Hallo allemaal,

Hierbij weer een bericht van ons, voordat we teruggaan naar ons kikkerlandje.

Vanaf Rio zijn wij in 1 keer naar Ilha Grande gevaren en hebben nog even samen genoten van de mooie baai Pouso op Ilha Grande.

Na telefonisch contact met Roberto gehad te hebben, zijn wij naar Bracuhy gevaren en de Viskus aan het steiger naast Roberto's oude boot aangelegd en gedrieën gezellig uit eten geweest.

Met hem besproken, dat we nog enkele weken hebben om zijn boot om te varen van Salvador naar Ilha Grande, wat hij niet meer verwachtte dat wij dit zouden doen.

Getracht te inventariseren wat hij allemaal aan boord had, zodat wij ons hierop konden prepareren.

Na de volgende dagen tickets geboekt te hebben voor de vlucht van Rio naar Salvador, de bus van Angra naar Rio en een taxi vanaf Bracuhy naar Angra 's ochtends om 04.00 uur, zijn wij de reis begonnen.

Roberto is 1 dag eerder met zijn auto naar Sao Paulo gereden om daar nog een aantal zaken te regelen en zou van daar naar Salvador vliegen.

Om ca. 15.30 uur zouden we elkaar in Salvador treffen en met de bus naar de haven vertrekken, zodat we om 18.00 uur de laatste veer konden nemen naar Itaparica (een eiland in de baai van Salvador).

Laten we nu pas om 17.55 uur aankomen bij het eindpunt van de bus vanwege enorme drukte in de stad, wij met de tassen rennen naar de lift om naar de benedenstad te komen, oversteken door het drukke verkeer en nog net de veer kunnen halen....!, om 17.59 uur.

Op Itaparica met een oud gammel VW-busje (nog met een spijl in de voorruit) ca. ¾ uur over zandwegen en met kinderhoofdjes bestraatte wegen gehobbeld te hebben, kwamen we aan in de haven.

Met zijn dinghy, waar ongeveer 5 cm water in stond, naar zijn boot gevaren waar we de eerste klap te verwerken kregen, wat een oud en vies bootje en vooral wat een ongeorganiseerde bende aan boord!!

Gelukkig had Paulien nog 2 lakenzakken meegenomen, zodat we in ieder geval nog in en op iets schoons konden slapen!!!

De volgende dagen zijn we druk bezig geweest met boodschappen, weersinformatie binnen halen, water inslaan, diesel organiseren en proberen wat rotzooi zeevast te stouwen, want overal lagen losse spullen.

Zondagochtend zijn we om 06.00 uur vertrokken naar Tinaré, een eiland ca. 50 mijl zuidwaarts, waar we aan het einde van de middag aankwamen. Onderweg kreeg ik al een beetje het gevoel dat hij weinig van zeilen had begrepen, want hij wist absoluut niet hoe de zeilen bij welke wind moesten staan.

Jammer genoeg hebben we daar 2 dagen verwaaid en verregend gelegen, echter de eerste mogelijkheid om daar weg te komen hebben we gelijk aangepakt, want we lagen in een drukke route tussen 2 steden en rekening houden met andere schepen kent men niet.

Hierdoor moesten we vaak de spullen op tafel vasthouden of zorgen dat je niet uit bed werd gelanceerd.

Op weg naar de baai van Camamu vertelde Roberto ons vol trots, dat hij wel een Captines-license had, gebaseerd op theorie, maar geen enkele praktijkervaring had opgedaan.

Met zijn huidige zeilboot (2 jaar) heeft hij alleen maar met de fok gevaren en nog nooit met het grootzeil!!!!

De weersinformatie voor de daarop volgende dagen, die we in Camamu kregen waren erg gunstig en we zijn daarom de volgende ochtend gelijk weer doorgevaren, richting Ilheus.

Ook nu merkten we weer het gemis van een dieptemeter, een log en de windmeter, vooral de dieptemeter is onontbeerlijk bij gebieden met veel wandelende zandbanken.

Gelukkig zijn wij zonder vastlopen weer weggekomen, maar het geeft een onbehagelijk gevoel!

In Ilheus zijn Paulien en Roberto naar een supermarkt geweest, terwijl ik getracht heb de benzinetank van de dinghy met behulp van epoxy te repareren. Tevens hadden de marineros van de jachtclub een opticien voor mij gebeld, aangezien een glas van mijn bril er regelmatig uitviel, omdat het te klein was geslepen t.o.v. het montuur.....

Deze man kwam met de auto naar de club, bekeek mijn bril, nam deze mee met de mededeling dat hij om ca. 15.00 uur weer terug zou zijn. Om 14.00 uur kwam hij mijn bril weer brengen en had een nylon-vulling tussen het glas en het montuur aangebracht, waardoor het glas weer goed gefixeerd zat en dit alles zonder er een cent voor te willen hebben, zelfs niet iets te drinken!!!! Dank voor deze uitzonderlijke en vriendelijke hulp.

Doordat er op de Celestial een zeer kleine koelkast was, waren we beperkt in de hoeveelheid vers voedsel, eveneens had deze koelkast maar een stand, vriezen, vriezen en nog eens vriezen, dus ook stroom vreten!

Tot nu toe hadden we vaak de motor bijstaan, maar op weg naar het volgende waypoint was er voldoende wind om alleen op de zeilen te varen, wat een openbaring was voor Roberto, dat dit ook mogelijk was met een zeilboot!!

Onderweg naar de Archipilago dos Abrolhos hebben we enkele walvissen in de verte gezien, mede omdat deze plek tussen Juni en September de kraamkamer is van deze enorme vissen.

Gelukkig dat ik door de ruige zee niet lekker kon slapen en wilde daarom het stuur van Roberto ongeveer 2 uur eerder overnemen. Nu bleek dat deze 'zeeman'' het schip regelrecht op een grote ondiepte met vele kliffen aanstuurde, waar we binnen 20 - 25 minuten op zouden vastlopen en stukslaan, vooral met 5 - 6 Beaufort en golven van 4 - 5 meter!!

Zijn argument was dat we maar 3 - 4 mm van de koerslijn afweken, echter met een grote schaal was de afwijking in werkelijkheid ca. 5 - 7 mijl.

Hierdoor ontplofte ik een beetje, want op zo'n manier aan mijn einde komen had ik niet veel zin in! Hij begreep jammer genoeg nog steeds niet waar hij mee bezig is en was!

Toen we daar midden in de nacht aankwamen, (wij waren er al een keer geweest) moesten we voor een klein eilandje uitwijken en achter het grotere eiland voor anker gaan, maar met een ruige zee, een vuurtoren die je in je gezicht schijnt, geen maan en een hulpkaptein die met een grote schijnwerper je het zicht onmogelijk maakt, hebben we toch een goede ankerplek gevonden. Eindelijk konden we rustig slapen, totdat Roberto mij de volgende morgen om ca. 5.00 uur wakker schreeuwde, omdat wij op drift waren en inmiddels tussen de kliffen door ongeveer 500 meter van onze ankerplek waren gedreven!

Vlug de motor aan en het anker ophalen, nu bleek dat ook de ankerlijn van een dermate slechte kwaliteit was, gebroken, waardoor we het anker met 25 meter ketting kwijt waren.

Terug in de baai konden we gebruik maken van een boei, dus weer lekker slapen...???!!!

De mooie omgeving, het snorkelen in glashelder water, het terugvinden van het anker maakte voor ons de voorgaande gebeurtenissen iets minder erg.

Tijdens een inspectieronde zag ik tot mijn grote verbazing, dat de borstbout van het voorstag er bijna uit was en nog hing op een stukje afgebroken splitpen!!

Natuurlijk waren er geen reserve splitpennen of bouten/moeren aan boord en heb ik met een stukje verenstaal een tijdelijke borgpen gemaakt, maar dit is en blijft een noodoplossing.

De eerst volgende haven ligt op minimaal 70 mijl, dus we hadden geen andere keus!!

Nadat we van de op het eiland aanwezige marine gunstige weersinformatie voor de daarop volgende dagen hadden gekregen, zijn we de volgende ochtend weer vroeg vertrokken richting Vitoria, ca. 180 mijl verder zuidwaarts, dus ook weer een nacht doorvaren maar nu geen gevaarlijke ondieptes en kliffen op deze route.

Overdag werden we een aantal maal verwend met spelende walvissen, die allerlei capriolen uithaalden (zie foto's). Wel hadden we afgesproken dat walvis spotten met het blote oog voorrang heeft tov het maken van foto's.

De volgende ochtend werden we verrast door enorme donkere wolken en heb daarom snel het grootzeil laten zakken, waarbij Roberto niet bezig was met mij te assisteren, maar met een of ander kut-speeltje om automatisch de positie via een satelliet door te sturen. Hierdoor kreeg ik van de giek een zwieper en werd bijna van boord geslagen. Je kunt je voorstellen dat ik dit niet in dank af nam en hij de volle laag van mijn steeds verder oplopende irritatie om zijn oren kreeg!

In het noodweer dat we toen over ons heen kregen, met geschat 6 - 7 Beaufort tegenwind en golven van 6 - 8 meter, met nog 50 - 60 mijl voor de boeg was dit een zeer onaangename verrassing, te meer omdat ieder half uur de borgpen uit het voorstag dreigde te vallen en ik met een hamer naar voren moest om deze er weer in te slaan.

Inmiddels bleek de stuurautomaat het binnen ook niet te doen, de stuurautomaat op de helmstok kon de hoge zee niet aan, dus was de enig optie met het handje sturen.

Na bijna 2 uur tegen de wind en de golven te hebben gevochten en maar 3 mijl opgeschoten te zijn, heb ik Roberto gevraagd contact op te nemen met de kustwacht om te kijken of we konden uitwijken en binnenlopen bij een andere haven! Ja hoor, de hele dag zitten die Brazilianen te lullen op kanaal 16 en als je om hulp vraagt geeft niemand antwoord, of is het de radio?? Ik vraag hem anders de noodmarifoon te gebruiken, maar ja als je deze koopt en niet oplaadt heb je er ook niks aan. Na 1 uur laden blijkt deze nog geblokkeerd te zijn en geeft hij mij de marifoon in paniek om te ontgrendelen, maar na hem duidelijk gemaakt te hebben dat hij het Portugese instructieboekje beter kan ontcijferen dan ik, lukt het hem deze aan de praat te krijgen. Ik heb inmiddels de boord-marifoon aan de praat gekregen en contact gekregen met de kustwacht. De haven die we mogelijk wilden aanlopen hebben we de rug toe gekeerd, omdat ongeveer 5 mijl voor de kust er veel zand in het water opspoelde en zonder dieptemeter vond ik dit veel te gevaarlijk. De kustwacht stuurde ons naar een kleine dichtbij zijnde vluchthaven, waar grote zeeschepen ook naar binnen konden.

Hier kwamen we na ruim 3 uur aan en als er een goede verbinding naar Rio had geweest, hadden we vertrokken en deze levensgevaarlijke puinzooi achter ons gelaten, maar wij lagen bij een afgelegen fabrieksterrein zonder openbaar vervoer.

Voor de zekerheid heb ik met wat staaldraad en wat klemmen een beugel weten te maken bij het voorstag, zodat bij verlies van de borstbout het stag blijft staan en niet gelijk beide masten overboord kieperen.

In deze vluchthaven hebben we de volgende dag ook gelegen ivm de wind en de regen.

Toen we de volgende ochtend weg wilde, bleek de koelkast alle accu's ( 3 x 150 Ah) leeg gezogen te hebben en konden we de motor niet starten!! (Ondanks dat we daarvoor bijna 24 uur met de motor hadden gevaren, maar ja als er geen Ah-meter of evt. Amp. meter geïnstalleerd is, weet je ook niks).

Via de marifoon om hulp verzocht, maar gelukkig kon ik de motor weer aan de praat krijgen door alle accu's met startkabels door te verbinden.

In Vitoria is er een monteur aan boord geweest, welke de dynamo heeft uitgebouwd en de stator heeft vervangen, waardoor deze weer functioneerde en de accu's weer konden worden opgeladen.

In Vitoria ook enkele harpjes gekocht, aangezien we onderweg al 3 harpen hadden verloren en ook hiervan had hij geen reserve aan boord......

De volgende ochtend weer met goede moed vertrokken richting Cabo Frio (210 mijl), lekker kunnen zeilen, weer een aantal walvissen gezien en we kregen beide de indruk dat Roberto iets begon te snappen van het zeilen en de zeilvoering.

Dit idee werd ‘s nachts teniet gedaan door een schreeuw van hem om assistentie, bleken we bijna door een groot vissersschip overvaren te worden!

Door het roer volledig om te gooien, konden we het schip ontwijken, maar de zenuwen en ongenoegen was gelijk volop aanwezig zodat ik maar weer het roer overnam, want Paulien had haar dienst er net opzitten.

Ongeveer 25 mijl voor ons einddoel waaide het flink door en heb de laatste 4 uur binnen met de hand gestuurd, aangezien dit lichter gaat en we wat meer beschut zaten tegen de uit elkaar waaiende hoge golven. We stoven met 6,5 - 7 knopen voor de wind met een klein stukje Genua op Cabo Frio af en waren blij dat we binnen waren.

Ook hier hebben we een dag gelegen om wat uit te rusten en bij te slapen, mede door de regen was dit geen probleem.

Het laatste traject ( ca. 140 mijl) langs Rio en dan door naar Ilha Grande hebben we met rustig weer en de motor bij afgelegd, waarbij Roberto een stuk van de nacht alleen heeft gevaren met de opdracht dat hij niet van de koers mocht afwijken en wanneer er een vissersboot in de buurt was hij mij zou wakker maken.

Dit is allemaal goed gegaan en wij zijn blij om weer heelhuids in ons eigen lekkere schone bedje te kunnen liggen, met een normaal werkend toilet aan boord, geen lekkage, geen rare duikelaars aan boord en hebben besloten om zo'n avontuur NOOIT meer te doen!

Vooral niet als je de boot niet kent en de bemanning verkeerd inschat!

Ik heb Roberto aangegeven om uit te zien naar een zeilcursus in zijn eigen taal, want ik had mijn buik vol van dingen uitleggen die hij achteraf niet bleek te snappen!

We liggen nu in het plaatsje Bracuhy aan het steiger van een kennis van Roberto en laten hier de boot achter gedurende ons verblijf in Nederland.

We komen 4 November (11.55 uur) aan op Schiphol en vliegen 26 Januari weer terug!

Tot ziens in Nederland,

Paulien en René,

SY Viskus