Hallo allemaal,

Vanuit een mooie rustige ankerbaai ten zuiden van Nouméa weer even een berichtje van ons over onze ervaringen van de laatste weken, eerst nog even terug naar Vanuatu.

Nadat we bij het resort ons anker hadden opgehaald zijn we naar een andere ankerbaai gevaren ten oosten van de stad Luganville, waar we het “One Million Dollar Point” zijn gepasseerd, de plek waar de Amerikanen na de beëindiging van de tweede wereld oorlog al hun materieel in de zee hebben gestort, zelf een schip hebben laten zinken. Waarschijnlijk was dit goedkoper dan het spul mee naar huis nemen en daar te gebruiken of te slopen! Het is een duikspot, maar van verschillende mensen hoorden wij dat het niet echt de moeite waard was, dus ook niet gedaan.

Na het weekend zijn we terug gevaren naar Luganville, wat boodschappen gedaan en uitgeklaard bij de haven-autorieten. Aangezien de immigratie-officier in het naast gelegen bureau op het punt stond om naar het vliegveld te gaan en wij eerst nog bij de douane moesten uitklaren, konden we pas de volgende ochtend bij hen terecht, waarna we de volgende ochtend vertrokken zijn naar N. Caledonië, de vulkaan was toen nog niet tot uitbarsting gekomen. Wel had de vulkaan de dagen ervoor voldoende as, stof en ook metaaldeeltjes uitgespuugd, zodat onze boot erg vuil was maar vooral al het RVS heftig aan het corroderen was! Weer een klusje op de volgende plek!!

Naar het noorden van N. Caledonië was maar 300 Nm, maar we gingen zo hard, dat we om 8.00 uur de tweede dag zeil hebben geminderd om niet in de nacht aan te komen. Met een gemiddelde snelheid van 7,5 knopen kwamen we om 5.30 uur aan bij Les Atols d’Entrecasteaux en bij het eilandje Huon in het rif op anker! Heel vreemd want je ligt midden op de oceaan met 20 – 25 knopen wind op volkomen vlak water, alleen zie je de golven wel op het rif stuk slaan!

Dit beschermde natuurgebied (moesten vooraf ook toestemming vragen) is groots en wijds en het eiland is druk bevolkt door honderden, zo niet duizenden vogels, vooral Jan van Genten. Daarnaast is het ook een plek waar de schildpadden hun eieren in de nacht leggen, nadat ze een grote kuil graven, daar in trance hun eieren leggen, dan de kuil weer dicht maken en op hun laatste kracht weer naar het water gaan om op kracht te komen. We hebben het hier over schildpadden met een diameter van 1,5 a 2 meter, rond onze boot bevruchten de mannetjes hun vrouwtjes (deze liggen met 3 of 4 stuks al op hun rug rond het mannetje in het water te wachten) en als ze maar half denken dat ze het niet goed gedaan hebben, krijgen ze nogmaals een beurt!!, dus mannen, wij zijn allemaal mietjes in vergelijk met deze heren!!

Het eiland zelf is grotendeels zand en om de 1,5 meter een kuil van de schildpadden, daar tussen zitten de boopies hun eieren uit te broeden of hun jongen te vertroetelen.

Jammer genoeg kwam het voor ons al bekende front met harde wind vroeger naar onze richting, waardoor wij korter dan gepland daar zijn gebleven en zijn in 2 dagtochten naar het eiland Belep gevaren, het meest noordelijke eiland. Onderweg nog enkele vissen gevangen, echter de Barracuda’s hebben we terug gezet en alleen de Wahoo van ca. 20 a 25 kg gehouden, schoongemaakt en in de vriezer!! In Belep hebben we enkele dagen gelegen in een goed beschutte baai met 35 a 40 knopen wind, maar de roodbruine aarde had onze boot, lijnen etc. ook deze kleur gegeven!! Eenmaal aan de kant probeerden wij geld te wisselen, want er was geen pinautomaat.

Toen we de bakker passeerden vroeg deze of we geen brood wilden kopen, maar ja zonder geld gaat dat niet, maar hij vond dat geen probleem en gaf ons een brood en zei als je geld heb zie ik dat wel en anders heb je deze van mij!! Bij het postkantoor was een dame de stoep en entree aan het schoonmaken, haar gevraagd of we daar geld konden wisselen, maar nee dat ging niet. Uiteindelijk wilde ze ons 1000 NCfrancs geven, maar ook dat wilden wij niet en zij wilde anders wel wat Euro’s aannemen omdat ze die weer in Nouméa, waar ze studeerde, kon wisselen bij de bank! Ze gaf aan dat mogelijk het plaatselijke winkeltje “Magazin” nog geld kon wisselen, maar wist dat niet zeker.

Op de terugweg naar de dinghy liepen we langs grote mango bomen en na gevraagd te hebben aan de bewoners mochten we mango’s meenemen, zo veel als we wilden, want het waren er voor hun veel te veel en vele lagen al te rotten op de grond. Een van de mannen en twee vrouwen kwamen ons helpen om mooie rode mango’s uit de boom te halen, gaven ons een zelf gevlochten mand welke werd gevuld tot er een kop op zat, heerlijk.

De volgende dag zijn we terug geweest bij de bakker, betaald en hem een lekker stuk Wahoo gegeven voor het vertrouwen, daarna terug naar de mango bomen en de mensen pakken rijst, suiker en meel gegeven voor de heerlijke mango’s, maar we mochten niet weg tot onze tas weer gevuld was. In totaal hadden we 110 a 120 mango’s, sommige met een plekje en andere open gebarsten bij de val uit de boom. Na een paar dagen waren de meeste rijp en zelfs nu, 3 weken later eten we er nog iedere dag van!

Nadat de wind was gaan liggen zijn we door gevaren naar het hoofdeiland, ook weer in 2 dagtrips en onderweg aan een eiland geslapen, waar we niemand gezien hebben en alleen in de verte aan het vaste land wat lichtjes van 3 of 4 huizen. s’ nachts werden we van de stilte die daar heerste gewoon wakker, geen geluid van verkeer, bootjes, wind of golven!

Eenmaal in de jachthaven van Koumac, zijn we clandestien van boord gegaan en aan de wandel naar het dorp. Komt er na 500 mtr een auto aan, knippert met zijn licht, stopt voor ons en zegt “Bonjour René!!”, blijkt het de bakker uit Belep te zijn die de dag ervoor zijn dochter naar school had gebracht en nu een paar dagen vakantie had met zijn vrouw! De dag erna konden we inklaren, maar dat bleek alleen bij de douane en Bio-security te kunnen (zij kwamen ook bij ons aan boord), echter we moesten ons binnen 3 dagen bij de immigratie in Nouméa melden ter voorkoming van een boete! Shit, met de boot konden we dat niet halen omdat overdag vanaf 12.00 uur de wind 20 knopen SE staat, dus pal tegen en na 21.00 uur NE maar amper wind. De havenmeester had voor ons drie auto-verhuur bedrijven gebeld en er was 1 auto beschikbaar, maar we moesten wel als borg een cheque afgeven, want creditcard faciliteiten had men niet! Dat was dus een probleem, zelfs uit de oude doos, want wij hebben geen cheques!! Later in de middag zei de vrouw van de havenmeester dat zij die cheque wel wilde geven, maar een van de inmiddels door ons beter gekende locale zeiler (Olivier) gaf zonder problemen zijn auto voor de reis!

Wij de volgende ochtend om 4.30 uur met een luxe Toyota Landcruiser naar Nouméa en kwamen daar al om 8.30 uur aan, naar de immigratie (want ze zijn alleen in de ochtend open) en kregen nadat we ons aangemeld hadden gelijk een preek!! Wat bleek, zowel de havenmeester als onze gulle helper had meerdere malen met ze gebeld om te vragen of er niet iets anders te regelen viel, bijv. later melden of zoals wij aangaven op de manier als in Frans Polynesië bij de Gendarmerie. Nee, zij wilden daar niet aan mee werken en zijn waarschijnlijk bang dat hun monopoly positie in gevaar komt!! Natuurlijk weer van die stomme formuliertjes invullen, die we de dag ervoor ook al hadden ingevuld en door de havenmeester waren verstuurd, maar aangezien de dame nogal aangebrand was niets van gezegd. Daarna werden de formulieren ingenomen, onze paspoorten gescand en na 30 minuten stonden we weer buiten, zonder stempel in ons paspoort omdat we uit de Schengen landen komen en nu in een departement van Frankrijk onder de zelfde wetgeving vallen!!!

Na wat rond gelopen te hebben in Nouméa en nog wat boodschappen gekocht te hebben weer terug naar Koumac, weer bijna 400 km rijden. Voor het diner waren we uitgenodigd bij Olivier en Marie-José, want als je een hele dag had gereisd was je te moe om eten te prepareren en zij vonden het gezellig als we bij ze kwamen eten. Het was inderdaad erg gezellig en de volgende dag hebben wij ze uitgenodigd om met ons te komen eten in het restaurant bij de haven, wat ook nog eens als beste stond aangeschreven.

Olivier is ook al gepensioneerd, maar vindt wat werken toch nog wel leuk en was nu tijdelijk de manager van 4 visboten die vanuit Koumac de zee opgaan. s’ Nachts zou er een boot binnen komen die de volgende ochtend om 6.00 uur gelost zou worden, ca. 4.000 kg tonijn en nog wat bijvangst.

Deze boten varen met 5 medewerkers en de schipper en zijn iedere rit ongeveer 8 dagen op zee en ze vissen met een lijn van 55 km lengte!! Als ze deze afwikkelen wordt er om de aantal seconde een signaal gegeven en dan klikken de mannen een paternosterlijn op de hoofdlijn met een lengte van 2,5 a 3 meter waar als aas een sardientje aan zit. Het duurt ongeveer 8 uur voor de gehele lijn is uitgezet en afhankelijk van de belasting op de lijn beslissen ze of deze weer wordt ingehaald, soms al 1 uur na volledig uitgerold te zijn. De vis en de paternosterlijn wordt dan afgehaald, de ingewanden worden eruit gehaald en de vis gaat dan gelijk de koelruimte in waar ze op ijs worden bewaard. Het lossen gaat in de omgekeerde volgorde, iedere vis heeft al een nylon strop om zijn staart zitten, daar gaat een lijn doorheen en per 8 a 10 worden ze dan met een kraan naar boven gehesen en in een plastic bak gelegd. Daarna worden ze per stuk op een weegschaal gelegd en direct in een koelwagen geschoven waar ze ook weer netjes op ijs worden verpakt en naar Nouméa worden afgevoerd voor de verkoop (zie bijgaande foto’s).

Net als in Belep is de omgeving van Koumac erg droog en dor, eigenlijk tot aan Nouméa, daar worden de bergen en heuvels weer wat groener, dus ook meer regen! Daarnaast zijn de bergen voor N. Caledonië erg nikkel houdend en onderweg naar Nouméa maar ook langs de kust zijn we vele installaties en schepen tegen gekomen waar de erts in vervoerd wordt naar een verwerkingsplant in Nouméa. Ook heeft de huidige regering een mijn aan de Brazilianen verpacht/verkocht en enkele jaren terug zijn de overheidsmijnen een samenwerkingsverband aangegaan met Zuid Korea. Hierdoor is de winning en dus ook het inkomen van N. Caledonië enorm toe genomen.

Aanvankelijk hadden wij de zeiltocht naar Nouméa gepland in 5 dagtrips, om 5.30 varen tot 11 a 12.00 uur tot de wind hard uit het SE (de richting die we op moesten), dan weer via het rif ergens naar binnen en de volgende dag verder. De eerste twee dagen hebben we motor gezeild en doordat de wind veelal SSE was konden we in de middag verder, maar wel voor 18.00 uur naar binnen ivm de vele koraalkoppen en riffen die niet altijd op de kaart staan. We gebruiken inmiddels ook Ovital en SASplanet, waarbij Google Earth of andere satelliet foto’s ons helpen om vooraf een rif of koraalkop te lokaliseren. Daarnaast staat Paulien vaak voorop als we in ondiep water moeten ankeren of als we een smalle pas moeten passeren, zekerheid voor alles!! Iedere dag maakten we 75 a 80 Nm en na de 2^e dag hebben we geslapen aan Ile Isie, een klein eiland ca. 40 Nm voor Noumea, met een mooi wit zandstrand, lage bomen en struiken waar dan in het weekend vele gezinnetjes die een bootje hebben naar toe komen en in hun tentje daar kamperen! We zijn daar dan ook 3 nachten gebleven, toen door naar Ile Mathieu waar we 2 dagen alleen in een grote baai hebben gelegen. Ook hier weer zijn de eilanden onbewoond, erg droog en dor, maar wij hebben er heerlijk gewandeld en schelpen gezocht, vooral de Nautilus (zie foto). Alleen om een onbeschadigde te vinden is een hele toer, maar we blijven zoeken!

Inmiddels hebben we Noumea 1,5 dag bezocht, erg warm en druk en zijn nu onderweg in de zuid baai met vele kleine eilandjes en naar men zegt erg mooi groot eiland Ile de Pins, waar je heerlijk kan duiken, snorkelen, een aantal goede restaurants zijn (we zijn tenslotte weer op Frans grondgebied) en hebben al weer verschillende zeilers ontmoet die we al eerder ergens hadden gesproken of een borrel mee hadden gedronken.

Al met al vervelen we ons nog steeds niet en genieten nog van alle mooie dingen die de natuur ons te bieden heeft!!

Tot de volgende keer, groet van Paulien en René,

SY Bounty

HR 46 - 89