Hallo allemaal,

Vanuit een warm en zonnig Luganville weer even een update van wat we de laatste tijd weer hebben uit gevreten, we gaan even terug naar Beqa in Fiji, waar we weer enkele dagen gelegen hebben.

Op zondagochtend zijn we wat aan boord aan het rommelen en aangezien we redelijk ver van het dorp af lagen liepen we in ons adam/eva kostuum. Als ik wat op het zwemtableau uitspoel in het water zie ik toevallig een kano aankomen van een local, deze heeft mij gezien en roeit snel naar de kant waar hij zich een beetje schuil houdt. Nadat hij gezien had dat we weer netjes gekleed waren kwam hij op ons af en verontschuldigde hij zich dat hij ons op zondag kwam storen. Hij had een vraag of wij hem en zijn dorp konden helpen en voegde er aan toe dat hij zelfs de hele nacht had gebeden in de hoop dat iemand hem kon helpen. Nadat hij had duidelijk gemaakt dat er een probleem was met de dorps-generator en ergens een bout miste van een bleek later motorsteun, zei ik hem dat we in de middag na de kerk, lunch en middagdutje bij hem kwam kijken.

Het bleek een lekke dieselleiding te zijn, die de hele generator onder had gesproeid, evenals de vloer etc. Gelukkig had men nog een flexibele dieselbestendige slang, welke ik er met het nodige kunst en vliegwerk opgezet heb, waarna de lekkage verholpen was. Zelfs de chief van het dorp kwam naar me toe in dat hete benauwde hok om me te bedanken, evenals vele dorpelingen, want men had de laatste weken heel wat extra diesel verkwanselt en dus extra kosten met zich mee bracht.

Als dank kregen we ook nog een heerlijke tros bananen en werden door een echtpaar wat we het jaar ervoor ontmoet hadden uitgenodigd om thee te drinken en ’s avonds te komen eten, thee drinken hebben we gedaan en zelf op de boot gegeten (toch vaak wel lekkerder dan de goedbedoelde Fiji maaltijd!)

In de loop van de week zijn we verder naar Musket Cove gevaren, daar een paar keer gesnorkeld en een duik gemaakt bij een pinnacle met een diameter van ca. 40 – 50 mtr op een diepte van 25 – 30 meter. Deze toorts had zelfs op de bodem twee haaks op elkaar staande doorgangen, zodat je er onderdoor kon zwemmen. De doorgangen lagen iets boven elkaar en bevatte veel tropische vis die daar zich schuil hield, in ieder geval de moeite waard!

Begin September kregen we een goed weerraam en zijn we op Vrijdag-middag uitgeklaard in Lautoka, omdat in Denerau de douane net weg reed voor hun lunchpauze en ons niet meer wilde uitklaren, na het weekend konden we een afspraak met ze maken…..

Na binnen 15 minuten te zijn uitgeklaard hebben we ons nog een nachtje illegaal opgehouden en zijn we de volgende ochtend vertrokken naar Vanuatu, Port Vila.

We hadden goede wind, 15 a 20 knopen vanuit het Oosten, zou zuid oost moeten zijn, maar het schip liep heerlijk 6 – 8 knopen op alleen het grootzeil.

Dit hadden we volop uitstaan met een bulle talie, zodat er geen rare dingen konden gebeuren zoals bijv. gijpen.

Na 3,5 dagen kwamen we aan in Port Vila, onderweg nog 3 Mahi mahi’s gevangen, alleen de eerste wist nog net voordat we hem binnen wilde halen van de haak te ontsnappen, de tweede hadden we aan boord, wilde zijn staart vast maken, sloeg de ophaal haak uit zijn buik en sprong overboord, maar gelukkig hadden we weer zoveel ervaring opgebouwd, dat de derde geen schijn van kans kreeg om ook maar te denken dat hij ons kon ontgaan!! Gelijk gefileerd en de vriezer gevuld met minimaal 8 grote porties vis en natuurlijk ’s avonds shasimi van deze vis gegeten.

Bij het binnen varen moesten we nog een stuk hoger aan de wind zeilen en heb de bulle talie uit de giek gehaald en opgeborgen. Op het dek zag ik opeens een klein stukje aluminium liggen, oeps waar zou dat van zijn??

Na controle van de mast en de giek, bleek de giek wat gescheurd te zijn, daar waar de neerhouder in het profiel van de giek zit gemonteerd…. Shit dus, want we moeten nog wel een aantal dagen/weken varen voordat we in NZ zijn, waar een reparatie uitgevoerd kan worden.

De volgende ochtend aan de douane beambte gevraagd of hij toevallig wist of er een aluminium lasser in Port Vila was, uiteindelijk stuurde deze ons door naar de werf. Daar in de middag ons gemeld, echter men kon geen alu lassen, echter er was een bedrijf dat dat wel kon.

Wij daar met een busje naartoe, de mensen gesproken en deze gaf aan dat hij voorlopig geen tijd voor ons had en ook geen zetbank had om het te lassen profiel te buigen, maar hij wist nog een andere lasser, volgens zijn zeggen de beste van Port Vila.

Pas na een paar dagen deze man aan boord gehad en deze zag een reparatie wel zitten, had zelf al enkele alu boten in Port Vila gebouwd en ik had ook laswerk van hem gezien. Na het weekend kwam hij met zijn offerte en ja het was verschrikkelijk duur, maar ja je staat met je rug tegen de muur dus toch maar doen. Dat is beter dan ergens onderweg de giek te breken en geen grootzeil meer hebben, want we moeten nog wel de Tasmaanse zee naar N Zeeland oversteken!!

Ondanks dat we goede afspraken gemaakt hadden hebben we toch nog een paar dagen extra moeten wachten tot de reparatie was uitgevoerd. Toen hij de giek kwam terug brengen zag ik gelijk al dat hij niet gedaan had wat ik gevraagd had, geen gebogen profiel om de onderkant, alleen maar een plaat op de zijkanten gelast, nou ja gescheten, het is echt geen professioneel laswerk!!

Na een uitermate vervelende discussie, waarbij hij aangaf dat zijn mensen het ook nog moesten leren (voor zoveel geld!!), heb ik uiteindelijk een deel van de rekening betaald en had absoluut geen vertrouwen meer in hem om verdere oplapacties van hem te accepteren.

Inmiddels hadden we wel al een paar gezellige dagen gehad met Art en Tracy van de Feeling Good, die vanuit Australië via N. Caledonië naar Vanuatu waren gezeild, om toch weer voor onderhoud naar NZ te gaan, want hun ervaring in Australië was ver beneden maats. We hebben ook nog voor een dagje en auto gehuurd om het eiland rond te rijden, uiteindelijk was de folder veel meer belovend als de praktijk was, maar we moesten toch wachten!

Wij zijn na de montage van de giek eerst naar een klein eilandje Lelepa gegaan, waar we van andere hoorden dat je daar ontzettend mooi kon snorkelen, viel jammer genoeg een beetje tegen of ja misschien zijn we toch wel een beetje verwend met alle mooie dingen die we de afgelopen jaren gezien hebben. We hadden wel leuk contact met wat locals en moesten ook regelmatig een telefoontje of tablet voor ze opladen, geld, huis of andere zaken hebben ze niet, maar zo’n telefoontje is hun heilig en een enorm status symbool!

Vanaf Lelepa zijn we doorgevaren naar Epi-eiland en hebben we in Lamen-baai geankerd. Hier hebben we met een Dugong (zee koe) gezwommen en ook met verschillende grote schildpadden.

Ook hebben we daar op een ontzettend mooi stuk rif gesnorkeld wat niet door de Hurricane in 2015 beschadigd is, heel veel mooie vis, mooi koraal en jammer genoeg geen camera mee genomen. Met de Chief (Kenneth) en zijn vrouw (Bennington) konden we het goed vinden en kregen dan ook een rondleiding door het dorp, we konden groente en fruit van hun privé tuintje kopen en kregen ook het een en ander. Ook hier hebben we weer de nodige kleding, suiker, meel, zeep en groentezaden gegeven, waar men onvoorstelbaar blij mee is.

We hoorden hier ook dat in tegenstelling tot Fiji de kosten voor het middelbaar onderwijs door de mensen zelf betaald moet worden en erg kostbaar is, zijnde ca. 75.000 Vatu per kind/schooljaar, dit is ca. 600 Euro. Wanneer je dit relateert aan de lage levensstandaard en lage inkomsten ( op de eilanden moet men het dan hebben van de verkoop van eigen groente en fruit, copra, cacao en vis) en met een gemiddeld inkomen van 5.000 – 8.000 Vatu/maand (Euro 40 – 64,=) is dat geen vetpot! Daardoor krijgen veel kinderen geen vervolg opleiding na de lagere school (bijna kosteloos), omdat de mensen het gewoon niet kunnen betalen, zeker als men 4 - 5 of meer kinderen heeft. We spraken ook een jongen en na de vraag of hij al vrij had van school kregen we te horen dat zijn vader het schoolgeld niet kon betalen, maar hij zou wel dolgraag naar school willen…!!

Ondanks alles leven de mensen hier met veel plezier, genieten ze van de dagelijkse dingen, hebben weinig stress en zijn en blijven overmatig vriendelijk en blij!

Op de ochtend dat we weg wilden naar de volgende bestemming zag ik dat de vriezer niet op de goede temperatuur stond, nu bleek dat de waterpomp vast stond en gelukkig kon ik deze snel vervangen door een reserve. Gedurende de dag bleek echter dat de vriezer niet goed wilde vriezen en de compressor was erg heet, dus heb ik onderweg de compressor gewisseld voor een nieuwe die we destijds in Portugal hadden gekocht.

Omdat het koelsysteem met speciale koppelingen is uitgevoerd, de compressor ook gevuld is met speciaal gas, kon het systeem direct weer aangezet worden. Inmiddels hadden wij wel de koelkast weer ontruimd en omgeschakeld naar vriezer, zodat al het vlees netjes bevroren bleef! De vriezer functioneerde jammer genoeg ook niet met de nieuwe compressor, dus er moest iets anders aan de hand zijn!!

Daarna hebben we de Maskelyne eilanden bezocht, lagen in een mooie baai alleen veel stroming door de getijde-verschillen, waardoor we ’s nachts dachten dat iemand klopte, bleek dat we volledig omgekeerd waren en met onze kont tegen een mooring lagen.. De volgende ochtend werden we vroeg al verrast door een local (in zijn uitgeholde boomstam) die ons welkom heette op zijn eiland en ons verraste met een grote kam bananen. Natuurlijk hadden we ook voor hem nog wat zaken en allemaal weer tevreden. Nog geen tien minuten later de volgende die kwam vragen of we uit Frankrijk kwamen (Vlag), maar hij wist niet waar NL lag. Ook hem verblijd met een T-shirt en wat visdraad.

Aangezien de wind voor de nacht zou toenemen hebben we enkele baaien bezocht en getracht te ankeren, maar de ondergrond was hoofdzakelijk steen met wat koraal en daar trokken we het oppervlakkig hechtende koraal zo vanaf, geen goede optie om daarmee de nacht in te gaan. Daarom zijn we uiteindelijk diep in een beschutte baai gaan liggen en daar hadden we goed houdend zand!

Op het eiland Malakula hebben we twee verschillende baaien bezocht en daar ook de dorpen. Ook hier werden we geconfronteerd met de grote mate van armoede, de meeste mensen wonen in hutjes van een bamboe-frame bedekt met palmbladeren als wand en dak. Op de plaatselijke lagere school met een vriendelijke onderwijzeres gesproken en ook hier hoorden we dat het probleem in de kosten ligt voor de verdere opleiding van de kinderen die te kostbaar is voor de ouders, waardoor het opleidings niveau erg achter blijft en het land nooit uit het dal komt. Nou is de wil , het tempo en het eigen initiatief ook niet zo bijster hoog, anders zou er toch nog veel meer mogelijk zijn!

In het plaatsje Tenmaru hebben we een (heilige) grot bezocht, die men naast offerande plek ook als schuilplaats gebruikte wanneer er een cycloon in het gebied was. De verschillende kleuren stenen werd veroorzaakt door vocht/erts en fosfaten. De meest getoonde hiërogliefen vonden we een beetje namaak, vooral als er dan een hand werd getoond, waarvan de omtrek door een spuitbus met zwarte verf was geaccentueerd…, mede omdat er ook figuren stonden afgebeeld in div seksueel getinte poses die meer invloed vertoonde van hedendaagse afbeeldingen.

Daar zouden we om 18.00 uur ook nog een dansvoorstelling krijgen die speciaal voor ons werd georganiseerd door de dorpelingen, althans zo had een leerkracht ons dat verteld. Bij aankomst op het strand werd ons echter medegedeeld dat er onvoldoende dansers waren en hij had zijn tante bereid gevonden zich te verkleden in de originele kleding die voor feesten en ceremonies worden gebruikt, Paulien wilde dolgraag de mannen met hun grote of kleine peniskokers zien, maar dat ging dus niet door!

Eenmaal in Luganville aangekomen hebben we geankerd voor het Beachfront-resort en de receptioniste adviseerde ons om met een koeltechnisch bedrijf contact op te nemen die ook bij hun de airco-installaties onderhield. De volgende ochtend stonden er twee man iets later dan toegezegd klaar en nu bleek dat de koel-gas-droger niet goed functioneerde, omdat er toch te veel vocht in het systeem zat en daardoor niet goed werkte. De compressor weer uitgebouwd, mee gegeven naar de werkplaats en na 3 uur kwamen ze terug om de zaak af te vullen.

Toen bleek dat het systeem plotseling lekte??, maar na uitbouw van de compressor bleek dat hun meetapparatuur lekte en niet ons systeem. Uiteindelijk liep om 17.00 uur de hele installatie weer goed en heeft men ook de andere compressor met extra gas gevuld, zodat we bij een evt. storing deze weer kunnen inzetten. De dag erop hebben we de wereldstad Luganville bezocht, wat een ouwe zooi en vieze bende. De hoofdstraat is dan wel geasfalteerd, maar ieder zijstraatje is een zandweggetje, de stoepen zijn maar deels voorzien van een harde toplaag en vertonen veel gaten en vooral langs de stoeprand diepe onafgedekte putten die voor de regenwater afvoer zorgdragen. Overdag zie je dit nog goed, maar ’s avonds is dat erg gevaarlijk. De winkels stellen ook weinig voor en zijn hoofdzakelijk gevuld met goedbedoelde Chinese rommel! Maar ook hier weer zeer vriendelijke mensen, grotendeels Frans talig en ook veel franse normen over genomen zoals geen schone kleding en dik stinken naar het zweet!!, heel veel anders als in Fiji!!

Zaterdagochtend hebben we de markt bezocht voor de noodzakelijke proviandering, maar er was weinig vers fruit en groente verkrijgbaar. De dag ervoor was het ook al niet veel, dus we denken dat het mooie weer hier de reden van is, want een beetje regen doet veel goeds aan de groei van het gewas! Bij een aanbevolen Chinees met interne slagerij hebben we zeer mooie tournedos gekocht voor ca. 8 euro/kg, de vriezer doet het toch weer goed, dus vullen maar! Door een zeer vriendelijke taxichauffeur weer terug gebracht naar het resort en ’s middags vertrokken naar een klein eilandje vlak bij Luganville, waar we goed beschut liggen voor de harde wind die we de komende dagen gaan krijgen. Ook liggen we tientallen kilometers van het eiland Ambae af, welk momenteel volledig wordt geëvacueerd vanwege de mogelijke eruptie van de vulkaan (categorie 5). Op 2 andere eilanden zijn er ook extra activiteiten gemeten in de vulkanen (cat. 3) dus het kan zijn dat we deze eilanden dit jaar niet meer bezoeken en eerder naar New Caledonië oversteken.

Het resort waar we nu bij liggen ziet er echt fantastisch uit en wordt voornamelijk bezocht door Australiers en Nieuw Zeelanders die een weekje hier komen genieten en luieren. Ook mooie snorkel gelegenheid en we gaan nog kijken of we hier kunnen duiken, maar dat vertellen we jullie de volgende keer!!

Groet van Paulien en René,

SY Bounty

HR 46 - 89