het hoog water werd (verval is gelukkig maar 50 - 60 cm) steeg het niveau alleen maar, vooral aan bakboordzijde omdat we daar door de wind en golven tegen het rif aan lagen. Het stonk enorm naar diesel, dit kwam omdat ik de diesel jerrycans nog niet had gefixeerd onder de tafel en er een was opengegaan. De overige hebben Eric en Iain veilig gesteld in de kuip.

Ik heb wel gelijk een aantal persoonlijke waardevolle spullen veilig gesteld, maar doordat het zulk slecht weer was konden we ook onvoldoende buiten zetten, want daar werd het ook gelijk nat door de regen.

Na wat te zijn bijgekomen heb ik de verzekering gebeld, Paulien werd door een medezeiler naar de Pikuditu gebracht, Steven heeft me aan boord nog geestelijk ondersteund en na het fiat van de verzekering dat onze veiligheid belangrijker was dan het schip terug gegaan naar de Pikuditu. Wel was het inmiddels 4.00 uur geworden en hebben die nacht bijna niet geslapen.

De volgende ochtend om 7.00 uur samen met Steven naar de kant en daar werden we door Alexandro opgevangen en hij vertelde dat Vicky (vrouw van Iain) van de Dolfin ons schip bij de kade zag gaan en heeft toen alarm geslagen.

Terwijl we daar stonden te praten kwam de brandweercommandant met wagen, deze sprak mij aan en vroeg of hij kon helpen. Deze zeer vriendelijke man (Giel) was binnen 10 minuten de coördinator en nam ons mee naar het vliegveld om te bellen, organiseerde materiaal, vroeg aan de burgemeester of ze hun materiaal mochten gebruiken, naar de duikschool om duikers te regelen, naar andere mensen om boten en opslag te regelen etc. etc.

Na ruim 1 uur waren er 15 - 20 mensen in de weer, werd de boot leeg gehaald, alles in een andere boot, naar de kant gebracht, daar weer in auto's die de spullen naar de gemeentelijke opslagloods brachten.

Het plan was om 4 sets van 3 st. lege oliedrums als drijflichamen aan de boot te bevestigen, met behulp van op te blazen drijfparachutes van de duikers zou de boot dan iets worden opgetild en wilde men tijdelijk de gaten afdichten. Daarna 2 elektrische pompen (met generator) en een grote motorpomp erin om de het schip lichter te maken en haar met 3 grote boten tussen het rif uit te trekken naar de kade, waar verdere reparatie in het water of op de kant voorzien was.

Na op de eerste zaterdag hard zwoegen was er om 18.00 uur maar 1 set oliedrums stabiel gemonteerd aan bakboord achter en deze gaf inderdaad wat drijfvermogen.

Aan stuurboordzijde lagen de ander sets oliedrums tegen de romp aan te beuken en dit deed me ontzettend veel pijn, want zo zuinig als we altijd op de boot zijn geweest, veroorzaakten deze diepe krassen in de romp. Maar liever een beschadigde boot die weer drijft als haar hoog gepolijst ten onder te laten gaan!

De volgende ochtend om 7.00 uur weer aanwezig en had de plaatselijke politieman een beter idee om haar te liften. Voorstel was om aan stuurboordzijde het koraal deels weg te hakken, dit af te dekken met grote jute zakken (worden gebruikt voor het transport van de coco's noten), het schip naar stuurboord om te trekken zodat noodreparatie aan bakboord beter uit te voeren was. Na vele uren hakken en breken is dit gelukt en bleek dat er aan bakboord een groot gat was ontstaan doordat er een stuk koraal van ca. 30 cm. diameter naar binnen stak, de gehele kombuis eruit gewerkt had en een gat gemaakt had van ca. 50- 60 cm breed en ca. 150 cm hoog.

Met hechthouten platen van 8 mm en zware spanbanden werd dit gat deels afgedicht en ook verscheidene cracks in de romp zijn met kleinere stukken hechthout en kit afgedicht. pompen werden opgestart en ze begon te drijven!!

Heel voorzichtig hebben we haar tussen het koraal weggesleept en ca. 100 meter verder in de beschutte kom van de haven aan de wal gelegd.

Daar hebben we de generator van een van de medeschippers uitgezet en aangesloten op elektra van de gemeenteloods.

Aangezien de 2 dompelpompen af en toe niet aansloegen, doordat bijv. de flotterschakelaar ergens achter blijft hangen, hebben we de zoon van Giel gevraagd of hij de nachtwacht wilde zijn. Ook doordat er nog steeds uit allerlei kastjes en de bilge plastic verpakkingsmateriaal kwam welke de pompen kon verstoppen, was continue controle noodzakelijk.

Zelf hadden we ook wat rust nodig, want 48 uur in touw zijn is ook onmogelijk.

De volgende ochtend kwam ik alleen om 6.30 uur naar de kade en hadden we al gehoord van een andere zeiler via de marifoon dat de boot met haar neus iets naar voren lag.

Bij het invaren van de haven zag ik tot mijn grote schrik, dat de boot tot aan de dakluiken gezonken was, er geen pompen meer draaiden en geen bewaking op de boot was.

Achteraf bleek dat er om 3.00 uur kortsluiting in de elektrakabel was ontstaan. Kevin had zijn vader Giel uit bed gehaald en die heeft tot 5.00 uur alleen gewerkt om de boot boven water te houden met de motorpomp. Nadat de benzine van de pomp op was is hij naar huis gegaan en getracht mij via de marifoon op te roepen, maar deze hadden wij niet aanstaan.

Zij lag aan bakboord tegen de kade met de zeereling onder de overstekende betonnen rand en de verstaging begon daar tegenaan te schuren.

Binnen 10 minuten werd er materiaal en mensen geregeld, een grote Poclain graafmachine, 2 motorpompen, alles wat mogelijk was werd ingezet.

Inmiddels had ik de boot iets rechter getrokken met een lijn vanuit de masttop naar de andere kade en was ik bezig om de achterkant van het schip onder de kade uit te trekken met behulp van de lieren, wat zeer goed lukte. Alleen kwam er plotseling harde wind opzetten vanaf bakboordzijde en begon de boot verder over te hellen naar stuurboord, snel een andere lijn vanuit de masttop uitgebracht en vele mensen stonden aan het want te trekken om haar niet over te laten vallen op de brandweerboot en een vissersboot.

Gelukkig kwam er een vorkheftruck het terrein oprijden waar ik de andere val aan kon binden, zodat ze niet om zou vallen.

Er werd een sling achteronder de boot aangebracht (de Poclain tilde haar een beetje op), de pompen werden gestart en binnen 3 uur dreef ze gelukkig weer. Ik had zelf een haspel met 100 meter elektrakabel bij me, deze werd ingezet voor de voeding van de dompelpompen en daarmee was ze weer boven water.

Daarna hebben we haar over stuurboord zo plat mogelijk getrokken om nu een betere reparatie uit te voeren, waarbij men gebruik maakte van dezelfde hechthouten platen en als extra afdichting teer op de platen gebruikte. Ook werden de platen met schroeven vastgezet en daarover de banden.

Inmiddels begon bij ons ook de moed in de schoenen te zinken, want het teer vonden we nu overal in de boot terug, op alle kastjes, de vloer de nog niet uitgehaalde resten kleding etc.

Ook de aanrecht hadden we er verder uitgebroken om ook vanaf de binnenzijde stutten aan te brengen bij de noodreparatieplekken.

Uiteindelijk bleek het zo kostbaar te zijn om de boot terug te laten brengen naar Nederland om een goede reparatie te waarborgen, zodat we met de verzekering hebben besloten om haar over te brengen naar Papeete op een vrachtboot en te kijken of er mogelijk iemand in geïnteresseerd is om haar over te nemen.

Dit is een emotioneel proces, omdat het schip voor ons een derde kind was, althans zo vertroetelde we haar altijd en zoals al vele mensen beaamden dat het in nieuw staat verkeerde, alles tot in de puntjes verzorgd!

We hebben inmiddels de mast gestreken met de kraan van een van de bevoorradingsschepen en deze heeft haar ook op de kade gezet. Daarna hebben we die nacht in ons pensionnetje aan de kant voor het eerst weer iets beter geslapen.

De Pikuditu moest met pijn in het hart naar Tahiti varen en ons alleen achterlaten, omdat hun kinderen en kleinkinderen vanuit Nederland aan boord zouden komen voor een vakantie.

Paulien, Dineke en vele andere mensen waren achter de schermen bezig alle (inmiddels rotzooi) in de gemeentelijke opslag te sorteren. De vrouw van Giel heeft inmiddels al ruim 30 draaien was verwerkt, laten drogen en daarna ons opgevouwen en wel terug gegeven.

Het is onvoorstelbaar hoe snel zeewater alles verwoest, bijna alle blikjes bier die we aan boord hadden zijn open gegaan, al het eten wat in papier/plastic verpakt was is verloren gegaan (al deels in de boot en dat stinkt en geeft een vieze neerslag), al het blikwerk is verroest en sommige al opengesprongen, de zwemvesten kwamen natuurlijk ook spontaan bovendrijven, al met al de foto's laten daar een klein stukje van zien.

Inmiddels zijn Jeroen, Doeschka en de kinderen hier dinsdag 9 Juli aangekomen en helpen ons nu ook met het opruimen van de rommel. Jammer genoeg moesten ze vanwege een weersverandering Dondermiddag een beschutte baai opzoeken om het voorspelde slechte weer het hoofd te kunnen bieden.

Het is nu woensdag 17 Juli en we hebben de meeste nog overgebleven spullen schoon, veel weg moeten gooien, veel gereedschap wat stijf verroest is, kleding wat of door het gat in de romp is weggespoeld is verdwenen verloren, de boordcomputer, de SSB radio, de Pactor modem, de watermaker, de omvormer de acculader kortom alles wat nog in de boot zat is kapot.

Morgen komt het bestelde hout voor de kisten die we zelf gaan maken aan, daar stoppen we onze spullen in die met zeevracht ons achterna komen en we gaan terug om even op adem te komen van deze verschrikkelijk nare ervaring.

Wel willen we alle dank en lof uitspreken voor alle mensen die ons hier ter plaatse hebben geholpen, de zeilers, de locale bevolking en niet te vergeten Dhr. Sibo Hendriks van Kuiper Verzekeringen in Heereveen!!

We gaan ons thuis bezinnen of we weer een boot kopen, nieuw of gebruikt en onze droomreis zullen voortzetten!

Ook willen we iedereen bedanken voor de reacties per email of via de website, dat heeft ons erg geholpen in deze onaangename tijd!!

Groet vanaf een mooi atol met voor ons een wat bittere nasmaak,

Paulien en René

ex SY C-1100 Viskus