N. Zeeland - Fiji Suva
Hallo allemaal,
Dit keer een wat snellere up-date op ons blog. Wat de generator betreft, heeft Rene eerst contact gezocht met Fischer Panda in Auckland, deze adviseerde ons het bedieningspanel naar hen toe te sturen, zodat zij dat konden testen. Na controle bleek alleen het aan- en uit-knopje niet te functioneren, echter deze hadden zij niet op voorraad en kon pas eind augustus geleverd worden, dus tot die tijd zouden wij de generator niet kunnen gebruiken. Rene heeft hem gezegd het bedieningspanel retour te sturen, hij zou hier wel iets op verzinnen. Dit is ook gelukt d.m.v. 2 draadjes, die hij aangesloten heeft op het knopje. Door deze tegen elkaar te houden, maken wij contact en kan de generator gestart worden. Op vrijdag waren deze problemen opgelost en zijn wij na het kijken naar de weersvoorspelling de laatste inkopen gaan doen. Aanvankelijk wilden wij op zaterdag vertrekken maar Jaap en Renee van de Ware Jacob waren hun schip aan het schilderen en wilden Rene voor een dag inhuren omdat zij een handje extra nodig hadden. Inhuren was niet mogelijk, maar Rene is zaterdagochtend hun gaan helpen en om 14.00 uur was hij weer terug en zijn wij naar Marsden Cove (riviermonding bij Whangarei) gevaren. Op zondagochtend zijn wij uitgeklaard en om 11.00 uur voeren wij weg uit Marsden Cove. Bij het zetten van de zeilen, bleef het grootzeil in de mast vastzitten en was met geen mogelijkheid eruit te krijgen. Wij hebben toen besloten om terug te varen naar Peach Cove ,waar wij op anker zijn gegaan. Rene daarna de mast in en gelukkig duurde het niet lang voordat hij het zeil los had.
Terug op zee moesten wij hoog aan de wind zeilen, voor ons niet zo prettig, dus zijn wij meer naar het oosten gevaren om meer comfort te hebben ,de boot liep ongeveer 6-7 knopen.'s Nachts kregen wij helaas zeer veel wind max. 41 kn en veel swell. Dus reven. In de boot moest je jezelf goed vasthouden, anders werd je gelanceerd. Dit gebeurde bij mij met als gevolg een grote blauwe plek op mijn heup. Ook voor het inslingeren was dit niet zo prettig.
De volgende ochtend wilden wij meer zeil geven helaas bleek het grootzeil weer vast te zitten in de mast. s´ Nachts met het reven niet goed ingedraaid,balen.... Nu was het geen optie op naar boven te gaan, we hadden golven van 5- 6 meter. Met een stukje uitgedraaid grootzeil, wat niet te trimmen was, zijn wij verder gegaan. De voorspelde wind is niet uitgekomen. Wij hadden de eerste dagen tussen 5 tot 7 Beaufort en later 4 a 5 Beaufort.
Wel was het in het begin erg koud en hebben wij zelfs de kachel aangehad. Wij hebben de eerste dagen meestal beneden gezeten, gelezen, gepuzzeld en geslapen. Op vrijdag was de zee wat rustiger en is Rene weer de mast ingegaan, dit keer geen gemakkelijke klus en na veel getrek is het hem wel gelukt het zeil los te krijgen. Het leverde hem aardige spierpijn op in armen en benen, omdat hij zich krampachtig met zijn benen en een arm om de mast moest vasthouden en met de andere arm moest proberen het zeil los te trekken. Wij waren erg blij dat wij weer normaal konden zeilen. De boot lag nu een stuk rustiger op een oor en was de balans terug waardoor we veel sneller konden varen.
Zaterdagnacht hebben wij de motor moeten laten draaien omdat er helemaal geen wind meer was, maar gelukkig na 1,5 uur konden wij weer zeilen. Op maandagochtend zijn wij om half zes Suva binnen gevaren, ondanks de vreemde zeilvoering hebben we de 1200 Nm toch nog snel weten te overbruggen met een gemiddelde snelheid van 6,7 knp/hr.
Bij aankomst in Suva hadden wij eerst Port Control aangeroepen, deze zei tegen ons dat wij tot acht uur ´s ochtends buiten moesten blijven, omdat de autoriteiten pas vanaf acht uur aanwezig zijn en ons konden inklaren. Echter het was een heksenketel buiten en voor ons geen optie om hier nog langer te blijven en gevraagd of wij toch naar binnen konden varen. Gelukkig ging hij hiermee akkoord en waren wij om zes uur op de Quarantine ankerplek. Hier nog 2 uurtjes kunnen slapen en daarna gevraagd hoe laat de autoriteiten aan boord zouden komen. Om 10.30 kwam de Health aan boord, de controle is een wassen neus, maar wel een dikke fee. Daarna was het wachten voor ons, uiteindelijk om 15.30 uur kwamen de customs, en de biosecrurity , totaal 4 man sterk. Deze controle was gelukkig ook een wassen neus, waardoor we onze voorraad wijn een dezer dagen weer voor de dag kunnen halen. Wij zijn daarna de wal opgegaan om geld te pinnen, een nieuwe simkaart te kopen en wat te lopen.
Aan wal hadden wij nog het gevoel dat wij op de boot waren, zoveel deining in onze benen. Wij liggen nu bij de Royal Suva Yacht Club, het stelt niet zo veel voor, maar heeft wel een gezellige bar, waar wij ´s avonds een biertje hebben gedronken en met andere zeilers gezellig hebben zitten praten. ´s Avonds genoten van de Mahi Mahi shasimi, welke Rene zondagochtend gevangen had . Daarna heerlijk een hele nacht kunnen slapen. Er liggen nog 4 porties Mahi Mahi in de vriezer.
Dinsdag zijn wij met een taxi langs de autoriteiten gegaan om alle fee´s te betalen en om een cruising permit aan te vragen, zodat wij ook de Lau groep kunnen bezoeken. Deze eilanden zijn met de laatste cycloon hard getroffen en wij hebben het e.e.a. aan spullen ingeslagen voor deze mensen. Wij kregen te horen van andere cruisers, dat hier gebrek is aan rijst, meel, suiker, melkpoeder, zeep en zeeppoeder . Ook voor de kinderen hebben schoolspullen, voetballen, haarspeldjes, elastiekjes, stickers etc. ingeslagen.
Vanuit NL had ik kleding meegenomen en in NZ heb ik bij een second hand shop kinderkleding gekocht. Verder kunnen wij misschien noch wat hand en span diensten verrichten. Wij gaan het zien en laten jullie het weten!
Woensdag zijn wij , met de lokale bus, met 7 man naar het Colo I Suva Forest Park geweest en hebben hier een mooie wandeling gemaakt en heerlijk gezwommen in een van de pools. Rene is aan een touw als Tarzan het water ingegaan, zie foto. Na de wandeling hebben wij van een lekkere lunch genoten in een mooi Eco resort. Daarna weer met de bus terug, de mensen zijn hier bijzonder vriendelijk en wanneer je BULA zegt, wat hallo betekent, verschijnt er een mooie lach op hun gezicht.
Wij zijn nu een planning aan het maken , waar wij naar toe gaan en het vervolg horen jullie.
groetjes vanaf de Bounty,
ook van René, Paulien
N. Zeeland Januari - Juni 2016
Hallo allemaal,
Het is een hele tijd geleden dat wij een verhaal op de blog gezet hebben, dit omdat er een kink in de kabel was gekomen, wat betreft het bezoek van Suzanne en Fons naar Nieuw Zeeland. Wij zijn eind februari bijna 7 weken in Nederland geweest omdat de gezondheid van Riet (de moeder van Fons) erg hard achter uitging. De verbouwing van hun nieuwe huis niet erg opschoot en wij Suus en Fons wilden steunen in deze moeilijke tijd. In deze weken hebben wij veel geklust in hun huis en uiteindelijk konden Suus en Fons 1 april verhuizen naar Bennebroek.
Helaas hebben wij in deze periode ook afscheid moeten nemen van Riet, maar wij waren erg blij dat wij in Nederland waren tijdens de laatste weken van Riet haar leven.
Inmiddels hebben wij hier ook veel werk verricht aan de boot, wij liggen sinds 2 juni weer in het water en gaan waarschijnlijk a.s. woensdag richting Fiji varen.
Maar nu eerst nog even onze ervaringen met Theo en Maria op het noorder eiland. Wij hebben een bezoek gebracht aan het schiereiland Coromandel , hier hebben wij een mooie wandeling gemaakt naar Cathedral Cove. Ook hebben wij Hot Water Beach bezocht, hier kun je bij laag water een kuil graven en komt er warm water naar boven door de thermische activiteit, echter dit is maar op een paar vierkante meter, de bezoekers zitten als haringen in een ton, een aanfluiting.
Verder zijn wij langs de kust van de Bay of Plenty naar Rotorua gereden. De Bay of Plenty staat bekend om de vele fruit- en groente teelt. In Rotorua hebben wij een bezoek gebracht aan de levende kiwi's in een vogeltuin. De eieren (deze hebben een lengte van ongeveer 20 cm en een doorsnede van 10 cm, een zware bevalling voor zo'n kleine vogel) worden bij het vrouwtje weggehaald en in een broedmachine uitgebroeid.
De kiwi's worden hier groot gebracht en later in de natuur weer teruggezet omdat ze anders bijna geen kans hebben om te overleven. Hun natuurlijke vijanden zijn ondermeer de possums, ratten, katten en honden.
Op het eiland Niue hadden wij Peter en Christine ontmoet, die in Rotorua wonen. Peter is van oorsprong een Nederlander, maar woont al ruim 40 jaar in NZ. Wij hebben met hem een dagje de omgeving van Rotorua bezocht, onder andere enkele prachtige meren. Rotorua staat bekend om de vele zwavel-en modderbaden en spuitende geisers. Het stinkt hier erg naar rotte eieren. In het Wai-O-Tapu thermal Wonderland hebben wij een rondwandeling gemaakt langs vele ingezakte kraters met koude en/of kokende poelen van modder, water en stoomwolken met de nodige aroma's.
Al deze kraters hebben verschillende kleuren, dit komt door de verschillende mineralen die hier in de grond zitten. 's Middags hebben wij heerlijk geluierd in een thermaal bad in de buurt van de minerale baden. Terug op de boot hebben we in de Bay of Islands nog wat eilanden bezocht en wandelingen gemaakt, natuurlijk heeft Theo ook weer de nodige vissen gevangen, zelfs een rog!
Op 19 januari hebben wij Theo en Maria naar het vliegveld gebracht en zijn wij nog een paar weken in de Bay of Islands gebleven en mooie wandelingen gemaakt. Samen met Niels en Margaret van de Unwind hebben wij Cape Brett bezocht, een prachtige wandeling gemaakt naar de vuurtoren. Wel pittig en in totaal 4,5 uur gelopen, vele toppen moeten beklimmen en ook weer afdalen, een aanslag op onze knieën.
Van daaruit later in een paar stapjes naar Whangarei gezeild. Tijdens ons verblijf in Nederland heeft de boot in de haven tussen palen gelegen.
Bij terugkomst vanuit Nederland zijn wij bij Port Whangarei (werf) op de kant gegaan, maar om vanaf de haven naar de werf te komen was een probleem, omdat er toch wat aangroei op de schroef zat . Hierdoor kon de motor geen snelheid maken (max. 1500 rpm) en bij iets meer gas stond de hele rivier in een dikke zwarte mist. De dieselinjectors en turbo had ik al door een specialist laten controleren maar nu had ik iemand gevonden die de turbo ook kon testen op zijn werking, dus gelijk nadat we uit het water waren de complete turbo gedemonteerd en weggebracht.
Aanvankelijk dachten wij ongeveer 2 weken nodig te hebben voor onderhoud, maar uiteindelijk zijn het 6,5 weken geworden. Wij zijn begonnen om de onderkant schoon te krabben tot op de gelcoat omdat we een paar verdachte plekjes zagen die op osmose leken, gelukkig was dat niet het geval.
Na 2 dagen krabben, wat toch wel erg zwaar werk is, zijn we ermee gestopt en hebben we professionele schuurmachines gehuurd om hiermee de boel kaal te krijgen. Ook nu weer na 1,5 dag bleek de voortgang zo traag te zijn en zijn we ermee gestopt omdat we gehoord hadden over het laten stralen van het onderwaterschip. In dat weekend heeft een bedrijf uit Auckland een test straling gedaan (Zij waren toevallig op de werf om een andere boot te stralen) en in 5 minuten had hij bijna 1 m2 gestraald tot op de gelcoat.
Helaas moesten wij eerst verhuizen naar een plek waar men mocht stralen in verband met de opvang van de verfresten, waardoor we minimaal 1 week moesten wachten voordat dit bedrijf tijd voor ons had.
Ondertussen niet stil gezeten en de romp met cleaner en was behandeld. Zij glimt weer als een spiegeltje en wij alweer lamme armpjes. Zondagochtend 1 Mei om 7.30 uur was het bedrijf aanwezig en hebben we gelijk een tent om de boot heen gezet en aansluitend is de man de boot gaan stralen.
Het complete stralen duurde ca. 4 uur en men straalt met water, compressor lucht en steengruis (een zachte steensoort uit India wat vermalen is). Rene had de opdracht om tijdens het stralen de compressor, diesel en mengverhouding van het straalmiddel te controleren en regelmatig bij te stellen.Na het stralen zag de huid er heel mooi egaal uit met een ruwheid van ongeveer korrel 60 -80, perfect om de gewenste nieuwe epoxycoat aan te brengen.
Omdat de roerkoning ook iets lekte hebben we het roer eruit gehaald (eerst de hak waar het derde lager in zit vrij gehakt en de bronzen platen waar het lager inzit gedemonteerd). Na vervanging van de 2 keerringen de zaak weer in elkaar gezet en gelijk nieuwe bouten in de bronzen platen gezet, nu met imbus in de verzonken schroefkop, want daarmee is een volgende demontage veel makkelijker.
Intussen had ik de resultaten van de turbo-test ook gehoord en er bleek een te grote (geschikt voor 225 Pk) turbo gemonteerd te zijn, waardoor deze nooit voldoende druk kon opbouwen. We kunnen de turbo pas testen als we in het water liggen, wie weet kunnen we nu wel een "Wheely" maken in de rivier.... We hebben een passende turbo terug gekregen en deze weer gemonteerd.
Het roer hebben we met behulp van de autokrik weer op zijn plaats gekregen, want het is niet te tillen. Daarna met epoxy de bronzen platen van de hak bedekt en na 3 lagen epoxy en glasmatten konden we eindelijk de complete boot in de epoxy-barrier-coat gaan zetten.
Eerst twee lagen roze epoxy barriercoat opgebracht en aansluitend vier lagen epoxy in de kleuren grijs en wit aangebracht. Daar over hebben we een laag vinyl-primer en twee lagen anti-fouling aangebracht. Omdat de lagen ook tussendoor moesten uitharden konden we maar één laag per dag aanbrengen, dus tel uit hoelang we bezig zijn geweest!
In de tussentijd heeft Paulien de hele potdeksel kaal gekrabd, maar alvorens dit te kunnen doen heeft René al het beslag eraf gehaald. Dit was geen onnodige luxe, omdat de meeste kikkers en platen aan het lekken waren naar het interieur. Ook de zeereling en zonnepanelen gedemonteerd en de verbinding tussen de uithouders en de panelen met Duralac (Isolatie lak tegen elektrolyse) behandeld.
Ook hebben wij een lasser even aan boord gehad omdat de las van de radarpaalvoet iets gescheurd was.
De laatste en achteraf gezien bijna de moeilijkste opgave was om de potdeksel weer mooi gelakt te krijgen, want hier zijn de seizoenen precies contra aan Nederland, dus Herfst/Winter. De eerste laag was perfect, de tweede en derde laag was een ramp omdat we regen op de lak kregen en 2 dagen bezig zijn geweest om dit er weer uit te schuren. Het enige voordeel was dat de lak nu al wat meer dicht geschuurd was zodat de houtnerf niet meer zichtbaar is. Na enkele dagen wachten op goed weer hebben we de vierde laag aangebracht en 's avonds zag deze er nog mooi glanzend uit. De volgende ochtend echter was deze door de avondcondens toch mat uitgeslagen en hebben we besloten om al het beslag er weer op te zetten en de laatste keer lakken doen we wel in Fiji of straks hier in Nieuw Zeeland als we terug zijn!
We liggen sinds 2 juni weer in het water en wilden 6 Juni vertrekken naar Fiji, echter door een depressie hebben we dit iets verschoven naar Woensdag Donderdag.
Inmiddels hebben we natuurlijk de nieuwe turbo getest en deze functioneert perfect, geen of nagenoeg geen zwarte walm meer (alleen bij lage toerentallen nog iets) en de motor is nu gelijk véél krachtiger, maar die "Wheely" lukt natuurlijk niet!
Het kan zijn dat we nog iets later vertrekken omdat de generator opeens dienst weigert. René is gisteren de hele dag bezig geweest maar heeft nog geen oplossing kunnen vinden ,we gaan er een specialist bij halen!
De bijgaande foto's vertellen de rest van het verhaal en wij wensen iedereen een mooie zomer toe!
Groetjes vanuit Whangarei, ook van René
SY Bounty
HR 46 - 89
N. Zeeland Dec-Januari 2016
Allereerst wensen we iedereen een fantastisch goed en gezond nieuw jaar, vooral veel plezier en vergeet niet te genieten!!
Inmiddels hebben we al een groot deel van Nieuw Zeeland bezocht samen met Theo en Maria, deze zijn op 2 December aangekomen en we hebben ze op Auckland van het vliegveld afgehaald.
Allereerst hebben we ze even laten bij komen van de 27 uur durende vliegreis, zodat ze konden wennen aan de nieuwe omgeving en hun interne klok konden afstemmen naar N. Zeeland-tijd.
Op 4 December zijn we vertrokken richting het zuiden, nadat ik via internet op diverse plaatsen een huisje, lodge of penthouse had gereserveerd via www.bookabach.co.nz. We kregen deze tip van een Nederlandse kapitein die ca. 30 jaar geleden naar hier was geëmigreerd en nu rondvaart-trips maakt in de Bay of Islands. Van verschillende andere zeilers hadden we vernomen dat door de economische recessie de B&B faciliteiten erg waren terug gelopen en dat een motel of cabine op een camping zelfs een betere optie was. Wij hebben uiteindelijk gekozen voor bookabach en is ons uitzonderlijk goed bevallen.
Voor relatief weinig geld hadden wij iedere keer de beschikking over een mooi huis, compleet ingericht, doorgaans goede bedden en vaak op fantastisch mooie plekjes! Eten en drinken moesten we natuurlijk zelf regelen, dan wel lieten we ons verwennen in een restaurant. Het reizen met de auto is toch iets anders genormeerd als wat wij gewend zijn in Europa. In N. Zeeland zijn geen grote snelwegen, maar geasfalteerde hoofdwegen die doorgaans 2-baans zijn met af en toe een inhaalstrook, echter met vele bochten. Alleen ter hoogte van Auckland is de 1 voorzien van een stuk 4-baans snelweg, maar ook hier geldt een limiet van 80 of 100 km/hr. De gemiddelde snelheid is op deze wegen maar 50 - 60 km/hr.
De auto heeft het op de eerste dag na, nadat we bijna de hele dag met grootlicht hadden gereden, voortreffelijk gedaan. Precies in het centrum van Cambridge stonden we te wachten voor een stoplicht en sloeg de motor af. Starten ging niet meer en na assistentie van een hulpaccu van de garage tegenover ons, bleek de dynamo onvoldoende te laden. Op vrijdagmiddag om 16.00 uur was er weinig meer te regelen en omdat zowel de huisjes als de overtocht met de ferry vast lag moesten we verder, nu alleen zorgen om zo min mogelijk stroom te verbruiken, dus geen groot licht, bij regen af en toe de ruitenwissers, zo weinig mogelijk de elektrische ramen gebruiken, de airco deed het toch niet en op de radio was weinig goede muziek.
De volgende ochtend waren we blij dat de auto gelijk weer startte en voor de zekerheid een set startkabels gekocht, want stel je voor dat deze op de ferry niet meer wil starten..... uiteindelijk hebben we in Christchurch een gereviseerde dynamo laten monteren!
De eerste dagen was het weer een beetje wisselvallig en fris, vooral toen we de oversteek maakte met de ferry van Wellington naar Picton viel de regen los uit de hemel en waren de fjorden van het zuider eiland vol met mist. Eenmaal aan de kant hebben we gelijk een mooie route langs de fjorden gereden en hier en daar een wandelingetje tussen de buien door gemaakt . Daarna naar de lodge gegaan en daar gezellig wat gedronken, gegeten en gekaart.
De volgende dag hebben we het stadje Nelson bezocht, daar wat geluncht en de Queens Garden bezocht. Natuurlijk hebben we weer de nodige botanische opleiding gekregen van Theo en Maria!!
In de middag de eerst langere wandeling (2 uur) , de Goat Hill Track gelopen, maar de knieën van Theo wilden niet meer zo en daarom hebben wij (2,5 km via de weg terug gelopen) de auto opgehaald en daarna Theo en Maria opgepikt. 's Avonds hebben we ineen restaurant in Havelock genoten van heerlijke greenlip mosselen!
De dag erop een mooie rit gemaakt door de Marbourough Sounds, het wijngebied van het zuidereiland en in een huis te Kaikoura de overnachting gehad. Huis was mooi met een mooi uitzicht op de baai, maar bijna alle bedden waren slecht! Gelukkig hadden we hier maar een nacht geboekt en nu richting Christchurch, waar we een Nissan dealer bezocht hebben. Na eerst contact gehad te hebben met 2 narrige receptionistes werden we door een andere medewerker door verwezen naar een klein bedrijfje in de buurt die gespecialiseerd waren in auto-elektra. Daar hebben we de keuze gemaakt voor een gereviseerde dynamo welke men via internet zou bestellen en 2 dagen later op onze doorreis naar het binnenland zouden inbouwen.
We hadden een huisje gereserveerd in Akaroa, ongeveer 85 km vanaf Christchurch. Dit was wat moeilijk te vinden maar gelukkig herkende een inwoner van het stadje de omgeving van de foto van het huisje en dit bleek buiten het dorp te liggen op de helling van de berg. We konden alleen maar via een voetpaadje naar beneden (ca. 100 mtr) en daar troffen we omringd door bomen een mooi en gezellig huisje met een fantastisch uitzicht op de baai (zie foto's). Hier hebben we 2 dagen gelogeerd, wandelingen gemaakt, het dorpje bezocht en genoten van het mooie huisje. 's Avonds hebben we gezellig gekaart (UNO) en Theo en Maria zijn hier nu ook van begeistert!
Op weg naar Fairly waar we een motel hadden gereserveerd, zijn we in Christchurch naar de garage geweest, waar men de gereviseerde dynamo heeft ingebouwd. Tijdens deze inbouw heeft de monteur de compressor van de airco uitgebouwd om eenvoudiger de dynamo te kunnen wisselen. Bij aanschaf had de verkoper ons vertelt dat de compressor defect was, echter nu bleek dat niet de compressor (duur onderdeel) maar de verdamper lek was. Ik overweeg nu om een andere verdamper te kopen en de airco vullen met gas en dan functioneert deze ook weer!!
Het motel in Fairly was netjes en op advies van een politiebeambte bij een leuk gezellig restaurantje gegeten, waar we verrast werden met een ukelele uitvoering van de locale muziekschool. We hebben hier tot nu toe de lekkerste lamsrack gegeten.
Het reizen op het zuidereiland is heerlijk, zoveel mooie landschappen, glooiende heuvels, ruige bergen, mooie bossen, meren, rivieren en hun beddingen alle voorzien van hun eigen kleuren en veel erg veel bloemen. Zo hebben we enkele dagen gereden tussen de brem, lupines, agepanthus, wilde rozen en vele andere bloemen en planten, maar natuurlijk ook urenlang door de bossen en groene glooiende heuvels met schapen, schapen en nog eens schapen.
In Cromwell hadden we een erg luxe en modern huis, voorzien van relax fauteuils en een uitgebreide cinemaset en hebben dan ook 's avonds film gekeken vanaf mijn laptop! De dag erop hebben we Queenstown en Arrowtown bezocht, de steden die in de wintertijd het verblijf zijn van het skiparadijs van het zuidereiland. Jammer genoeg hadden we wat regenachtig weer en was het koud door de harde westelijke wind, maar tussen de buien door hebben we toch nog wat kunnen bekijken en kunnen wandelen. In het centrum troffen we een bandje aan die leuke muziek speelde, een CD-tje gekocht, maar de CD-speler in de auto weigerde dienst. Eenmaal thuis in Cromwell bleken de opnames dermate slecht te zijn dat we het CD-tje tot onderzetter hebben bestempeld, ach ja je kan niet altijd mazzel hebben!
Vanaf Cromwell zijn we weer terug gereden naar de Oostkust terug gereden (men had ons gewaarschuwd dat de Westkust vaak koud en regenachtig is) en hadden alweer een fantastisch mooi huisje in de buurt van Dunedin, boven op een berg met een adembenemend uitzicht over de baai en berghelling, luxe ingericht en erg gezellig! Op het Peninsula Otago het enige Nieuw Zeelandse kasteel Larnach bezocht en op de uiterste westpunt het Peninsula de broedplaats van de Albatrossen bezocht, zie de bijgaande foto's.
Vanaf Dunedin zijn we weer noordwaarts gereden naar Middle Rock bij Lake Coleridge, het 2e skigebied in de winterperiode van het zuidereiland. Hier hadden wij een groot luxe huis met wel vier slaapkamers, 3 badkamers en een grote living met open keuken en een gezellige houtkachel. Deze kachel hadden we ook wel nodig omdat we redelijk hoog in de bergen zaten en de buitentempera-tuur was rond de 14 graden. De vleugel waar de slaap/bad-kamers in gevestigd waren werd door een luchtventilatiesysteem met thermostaat met de warme lucht vanuit de woonkamer verwarmd, heerlijk. De eigenaar van deze woning hebben een schapenfarm met maar liefst 12.000 schapen..... Ook in deze omgeving hebben we een aantal wandelingen gemaakt en enkele dorpjes bezocht.
Vanaf Lake Coleridge zijn we naar Reefton dwars door de bergen noordwaarts gereden, onderweg natuurlijk genoten van de mooie natuur en in Reefton vielen we met onze neus in de boter (volgens een van de inwoners) want in de hoofdstraat werd de Kerstparade gehouden. Nou zijn wij wel wat gewend maar de parade bestond uit 2 auto's met wat verklede kinderen op de aanhanger, 1 paardje met de Kerstman en 2 ezels met verklede medewerkers, 2 oude oldtimers, 2 brandweerauto's en 4 mensen die een kruiwagen met verklede collega in de bak voortduwden. Daarna als klap op de vuurpeil een race van de 4 kruiwagens over een lengte van 500 mtr, spannend en zeer spectaculair............!!
Het huisje wat we daar in de buurt gehuurd hadden was erg gedateerd, even als de inrichting en bedden, maar ook nu weer gelukkig maar voor 1 nacht! De route naar ons laatste huisje te Picton was ook weer mooi en hebben in het Marlbourough gebied een wijn Estate bezocht. Natuurlijk wat wijntjes geproefd en unaniem vonden we een Sauvignon Blanc en een desert wijntje de lekkerste van de 8 geselecteerde monsters en daar natuurlijk wat van meegenomen voor de feestdagen. Ook in Picton hadden we weer een leuk huisje met vriendelijke eigenaren, welke we een dag later toevallig in een bar-restaurant tegen kwamen. Daar was de man al aardig in de olie en 's avonds bij thuiskomst kon hij amper op zijn benen staan, maar wel gezellig en hij bleef maar handjes geven!
De volgende ochtend weer op de ferry naar het noorder eiland en onderweg spraken we een Zwitsers stel die met een camper langs de Westkust hadden gereisd en daar bijna alleen maar regen en mist hadden gehad gedurende 2 weken, hebben we toch de goede beslissing genomen om niet deze kant te bezoeken. Voor de terug weg hadden we besloten om via een andere route richting Auckland te gaan en hadden een mooi huis gereserveerd aan de westkant van Mount Ruapehu in het national park Tongariro, de hoogst berg van Nieuw Zeeland en het grootste skigebied van het noorder eiland. In het bijna verlaten plaatsje Raetihi hadden wij onze laatste woning, ook deze weer voorzien van alle gemakken en jammer genoeg maar voor 1 nacht, want dit is ook een mooie omgeving om wat langer te verblijven. Het laatste stukje van de reis ging ook voorspoedig en rond 18.00 uur waren we weer in de haven van Opua en lekker gegeten in de jachtclub. Ondanks dat het een uitje was hebben we toch nog ruim 4.700 km gereden en waren we blij dat we toch weer thuis op de boot waren..............
Nadat we de 23e boodschappen gedaan hebben voor de Kerst, zijn we de Bay of Island ingevaren en in een van de vele mooie baaien voor anker gegaan in kristal helder water. Nu kon Theo zijn geluk beproeven met zijn hengel en al snel had hij verschillende vissen gevangen. Zelfs ondergetekende ving enkele vissen,vooral red snapper en makreel, totdat we voldoende red snapper hadden voor de BBQ.
Op eerste Kerstdag hadden we rond 12.00 uur een "Potluck" op het strand met ca. 20 andere zeilers, was erg lekker en gezellig. 's Avonds hebben we lamsrack gegeten en natuurlijk weer UNO gespeeld, erg gezellig! Voor de 2e Kerstdag waren we uitgenodigd voor een champagne borrel op de Feeling Good, een jacht van Amerikanen met een lengte van ca. 80 feet (ongeveer 27 meter lang). Deze hebben we leren kennen in Tonga (heeft in de Vauvau-feestweek de zeilregatta gewonnen) en onderweg nog enkele keren ontmoet, hun Italiaanse crew zijn ook zeer vriendelijke en gezellige mensen. Aansluitend hebben we samen met Margret & Niels van de Unwind en Emmy & Walter van de Calamaris een gezellig diner gehad, deels aan boord van de Unwind en de Bounty.
De dagen erna hebben we iedere dag in een andere baai geankerd, natuurlijk heeft Theo de nodige vis gevangen, gewandeld, kano gevaren, gezwommen, onderwaterschip weer schoon gemaakt, veel gelachen, gekaart, film gekeken en met z'n allen vooral genoten.
Oudjaars- avond hebben we bij ons aan boord samen met Margret en Niels gevierd, waarbij we verschillende red snappers hebben gerookt op onze BBQ en heerlijk van genoten hebben. Margret en Niels hebben hun zelf gebakken oliebollen en appelflappen meegenomen, heerlijk!! We lagen bij Russell voor anker, waardoor we een prachtig uitzicht hadden op het vuurwerk wat tegenover ons in de baai bij Paihia werd afgestoken, jammer genoeg is het om 0.30 uur gaan regenen voor de 2 daarop volgende dagen. Het kwam er werkelijk met bakken uit, maar we hebben ons geen seconde verveeld. Onder andere een deel van de door Theo en Maria meegebrachte materialen heb ik geïnstalleerd, zoals de centrifugaalpomp voor de koeling van de koel- en vriezer, het in Vauvau geïnstalleerde gegalvaniseerde T-stuk (was bijna doorgerot in ca. 6 weken) van het externe koelwater voor de warmtewisselaar van de vriezer en spoelwater voor ons toilet.
Jan en Clairette, de pomp voor de koeling werkt uitstekend, is totaal geruisloos en bespaart ons werkelijk veel stroom, nogmaals bedankt voor de tip!
Zoals in het vorige bericht aangegeven was de elektronica van een van de antennesplitters uitgebrand, dit is gekomen doordat het tape waarmee een verdeeldoosje met kabel van de niet gebruikte GSM-telefoon door de (tropische) warmte was losgelaten en met de mantel precies op een onafgeschermde voeding van sigarettenplug kwam. Hierdoor is de electronica verbrand en eveneens de eindversterker van de marifoon gaan hemelen. Gelukkig heeft de AIS die op dezelfde antenne aangesloten was geen schade opgelopen. De gerepareerde Icom marifoon heb ik ook weer ingebouwd en functioneert weer goed. Wel heb ik uit voorzorg de ongeïsoleerde stekkers nu wel goed geïsoleerd, zodat dit niet nogmaals kan gebeuren, de antennesplitter is door een Duitse zeiler meegenomen naar de leverancier in Kiel en komt binnenkort weer gerepareerd terug. Hopelijk dat alles straks weer goed functioneert.
Afgelopen dagen hebben we vanaf de boot enkele tripjes gemaakt in de buurt, zo zijn we naar een Kauri bos geweest, waar naar men beweerd bomen staan die ca. 2000 jaar oud zijn, werkelijk gigantische jongens met een omvang van ruim 16 meter....
Ook hebben we een bezoek gebracht bij Waitangi Treaty Grounds, waar we een show van Maori's gepresenteerd kregen en de nodige informatie over het ondertekenen van het verdrag tussen de Engelse heersers en de Maori stammen in 1840. Het door de Engelse opgezette verdrag werd slecht vertaald in de Maori taal, waardoor er later veel problemen zijn ontstaan die een goede samenwerking in de weg hebben gestaan. Ook de oorlogskano, gemaakt van 3 verschillende Kauri-bomen hebben we bewonderd, deze werd door min.76 en max. 150 krijgers gevaren. Normaal werd deze door 80 krijgers gevaren en wanneer men de peddels even goed aanzetten kon men een snelheid van 27 knoop bereiken, ca. 50 km/hr!!
We hebben ook een mooie toeristische maar wel zeer bochtige kustweg gereden van Russell naar Whangarei en in Whangarei de watervallen bekeken en aansluitend een heerlijke wandeling in de bossen gemaakt.
Verder hebben we gisteren nog een mooie trip gemaakt naar de Noord-Kaap, maar ook hier zien de duinen er identiek uit als bij ons, maar de landschappen die voor de kaap liggen zijn veel mooier.
Volgende week gaan we nog een toer maken op het noorder eiland ter hoogte van de Bay of Plenty, deze belevenissen zullen we in het volgende verslag vermelden. Jammer genoeg moeten we Dinsdag 19 Januari Theo en Maria weer in Auckland op het vliegtuig zetten, ja aan alle goeds komt weer een einde, maar Suzanne en Fons komen ons in Februari bezoeken!
Aan de hand van de bijgaande foto's geven we een indruk van de mooie glooiende landschappen die we onderweg gezien hebben, evenals de vaak adembenemende uitzichten die we in verschillende huisjes hadden.
Wij wensen iedereen weer alle goeds en tot de volgende keer,
Groet, ook van Paulien, Theo en Maria,
René
SY Bounty
HR 46-89
Tonga - Opua
Hallo allemaal,
Het is al weer eventjes geleden dat we wat op onze site hebben gezet, wij hebben het de afgelopen twee weken erg druk gehad na onze aankomst in Nieuw Zeeland met reparaties aan de boot en de afgelopen week met allerlei seminars, uitstapjes, BBQ's en als afsluiting een leuk feest waar wij als "Princess of the Pacific" werden verzocht te verschijnen. Maar nu eerst terug naar de Haapai groep, waar wij diverse ankerplekken hebben bezocht op de eilanden Uoleva, Haafeva, Nomuka en tot slot Kelefesia.
Op Uoleva hebben we van de eigenaar van het resort matafonua (zie www.matafonua.com) informatie gekregen over mooie snorkel en duikplekken. We hebben daar ook de Spaanse danseressen gezien, evenals een leopardshark en vele andere mooie vissen. In zijn vorige job was hij fotograaf en had buiten mooie apparatuur ook een Drone waarmee hij zijn kinderen controleerde als ze op het onbewoonde eiland tegenover het resort aan het spelen waren. Ook heeft hij van onze boten mooie foto's gemaakt.
Op Haafeva hebben wij bij een van de bewoners van het eiland groente en fruit kunnen kopen, wij kwamen ook in gesprek met de medische hulpverleenster, die vertelde dat zij gebrek hadden aan verbandmiddelen, anti-insectenmiddelen en antibiotica. De kleine kinderen worden gestoken door insecten, krabben de beten open en deze infecteren dan , zij hebben helaas geen klamboes. Wij hebben samen met de andere Nederlandse boten het e.e.a. aan haar kunnen geven, waar zij zeer blij mee was. Zij nodigde ons uit om op zondagochtend de mis bij te wonen in de Methodistenkerk. Om 10.00 uur gepikt en gesteven in de kerk, wat weer een mooie ervaring voor ons was. Er werd mooi a Capella gezongen, vooral door de mannen. De voorganger bedankte ons voor onze komst en nodigde ons uit voor de Kava ceremonie, hier hebben wij voor bedankt omdat wij al een uitnodiging hadden voor een lunch bij onze groenteman, Peter. Zijn moeder was erg blij met zoveel gasten en had erg haar best gedaan (zie foto´s). We hebben lekker gegeten en Jacomine van de Tara had voor het dessert gezorgd. De havermoutkoekjes waren binnen een mum van tijd op. De moeder van Peter was dolblij, dat zij een leesbril kreeg van Birgitte van de Flying Dog, het eerste wat zij zei toen zij hem opzette was: Nu kan ik de Bijbel weer lezen! Zij vroeg ons of wij nog parfum aan boord hadden, wat zij dan op zondag kon gebruiken als zij kan de kerk ging. Als de mensen naar de kerk gaan, hebben zij hun mooiste kleren aan en willen zij alles pico bello hebben. Gelukkig heb ik haar wat proefmonsters kunnen geven, met dank aan Ria. Ook de andere boten hadden wat voor haar meegenomen . De biertjes werden direct door de vader van Peter opgedronken. Peter wilde ook graag onze boten bekijken en na afloop ging hij blij naar huis met wat kleding en schoenen.
De volgende morgen vertrokken naar Nomuka, een zeiltochtje van 21 mijl. Op deze ankerplek kwam er een Australiër langs zij, die helemaal in de ban was van `the Bounty`` en vertelde enthousiast hierover. Hij was ook bezig een Yachtclub te bouwen op Nomuka Iti , (Iti betekent klein) en heeft deze plek voor 99 jaar geleasd, want er mag namelijk geen land verkocht worden aan buitenlanders. Waarschijnlijk is dit volgend jaar klaar en misschien komen wij hier nog terug, want uiteindelijk is hier de muiterij begonnen en niet op Pitcairn eilanden. Hij vertelde dat er vlak bij onze ankerplek een wrak lag, wat een goede snorkelplek zou zijn. Hij zijn hierheen gegaan, m aar van het wrak was niet veel meer te zien dan een paar stukken hout en om te snorkelen viel het voor ons tegen. Wanneer je in Frans Polynesie geweest bent, ben je veel te veel verwend. Na 2 nachten op Nomuka gelegen te hebben zijn wij doorgevaren naar Kelefesia, het laatste eilandje van de Haapai groep, dat onbewoond is, echt een Pareltje. Samen met de Unwind en de Tara op het strand een BBQ georganiseerd, echt een reuze gezellig en na afloop van de BBQ was het strand weer netjes. Wij hadden al het hout en kokosnoten gebruikt, die op het strand aangespoeld waren, voor een mooi vuurtje. Bij Rene kan zo´n vuur nooit groot genoeg zijn en hij liep verschillende blaren op doordat er spetters in het zand terecht waren gekomen die hij niet had gezien!!
Vanaf Kelefesia zijn wij op vrijdag naar Tongatapu gevaren en direct bij het eiland Pangamotu op anker gegaan. Hier lig je namelijk beter dan bij de hoofdstad Nukualofa, daar schijnen veel ratten te zijn en is het smerig in de haven. Op het eiland Pangamotu, heb je de Yachtclub van Big Mama, zij en haar dochter doen deze naam eer aan. Ook is dit een mooie rustige ankerplek en veel zeilers vertrekken vanaf hier naar Nieuw Zeeland , echt een verzamelplek met de nodige gezelligheid. Vanaf Pangamotu gaat er ´s ochtends op 9.00 uur een kleine ferry naar de hoofdstad van het eiland, Nukualofa. Op zaterdag deze ferry genomen om weer wat verse spullen te kopen en heerlijk koffie te drinken bij Friends, met natuurlijk wat lekkers erbij. Normaal gaat de ferry om 11.00 uur weer terug, maar vandaag konden wij pas om 13.00 uur terug omdat Mum Queen Tonga op ons eiland logeerde en haar kinderen en kleinkinderen op bezoek kreeg, waardoor de ferry van 11.00 uur om veiligheidsredenen hiervoor gereserveerd was. Voor ons was dit prima, nu konden wij alles relaxed inkopen-regelen. Op Tongatapu hebben wij met een taxi een rondrit gemaakt over het eiland samen Niels & Margret van de Unwind en Birgitte en Joachim van de Flying Dog, een duitse boot. Veel gezien die dag met als hoogtepunt het zwemmen in de Stalactite Cave, echt een belevenis. Op zaterdag 31 oktober was er bij de Yachtclub een feestje georganiseerd vanwege de verjaardag van Big Mama en Halloween. We moesten verkleed komen en hadden een leuke avond met een heerlijk Tonganees buffet, muziek van een bandje en ook lekker gedanst.
Tijdens de week op Tongatapu vele keren naar de wind en weervoorspellingen gekeken en na overleg met de andere boten besloten om op zondag 1 november richting Minerva reef te varen. Dit is 250 mijl van Tongatapu en hier kun je goed ankeren midden in de oceaan om op een gunstig weerraam af te wachten voor de reis naar Nieuw Zeeland. Wij hebben Minerva Reef niet aangedaan omdat wij onderweg weersinformatie opgehaald hadden en voor ons was het gunstiger om direct door te gaan. De eerste vier dagen hebben lekker kunnen zeilen en nog een mooie MahiMahi van 120 cm gevangen. Ook hebben wij nog een dag de halfwinder kunnen gebruiken. Op de vijfde dag hadden wij 10 knopen wind vanuit NW en binnen een minuut draaide de wind 180 graden naar ZO met een snelheid van 35 / 40 knopen. Wij hadden toen 2 onrustige dagen op de zee met hoge golven en veel, heel veel water over het dek. Ook kwam er wat water door de luiken, maar hier hebben we wat handdoeken onder neergelegd, zodat de bekleding zoutvrij bleef.
Op een van mijn nachtwachten hoorde ik een harde klap, ik kon echter niet ontdekken waar dit vandaan kwam, het was aardedonker buiten. Tijdens de wisseling van de wacht dit gemeld aan Rene en toen het licht werd, zag hij dat een van de steunen van de radarpaal op het dek lag. Eerst heeft hij met lijnen de boel vastgezet maar toch ging de radarpaal nog gevaarlijk heen en weer. Later op de dag toen het iets rustiger was heeft hij de paal weer kunnen vastzetten. Op de preekstoel was een van de twee navigatielichten losgeraakt, maar het was te gevaarlijk om naar voren te gaan vanwege de hoge golven en uiteindelijk hebben we dit licht verloren.
De tocht naar Nieuw Zeeland is ons achteraf gezien meegevallen, dit stuk oceaan staat bekend om zijn onverwachte weers- en wind-veranderingen. Wij zijn op maandag 9 november in de stromende regen om 17.00 uur aangekomen in Opua, dit is de eerste haven in het noorden waar je kunt inklaren. Toen wij bezig waren met aanleggen zag René dat er witte rook en bijna geen water uit de uitlaat kwam, snel de motor uitgezet. Bij controle van de impeller zag hij dat er 3 schoepen waren afgebroken! In de slangen vond hij 2 stukken terug , het laatste was onvindbaar en wij dachten dat dit net als de vorige keer via de uitlaat verdwenen zou zijn. Nadat alles weer in elkaar was gezet, de motor gestart, maar helaas kwam er maar even water uit de uitlaat en moest René weer van voor af aan beginnen, gelukkig vond hij het 3e stukje net voor de pompinlaat. Na montage kwam er na het starten gelukkig water uit de uitlaat, wij waren blij dat dit hier was gebeurd en niet op open zee.
Uiteindelijk konden wij om 21.30 uur aan tafel en daarna heerlijk naar bed. De volgende ochtend op tijd op vanwege de inklaring en de biosecurity. Om 8.30 uur kwam er 3 man sterk aan boord van de biosecurity, zij hebben alle kastjes, vriezer, koelkast, bakskisten, ankerkluis doorzocht. Gelukkig was alles o.k. en hebben zij alleen de verse overgebleven groente en fruit meegenomen, dit kwam omdat wij het Minerva Reef niet aangedaan hadden, waardoor wij iets teveel van aan boord. Daarna kwam de douane aan boord, een hoop papierwerk, maar verder geen controle.
Wij hadden de lijsten niet helemaal naar waarheid ingevuld en nog wat wijn verstopt en waren blij dat wij zonder kleerscheuren de haven in konden. Op een gegeven moment raakte René aan de praat met onze Duitse buurman Klaus, welke vertelde dat hij een paar dagen een auto had gehuurd bij Rent a Dent (huur een auto met een deukje) en dat deze firma een auto te koop had voor niet te veel geld en of wij daar misschien interesse in hadden. Zelf had Klaus een auto in Whangarei gekocht, hij wilde nl een auto, waar hij ook in kon slapen.
De volgende dag hebben we de auto in de garage waar deze voor onderhoud en keuring stond bekeken en hebben besloten deze te kopen. Een proefrit konden wij niet maken, maar Wayne (de eigenaar van het verhuurbedrijf) verzekerde ons dat hij goed was en zei dat we na een week probleemloos de auto konden terug geven als deze ons toch niet beviel. Aan het einde van de week werd de auto geleverd en hebben we de auto laten uitlijnen omdat deze iets naar een kant trok. Na het uitlijnen was dit probleem verholpen en rijden wij vrolijk rond in een Nissan Maxima, Kuip kan nu Maxima berijden!!
Deze week hebben wij nog een prachtige wandeling gemaakt langs de kust van Opua naar Pahia en daarna heerlijk geluncht en gewinkeld. Voor het feest van de Princess of the Pacific gaan snuffelen bij de 2 dollar shop , die gerund worden door een Chinees en hier wat ideetjes opgedaan. Zaterdag met de dames van de Unwind en Tara naar Kerikeri gereden, ongeveer 25 km, waar wij op zoek moesten voor een nieuwe camera voor Margret, deze was tussen de wal en het schip terecht gekomen en voor kostuums. Margret kwam met het idee om als zeemeerminnen verkleed te gaan. Bij een stoffenwinkel diverse stoffen en materialen gekocht voor deze outfit en bij de chinees pruiken, wimpers en netkousen en glitters . Op maandagochtend zijn ,wij,de dames aan de slag gegaan en ´s middags om 15.00 uur waren er al drie staarten klaar voor de mannen.
De week van 16 tot en met 22 november werd er door de organisatie van de All Points Rally veel georganiseerd, zoals seminars over cruising in NZ, zeilreparatie, antifouling, canvas onderhoud en reparatie, accu´s, dieselmaintenance,wind en weersvoorspellingen, vissen. Ook een bezoek aan een wineyard met wijnproeverij stond op het programma en hier hebben wij natuurlijk ook aan deelgenomen . Tussen de bedrijven door waren de dames de kostuums aan het naaien en hadden erg veel lol. Op zaterdag was er een markt op het parkeerterrein van de marina, waar je leuke spullen kon kopen voor de boot en voor het vissen. Als klap op de vuurpijl ´s avonds een knalfeest met een zeer goede band , waar wij met zijn zessen als zeemeermin waren verkleed, heerlijk kunnen dansen en de eerste prijs gewonnen(zie foto's).
Zondagmiddag werd er als afsluiting een BBQ georganiseerd, waarbij een boot de vis verzorgde, deze had een tonijn gevangen van 60 kg. De andere cruisers verzorgde de salades , brood en desserts. Ook hadden een aantal cruisers het plan gevat om Lynn en John van de organisatie iets cadeau te doen. Een grote mand met lekkernijen, wijn en levensmiddelen met recepten uit diverse landen werd hen aangeboden, wat hen erg ontroerden.
Wij hadden in Tonga de kinderen van de SY Hapa na Sasa beloofd dat zij bij ons aan boord een keer pannenkoeken mochten eten, dit was nog niet gebeurd en op de feestavond hebben wij ze hiervoor uitgenodigd en ook voor een logeerpartij. Na de pannenkoeken hebben wij met veel lol Uno gespeeld en uiteindelijk ging om 23.00 uur het licht uit.
Nu zijn we bezig om nog wat reparaties aan de boot te doen, nieuwe steun voor de radarpaal, nieuwe antenne voor de reserve marifoon. Ook hadden we problemen met de AIS en normale VHF, bij controle bleek de elektronica van de antenne verdeelkast doorgebrand te zijn en ook de bekabeling van de boord GSM was doorgebrand. We hebben geen idee wat de oorzaak is, maar morgen komt er een elektronicus aan boord om te kijken, we wachten af.
Volgende week komen Theo en Maria voor zeven weken op bezoek, wij zijn van plan om eerst het Zuidereiland te bezoeken, rond 21 december zijn we weer terug in Opua. Met Kerst en Oud en Nieuw zij wij met de boot in de Bay of Islands .Wij hebben afgelopen maandag van een Nederlandse kapitein van een van de rondvaartboten veel informatie gekregen over vis/snorkel/ankerplekken. Na nieuwjaar maken wij per auto nog een trip over het Noordereiland, maar hierover later meer.
Wij wensen iedereen een gezellige decembermaand, fijne Kerst en een goed en gezond 2016,
Groetjes Paulien en Rene
SY Bounty
HR 46-89
Niue - Tonga Vava'u
Hallo allemaal,
Momenteel zeilen we rond in het Kingdom of Tonga, bestaande uit 4 groepen eilanden, in het noorden Niuas, iets zuidelijker de Vava'u, in het midden de Haapai en in het zuiden Tongatapu waar ook het koninklijk paleis zich bevindt.
Maar eerst nog even terug naar Niue, daar hebben we de Noren nog geholpen met het installeren van de verstaging en zijn daarna vertrokken richting Tonga, de Vava'u groep.
Op vrijdagochtend uitgeklaard en om ca. 12.00 uur de zeilen gezet en in 2 dagen met zeer goede wind naar Tonga gezeild. Deze afstand met een gemiddelde van 7 knopen gevaren en net voor de aankomst in de late namiddag nog een lekker visje gevangen.
Dit was een Wahoo van 175 cm en een gewicht van 20 kg, maar omdat het op zee erg hobbelig was hebben we deze vis pas op de ankerplaats gefileerd.
Ruim 22 porties filet hebben we ingevroren en van diverse incourante stukken heeft Paulien ruim 6 liter soep gemaakt, die we de volgende dag tijdens de Pot Luck op het strand van Port Maurelle hebben gedeeld met de andere zeilers.
Na inklaring op maandag in Neiafu, wilden de autoriteiten graag ook een stukje vis hebben, aangezien we de achterkant van de boot nog niet hadden schoon gemaakt en overduidelijk was dat wij iets binnen gehaald hadden!
Normaal gesproken confisqueert men die goederen die niet meer voorradig zijn op het eiland, zoals bijv. eieren, whisky of andere lekkernijen.
Aansluitend op de markt wat groente en fruit ingeslagen en weer vertrokken naar een van de vele mooie ankerplekken.
De generator bleek toch niet altijd te starten wanneer wij wilden en na vele uren zoeken ben ik er eindelijk achter gekomen dat een relais wat aarde maakt niet optimaal functioneert. Als de generator niet wil starten moet ik nu even met een startkabel extra aarde geven, waarna hij weer probleemloos loopt.
Ik moet nog uitzoeken of een directe aarding of extra min negatieve gevolgen heeft voor de generator of de boot (ivm elektrolytische werking), anders overbrug ik het relais en zijn we voorgoed van dit probleem verlost.
We hebben de meeste eilanden bezocht, althans de ankerplekken en ook hier is de bevolking extreem arm, maar wel altijd vrolijk en behulpzaam.
Naast hun normale "krot" hebben ze een buiten keuken, het erf is doorgaans met golfplaat afgezet zodat de varkens niet weglopen, voor het erf heeft men vaak een kuil waar al het afval wordt verbrand en elders op het eiland heeft men een groente tuintje.
We waren ook uitgenodigd om 's avonds Kava te komen drinken, wat we ook gedaan hebben, maar na een slokje uit beleefdheid gedronken te hebben zijn we weer snel terug gegaan naar de boot. De mannen zitten in een kring op de grond, soms wordt er ook muziek gemaakt en gezongen.
Kava wordt gemaakt van een speciale wortel, de legende gaat dat jonge vrouwen deze kauwen en daarna het vocht uitspugen in een bak. Dit brouwsel wordt dan gezeefd en verdund met water en 's avonds alleen door de mannen gedronken. Deze worden hier "high" van en moeten ook zeer frequent plassen, maar lekker, NEE echt niet!! Het lijkt meer op afwaswater!!
Aangezien we te veel eten en drinken aan boord hebben wat we niet mogen importeren in Nw. Zeeland, zijn we al begonnen om dit aan enkele arme mensen uit te delen.
Als je ziet wat deze mensen en de kinderen eten, wij zouden dat aan de varkens geven, maar ja als je onvoldoende geld hebt om wat te kopen moet je wel. De mensen zijn er ontzettend blij mee en voelen zich soms een beetje beschaamd, waardoor ze graag iets willen terug geven, wij kregen een stukje houtsnijwerk in de vorm van een masker van een van de mensen!
We hoorden van andere zeilers dat op zondag de zang in de kerk ook de moeite waard was om mee te maken, wij lagen vlak bij een dorpje waar om 8.00 uur de enige mis op zondag werd opgedragen. Wij om 6 uur eruit, ontbijten en om 7 uur naar de kant, want het was toch nog 45 minuten lopen en werden hartelijk ontvangen door de dorpelingen.
Om 8 uur begon de dienst, gelijk sprong de dirigent voor in de kerk op een bank, met een soort fluit instrumentje gaf hij 3 of 4 tonen aan (wij konden de toon en het ritme niet combineren met de daarop volgende zang) waarna het koortje begon te zingen.
Dit werd direct aangevuld door de meeste overige kerkgangers en gezamenlijk probeerde men zo hard te zingen dat het pijn deed aan onze oren en het dak begon ervan te bollen!!
Gelukkig was het feest na 1,5 uur voorbij en werden wij door de pastoor nog persoonlijk gegroet bij het verlaten van de kerk. Veelal worden buitenstaanders aansluitend uitgenodigd voor een lunch, maar daar was het voor ons nog veel te vroeg voor en de meeste mensen spraken in dit dorpje alleen maar Tonganees en bijna geen Engels.
In de buurt van een van de ankerplekken was ook een grot, Swallow Cave, waarin meestal 's middags de zon mooi in scheen. In deze grot zwemmen duizenden visjes die in grote scholen zwemmen, als of het een wolk is. We zullen proberen een video op de site te zetten en anders worden het gewoon foto's.
Inmiddels hadden wij contact met enkele andere Nederlandse boten en daar hebben we veel gezamenlijk mee gedaan, gezellig een borreltje drinken of lekker uit eten.
Een van de hoogte punten is het zwemmen met de walvissen geweest, hiervoor werden we 's ochtends om 8.00 uur door een motorboot opgehaald en naar die plek gebracht waar de walvissen zwemmen.
Deze plaatsen worden via de boordradio aan elkaar doorgegeven en wie daar het eerst is mag met zijn gasten het eerst in het water. Bij de meeste boten zijn er 8 gasten aan boord die onder begeleiding van een gids per 4 in het water mogen om bij de walvis en meestal de baby te zwemmen.
Als de moeder en/of ouders rustig zijn en snorkelaars dulden, dan blijven ze heel rustig op een bepaalde diepte in het water zweven (ca. 20 minuten tussen de 30 en 40 meter) en de baby komt dan gedurende die periode 3 - 4 keer boven om te ademen.
De ouders zijn ongeveer 16 - 18 meter lang, een gewicht van ca. 40.000 kg en wij hadden een kalf van ca. 1 maand oud en was al 3,5 - 4 meter met een gewicht van ca. 3000 kg.
Een kalf drinkt tussen de 400 en 500 liter melk per dag en komen per dag ongeveer 45 - 50 kg aan, hetgeen resulteert in ca. 1.500 kg per maand!
We zijn per groep 3 keer in het water geweest en moeders zweefde terwijl het kalf boven, naast of onder moeder blijft hangen tot ze weer naar boven komt.
Bij de 2e keer kwam het kalf op een gegeven moment heel rustig naar boven in de richting waar ik zwom en rustig een video maakte, maar door haar nieuwsgierigheid kwam ze wel erg dicht naar mij toe. De opname spreken hier boekdelen van, want ik zwom toch wel iets geschrokken weg, want ja als je per ongeluk een tik van de staart krijg staat niemand in voor de gevolgen!
Al met al is het een ontzettend mooie ervaring om zo dicht bij deze oeroude beesten te zwemmen, zeer frequent hebben we gezien hoe de kleintjes "les" krijgen van de ouders hoe ze moeten springen en spelen graag door een aantal keer zo hoog mogelijk uit het water te springen. Vooral als de ouders dit voordoen is het net of je in het golvenbad in het zwembad ligt, zulke enorme golven weten deze beesten te creëren.
De walvissen hebben bij deze eilanden hun kleintjes gebaard en als ze voldoende sterk zijn, dan vertrekt het hele gezin weer naar Antartica in de maand Oktober/November, een zwemtochtje van ca. 6.000 mijl!!
Als we goed internet hebben dan probeer ik wel een filmpje via You Tube op de website te plaatsen, lukt dit niet, dan worden het enkele foto's.
In de laatste week van September was er een feestweek in Neiafu, grotendeels financieel gesponsord door de Marina's van Opua en Whangarei in Nieuw Zeeland. Zij organiseren ook de All Points Rally naar deze steden, compleet met weersinformatie en bij aankomst in Nieuw Zeeland alweer een feestweek. Tevens was er een delegatie van de douane en bio-security om informatie te verstrekken wat je wel en niet mag importeren. Ook dient het onderwaterschip schoon te zijn van bepaalde schelpdiertjes, wormen en overige ongenode verstekelingen.
Zaden, vlees, honing, fruit en groenten zijn eveneens verboden, evenals ongeëtiketteerde verpakkingen (karton en blik), aangezien men dan niet meer kan achter halen waar het vandaan komt en wat de uiterste houdbaarheidsdatum is.
Het is en blijft een eiland en men is angstig voor bacteriën die hun gewassen kunnen beschadigen of vernietigen, begrijpelijk!
Tijdens deze feestweek werden we door de plaatselijke drumband opgehaald van een ontmoetingspunt en naar een kleuterschool gebracht, waar de leerlingen op de muziek van de drumband voor ons hebben gedanst. De ouders hebben ons daarna een lunch aangeboden en we hebben ook de school gezien, voor een impressie zie de foto's.
Een ander onderdeel van de feestweek was een regatta met aansluitend een Beach-Party, erg gezellig met eten en dansen. Het gehele terrein was wel afgezet en werd bewaakt door vele Security mensen, omdat bij voorgaande festiviteiten sommige locals dachten dat alles toegestaan was met de in hun ogen "onzedelijk" geklede vrouwen (blote schouders of soms rokjes die net niet over de knie komen)
Uitslag van de regatta, met 23 schepen aan de start:
1e. SY Feeling Good (Jacht met een lengte van 85 voet), er was geen klasse-handicap.
2e. SY Unwind van Niels en Margret, gevaren door 4 mannen
6e. SY Bounty, gevaren door Roel (Tara) en ondergetekende
19e. SY Tara, gevaren door 5 vrouwen, Jacomien (Tara) , Margret (Unwind), Paulien (Bounty), Saskia en Sharon (opstappers), maar wel de eerste vrouwenboot die binnen kwam!
De dag na de regatta was er 's avonds een kroegentocht georganiseerd waar men "verkleed" diende te verschijnen. Samen met de Tara en de Unwind hebben we ons aangekleed met (gelukkig hadden wij voldoende grote vlaggen) de Nederlandse driekleur en oranje franjes.
Hierdoor werden wij genomineerd voor een prijs, echter deze zijn we misgelopen omdat we bij de tapas-bar iets langer zijn blijven hangen om wat te eten....
Op vrijdagavond was er een buffet-diner met de prijsuitreiking van zowel de regatta als een "veiling" van een aantal vouchers die ingewisseld kunnen worden in Nw. Zeeland en de opbrengst gaat naar een stichting voor de kinderen in Neiafu.
Daarmee worden zwemlessen betaald, maar er worden ook kano's en zeilbootjes aangekocht, waarmee de kinderen kunnen leren varen.
Wij zijn de gelukkige eigenaar geworden van een voucher om de boot kosteloos eruit te laten halen, incl. een week stalling op de kant, een voucher voor een kosteloze controle bij de tandarts en een voucher voor een gratis sportles (Pilates).
Deze vouchers werden per opbod verkocht en soms was er een strijd tussen de zeilers voor deze vouchers, wat de prijs aardig deed stijgen. de organisatie was erg blij met ons, want wij hadden de pot aardig gespekt.
Van de locals hoorden we dat maar 10% van de bevolking na opgeleid te zijn ooit aan het werk komt, de rest krijgt nooit of soms tijdelijk werk.... Eerlijk gezegd nemen ze ook weinig initiatief om zelf iets te ontwikkelen en wordt dat doorgaans door buitenlanders gedaan.
We zijn o.a. bij de Taste of Tonga geweest, dit bedrijfje is 3 jaar geleden door een Canadees echtpaar opgezet en produceren kokos olie (virgin en niet verwarmd) en gebruiken alle afval producten als voer voor de varkens en kippen, de schalen van de kokosnoten worden gebroken en daar wordt dan weer houtskool van gemaakt.
Daarnaast heeft men een vanille plantage opgezet om zo veel mogelijk de daluren van beide bedrijven effectief te maken. Hierdoor hebben direct 15 - 20 mensen een betaalde baan gevonden en met de indirecte ca. 30 mensen.
Tijdens de feestweek hebben nog andere informatie gekregen over de weersystemen in deze regio (Tonga - Fiji - Nw. Caledonië). We zitten tussen twee weersystemen in (de oostpassaat van de Pacific en de zuidpassaat van Antarctica), maar na inschrijving bij een van de weergoeroes krijgen we nu per email adviezen wanneer we en van waar het beste kunnen vertrekken. Vanaf het zuidelijke deel van Tonga loopt de route meestal via het Minerva Rif, ongeveer 2 dagen varen vanaf Tonga. Het Minerva Rif geeft ons volledige beschutting tegen de hoge golven bij slecht weer (midden op de oceaan) en daar hebben we de mogelijkheid om een goed weerraam af te wachten, daarna is het nog ca. 800 Nm naar de North Cape of Nw Zeeland, ca. 6 - 7 dagen varen. Vaak is de wind in deze weerramen maar 6 - 7 dagen gunstig voor ons, want ja wie wil er nu enkele dagen 30 - 40 knopen wind op de kop hebben en moeten motoren richting Nw. Zeeland tegen de golven en stroming in!!
Uiteindelijk zullen we ondanks de adviezen zelf de beslissing moeten nemen wanneer we vertrekken etc.
Afgelopen weekend zijn we naar het midden van Tonga gevaren (Haapai groep) en liggen nu al 3 dagen verwaaid achter het eiland Fao met E tot SE wind, 20 - 25 knots.
We hebben ons inmiddels al weer in - en direct uit-geklaard bij de douane (echt een wassen neus en bezigheidstherapie), al 2 keer mooi gesnorkeld en op een ressort heerlijk geluncht.
De eigenaar (voorheen beroeps onderwater fotograaf) heeft ons de coördinaten van verschillende snorkel- en duik-spots bij deze eilanden door gegeven, dus we hebben nog wat te ondernemen.
Hij heeft ons ook enkele foto's en video's laten zien en gaan kijken of we hier iets van mogen kopiëren, want eerlijk gezegd hebben wij niet de tijd, de kennis en apparatuur om zulke extreem mooie opnames te maken.
Qua weersomstandigheden gaan we wel wat achteruit, de temperaturen worden steeds wat lager omdat we verder van de evenaar zijn, maar daardoor slapen we 's nachts weer beter en deels onder een dun dekbedje. We hebben hier ook meer bewolking en regelmatig regen, soms zelfs enkele dagen achter elkaar, maar niet zo koud als in Nederland (20 - 24° C).
Het verhaal is iets langer dan normaal, maar dat is de tijdsspanne ook, vandaar!
We wensen iedereen het beste, veel mooi weer en de groeten, ook van Paulien,
René
SY Bounty
HR 46-89
Niue - Tonga Vava'u
Hallo allemaal,
Momenteel zeilen we rond in het Kingdom of Tonga, bestaande uit 4 groepen eilanden, in het noorden Niuas, iets zuidelijker de Vava'u, in het midden de Haapai en in het zuiden Tongatapu waar ook het koninklijk paleis zich bevindt.
Maar eerst nog even terug naar Niue, daar hebben we de Noren nog geholpen met het installeren van de verstaging en zijn daarna vertrokken richting Tonga, de Vava'u groep.
Op vrijdagochtend uitgeklaard en om ca. 12.00 uur de zeilen gezet en in 2 dagen met zeer goede wind naar Tonga gezeild. Deze afstand met een gemiddelde van 7 knopen gevaren en net voor de aankomst in de late namiddag nog een lekker visje gevangen.
Dit was een Wahoo van 175 cm en een gewicht van 20 kg, maar omdat het op zee erg hobbelig was hebben we deze vis pas op de ankerplaats gefileerd.
Ruim 22 porties filet hebben we ingevroren en van diverse incourante stukken heeft Paulien ruim 6 liter soep gemaakt, die we de volgende dag tijdens de Pot Luck op het strand van Port Maurelle hebben gedeeld met de andere zeilers.
Na inklaring op maandag in Neiafu, wilden de autoriteiten graag ook een stukje vis hebben, aangezien we de achterkant van de boot nog niet hadden schoon gemaakt en overduidelijk was dat wij iets binnen gehaald hadden!
Normaal gesproken confisqueert men die goederen die niet meer voorradig zijn op het eiland, zoals bijv. eieren, whisky of andere lekkernijen.
Aansluitend op de markt wat groente en fruit ingeslagen en weer vertrokken naar een van de vele mooie ankerplekken.
De generator bleek toch niet altijd te starten wanneer wij wilden en na vele uren zoeken ben ik er eindelijk achter gekomen dat een relais wat aarde maakt niet optimaal functioneert. Als de generator niet wil starten moet ik nu even met een startkabel extra aarde geven, waarna hij weer probleemloos loopt.
Ik moet nog uitzoeken of een directe aarding of extra min negatieve gevolgen heeft voor de generator of de boot (ivm elektrolytische werking), anders overbrug ik het relais en zijn we voorgoed van dit probleem verlost.
We hebben de meeste eilanden bezocht, althans de ankerplekken en ook hier is de bevolking extreem arm, maar wel altijd vrolijk en behulpzaam.
Naast hun normale "krot" hebben ze een buiten keuken, het erf is doorgaans met golfplaat afgezet zodat de varkens niet weglopen, voor het erf heeft men vaak een kuil waar al het afval wordt verbrand en elders op het eiland heeft men een groente tuintje.
We waren ook uitgenodigd om 's avonds Kava te komen drinken, wat we ook gedaan hebben, maar na een slokje uit beleefdheid gedronken te hebben zijn we weer snel terug gegaan naar de boot. De mannen zitten in een kring op de grond, soms wordt er ook muziek gemaakt en gezongen.
Kava wordt gemaakt van een speciale wortel, de legende gaat dat jonge vrouwen deze kauwen en daarna het vocht uitspugen in een bak. Dit brouwsel wordt dan gezeefd en verdund met water en 's avonds alleen door de mannen gedronken. Deze worden hier "high" van en moeten ook zeer frequent plassen, maar lekker, NEE echt niet!! Het lijkt meer op afwaswater!!
Aangezien we te veel eten en drinken aan boord hebben wat we niet mogen importeren in Nw. Zeeland, zijn we al begonnen om dit aan enkele arme mensen uit te delen.
Als je ziet wat deze mensen en de kinderen eten, wij zouden dat aan de varkens geven, maar ja als je onvoldoende geld hebt om wat te kopen moet je wel. De mensen zijn er ontzettend blij mee en voelen zich soms een beetje beschaamd, waardoor ze graag iets willen terug geven, wij kregen een stukje houtsnijwerk in de vorm van een masker van een van de mensen!
We hoorden van andere zeilers dat op zondag de zang in de kerk ook de moeite waard was om mee te maken, wij lagen vlak bij een dorpje waar om 8.00 uur de enige mis op zondag werd opgedragen. Wij om 6 uur eruit, ontbijten en om 7 uur naar de kant, want het was toch nog 45 minuten lopen en werden hartelijk ontvangen door de dorpelingen.
Om 8 uur begon de dienst, gelijk sprong de dirigent voor in de kerk op een bank, met een soort fluit instrumentje gaf hij 3 of 4 tonen aan (wij konden de toon en het ritme niet combineren met de daarop volgende zang) waarna het koortje begon te zingen.
Dit werd direct aangevuld door de meeste overige kerkgangers en gezamenlijk probeerde men zo hard te zingen dat het pijn deed aan onze oren en het dak begon ervan te bollen!!
Gelukkig was het feest na 1,5 uur voorbij en werden wij door de pastoor nog persoonlijk gegroet bij het verlaten van de kerk. Veelal worden buitenstaanders aansluitend uitgenodigd voor een lunch, maar daar was het voor ons nog veel te vroeg voor en de meeste mensen spraken in dit dorpje alleen maar Tonganees en bijna geen Engels.
In de buurt van een van de ankerplekken was ook een grot, Swallow Cave, waarin meestal 's middags de zon mooi in scheen. In deze grot zwemmen duizenden visjes die in grote scholen zwemmen, als of het een wolk is. We zullen proberen een video op de site te zetten en anders worden het gewoon foto's.
Inmiddels hadden wij contact met enkele andere Nederlandse boten en daar hebben we veel gezamenlijk mee gedaan, gezellig een borreltje drinken of lekker uit eten.
Een van de hoogte punten is het zwemmen met de walvissen geweest, hiervoor werden we 's ochtends om 8.00 uur door een motorboot opgehaald en naar die plek gebracht waar de walvissen zwemmen.
Deze plaatsen worden via de boordradio aan elkaar doorgegeven en wie daar het eerst is mag met zijn gasten het eerst in het water. Bij de meeste boten zijn er 8 gasten aan boord die onder begeleiding van een gids per 4 in het water mogen om bij de walvis en meestal de baby te zwemmen.
Als de moeder en/of ouders rustig zijn en snorkelaars dulden, dan blijven ze heel rustig op een bepaalde diepte in het water zweven (ca. 20 minuten tussen de 30 en 40 meter) en de baby komt dan gedurende die periode 3 - 4 keer boven om te ademen.
De ouders zijn ongeveer 16 - 18 meter lang, een gewicht van ca. 40.000 kg en wij hadden een kalf van ca. 1 maand oud en was al 3,5 - 4 meter met een gewicht van ca. 3000 kg.
Een kalf drinkt tussen de 400 en 500 liter melk per dag en komen per dag ongeveer 45 - 50 kg aan, hetgeen resulteert in ca. 1.500 kg per maand!
We zijn per groep 3 keer in het water geweest en moeders zweefde terwijl het kalf boven, naast of onder moeder blijft hangen tot ze weer naar boven komt.
Bij de 2e keer kwam het kalf op een gegeven moment heel rustig naar boven in de richting waar ik zwom en rustig een video maakte, maar door haar nieuwsgierigheid kwam ze wel erg dicht naar mij toe. De opname spreken hier boekdelen van, want ik zwom toch wel iets geschrokken weg, want ja als je per ongeluk een tik van de staart krijg staat niemand in voor de gevolgen!
Al met al is het een ontzettend mooie ervaring om zo dicht bij deze oeroude beesten te zwemmen, zeer frequent hebben we gezien hoe de kleintjes "les" krijgen van de ouders hoe ze moeten springen en spelen graag door een aantal keer zo hoog mogelijk uit het water te springen. Vooral als de ouders dit voordoen is het net of je in het golvenbad in het zwembad ligt, zulke enorme golven weten deze beesten te creëren.
De walvissen hebben bij deze eilanden hun kleintjes gebaard en als ze voldoende sterk zijn, dan vertrekt het hele gezin weer naar Antartica in de maand Oktober/November, een zwemtochtje van ca. 6.000 mijl!!
Als we goed internet hebben dan probeer ik wel een filmpje via You Tube op de website te plaatsen, lukt dit niet, dan worden het enkele foto's.
In de laatste week van September was er een feestweek in Neiafu, grotendeels financieel gesponsord door de Marina's van Opua en Whangarei in Nieuw Zeeland. Zij organiseren ook de All Points Rally naar deze steden, compleet met weersinformatie en bij aankomst in Nieuw Zeeland alweer een feestweek. Tevens was er een delegatie van de douane en bio-security om informatie te verstrekken wat je wel en niet mag importeren. Ook dient het onderwaterschip schoon te zijn van bepaalde schelpdiertjes, wormen en overige ongenode verstekelingen.
Zaden, vlees, honing, fruit en groenten zijn eveneens verboden, evenals ongeëtiketteerde verpakkingen (karton en blik), aangezien men dan niet meer kan achter halen waar het vandaan komt en wat de uiterste houdbaarheidsdatum is.
Het is en blijft een eiland en men is angstig voor bacteriën die hun gewassen kunnen beschadigen of vernietigen, begrijpelijk!
Tijdens deze feestweek werden we door de plaatselijke drumband opgehaald van een ontmoetingspunt en naar een kleuterschool gebracht, waar de leerlingen op de muziek van de drumband voor ons hebben gedanst. De ouders hebben ons daarna een lunch aangeboden en we hebben ook de school gezien, voor een impressie zie de foto's.
Een ander onderdeel van de feestweek was een regatta met aansluitend een Beach-Party, erg gezellig met eten en dansen. Het gehele terrein was wel afgezet en werd bewaakt door vele Security mensen, omdat bij voorgaande festiviteiten sommige locals dachten dat alles toegestaan was met de in hun ogen "onzedelijk" geklede vrouwen (blote schouders of soms rokjes die net niet over de knie komen)
Uitslag van de regatta, met 23 schepen aan de start:
1e. SY Feeling Good (Jacht met een lengte van 85 voet), er was geen klasse-handicap.
2e. SY Unwind van Niels en Margret, gevaren door 4 mannen
6e. SY Bounty, gevaren door Roel (Tara) en ondergetekende
19e. SY Tara, gevaren door 5 vrouwen, Jacomien (Tara) , Margret (Unwind), Paulien (Bounty), Saskia en Sharon (opstappers), maar wel de eerste vrouwenboot die binnen kwam!
De dag na de regatta was er 's avonds een kroegentocht georganiseerd waar men "verkleed" diende te verschijnen. Samen met de Tara en de Unwind hebben we ons aangekleed met (gelukkig hadden wij voldoende grote vlaggen) de Nederlandse driekleur en oranje franjes.
Hierdoor werden wij genomineerd voor een prijs, echter deze zijn we misgelopen omdat we bij de tapas-bar iets langer zijn blijven hangen om wat te eten....
Op vrijdagavond was er een buffet-diner met de prijsuitreiking van zowel de regatta als een "veiling" van een aantal vouchers die ingewisseld kunnen worden in Nw. Zeeland en de opbrengst gaat naar een stichting voor de kinderen in Neiafu.
Daarmee worden zwemlessen betaald, maar er worden ook kano's en zeilbootjes aangekocht, waarmee de kinderen kunnen leren varen.
Wij zijn de gelukkige eigenaar geworden van een voucher om de boot kosteloos eruit te laten halen, incl. een week stalling op de kant, een voucher voor een kosteloze controle bij de tandarts en een voucher voor een gratis sportles (Pilates).
Deze vouchers werden per opbod verkocht en soms was er een strijd tussen de zeilers voor deze vouchers, wat de prijs aardig deed stijgen. de organisatie was erg blij met ons, want wij hadden de pot aardig gespekt.
Van de locals hoorden we dat maar 10% van de bevolking na opgeleid te zijn ooit aan het werk komt, de rest krijgt nooit of soms tijdelijk werk.... Eerlijk gezegd nemen ze ook weinig initiatief om zelf iets te ontwikkelen en wordt dat doorgaans door buitenlanders gedaan.
We zijn o.a. bij de Taste of Tonga geweest, dit bedrijfje is 3 jaar geleden door een Canadees echtpaar opgezet en produceren kokos olie (virgin en niet verwarmd) en gebruiken alle afval producten als voer voor de varkens en kippen, de schalen van de kokosnoten worden gebroken en daar wordt dan weer houtskool van gemaakt.
Daarnaast heeft men een vanille plantage opgezet om zo veel mogelijk de daluren van beide bedrijven effectief te maken. Hierdoor hebben direct 15 - 20 mensen een betaalde baan gevonden en met de indirecte ca. 30 mensen.
Tijdens de feestweek hebben nog andere informatie gekregen over de weersystemen in deze regio (Tonga - Fiji - Nw. Caledonië). We zitten tussen twee weersystemen in (de oostpassaat van de Pacific en de zuidpassaat van Antarctica), maar na inschrijving bij een van de weergoeroes krijgen we nu per email adviezen wanneer we en van waar het beste kunnen vertrekken. Vanaf het zuidelijke deel van Tonga loopt de route meestal via het Minerva Rif, ongeveer 2 dagen varen vanaf Tonga. Het Minerva Rif geeft ons volledige beschutting tegen de hoge golven bij slecht weer (midden op de oceaan) en daar hebben we de mogelijkheid om een goed weerraam af te wachten, daarna is het nog ca. 800 Nm naar de North Cape of Nw Zeeland, ca. 6 - 7 dagen varen. Vaak is de wind in deze weerramen maar 6 - 7 dagen gunstig voor ons, want ja wie wil er nu enkele dagen 30 - 40 knopen wind op de kop hebben en moeten motoren richting Nw. Zeeland tegen de golven en stroming in!!
Uiteindelijk zullen we ondanks de adviezen zelf de beslissing moeten nemen wanneer we vertrekken etc.
Afgelopen weekend zijn we naar het midden van Tonga gevaren (Haapai groep) en liggen nu al 3 dagen verwaaid achter het eiland Fao met E tot SE wind, 20 - 25 knots.
We hebben ons inmiddels al weer in - en direct uit-geklaard bij de douane (echt een wassen neus en bezigheidstherapie), al 2 keer mooi gesnorkeld en op een ressort heerlijk geluncht.
De eigenaar (voorheen beroeps onderwater fotograaf) heeft ons de coördinaten van verschillende snorkel- en duik-spots bij deze eilanden door gegeven, dus we hebben nog wat te ondernemen.
Hij heeft ons ook enkele foto's en video's laten zien en gaan kijken of we hier iets van mogen kopiëren, want eerlijk gezegd hebben wij niet de tijd, de kennis en apparatuur om zulke extreem mooie opnames te maken.
Qua weersomstandigheden gaan we wel wat achteruit, de temperaturen worden steeds wat lager omdat we verder van de evenaar zijn, maar daardoor slapen we 's nachts weer beter en deels onder een dun dekbedje. We hebben hier ook meer bewolking en regelmatig regen, soms zelfs enkele dagen achter elkaar, maar niet zo koud als in Nederland (20 - 24° C).
Het verhaal is iets langer dan normaal, maar dat is de tijdsspanne ook, vandaar!
We wensen iedereen het beste, veel mooi weer en de groeten, ook van Paulien,
René
SY Bounty
HR 46-89
Maupiti - Niue
Hallo allemaal,
Wij liggen op dit moment bij het eiland Niue, het kleinste zelfstandige eiland in de Pacific, met ca. 1.000 inwoners, die moeten leven van de toeristen industrie. Hier komen veel mensen uit Nieuw Zeeland voor een weekje vakantie .
Maar eerst even terug naar begin augustus.
Op zaterdag 1 augustus zijn wij van Bora Bora vertrokken naar Maupiti, onderweg hebben wij heerlijk kunnen zeilen en zijn zonder problemen door de pas naar binnen gevaren. Deze pas is niet gemakkelijk, wanneer er veel swell staat. 's Avonds zijn we samen met de bemanning van de Tara naar de kant gegaan om te eten in de feesttent, nog steeds vanwege de Heiva festiviteiten. Hier werden nog wedstrijden gehouden met stenen tillen. (zie foto)
´s Zondagochtend vroeg op om naar de mantaroggen te kijken, echter na 1 uur nog niets gezien en besloten om terug te gaan naar de boot. Onderweg in het bootje wenkte een eilandbewoner naar ons, wij naar hem toe en kregen ongevraagd fruit aangeboden.
Direct aan hem gevraagd waar de manta´s zouden moeten zwemmen en op deze plek hebben we enkele manta´s gezien, wat een prachtige beesten, maar vooral erg indrukwekkend.
´s Maandags met de fietsen naar de kant en hebben het eiland rondgefietst.
Onderweg de laatste `frankjes van de Tara` opgemaakt aan een sandwich-tonijnsalade en 2 kg verse tomaten. Op de jetty kwamen we in gesprek met een frans echtpaar, die vertelde dat je de berg op kon en dan een prachtig uitzicht had over het gehele eiland. Na de lunch wij naar boven. Rene had begrepen dat je de berg op kon via een trap, dit bleek alleen het eerste stukje te zijn en daarna werd het klimmen en klauteren op onze Birkenstokken, niet erg handig, maar wel de moeite waard. De terugweg was niet erg gemakkelijk, aangezien het de dag ervoor de hele middag had geregend waardoor het erg glibberig was. Wij waren blij weer beneden te zijn en terug op de boot lekker een duik genomen om het zweet en modder weg te spoelen.
Van de tomaten heb ik een heerlijke tomatensoep gemaakt, welke we samen met Margaret en Niels van de Unwind ´s avonds gegeten hebben.
De volgende ochtend anker op en door een woelige pas naar buiten richting Suwarrow (700 Nm = ca. 1260 km) verder, een van de noordelijke Cook eilanden. Het is een beschermd natuurgebied, waar geen mensen wonen. Wij hebben een goede zeiltocht gehad, onderweg gevist, maar niets gevangen tot net voor de ingang van de pas van Suwarrow. Hier hadden we op een ongelegen moment een geelvin tonijn van ca. 80 cm en 7 - 8 kg aan de haak, wij moesten de zeilen indraaien om naar binnen te varen, uiteindelijk heeft René dit alleen moeten doen, terwijl ik op het achterdek de tonijn in bedwang hield. De tonijn sputterde aardig tegen en de boot en ik zaten onder het bloed. Eenmaal op anker kwam de ranger aan boord voor de formaliteiten en terwijl ik het bloed van de boot en mijzelf wegspoelde waren er binnen de kortste keren tientallen blacktip haaien rond de boot. De ranger adviseerde ons om geen visafval op de ankerplek te dumpen i.v.m. de grijze haaien, maar dit te verzamelen en aan de oceaankant van het eiland in zee te gooien. De grijze haaien zijn agressiever dan de blacktip haaien en normaal komen die niet bij de ankerplek.
Via de marifoon hoorden wij dat er rond een uur of vijf een borrel op het strand was. Hier gezellig met de bemanning van diverse boten gesproken. De nederlanders waren goed vertegenwoordigd, maar liefst 7 van de 13 boten kwamen uit Nederland. ´s Avonds hebben we met de mensen van de Betty Boop, Tara en Unwind bij ons aan boord genoten van een heerlijke vissoep, welke ik ´s middags gemaakt had van de kop en incourante stukken van de tonijn. De volgende dagen hebben we veel gesnorkeld en een aantal avonden werd er een Pot Luck georganiseerd, dit is een gezamenlijk eten, waarbij iedereen iets meeneemt, zo heb ik de tonijn als filet en Shashimi meegenomen en een keer ouderwetse griesmeelpudding met mangosaus.
Er wordt gezellig gegeten, gepraat en na afloop van het eten wordt er muziek gemaakt en gezongen. De ranger zorgt voor een BBQ vuurtje, wat later het kampvuur wordt.
De ranger en zijn vrouw wonen 8 maanden op dit eiland in een klein huisje. Zij worden eind mei hierheen gebracht door een kleine vrachtboot, met direct al hun proviand, diesel, benzine etc. voor de duur van hun verblijf. Op het eiland groeit niets, dus verse groente en fruit eten zij maanden niet. Zij eten veel uit blik en vis. Zij zijn dan ook blij als er boten komen, hebben dan weer aanspraak en eten gezellig mee. Harry, de ranger, deed dit nu voor het vierde jaar maar wist nog niet of hij weer een contract voor 2 jaar zou afsluiten.
Omdat de vooruitzichten voor het weer goed waren, zijn we donderdag 13 augustus vertrokken richting Niue, (540 Nm = ca. 970 km) verder. De eerste paar uur hadden we geen wind en daarna begon het te blazen met veel golven, erg onaangenaam en niet zo als voorspeld. Met gereefde zeilen hadden we nog een snelheid van 6-7 knopen en gelukkig werd de wind ´s avonds om 23.00 uur minder en konden we ons weer normaal bewegen op de boot. De verdere zeiltocht naar Niue is goed verlopen, helaas geen vis meer binnengehaald, wel tweemaal een grote vis aan de haak, maar deze was zo groot dat de lijn brak....
Maandag 17 augustus kwamen wij in Niue aan en kregen een warm welkom van de bultruggen welke diverse sprongen maakten, een prachtig gezicht.
Bij de inklaring spraken we met mensen uit Nieuw Zeeland, die gelijktijdig met ons door het Panamakanaal waren gevaren. Zij vertelden dat de bultruggen ´s nachts op de ankerplek tussen de boten zwemmen en je hoort ze dan zingen.
De inklaring ging erg gemakkelijk, de diverse autoriteiten waren hierheen gekomen en we konden alles op de kade regelen. Daarna te voet het dorpje in e.e.a. bekeken en wat boodschapjes gedaan.
Niue is een eiland , wat bestaat uit Limestone. Je ligt hier op de open oceaan, niet achter een rif, af en toe wat schommelig. Er zijn hier mooie grotten en bergkloven, het water is hier wel kouder (22 graden) dan in Suwarrow (29 graden). De snorkelplekken zijn prachtig. Augustus is de goede tijd om bultruggen te zien. Zij bevallen van hun jongen en blijven hier nog enige maanden. Dagelijks kunnen wij op de ankerplek deze beesten zien en horen. Ook zwemmen hier regelmatig spinnerdolfijnen bij de boot.
Niue heeft nog maar 1000 inwoners en deze leven van het toerisme. Veel jonge gezinnen gaan naar Nieuw Zeeland vanwege werk en betere toekomstmogelijkheden.
Niue is een geliefd vakantieoord voor de NieuwZeelanders.
Dinsdag hebben we samen met de bemanning van een Duitse boot en een Noorse boot een fietstocht gemaakt over zuidelijke gedeelte van het eiland. Na 50 km en een gevoelig achterwerk konden we erg genieten van ons pilsje en een sandwich. Later in de week hebben wij het noordelijke deel van het eiland op de fiets verkend en mooie plekjes bezocht.
De Noren hebben een gebroken verstaging, deze is naar Nieuw Zeeland verstuurd om hem te vernieuwen. In eerste instantie konden zij de materialen vrijdag terug verwachten en wij konden hen dan helpen met de montage. Vrijdag bleek het pakket onvindbaar, de mensen waren aardig over hun toeren omdat deze verstaging speciaal voor hen op maat is gemaakt. Gelukkig kregen we zondag te horen dat het bij de douane in NZ ligt en dat de vervoersmaatschappij het persoonlijk gaat ophalen en naar de firma brengt welke de reparatie uitvoert. Als alles goed verloopt krijgen zij hem dinsdagavond terug en kunnen wij hen helpen alles weer te monteren.
De gouverneur van dit eiland bemoeit zich persoonlijk met deze problemen en staat garant voor de betaling in NZ. De mensen hier zijn allemaal even vriendelijk en behulpzaam.
De weersvooruitzichten voor de komende dagen zijn niet gunstig om richting Tonga te gaan, we krijgen veel wind, regen en hoge golven, misschien kunnen aan het einde van de week verder.
Sinds vanochtend hebben wij problemen met de generator, Rene is al naar een garage geweest, deze heeft de startmotor doorgemeten en deze is goed. Hij is nu verder aan het zoeken.
Na 1,5 dag klussen is hij erachter gekomen dat er een zekering aan de kopsekant was verbrand, waardoor deze bij meting wel stroom doorgaf echter bij het starten te veel stroom trok en daardoor dienst weigerde.
Na het zetten van de nieuwe zekering loopt de generator weer als een zonnetje.
Groet en tot de volgende keer, ook van René
Paulien
SY Bounty
HR 46-89
Bora Bora - Bora Bora
Hallo allemaal,
We liggen nu weer op Bora Bora en zijn ons aan het voorbereiden op de volgende tocht naar de Cook eilanden, afhankelijk van het weerraam en de windrichting zal dit Rarotonga of Suwarrow worden.
Maar eerst nog even terug naar begin juli, na het vertrek van Pascal en Sander zijn we terug gevaren naar Tahaa en uiteindelijk ook nog naar Huahine.
Sander en Pascal hebben wel veel geluk gehad in hun vakantie wat het weer betreft, wij hebben de afgelopen weken regelmatig dikke buien en een beetje grijs troosteloos weer gehad, een beetje als herfst in Nederland maar dan wat warmer!
Op Tahaa (eiland ten noorden van Raiatea) hebben we veel gefietst en toevallig op een zondagmiddag zagen we op een open terrein veel mensen. Daar bleek een dansuitvoering te zijn ter voorbereiding op de Heiva-festiviteiten (Dit is het jaarlijkse feest van deze eilanden, met zang, dans, sport en overige culturele activiteiten tussen de dorpen onderling).
Ik zal proberen een kort stukje video op de site te plaatsen, als dit niet lukt, zet ik er wat foto's op.
Daarna zijn we naar Huahine overgestoken, om ook dit eiland nog wat nader te verkennen. Met Sander en Pascal hadden we hier ook een bliksem bezoek gebracht en we zijn blij dat we hier nog even hebben rondgetoerd op de fiets en met de benenwagen. We hebben in de baai bij het dorpje Fitii gelegen waar we gelijk contact kregen met een bewoner, die zijn steiger en garage ter beschikking stelde voor resp. ons bijbootje en de fietsen, zodat we deze niet iedere dag naar de boot hoefde te brengen.
Omdat we een lekkage van de generator-koelwaterpomp hadden, heb ik bij de locale "garage" een paar seals besteld die de volgende dag geleverd zouden worden.
Omdat de levering per dag naar de dag erop werd verzet, zijn we een paar dagen naar een mooie ankerbaai (bij het plaatsje Avea) in het zuiden gegaan. Hier samen met Margaret en Niels van de Unwind gesnorkeld en bij Chez Tara van de plaatselijke keuken genoten.
Bij Fitii hebben we eindelijk de bestelde seals kunnen ophalen (nog niet geplaatst omdat ik de huidige seal met een extra o-ring heb afgedicht), waarna we door zijn gevaren naar Fare, de hoofdstad van Huahine.
Na enkele dagen daar geweest te zijn, geskyped te hebben met de kinderen en mijn moeder zijn we weer overgestoken naar Raiatea en daar in de van Faaroa baai voor anker. Dit leek ons een zeer rustige baai, echter de plaatselijke jeugd heeft ons vanaf middernacht tot 05.00 uur met muziek maar vooral veel geschreeuw uit onze slaap gehouden.
De volgende ochtend zijn we met de bemanning van nog 2 andere zeilboten ieder in hun eigen dinghy de rivier opgegaan, samen met een local die alleen maar probeerde zijn eigen waren te verkopen.
Na de rondleiding door zijn tuin, langs zijn tafel met eigengemaakte "kunst" en een toer door zijn "botanische tuin" zijn we verder de rivier opgevaren. Dit viel allemaal een beetje tegen en zijn daarom naar een ander plekje gevaren en daar op anker achter het rif. De dag erop zijn we verder naar het zuiden gevaren, daar met de fietsen naar de kant en heerlijk gefietst.
Onderweg zagen we mensen in een grote mangoboom de vruchten eruit halen en hebben daar een mooi partijtje gekocht. Na vele heuvels op en af in de volle zon, reden we terug en zagen we onderweg een omgevallen bananenplant op de weg liggen. De bananen natuurlijk meegenomen en bij terugkomst in het dorp wist men ons al te vertellen dat we mango's hadden gekocht en bananen hadden gevonden, en dat zonder telefoon maar via rooksignalen of zo.....!!
De dorpelingen nodigden ons uit om diezelfde avond de repetitie te komen bekijken ivm de finale plaats van de Heiva feesten op Raiatea.
Na even gegeten te hebben op de boot weer naar de kant, waar voor ons gelijk een houten bank werd geregeld, we kregen als gast een schelpenketting en we werden voorgesteld aan de diverse "ouderen" van het dorp.
Het is bijna te beschamend om te vertellen, maar als je ziet hoe sommige mensen leven en wonen, we hebben er geen foto's van gemaakt om ze niet te kwetsen. In een verwaarloosd gebouwtje liggen dan bijv. 5 matrassen op de betonnen vloer, daar tegenover ligt een berg wortels te drogen om meel van te maken. De ramen (sommige nog met glas) hebben geen gordijnen, twee gammele kasten bevatten alle persoonlijke spullen en kleding en van enige privacy is geen sprake. De keuken is buiten en bestaat uit een rvs -bakje in een gammel houten frame, waar een koudwaterkraan opzit en de uitloop is gewoon op de aarde, of te wel je staat in je eigen drek.
Ondanks deze armoedige omstandigheden zijn de mensen zeer gelukkig en tevreden, maar vooral heel open, vriendelijk en vrijmoedig.
De kinderen waren zeer geïnteresseerd in ons leven en boot, evenals vele ouders. We werden voor de volgende dag uitgenodigd om samen met de dorpelingen in de gemeente bus kosteloos naar de finale op het eiland te gaan (Avera).
We hebben een deel van de kinderen uitgenodigd om een kijkje te nemen op de boot (om 12.00 uur), echter om 9.30 uur stonden ze aan de kant voor ons te zingen en te roepen. Paulien had pannenkoeken gebakken, waarvan ze heerlijk gesmuld hebben. Het beleg van de pannenkoeken was eenstemmig Nutella, want dit is voor hun ouders te kostbaar! Zie foto's.
Om 15.00 uur moesten we verzamelen voor de bus, welke pas om 16.30 uur kwam en met het hele spul naar Avera. Wel had men voor Paulien een hoofdtooi gemaakt en voor Rene een hoed, omdat bijna iedereen zo uitgedost is. Waarschijnlijk wisten zij toen al dat het laat zou worden, want bijna iedereen lag in de bus te slapen en wij als fitte buitenlanders zaten maar om ons heen te kijken. Wij hadden de andere Nederlandse zeilers die in het noorden lagen hierover geïnformeerd en troffen elkaar op het feestterrein.
Van een van de ouderlingen kregen we een plaatst toegewezen naast de Jurytafel en hebben genoten van de voorstelling. "Ons" dorp had twee eerste prijzen gewonnen voor de dans onderdelen van de moeders en de pubers!! Voor alle andere onderdelen hebben ze een tweede prijs gewonnen!!
Dit was dus fantastisch mooi en na de prijsuitreiking eindelijk om 00.30 uur weer in de bus terug naar het dorp. Je zou verwachten dat dit een uitbundige reis zou worden, maar nog geen 10 minuten was bijna iedereen onder zeil en werden we door de bus vlak bij de waterkant afgezet.
's Ochtends afscheid genomen en daar werden we weer vol gehangen met schelpen kettingen en Paulien kreeg nog 2 handgemaakte tasjes cadeau.
Na het optrekken van het anker stonden er een paar huilende kinderen op de kade ons uit te zwaaien!
We wilden naar een mooie baai met watervallen aan de westkant van het eiland, maar doordat er zeer hoge golven stonden konden we de eerste pas niet uit. De pas bij de watervallenbaai was niet eens zichtbaar door de grote brekers die er stonden en daarom zijn we naar een all-weather pas gevaren waar gelukkig geen brekers stonden en probleemloos naar binnen konden.
Het is bijna onbegrijpelijk dat er buiten golven van 3 - 4 meter staan en achter het rif heerlijk mooi rustig vlak water is!
Vlak bij de hoofdstad Uturoa (dorp met 50 huizen) in een baai voor anker en daar ook weer op de fiets het een en ander bekeken. Omdat de windverwachting nog niet optimaal was zijn we binnen het rif weer overgestoken naar Tahaa en de baai van Haamene ingegaan.
Ook hier hebben we een mooie fietstocht gemaakt langs de kust en door de bergen dwars terug naar Haamene. De plaats zelf stelt niet veel voor maar heeft wel een goed restaurant wat gerund wordt door een Franse kok, heerlijk gegeten (het Vanille-menu, omdat Tahaa het Vanille eiland is).
Uiteindelijk zijn we afgelopen zaterdag daar weg gegaan en naar Bora Bora gevaren, deels op zeil maar toch veel op de motor.
Voor het hoofdstadje weer op anker om wat inkopen te doen en te skypen met de kinderen.
We wisten echter niet dat dit de laatste dag van de Heiva was en ook hier overspoelde de plaatselijke jeugd ons met hun muziek, waarbij er drie verschillende partijen waren die elkaar trachten te overstemmen.
Zondag zijn we naar het motu Toopua gevaren waar we ontzettend mooi liggen naast het Hilton Resort, kristal helder water en gesnorkeld tussen de pijlstaartroggen en de haaien.
Van de week nog duiken en snorkelen in de koraaltuin bij Motu Piti Uu Uta, inkopen doen voor de volgende reis naar de Cookeilanden en wachten op de juiste wind!
In de vorige mail ben ik vergeten om zowel Rob Wink (hij heeft voor ons een nieuw anker geregeld bij Rocna) als Kees van RVS te bedanken, die de nodige speciale bouten en moeren heeft besteld en geleverd aan Sander!
Wij wensen iedereen een fijne vakantie en tot het volgende verhaal,
Paulien en René
SY Bounty
HR 46-89
PS. Sander en Pascal, we genieten nog iedere dag van de heerlijke kaas en zoetwaren!